Mutacja wysokoniemieckiej spółgłoski
Spółgłoska mutacja wysoko-niemiecki jest zbiorem zmian fonetycznych , które wpłynęły na spółgłoski z staro-wysoko-niemieckim . Następuje po modyfikacjach opisanych przez prawo Grimma (który również odkrył tę drugą mutację) i prawo Vernera , zestaw modyfikacji, które są zgrupowane razem pod nazwą pierwszej mutacji spółgłoskowej . Znajduje się on pomiędzy VI TH i IX -go wieku . Dotknęła całego ówczesnego leksykonu , zarówno odziedziczonych słów, jak i zapożyczeń .
Badanie tych modyfikacji jest niezbędne do zrozumienia specyfiki fonetycznej języka niemieckiego w porównaniu z innymi językami germańskimi .
Mechanizmy ogólne
Chodzi o spółgłoski powstałe w wyniku mutacji pierwszej spółgłoski. Głównym modyfikacja składa się z affrication z okluzyjne spółgłoski , która może prowadzić do spirantization : te stają zwarto spółgłoski , to znaczy occlusives zakończone jak A szczelinowych , albo czystych niesyczących.
Rozróżniamy ewolucje ze względu na to, czy spółgłoski są głuche, dźwięczne, proste czy bliźniacze oraz w zależności od ich położenia (na początku lub po płynnej spółgłosce , między samogłoskami, na końcu). Dźwięki poddawane są różnym zabiegom w zależności od dialektów.
Synoptyczna tabela wydarzeń
Prosty
głuchy
|
Klejnot.
głuchy
|
Dźwięk
prosty
|
Dźwięk
klejnot.
|
Proste fricatives
|
Fricatives
klejnot.
|
---|
|
W tym.
|
Intervoc.
|
Koniec.
|
|
1
|
2
|
3
|
---|
* p →
|
pf
|
ff
|
fa
|
ppf
|
* b →
|
p
|
p / b
|
b
|
s
|
* f →
|
b
|
* ff →
|
ff
|
---|
* t →
|
ts
|
ss
|
s
|
tts
|
* d →
|
t
|
t / d
|
re
|
tt
|
* θ →
|
re
|
* θθ →
|
tt
|
---|
* k →
|
kx
|
xx
|
x
|
kkx
|
* g →
|
k
|
kg
|
sol
|
kk
|
* x →
|
x
|
* xx →
|
xx
|
---|
Uwagi
- Fonemy przywrócone z protogermańskiego są oznaczone gwiazdką. Użyte symbole odpowiadają zwyczajom międzynarodowego alfabetu fonetycznego . W transkrypcji germanistów pisze się jednak inaczej:
- / pf / można zapisać, jak manuskrypty, ph ;
- / s / wynikający z mutacji można oddać za pomocą ȥ (lub ponownie ʓ ), czysto filologicznego znaku, którego nie należy mylić z z (ale używać inaczej niż proste s );
- / ts / est by z , średniowieczny znak, którego użycie było takie samo w starofrancuskim ;
- / θ / i / x / proto-germański przez þ i χ ;
- / x / wysoki niemiecki przez ch , hh lub h , w zależności od miejsca w słowie ( najczęściej h przed spółgłoską i na końcu słowa) oraz zastosowań skryby. Ch czasami zauważa / kx /.
- Proste przystanki bezdźwięczne / ptk / poprzedzone sonorantami / rlmn / są traktowane tak samo jak oryginał. Poprzedzone przez / s /, pozostają niezmienione, podobnie jak / t / w kombinacjach z / r /, / x / i / f /. Wreszcie / pF / pochodzące z / P / poprzedzone / LR / przechodzi IX p wieku / F / ( hëlphan → hëlfan ).
- Prosty dźwięk zatrzymuje się / bdg / skutkuje różnymi dźwiękami zgodnie z dialektami: 1 dla austro-bawarskiego , 2 dla niemieckiego i szwabskiego (drugi wskazany fonem jest interokaliczny), 3 dla francickiego .
- Przejście z / k / początkowe do / kx / (pisane ch ) jest ograniczone w przestrzeni niemieckojęzycznej do niemieckojęzycznej i szwabskiej. W innych dialektach / k / w tej pozycji nie zmienia się.
- Ewolucja * þ w / d / jest odnotowana w d , dh lub th rękopisach . Wersja z -h prawdopodobnie wskazuje na realizację [ð], tak jak wtedy w języku angielskim, a następnie staje się [d].
- Wszystkie bliźniaki dźwiękowe są uproszczone. Osoby niesłyszące, stare lub niedawne, są bardzo często uproszczone. Warunki tego uproszczenia wykraczałyby poza zakres niniejszego oświadczenia.
Przykłady
Aby porównać ewolucję charakterystyczną dla spółgłosek wysokoniemieckich , można przeciwstawić się praktycznie wszystkim innym językom germańskim i dużej liczbie innych języków indoeuropejskich . Możemy to zobaczyć wraz z ewolucją * p :
- początkowe: zapożyczenie z łacińskiego puteus "well" daje w wyniku pfuzza , pfuzzi (przypomnienie: zz / tts /; współczesne: Pfütze ), ale dolnoniemiecki Pütt , holenderski put , angielski pit ;
- po cieczy: hëlphan "to help", ale dolnoniemiecki, holenderski helpen , angielski pomoc , gotycki hilpan . Obecny helfen pochodzi od hëlfan (patrz wyżej);
- w interwale : offan "open" (modern: offen ), ale angielski i holenderski otwarty , duński åben , islandzki opinn (od przyimka auf w języku niemieckim, op w języku niderlandzkim i wyżej w języku angielskim);
- koniec: buoh "książka" (gdzie końcowe h to / x /; współczesna: Buch ), ale dolnoniemiecka książka , holenderski boek , angielska książka , islandzki bók .
Kontynuowanie listy byłoby żmudne. Przydatne może być co najwyżej zacytowanie tych innych przykładów we współczesnym języku, aby porównać je z niderlandzkim i angielskim: zwei „dwa” we współczesnym niemieckim, ale twee w języku niderlandzkim i dwa w języku angielskim; machen "zrobić": maken i makijaż ; Herz "serce": hart i serce ; essen „to eat”: eten and eat , i tak dalej.
Uwagi i odniesienia
-
Odnośnie do spółgłosek i konsekwencji mutacji drugiej spółgłoski patrz Fausto Cercignani , The Consonants of German: Synchrony and Diachrony , Milano, Cisalpino, 1979, s. 26-48 .
Zobacz też
Bibliografia
-
(en) Joseph Wright, An Old High German Primer , Oxford, 1906 .
-
(en) Fausto Cercignani , The Consonants of German: Synchrony and Diachrony , Milano, Cisalpino, 1979, § 2, besonders S. 26–48.
-
(fr) Philippe Marcq i Thérèse Robin, Lingwistyka historyczna języka niemieckiego , Armand Colin, Paryż, 1997 .
-
(nl) Robert SP Beekes, Vergelijkende taalwetenschap („Gramatyka porównawcza [języków indoeuropejskich]”), Het Spectrum , Utrecht, 1990 .
Powiązane artykuły