| Narodziny |
12 marca 1900 Nantes |
|---|---|
| Śmierć |
13 sierpnia 1981(81) Pruillé-l'Éguillé |
| Imię urodzenia | René Joseph Marie Levrel |
| Narodowość | Francuski |
| Czynność | Malarz |
| Trening | Paryska Szkoła Sztuk Pięknych |
René Levrel jest francuskim malarzem i rytownikiem urodzonym w Nantes ( Dolna Loara )12 marca 1900i zmarł w Pruillé-l'Éguillé ( Sarthe ) dnia13 sierpnia 1981.
René Levrel został zapisany do École des beaux-arts de Nantes w 1916 roku. Odkrył dzieła Gustave'a Courbeta - którego kopiuje Les Sribleuses de wheat -, Pierre'a Bonnarda , Pierre'a Laprade'a i Félixa Vallotona . W Paryżu brał udział w kursach w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts w 1920 roku i wykonał wiele kopii w Luwrze ( Chardin i Rembrandt ), a fowistyczny malarz Henry Ottmann kupił mu egzemplarz Batszeby Rembrandta. Brał udział w Salonie Niezależnych w 1925 roku i miał swoją pierwszą wystawę w galerii poety i dramatopisarza Charlesa Vildrac w 1927 roku.
René Levrel zdobył nagrodę Abd-el-Tif w 1928 roku. Przebywał w Algierze w Villa Abd-el-Tif i zaprzyjaźnił się z Étienne Bouchaud , Pierre-Eugène Clairin , Jean Launois i Lucien Mainssieux . Został członkiem komitetu Towarzystwa Artystów Orientalistów, a także członkiem jury Abd-El-Tif. Bardzo zwabiony algierskim południem udał się do Touggourt i krążył po Algierii.
Do Francji wrócił w 1930 roku. Odkrył Vendée i Saint-Jean-de-Monts , do których wracał wielokrotnie. Wykonał monumentalny fresk na Wystawę Powszechną w 1937 roku do pawilonu Państwa Kościelnego .
Z powodów zawodowych udał się za swoją żoną, siostrą polityka Pierre'a Abelina - ministra w IV i V republiki - do Douai, a następnie do Aix-en-Provence . Ten ostatni pobyt na Południu inspiruje kilka jego olejów i akwareli (Korsyka, Marsylia, Prowansja, La Sainte Victoire). W 1942 r. Osiadł na stałe w Paryżu i mieszkał w wieku 27 lat, quai de la Tournelle za katedrą Notre-Dame, naprzeciw Ile Saint-Louis . Ze swojej pracowni, podobnie jak Albert Marquet , namalował wiele obrazów mających na celu zdobycie Sekwany i paryskich mostów (Pont Neuf, Pont Marie, Pont de la Tournelle, Pont de l'Île Saint-Louis). Poświęca także wiele swoich obrazów Luwru, Hôtel de la Monnaie, Île Saint-Louis, Institut, Notre Dame, Jardin des Plantes.
Katalog wystawy jego prac, sporządzony przez muzea Vendée w 1992 roku, opisuje styl jego paryskich obrazów w następujący sposób: „To w swojej paryskiej pracowni Levrel będzie tworzył obok akwareli wykonanych na miejscu podczas podróży z duże formaty oleju, w których czuje się szczególnie komfortowo. Z biegiem lat stał się jednym z artystów, którzy najlepiej tłumaczyli paryskie życie. Uwielbia bulwary zaludnione przez wielu przechodniów, skwery i wszystkie miejsca charakterystyczne dla stolicy: to niekiedy posępna szarość metra, którą zaprezentuje na wystawie zorganizowanej na dwa tysiąclecia Paryża, nocne wyjście z Opery lub oświetlone okna Samaritaine, także płótna Jardin des Plantes lub brzegów Sekwany, a zwłaszcza Quai de la Tournelle . "
Analiza ta połączyła się z dokonaną szesnaście lat wcześniej przez kustosza Musée des Beaux-Arts w Nantes , w jego przedmowie do katalogu retrospektywy prac René Levrela: „Levrel jest więc jednym z najlepszych malarzy Sekwany. Paryż codzienny, Paryż, do którego traktuje z całą swobodą poety (nie liczy okien) i za każdym razem, gdy gra pędzla, poszukiwanie zawsze różnorodnej pasty, pokazuje, jak bardzo artysta podchodzi do każdego płótna z nowym oko. "
René Levrel jest związany z nurtem Szkoły Paryskiej . Gérald Schurr sytuujący René Levrei „w środku dwudziestolecia międzywojennego , którego bogactwo przez długi czas przesłoniła awangarda” , przedstawia to tak w 1983 r .: „René Levrel jest jednym z tych zasadniczo niezależnych artystów. malarze niesklasyfikowani, których naturalny ekspresjonizm wydaje się silnie naznaczony zjadliwością Fowów . Ale jego przywiązanie do tradycyjnych wartości kieruje jego zapałem, mistrzostwem w kompozycji, która jest zawsze dobrze zbudowana. "
W 1953 roku wrócił do Algierii jako stypendysta rządu generalnego na terytoria południowe i dołączył do Étienne Bouchaud w Laghouat . Inspiruje się w algierskich krajobrazach, w scenach z Algieru i wiosek, w rzymskich ruinach Tipaza . W 1957 roku wraz z Étienne Bouchaudem wyprodukował dwa panele dekoracyjne do recepcji kapitana Penthièvre II , producenta wina łączącego Oran z Nantes .
Chociaż przebywał w Algierii i podróżował po Morzu Śródziemnym, jego paleta jest wyraźna i ciemna. Ale jest też świetnym akwarelą.
We Francji jego ślady zaprowadziły go do Anjou (Champtoceaux), Bretanii pod koniec lat 40. i 1954 (Bénodet, Douarnenez, Telgruc) oraz Île d'Yeu, Charentes, Dauphiné (La Ville de Paris kupił mu w 1934 r. malarstwo ( Printemps dans le Dauphiné ), w Alpach Górnej Prowansji, w Poitou, w Sekwanie i Marnie oraz w Vendée. Jak odnotowano w katalogu wystawy Puy-du-Fou z 1992 roku poświęconej jego twórczości: „W tych pracach odnajdujemy jego ulubione tematy: niebo pociemnione przez sztormy, poszukiwanie efektów nocnych, spokojne wody rzek i rzek, całość jest przesiąknięta z tą melancholią, która często przenika przez twórczość Levrela ” .
W 1962 roku nabył klasztor w małym miasteczku w Sarthe, Pruillé-l'Éguillé , w którym zamieszkał aż do swojej śmierci w 1981 roku. poprzez opis kampanii, w poszczególnych sezonach. Śledzi życie wiejskie tego okresu na mocnych i kolorowych płótnach przedstawiających sady, zbiory, las, prace na polach, zwierzęta i sceny wiejskich festynów.
W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych podróżował także do Anglii (Londyn), Szkocji, Hiszpanii (Avila, Sewilla), Włoch (Florencja i Toskania, Neapol, Rzym, Wenecja) i Holandii (Amsterdam). Ze swoich podróży przywozi wiele akwareli i olejów: „Na prace powstałe podczas tych podróży składają się akwarele o wielkiej wirtuozerii, ale także duże płótna wykonane w warsztacie z zapisków. "
Nie rezygnuje z gatunku martwej natury, o czym świadczą jego bukiety kwiatów czy kulinarne potrawy.
Oprócz licznych olejów i akwareli Levrel pozostawia grawerowane dzieło inspirowane różnymi tematami, takimi jak nabrzeża Sekwany, Jardin des Plantes , bagna Vendée , okolice Nantes czy sceny ogrodowe. Nie zaniedbuje też litografii. W ten sposób ilustruje 34 litografiami dzieło Jeana Giono Narodziny Odysei opublikowane w 1959 przez Les Amis du Livre moderne i wydrukowane w 180 egzemplarzach.