2008-2009 plan naprawy gospodarczej dla Francji to program ustanowiony przez francuski rząd w celu ożywienia francuskiej gospodarki w następstwie światowego kryzysu gospodarczego 2008 roku i kolejnych latach co wpływa między innymi francuskiego rynku pracy .
Prezydent Nicolas Sarkozy ujawnił ten plan w r.grudzień 2008. Francuski rząd wpłaci około 26 miliardów euro: 11 miliardów zostanie przeznaczonych na „poprawę przepływów pieniężnych przedsiębiorstw”, a kolejne 11 miliardów zostanie przeznaczone na operacje usankcjonowane przez państwo francuskie.
„Odzyskiwanie Plan” misja budżetowa zużyte środki w wysokości 8,041 mln euro w 2009 i 2.439 mln euro w 2010 roku.
Składnik podatkowy zarejestrowany na koniec roku budżetowego 2009 wyniósł 16 700 mln EUR.
Podczas szczytu społecznego w 18 lutego 2009rząd ogłosił zestaw środków, których koszt szacuje się na 2,6 miliarda euro.
Aby zwiększyć zatrudnienie, francuski rząd zobowiązał się do sfinansowania 1000 projektów inwestycyjnych gotowych do rozpoczęcia w 2009 roku. Oznacza to inwestycję w wysokości 11,1 miliarda euro. Wybrane projekty miały na celu przede wszystkim rozpoczęcie działalności w 2009 roku.
Wśród tych projektów znajdziemy:
Budowa drugiej galerii tunelu Fréjus faktycznie rozpoczęła się w 2009 r. I została zakończona w 2014 r. Prace na kanale Sekwana-Północna mogą rozpocząć się w 2022 r. Budowę nowych EPR przesunięto na 2022 r.
Całkowity koszt . Całkowity koszt planu naprawy na lata 2008–2010 wyniósł 34 mld euro w latach 2009 i 2010 ( Didier Migaud , Trybunał Obrachunkowy , przesłuchanie przed komisją finansów Zgromadzenia Narodowego). Plan miał początkowo wynosić 26 miliardów euro , ale został wzmocniony innymi środkami, takimi jak pożyczki dla producentów samochodów lub pomoc dla gospodarstw domowych najbardziej dotkniętych kryzysem.
Wpływ na wzrost . Według Trybunału Obrachunkowego , francuski plan naprawczy daje pierwszeństwo inwestycji na zużycie . Pomogło to ograniczyć spadek inwestycji i niepowodzeń biznesowych, ale kosztowało finanse publiczne więcej, niż przyniosło pod względem wzrostu. W rzeczywistości koszt planu na lata 2009-2010 wyniósł 1,4% produktu krajowego brutto (PKB). Trybunał ocenia jego wpływ na wzrost na około 0,5% w 2009 r. Według niego różnicę tę tłumaczy „ fakt, że duża część zapisów planu zostanie wykorzystana do wsparcia przepływów pieniężnych przedsiębiorstw bez bezpośredniego wpływu na działalność ”. Według ministra odpowiedzialnego za naprawę, Patricka Devedjiana , „ Francja doświadczyła najmniejszej recesji w Europie i OECD w 2009 r. Z -2,5% w 2009 r .”.
Wpływ na zatrudnienie. Plan powinien pomóc w utworzeniu lub uratowaniu 400 000 miejsc pracy w latach 2009 i 2010. Trybunał Obrachunkowy przyjmuje hipotezę o utworzeniu od 18 000 do 72 000 miejsc pracy.
Wpływ na inwestycje . Przedsiębiorstwa publiczne miały podjąć wysiłek inwestycyjny w wysokości 4 miliardów i ostatecznie zainwestowały tylko około 1 miliarda w 2009 roku. Kwota wypłacona przez państwo w ramach funduszu zwrotu podatku VAT ( FCTVA ) społecznościom lokalnym służyła głównie poprawie ich sytuacji finansowej, a nie pobudzić inwestycje.
Wpływ na konsumpcję . Konsumpcja znacznie spadła od początku 2008 r., Ale ogólnie wzrosła, w szczególności dzięki premii za złomowanie w sektorze motoryzacyjnym.
Plany „oszczędnościowe”: wMaj 2010, ustanowienie pierwszego planu oszczędnościowego w wysokości 5 miliardów (redukcja wydatków publicznych). Wsierpień 2011, plan przeciwdziałający deficytowi w wysokości 12 miliardów (wzrost podatków).Wrzesień 2012, plan oszczędnościowy w wysokości 30 miliardów (spadek wydatków publicznych o 1/3, wzrost podatków o 2/3). W skrócie:
Razem: -13 miliardów
Lewica twierdzi, że pakiet stymulacyjny nie kładzie wystarczającego nacisku na konsumpcję.
Liberałowie twierdzą, że kryzys gospodarczy 2008-2010 zrodził się z przeregulowania i interwencji stanu federalnego USA. Stworzenie i promocja subprime, a następnie sprzyjająca polityka pieniężna Alana Greenspana stworzyły fundamenty kryzysu. Odtąd liberałowie potwierdzają, że walka z kryzysem przechodzi przez walkę z ogromnym zadłużeniem Francji, aby uniknąć scenariusza Argentyny z 2001 roku, a także końca socjalizacji strat i prywatyzacji. .