biskup katolicki | |
---|---|
od 17 kwietnia 1533 | |
Biskup diecezjalny diecezja Sarno | |
od 13 stycznia 1528 | |
Domenico giacobazzi Giulio Giovio ( w ) |
Narodziny |
21 kwietnia 1483(?) Komo |
---|---|
Śmierć |
Pomiędzy 11 grudnia 1552 i 12 grudnia 1552 lub 12 grudnia 1552 Florencja |
Imię w języku ojczystym | Paolo Giovio |
Dom | Museo di Giovio do Borgovico ( w ) |
Trening | Uniwersytet w Padwie |
Zajęcia | Historyk , biograf , lekarz , muzealnik, |
Pracował dla | Uniwersytet Rzymski „La Sapienza” |
---|---|
Właściciel | Portret Andrei Dorii w Neptunie ( w ) , Seria Giovio ( d ) , Museo di Giovio w Borgovico ( w ) |
Religia | Kościół Katolicki |
Konsekratorzy | Gabriele Mascioli Foschi ( d ) , Pedro Flores ( en ) , Rodolfo Pio |
Paolo Giovio , znany po francusku jako Paul Jove , urodzony nad brzegiem jeziora Como ( Włochy )21 kwietnia 1483i zmarł we Florencji dnia12 grudnia 1552Jest to lekarz , historyk i duchowny włoski XV th i XVI th stulecia.
Najpierw był lekarzem, absolwentem Uniwersytetu w Pawii , przybył do Rzymu w 1512 roku i został prywatnym lekarzem wielu osobistości, w tym kardynała Jules de Medicis . Staje się jego doradcą, gdy zostaje papieżem pod imieniem Klemens VII.
Spędził 37 lat w służbie różnych papieży w Watykanie , i podróżował po hierarchii kościelnej aż tytule sufragan biskup z Nocera de „Pagani ( Kampania ), za który został konsekrowany przez papieża Klemensa VII w 1528 roku .
Zbudował w Borgo Vico, nad brzegiem jeziora Como , budynek, w którym od 1538 roku mieści się galeria portretów wybitnych ludzi: licząca blisko 400 portretów, jest to pierwsze „muzeum”. W 1546 wydał pierwszy tom Pochwał ludzi wybitnych poświęcony portretowanym przez siebie pisarzom, a w 1551 drugi tom poświęcony wojownikom.
Profesor filozofii, legat papieski i dyplomata, Paolo Giovio jest także ważnym historykiem swoich czasów. Opublikował Historię swoich czasów, krytyczną wobec Charlesa Quinta, którego uważał za odpowiedzialnego za Sac de Rome z 1527 roku, którego był świadkiem.
Jest też jednym z pierwszych teoretyków godła swoją książką Dialogo delle imprese militari e amorose , która zostanie przetłumaczona z języka włoskiego i wydana w Lyonie w 1561 roku. Proponuje tam „emblematy nawiązujące do idei i motta postaci. martwy lub żywy ” .
Wraz z Guichardinem pisał kroniki wojen we Włoszech . Najważniejszym z jego dzieł jest Historia sui temporis ab anno 1494 ad annum 1547 (Paryż, 1553), przełożona na francuski przez Denisa Sauvage (1555). Napisał też Pochwałę sławnych pisarzy ( Elogia doctorum virorum ), a zoologią zainteresował się publikacją pracy o rybach De Romanis piscibus (Rzym, 1524).
Pantaléon Thévenin cytuje go w swoim komentarzu do La Semaine de Guillaume du Bartas .