Parlament jest pod Ancien Regime w królestwie Francji , w sądzie odwoławczym, również nieprawidłowo nazywany suwerenny sąd , wówczas sąd przełożony z 1661 roku, który dozuje sprawiedliwości w imieniu króla, na terytorium ogranicznikami. Najwyższym stopniem jurysdykcji była Rada Królewska , prawdziwie suwerenny sąd, który mógł albo zostać zajęty przez stronę sporu, albo automatycznie zająć wszystkie sprawy toczące się przed jurysdykcją królestwa.
Na parlamentach spoczywał obowiązek rejestracji aktów królewskich, to znaczy opublikowania ich w swoich rejestrach, po sprawdzeniu ich zgodności z prawem, zastosowaniami i lokalnymi zwyczajami, co dziś nazywa się „hui kontrolą legalności” .
Będąc „sądami ostatniej instancji”, miały obowiązek okresowego podsumowywania lub przekształcania orzecznictwa w danej sprawie w formalnych decyzjach prowadzących do rozstrzygnięcia ugody .
Pod koniec panowania Ludwika XIV i za Ludwika XV wielu członków różnych parlamentów Francji ożywia potężny ruch, zwany proce parlamentarną lub parlamentarnym jansenizmem, który domagał się połączenia wszystkich parlamentów w jeden parlament narodowy, ponieważ istniała w Anglii i domagała się władzy ustawodawczej, która byłaby wykonywana w imieniu narodu francuskiego.
Ich sprzeciw wobec władzy królewskiej potrwa więc sto lat, ale ostatecznie to Stany Generalne z 1789 roku staną przed królem, by ustanowić się władzą ustawodawczą. Stare parlamenty zostały następnie ostatecznie rozwiązane dekretem z 1790 roku .
Parlamenty funkcjonowały jako sądy apelacyjne, zarówno cywilne, jak i karne, ale także jako sądy pierwszej instancji w niektórych sprawach, w szczególności dotyczących szlachty .
Parlamenty sprawujące sprawiedliwość na mocy delegacji króla iw jego imieniu zawsze było możliwe, aby król zrzekł się jakiejś sprawy z parlamentu i skierowała ją do swojej Rady . W rzeczywistości był to wydział używany bardzo rzadko, z wyjątkiem przypadków niedrożności lub niedoborów.
Król mógł zreformować decyzje parlamentów; ten ostatni mógł wówczas zapewnić skazanemu ułaskawienie, którego było wiele. W ten sposób systematycznie orzekano nieważność wyroków śmierci za zabójstwo , a skazujące kobiety, w szczególności kary więzienia, zamieniano na kary więzienia w klasztorze.
W Paryżu, od kolejności od11 marca 1345parlament składał się z trzech izb: Wielkiej Izby lub Izby Zażaleń, Izby Śledczej i Izby Wniosków. W większości parlamentów prowincji było też kilka izb.
Parlament nie był zobowiązany do rządów prawa, ale miał prawo do rządzenia na zasadzie słuszności, co powszechnie uważa się za generujące arbitralność , a słynne porzekadło głosi: „Boże, chroń nas przed sprawiedliwością parlamentów”.
Parlamenty nie miały, ściśle mówiąc, uprawnień do stanowienia prawa, to znaczy do stanowienia nowych przepisów w sprawach cywilnych lub karnych. Miały jednak prawo do wydawania decyzji ugodowych , czyli decyzji pozwalających na ogólne uregulowanie problemu. Te wyroki rozliczeniowe były zatem mierzy kolejność ustawodawcy, który jednak różnił się od recept na ich formę, ponieważ pożyczyłem że z orzeczenia sądowego, i były stosowane tylko w krajowych spraw parlamentu. Orzeczenia te mogą odnosić się do prawa publicznego, prawa prywatnego, prawa karnego, a nawet policji.
Streszczenie orzecznictwa i proceduryJako sądy ostatniego stopnia - w tym sensie nazywano je sądami suwerennymi - parlamenty odegrały rolę ujednolicenia prawa - na wzór sądów apelacyjnych - z dodatkowo możliwością objęcia wszystkich izb łącznie , orzeczenia ugodowe, które przyjmowały w formie artykułów rozwiązania orzecznictwa i posiadały wiążącą dla sądów niższej instancji powagę rzeczy osądzonej, na wzór angielskiego prawa zwyczajowego . Należy jednak zauważyć, że król mógł zawsze (w rzeczywistości bardzo rzadko) zachować swoją sprawiedliwość, to znaczy wycofać sprawę z parlamentu lub dowolnego sądu i ostatecznie skierować ją do swojej Rady .
Kontrola legalnościSejmom powierzono także kontrolę legalności , czyli kontrolę zgodności zarządzeń, edyktów i oświadczeń króla z obowiązującymi przepisami, zwyczajami i innymi regulacjami.
W istocie parlament musiał zarejestrować, to znaczy dokonać transkrypcji w oficjalnym rejestrze, edyktów , zarządzeń królewskich i listów patentowych, tak aby stały się one jawne, a tym samym miały zastosowanie (i były egzekwowalne) wobec osób trzecich w okręgu wyborczym parlamentu. Ale parlament mógłby bardzo dobrze odmówić rejestracji rozporządzenia; następnie skierował do króla wyrzuty sumienia , to znaczy uwagi dotyczące legalności przekazanego mu tekstu.
Praktyka ta miała umożliwić parlamentom weryfikację zgodności edyktu lub zarządzenia z wcześniejszym prawem, przywilejami i zwyczajami prowincji - a także z ogólnymi zasadami prawa - i początkowo ograniczała się do przypadku, gdy król wyraźnie poprosił o radę i rady parlamentu. Jednak kolejni królowie coraz bardziej tolerując praktykę remonstrancji dokonywanych bez uprzedniego namawiania, staną się ze zwyczaju prawem.
Parlamenty będą coraz częściej korzystać z tego prawa, a właściwie z prawa do unieważnienia decyzji królewskiej, stania się kontrpotęgą przeciwko władzy monarchicznej. W przypadku odmowy rejestracji król mógł wysłać do parlamentu „ Listy jussion ”, w których nakazał sądowi bezzwłoczne dopełnienie formalności: albo parlament się skłonił, albo ponownie odmówił i zwracał się wielokrotnie do upomnień. Król mógł wówczas ustąpić lub narzucić swoją decyzję parlamentowi, zasiadając tam osobiście przed sądem : król przyszedł, aby zasiąść w parlamencie i odebrał mu wyznaczoną przez siebie sprawiedliwość. Decyzja królewska została wówczas zarejestrowana „na wyraźne polecenie króla”.
Za Ludwika XIV prawo do sprzeciwu zostało zmienione, aby stało się prawem a posteriori - to znaczy po nagraniu tekstu - co znacznie ograniczyło jego zakres.
Te sądy funkcjonowały z sztabem oficerów , to znaczy agentów administracyjnych, którzy byli właścicielami ich urzędu, którzy tworzyli wysoką szlachtę szaty . Wyróżniliśmy doradców i prezesów, którzy spotykali się na wyroki w różnych izbach: Grand'Chambre dla najważniejszych spraw, Tournelle dla spraw karnych, czy nawet izba pływowa dla sporów związanych ze sprzedażą ryb. Prezydenci Grand'Chambre nazywali siebie prezydentami moździerzy . Przewodniczący Sejmu był nazywany „pierwszym prezydentem” i był mianowany przez króla.
Parlament Paryża także rówieśników z Francji , aż do końca XII -tego wieku .
We wczesnym średniowieczu dwór królewski, Kuria Regis otaczała króla we wszystkich sprawach królestwa. Jednak rozwój władzy królewskiej doprowadził do podziału Kurii Regis na trzy odrębne organy: Radę Królewską do spraw politycznych, Izbę Obrachunkową do spraw finansowych i Parlament do spraw wymiaru sprawiedliwości. Taka jest geneza tej z Parlamentu Paryża w XIII -go wieku . Parlament Paryża ma jurysdykcji nad całym królestwie aż do XV -go wieku . Duchowni zostali wykluczeni w 1319 roku . Zarządzenie o11 marca 1344 zdecydowanie to zorganizuj.
Od 1420 r. Utworzono nowe parlamenty: w Tuluzie , Bordeaux, a następnie w dużych lennach należących do domeny królewskiej. W sumie czternaście parlamenty zostały ustanowione w XIII th do XVIII -tego wieku .
Parlament Tuluzy to pierwszy parlament stworzony na prowincji, najpierw od 1420 do 1428, a następnie ostatecznie w 1443 przez Karola VII . Został ustanowiony pod naciskiem stanów Langwedocji , ze względu na dystans do parlamentu paryskiego i specyfikę prawa południowego, wynikającą z pisanego prawa rzymskiego. Kiedy został utworzony, miał jurysdykcję nad wszystkimi terytoriami języka francuskiego, a następnie, po utworzeniu parlamentu Bordeaux , na rozległym obszarze rozciągającym się od Bigorre po Rodan. Zachowa swoisty prymat nad innymi parlamentami prowincji, na przykład jego pierwszy prezydent i prezydenci moździerzy są jedynymi, obok parlamentu paryskiego, którzy będą mogli nosić czarną aksamitną czapkę obszytą złotem właściwym dla ich funkcji własnej, zadania innych parlamentów muszą ją nosić w swoich rękach.
Suwerenny sąd w Nancy został utworzony w 1771 roku. Ten ostatni zarządzał byłym Księstwem Lotaryngii, a także jurysdykcją parlamentu Metz, czyli administracją Trzech Biskupstw. W 1775 roku Sąd Suwerenny został przekształcony w parlament z jurysdykcją nad byłym Księstwem Lotaryngii, podczas gdy parlament Metz został odtworzony z jego poprzednimi jurysdykcjami.
Parlamenty, aw szczególności parlament paryski, zawsze wspierały królewskość przeciwko papiestwu w obronie Kościoła Gallikańskiego . W czasie wojen religijnych sprzeciwiali się tym samym wprowadzeniu we Francji reformy trydenckiej , która wzmocniłaby władzę papieża, a następnie wybuchła między liderem a rojalistami: w ten sposób utworzyli się wierni królowi posłowie paryskiego parlamentu. 1589 w 1594 roku parlament z Tours .
Prawa z rejestracji (polegające na publikowaniu aktów królewskich: edyktów , zarządzeń, oświadczeń, pism patentowych ) oraz do sprzeciwu (polegającego na wnoszeniu uwag w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości lub niezgodności z obowiązującymi przepisami lub zwyczajami na wiosnę) nadały parlamentom pomysł, że mają władzę kontrolowania, a nawet cenzurowania królewskich decyzji. Dzieje się tak zwłaszcza w pierwszym okresie istnienia Frondy , parlamentarnej Frondy (1648-1649). Parlament Paryża rości sobie prawo do kontrolowania finansów królestwa.
Czyniąc to, po rewolucji angielskiej , parlamenty roszczą sobie uprawnienia Parlament Anglii , jedna z dwóch izb, Izba Gmin, składa się z wybranych przedstawicieli, podczas gdy parlamenty francuskie w tamtym czasie składały się z sędziów, których obowiązki są nieusuwalnymi i często dziedzicznymi urzędami królewskimi .
W 1673 roku Ludwik XIV znacznie ograniczył władzę parlamentów, ograniczając ich prawo do sprzeciwu. Nie podnieść głowy aż po śmierci Ludwika XIV, w 1715 roku , gdy regent, Philippe d'Orléans , przywraca wszystkich swoich uprawnień parlamentów, w celu uzyskania od Parlamentu Paryża rezygnacji z niektórych przepisów o Wola Ludwika XIV dotycząca księcia Maine .
Od 1750 r. Parlamenty blokowały reformy władzy królewskiej, w szczególności zasadę równości przed opodatkowaniem. Plik3 marca 1766Ludwik XV, sfrustrowany tym, że nie był w stanie przeprowadzić serii reform, które miały pozwolić królestwu odzyskać siły, udaje się do parlamentu i trzyma łoże sprawiedliwości. Sesja ta nazywana jest sesją biczowania, nazwaną na cześć święta3 marca. Ludwik XV wygłosił przemówienie popierające zasadę królewskiego absolutyzmu oraz fakt, że prawo do protestu parlamentów jest jedynie delegowaną władzą wymiaru sprawiedliwości, że król pozostaje jedynym źródłem władzy w królestwie.
Ludwik XV jest teraz zdeterminowany, aby ograniczyć parlamenty. W 1771 r. Kanclerz Maupeou , mianowany w 1768 r., Odebrał parlamentom ich uprawnienia polityczne, ograniczając prawo do sprzeciwu i podzielił jurysdykcję parlamentu paryskiego na sześć Rad Wyższych ( Paryż , Blois , Châlons , Clermont-Ferrand , Lyon i Poitiers ). .
Jednak w 1774 roku Ludwik XVI , doradzany przez Maurepasa ( „Bez parlamentu nie ma monarchii” ) i zaniepokojony swoją popularnością, przypomniał o starych parlamentach , za które odpowiadał jego nowy kanclerz Lamoignon . Ludwik XVI będzie teraz za każdym razem wycofywać się z opozycji. Odegrali ważną rolę w przedrewolucyjnej zawieruchach lat osiemdziesiątych XVIII wieku . Wspiera ich część ludu, o którym mówią, że jest obrońcą królewskiego „despotyzmu”. Udaremniając jakąkolwiek jego reformę, przygotowali rewolucję , której byli pierwszymi ofiarami: od 1790 r. Parlamenty zastępowali sędziowie wybierani i mianowani przez państwo.
Parlamenty Ancien Régime są przedmiotem wielu badań naukowych, indywidualnie lub zbiorowo w laboratoriach badawczych. Aby pomóc naukowcom, CNRS ponownie uruchomił Very Large Adonis Equipment, aby wypełnić lukę w badaniach w dziedzinie humanistyki cyfrowej . Jednym z innowacyjnych działań wspieranych przez TGE-Adonis było stworzenie cyfrowej biblioteki linków kierujących do wszystkich cyfrowych źródeł dotyczących parlamentów Ancien Régime. Dwa zbiory dokumentów, mające na celu ułatwienie dostępu do źródeł, są już dostępne pod nagłówkami „Zbiory orzeczeń” i „Konsultacje lub pisma procesowe” . Badacz, podobnie jak zwykły ciekawy czytelnik, znajdzie tam całe opublikowane orzecznictwo parlamentów Ancien Régime. Wspierany również przez TGE-ADONIS, projekt BibliParl międzynarodowej, tematycznej i krytycznej bibliografii parlamentów Ancien Régime, start onlineGrudzień 2012, jest uruchamiany przez francuskich i zagranicznych naukowców z IHPC (UMR 5037-ENS-Lyon-CNRS), aby umożliwić stworzenie wyczerpującego i rozwijającego się narzędzia badawczego w tej szczególnie dynamicznej dziedzinie.