Mythopoeia greccy mythos (bajka, bajka) i poiein (tworzenie, produkcja) lub „produkcji Fables” jest świadome stworzenie mitu lub mitologii osobisty w dziele literackim. Termin ten stworzył poeta Frederic Myers, ale literaturoznawstwo francuskie mówi raczej o „ mythopoiesis ” (czasem pisanej: „mythopoièse”), a nawet o „ mythopoétique ”, nawiązując do dzieła Pierre'a Brunela , Mythopoétique des genres (2003).
Mitopeja to ciągła metafigura w całym dziele bliskim światom równoległym , czasem zdystansowanym od rzeczywistości autora (jak u Marcela Prousta ), czasem zdezorientowanym (przypadek „szalonych” pisarzy, jak Gérard de Nerval ). O mitopei mówimy w pracy Johna Ronalda Reuela Tolkiena , który nadaje terminowi jego obecne znaczenie w swoim wierszu Mythopoeia w latach 30. Opisuje on dwie zasady niezbędne do stworzenia osobistej mitologii: status demiurga, który autor- pisarz zakłada i coraz bardziej złożony i szczegółowy zasięg opisywanego świata.
Gatunek istnieje od pierwszych form narracyjnych, przez niektórych starożytnych parodie w szczególności z np Arystofanes w Les Grenouilles . Następnie ukształtował się w renesansie z Rabelaisem , w epoce oświecenia z Jonathanem Swiftem i jego powieścią filozoficzną Les Voyages de Gulliver , a następnie w erze romantyzmu z Williamem Blake'em , Samuelem Taylorem Coleridge'em , powieścią gotycką i fantastyczną ( Les Chants de Maldoror de Lautréamont ), a później surrealistą . W XX th wieku , płci staje się integralną częścią fantastyki , chociaż niektórzy autorzy nadal klasyczne tworzenie fikcyjnych światów, intymny, jak często jest w przypadku Marcela Prousta i Remembrance of Things Past czy Boris Vian z L'Ecume des Jours . Inni, jak Carl Gustav Jung w The Red Book , połączyli psychologię, filozofię i poezję, aby stworzyć swoje osobiste mitologie.
Alberto Manguel w swoim Dictionary of Imaginary Places przeprowadził wyczerpującą inwentaryzację wyimaginowanych i fikcyjnych światów stworzonych zarówno w dziedzinie literatury, jak i popularnej. Stylistycznie mitopeja składa się z gatunku, w którym autor tworzy cały swój świat: fikcyjną historię , osobistą kosmogonię , a nawet tworzenie wymyślonych map geograficznych . Gérard Genette wypowiada się na temat kucia (na rys. II ). Z takich kreacji powstają całe cykle, w których autor, niekiedy zachęcany przez fanów lub własną twórczością, dopracowuje rzeczywistość swojego świata. Z leksykonów czasem wzbogacić narracji, podobnie jak w Dune od Franka Herberta . Wreszcie, często z tych światów powstają suity ( sequele ) lub prequele ( prequele ) innych autorów, którzy chcą jeszcze bardziej rozwinąć oryginalny świat lub, w przypadku, gdy autor zmarł przed ukończeniem go, aby dać „klucze”, w oparciu o rękopisy lub notatki pozostawione pośmiertnie.
Według Henri F. Ellenbergera termin ten jest używany w odniesieniu do każdej spójnej, wyimaginowanej produkcji opartej na halucynacjach .
Saga Gwiezdnych Wojen jest wzorem do naśladowania mitopoetycznej kreacji w kinie, która wciąż się rozwija pod nieustającym żądaniem publiczności. Te światy są często uzupełniane powieściami, alternatywnymi filmami, podręcznikami i mapami. Istnieją również seriale telewizyjne, które sprawiają , że mitopeja działa.
Twórcy scenariuszy RPG wykorzystują pełną gamę mitopejów do tworzenia złożonych światów fantasy, często zaczerpniętych z powieści fantasy lub science fiction.
Seria The Elder Scrolls zawiera inne znaczenie w koncepcji mitopoetyki, jest w świecie fantasy, w którym żyje wiele bóstw, legend i ras w ekosystemie, który wykracza daleko poza prostą skalę planety. Kosmogonii wszechświata, w którym ewoluuje serii jest narratorem jest rozproszone w różnych dokumentach, że znaleziska odtwarzacza przez epizodów, które składają się z serii, obok innych książek na bogów i bogiń wszechświata. Wyjaśnia również dryfowanie kontynentów głównej planety, Nirn , która jest podobna do tej, której doświadcza Ziemia ( Pangea itp.). Rozwija się również typowa flora i fauna, tak że w serii pojawiają się zawody związane z bioróżnorodnością Nirn. W The Elder Scrolls mitopoetyka jest kosmogoniczną koncepcją, zgodnie z którą różne bóstwa, które ją tworzą, mogą pojawiać się i znikać zgodnie z wiedzą i / lub wiarą w to nowe lub stare bóstwo, tak więc istoty śmiertelne mogą nabyć boskość i Odwrotnie.