Ruch misin tapa ( Hangeul : 미신 타파 운동 ; RR : misin tapa undong ; „Ruch obalić przesąd”) jest gwałtowny seria fal represji i demonizacji z koreańskiego szamanizmu i religii ludowej, która miała miejsce przy różnych okazjach końca XIX th wieku do 1980 roku.
Począwszy od lat dziewięćdziesiątych XIX wieku, wraz ze wzrostem wpływów misjonarzy protestanckich w Korei, osiągnął szczyt podczas ruchu Saemaul w latach siedemdziesiątych i przyniósł zniszczenie większości rdzennych kultów i świątyń, które w dużej mierze zostały zastąpione przez chrześcijaństwo .
We współczesnym języku koreańskim misin oznacza „iluzoryczne” lub „fałszywe wierzenia duchowe” i sugeruje, że bogowie i duch przodków nie istnieją. Termin ten został przyjęty w Japonii pod koniec XIX -go wieku i powszechnie stosowane przez chrześcijańskich misjonarzy , aby zachęcić tłumić koreańskiego rodzimą religię.
Protestantyzm zakorzenił się w Korei w latach 90. XIX wieku, tworząc sieć szkół i szpitali. Misjonarze protestanccy nazywają miejscowe praktyki religijne i szamanów „kultem diabła”. Prowadzą kampanie autodafé idoli, tabliczek przodków , narzędzi i ubrań szamanów oraz kapliczek. Według ich relacji, wszystko to zostało „zniszczone, jakby to były księgi Efezu ”. Misjonarze rozpowszechniają również historie szamanów, którzy nawrócili się na chrześcijaństwo, stając się zwolennikami zniszczenia rdzennej religii. Walka religijny między szamanizmem i chrześcijaństwa jest przekształcona literackiego motywu z Kim Tong-NI opowiadania , Portret Szamana .
W ostatnich latach okresu Joseon misjonarze znaleźli sojuszników wśród koreańskich intelektualistów . Wspólnie redagują Tongnip Sinmun , pierwszą koreańskojęzyczną gazetę, która promuje ikonoklazm i rzuca wyzwanie urzędnikom państwowym o potrzebie wykorzenienia rdzennej religii.
W 1896 roku policja zaczęła aresztować szamanów, niszczyć kapliczki i palić rytualne narzędzia. Wydarzenia te cieszą się uznaniem Tongnip Sinmun . W pewnym momencie gazeta zaczęła nawet krytykować mnichów buddyjskich .
Kampanie przeciwko rdzennym koreańskim tradycjom religijnym towarzyszyły także aneksji Półwyspu Koreańskiego przez Japonię. Japończycy już utożsamiali sekularyzację z nowoczesnością we własnym kraju. Kolonialna policja nęka, a czasem aresztuje szamanów, chociaż oficjalna polityka przeciwko koreańskiemu szamanizmowi nie jest ani jednolita, ani spójna.
Podobnie jak w retoryce poprzedniego pokolenia Tongnip Sinmun , rząd kolonialny przedstawia rdzenną religię i szamanów jako irracjonalnych i marnotrawnych, dodając jednocześnie, że praktyki te są również niehigieniczne. Mieszkańcy miast przyjmują tę retorykę, starając się odróżnić od swoich wiejskich korzeni. Migranci w miastach odrzucić rytuały jelit (nie) gojenie i koreańskiej tradycyjnej medycyny .
Ten paradygmat stał się centralnym elementem projektów rozwoju obszarów wiejskich ogłoszonych w niepodległej Korei Południowej .
Podczas rządu Li Syng Man za szamani byli regularnie nękani i aresztowany przez policję. Protestanci na wyspie Jeju prowadzą „kampanię przeciwko bogom”, za pomocą której próbują unicestwić tradycję religijną Czedżu i panteon 18 000 bóstw.
W latach 70. prezydent Park Chung-hee zainicjował ruch Saemaul , masową mobilizację mającą na celu przekształcenie społeczności wiejskiej w formie i ducha, z udziałem lokalnych społeczności w różnych pracach publicznych.
Pod sztandarem tej reformy powstaje oficjalny „ruch na rzecz obalenia przesądów”. Pod oficjalną zachętą policja i lokalni przywódcy rozprawiają się z obrzędami jelitowymi i lokalnymi kultami. Nalewają benzynę na wiejskie kapliczki i podpalają je, ścinają święte drzewa, niszczą totemy i kopie , zabraniają praktykowania jelit i aresztowania szamanów. Historycy krytykują dziś ruch za podkopywanie rdzennej tradycji religijnej i zmuszanie dużej części ludności Korei Południowej do przyjęcia obcej religii chrześcijańskiej.
W wyniku tych fal „ruchów przeciw przesądom” rdzenna religia koreańska została poważnie osłabiona. Jednak od lat 80. tradycyjna religia i szamanizm przeżywają renesans w Korei Południowej. Od lat 90. szamanów zaczęto postrzegać jako „obrońców kultury”. Dziś koreański szamanizm jest uznawany za legalną „religię” w Korei Południowej i powszechnie uznaje się, że „muizm” (lub sindo ) – koreańskie nazwy szamanizmu – jest naturalną religią Koreańczyków.