Philippe-Emmanuel z Lotaryngii

Philippe-Emmanuel z Lotaryngii
Obraz poglądowy artykułu Philippe-Emmanuel de Lorraine
Philippe-Emmanuel z Lotaryngii, książę Mercoeur.
Portret narysowany przez Benjamina Foulona , ok. 1595, Paryż, BnF , dział grafiki i fotografii .
Tytuł Książę Mercoeur
(1577-1602)
Inne tytuły Książę Penthièvre
Poprzednik Nicolas de Mercoeur
Następca Françoise de Mercoeur
i César de Vendôme
Uzbrojony jeździec
Wierność Święta liga
Lata służby 1575 - 1602
Konflikty szósta i siódma wojna religijna
Wyczyny broni bitwa pod Dormans (1575), oblężenia Issoire (1577), Brouage (1577) i La Fère (1580)
Biografia
Dynastia Lotaryngia-Vaudémont
Narodziny 9 września 1558
Nomeny ( Lotaryngia )
Śmierć 19 lutego 1602 r(w wieku 43 lat)
Norymberga
Tata Mikołaj z Lotaryngii
Matka Joanna Sabaudzka-Nemours
Małżonka Maria Luksemburska (1562-1623)
Dzieci Filip Ludwik (1589 † 1590), Franciszka (1592 1669)
Herb Filipa-Emmanuela de Lorraine

Philippe-Emmanuel de Lorraine , książę Mercoeur i Penthièvre , markiz de Nomeny , baron d'Ancenis , gubernator Bretanii , urodzony9 września 1558w Nomeny ( Lotaryngia ) i zmarł dnia19 lutego 1602 rw Norymberdze , jest ostatnim graczem zmobilizowanym do Henryka IV w 1598 . Jest synem księcia Mikołaja Lotaryngii , hrabiego Vaudémont , ówczesnego regenta księstw Lotaryngii i Baru dla swego siostrzeńca Karola III i Joanny Sabaudzkiej . -Nemoury. Jest kuzynem Guises.

Biografia

Philippe-Emmanuel de Lorraine, markiz de Nomeny, a następnie książę de Mercoeur i de Penthièvre, par francuski, książę Świętego Cesarstwa i Martigues, jest wynikiem drugiego małżeństwa (1551) Mikołaja de Lorraine (1524-1577) , hrabia de Vaudémont, baron ówczesny książę Mercoeur, z Joanną de Savoie (1532-1568), córką Filipa de Savoie , księcia Nemours i Charlotte d'Orléans-Longueville .

Jest zatem członkiem Domu Lotaryngii – „  suwerennego domu o wybitnych przodkach  ” który szczyci się swoimi przodkami, zwanych ( Charlemagne , Godfrey z Bouillon ) jako udowodnione ( Henri de Lorraine , René I st of Lorraine , René II ...) - których Guise , są oddziałem założonym we Francji, gdzie mają wtedy , ogromna moc.

Poprzez matkę należy do Domu Sabaudzkiego , którego filia została założona we Francji, otrzyma Księstwo Nemours i który twierdził, że pochodzi z Domu Saksonii .

Początki królewskiej łaski najmłodszego syna rodu Lotaryngii

Dojście młodego markiza de Nomeny na dwór Francji było nagłe: w 1575 roku wyszedł z cienia z okazji ślubu swojej starszej siostry, Ludwiki de Vaudémont , z Henrykiem III  ; ten ostatni odgrywał teraz rolę pośrednika między królem a Domem Lotaryngii .

12 lipca 1576 r, małżeństwo księcia z Marią de Luxembourg (1562-1623) , księżną Etampes i Penthièvre, spadkobierczynią wicehrabiego Martigues , dało mu ważne dziedzictwo, zwłaszcza w Bretanii. W imieniu swojej żony potwierdził świeckie roszczenia jego rodziny Penthièvre do Księstwa Bretanii, co wzmocniło wyginięcie Walezjów w 1589 r. (mimo wieczystej unii księstwa z królestwem ustanowionej w 1532 r.) i stał się jego kolej jako lidera linii.

Za radą swojego wuja ze strony matki, księcia Nemours, zadebiutował podczas Szóstej i Siódmej Wojny Religijnej ( Bitwa pod Dormans wPaździernik 1575, siedziba Issoire wCzerwiec 1577, od Brouage w czerwcu-Sierpień 1577i La Fère w sierpniu-wrzesień 1580).

Został księciem Mercoeur po śmierci ojca (Marzec 1577), jego przynależność do teściów królewskich ułatwiła mu integrację na dworze.

Henryk III był hojny w stosunku do szwagra: Mercoeur został potwierdzony tytułem księcia i paru w 1576 r., dołączył do pierwszej promocji rycerskiej zakonu Ducha Świętego w 1579 r. i podniesiony do rangi księcia Martygiego w 1580 lub 1582 roku5 września 1582 r, kiedy został mianowany gubernatorem Bretanii przez Henryka III. Przebywał tam najczęściej.

Jego przychylność została wówczas uznana przez krytyków za nieproporcjonalną. Jego porażek i jego ucieczki w kampanii 1585, 1587 i 1588 roku przeciwko protestantom, w tym samym czasie założył swoją reputację jako słabą wojownika (był nazywany „księciem Recule” przez Brantôme ).

Liga

Do 1588 roku Philippe-Emmanuel de Lorraine przyjął postawę posłuszeństwa wobec Henryka III. Jego członkostwo w Lidze Katolickiej było jednak zauważalne od 1584 roku. Kryzys sukcesji, który rozpoczął się wraz ze śmiercią następcy tronu księcia Andegaweńskiego, skłonił go do stworzenia szczególnej polityki w Bretanii, obok jego kuzynów Gwizdów.

Wielce skorzystał z kłopotów Ligi i warunków traktatu nemourskiego (7 lipca 1585), jednak bez jawnego zrażania króla. Kalkulacja polityczna i ambicje osobiste (utrzymanie przychylności króla wobec Mignonów ) nie wykluczały jednak szczerości jego wiary w walce z reformowanymi . Najechał i zdewastował Poitou w 1587 roku.

Uczęszczał do Stany Generalne w Blois w 1588 roku po zamachu na księcia Guise i jego brata, kardynała de Guise w 1588 roku, cała rodzina została poddana w areszcie, ale ostrzeżony przez jego siostry, królowej Ludwiki , uciekł i schronił w Bretanii. Król odprawił go dalej18 kwietnia 1589, zastępując go Henri de Bourbon jako gubernator Bretanii (ale będzie nadal twierdził, że jest prawowitym posiadaczem doKwiecień 1598).

Kiedy Henryk IV został królem Francji, książę Mercoeur stanął na czele ligi bretońskiej , myśląc nawet o przywróceniu suwerenności tego dawnego księstwa z głowy swojej żony, potomka Joanny de Penthièvre . Wymarcie Walezjów, z którymi dynastia bretońska była w unii personalnej od małżeństwa królowej Klaudy z królem Franciszkiem I, unieważniło edykt unii z 1532 r.: Henryk IV i Burbonowie, rodzice Walezjów przed przyłączenie Bretanii do Francji, nie miał żadnych praw do Bretanii. Mercoeur ogłosił się również „obrońcą Kościoła katolickiego i rzymskiego” w tej prowincji przed protestanckim księciem.

Po śmierci Henryka III, powołując się na prawa dziedziczne swojej żony „La belle Nantaise” nad Bretanią, ustanowił niezależny rząd w Nantes i nazwał swojego syna „księciem i księciem Bretanii”. Swój dwór odbywał w Hôtel de Briord mieszczącym się przy ulicy o tej samej nazwie i kazał ufortyfikować dzielnicę Marchix wokół obecnej ulicy o tej samej nazwie . Krzyże lotaryńskie zamku Nantes, podobnie jak w Dinan, zostały wyrzeźbione na fortyfikacjach, które musiał wzmocnić.

Król Hiszpanii Filip II , który wspierał i finansował Ligę, wysłał wojska do Bretanii pod dowództwem Don Juana d'Aguila , który zajął półwysep Crozon , Blavet i rzekę Auray. Hiszpanie pokonali w Craon (1592) księcia Montpensier, którego wysłał przeciw niemu Henryk IV, ale wojska królewskie, wzmocnione przez angielskie kontyngenty, odzyskały przewagę. Od tego czasu nie przestał zacieśniać więzi z Hiszpanami, posuwając się nawet do złożenia przysięgi wierności Filipowi II20 listopada 1594 i w Czerwiec 1595, zobowiązując się do uznania praw Infantki Izabeli do korony Francji i Księstwa Bretanii, pomimo własnych roszczeń. Zmusiła go do tego osłabiona pozycja w Bretanii, której rządził tylko częścią. Kraj został wówczas poddany dwóm wojującym ze sobą administracjom, każda ze swoimi stanami (siedzącymi w Nantes i Rennes), gubernatorami, sędziami, poborcami podatkowymi ...

Uwolnione od groźby Ligi pokonał wszędzie indziej we Francji, kilku żołnierzy hiszpańskich nadal obecne w Bretanii już ważenia znacznie Henri IV pomaszerował osobiście przeciwko Mercœur który miał przyjść i złożyć przedstawienie mu w Angers na20 marca 1598 rw zamian za zaręczyny swojej córki i dziedziczki Françoise de Mercoeur (6 lat) z Césarem de Bourbon (4 lata), bękartem, którego Henryk IV miał od Gabrielle d'Estrées . Mercoeur zrzekł się rządzenia Bretanią, opuścił ją, ale otrzymał wygórowaną sumę 4293350 funtów i zachował wiano Penthièvre z miastami Guingamp , Moncontour , Lamballe i wyspą Bréhat . Wszystko to ostatecznie przeszło jako dziedzictwo Cezara.

Aby przypieczętować tę kapitulację, Henryk IV wybrał bretońską stolicę, gdzie panował Mercoeur, by w kwietniu 1598 roku podpisać słynny edykt nantejski. Król ułaskawił między innymi Gabriela de Goulaine i głównych poruczników księcia Mercoeur: Quinipilly , Aradon , Saint-Laurent i Carné. Artykuł 6 traktatu o poddaniu dawał wojownikom możliwość wstąpienia do armii królewskiej.

Wkrótce potem 2 maja 1598 r, Henryk IV i Filip II podpisali pokój w Vervins i większość ostatnich wojsk hiszpańskich ponownie zaokrętowała.

Wojna z Turkami

"  Po przejęciu podczas jego korony wars force, udał się do korzystania z nich na wojnie węgierskiej, gdzie udał się osobiście z drobnymi oddziałami, gdzie tak dobrze, że był podziwianym przez Niemców, bo przewyższał je wszystkie w l sztuki wojennej .  „(Brantôme)

Z własnej inicjatywy wziął udział w pierwszej kampanii w 1599 r., w której bronił Strigonia (obecnie Ezstergom). Miał ze sobą Jeana Brûlarta de Sillery , mnicha kapucynów, opata opactwa na Węgrzech.

Wraz ze swoim bratem Henrykiem, hrabią Chaligny , książę Mercoeur wszedł następnie na służbę swojego suzerena cesarza Rudolfa II , który za zgodą króla Francji zaoferował mu urząd generała-porucznika armii cesarskiej w Węgry do walki z Turkami. Zdobył Alba-Royale (Alba-Regia, dziś Székesfehérvár , położone między Budapesztem a Balatonem ) w 1601 r., miasto, w którym „  niegdyś królowie węgierscy byli koronowani i grzebani.  "

Zmartwiony sukcesem księcia Mercoeur, Mehmed III podjął się wMarzec 1601podejście do Henryka IV, aby mu przypomnieć: „  Król pyta posła Mahometa III, dlaczego Turcy tak bardzo bali się tego księcia:” Jest, jak mówi, że wśród proroctw, w które wierzą Turcy, jest jedna, która mówi, że miecz Francuzów wypędzi Turków z Europy i obali ich imperium, a odkąd książę Mercoeur walczył z Turkami, wszyscy bachowie pojmali go. Następnie król powiedział mu, że książę Mercoeur był w rzeczywistości jego poddanym, ale był księciem krwi rodu Lotaryngii, który nie należy do korony Francji, ale Lotaryngii, i że prowadził wojnę tylko jako wasal Imperium i będąc chrześcijaninem, nie mógł powstrzymać go od służenia cesarzowi  ”( Pierre de L'Estoile ).

Najpotężniejszym wsparciem księcia Mercoeur w jego wojnie z Turkami był kapucyn Laurent de Brindisi (1559-1619), wysłany przez papieża Klemensa VIII do cesarza Rudolfa II, który uczynił go kapelanem wojsk cesarskich:

„  Zawsze miał w jego armii, którzy Ojców Kapucynów przewożących duży krzyż, nie tylko animowane żołnierzy, ale także po walnym spowiedzi, której wszyscy katolicy wykonane jako znak skruchy, dali im święte błogosławieństwo.  »Podaje biskupa Genewy François de Sales w mowie pogrzebowej księcia.

Książę de Mercoeur zmarł na złośliwą gorączkę (lub „fioletową gorączkę”) w dniu 19 lutego 1602 r, w Norymberdze , w wieku 43 lat. Jego ciało zostało przywiezione z powrotem do Nancy i pochowane w dniu30 kwietnia 1602 rw chórze kościoła Cordeliers w Nancy , obok chórów jego ojca Nicolasa, jego brata, kardynała de Vaudémont i książąt Lotaryngii, jego przodków. W Paryżu27 kwietnia 1602 r, odprawiono „  nabożeństwo księcia Mercoeura, w wielkim kościele Notre-Dame, w Paryżu, ze zwykłą pompą i uroczystościami, gdzie Franciszek Salezy , tak zwany biskup Genewy, wygłasza mowę pogrzebową z wielką pompą i pochwałą głośno i pięknie  ”(L'Estoile).

Ślub jej córki odbył się dopiero 7 lipca 1608 r. Księżna Penthièvre, wdowa po Mercoeur, sprzeciwiała się temu przez długi czas, nie będąc w stanie pomylić „jego szlacheckiej krwi z krwią bękarta, nawet jeśli był królewskiej krwi”, ale sumy zapłacone przez Henryka IV za (4 295 350 książek, ocenione przez Sully'ego ), brak poparcia wśród krewnych i władza królewska przezwyciężyła jego opór.

Literatura

W 1605 trynitarz lotaryński Dominique Gaspard napisał tragedię Mercuriade , której tematem jest „węgierska epopeja Philippe-Emmanuela de Lorraine, drugiego księcia Marcœura, od chwili wstąpienia do armii cesarskiej w walce z Turkami (Październik 1599) aż do śmierci w Norymberdze, w drodze powrotnej (Luty 1602.) ”(Alain Cullière).

Książę Mercoeur jest również zaangażowany w fabułę (która toczy się w Bretanii) tomów 11, 12 i 13 komiksu Les Chemins de Malefosse .

Małżeństwo i potomkowie

Ożenił się w Paryżu w 1576 r., Marię de Luxembourg (1562 † 1623), księżną Penthièvre, córkę Sébastiena de Luxembourg, hrabiego ówczesnego księcia Penthièvre (i księcia wicehrabiego Martygi, bratanka hrabiego Penthièvre i księcia Etampes Jana IV de Brosse) oraz Marie de Beaucaire i posiada:

Uwagi i referencje

  1. François Lebrun, Europa i świat XVI, XVII, XVIII wiek , Paryż, Armand Colin ,1990, 352  s. , s.  85
  2. Corentin Cornec, Hiszpania i Liga Bretońska (1589-1598): ograniczenia i trwałość sojuszu (teza magisterska 2),2019, 123  s. ( przeczytaj online )
  3. Philippe Emmanuel de Lorraine, książę Mercoeur, pretendent do Księstwa Bretanii - Lokalna historia gminy Glénac w Morbihan .

Źródła i bibliografia

Podstawowe źródła drukowane

Bibliografia

Linki zewnętrzne