Molk

Molk wyznacza w semickiej i świata Kartaginy z krwawą ofiarę utworzoną przez ofiarę pierwocin, czy to chodzi o noworodków stadach , pierwsze owoce w zbiorach lub pierworodnego dziecka .

Ofiara ta może być przeznaczona do Ba'al Hammon lub jego małżonka , Tanit , a następnie, przez podstawienie, aby SO- nazywa African Saturn .

Wyjaśnienie

Marcel Leglay w swojej pracy dyplomowej African Saturn podkreśla znaczenie tej ofiary, a później procesu substytucji, który musi ją zastąpić. Ta ofiara, czyli dobrowolny dar, jest jednocześnie ubezpieczeniem dla oddających, wyrazem ojcostwa bóstwa i całkowitym darem lub deifikacją ofiarowanych. Składa się z krwawej ofiary i kremacji .

Ceremonia, która stanowi ramę ofiary, jest często wsparciem oskarżeń Rzymian, a następnie Ojców Kościoła o okrucieństwo i barbarzyństwo wobec Kartagińczyków . Jeśli jego starszeństwo jest poświadczone przez archeologię , jest czasami zastępowane ofiarą zastępczą, oznaczoną po łacinie terminem molchomor (akt rytualny par excellence kultu Saturna). Jednak proporcja ofiar ludzkich miałby pewne źródła ma tendencję wzrostową, a IV th  wieku  pne. J. - C. ewolucji Kartaginy towarzyszy wzrost udziału ofiar z ludzi, które odgrywają być może rolę społeczną.

Według Leglay „ryt punicki nie została zniesiona po zniszczeniu Kartaginy, ale wiemy też, że to zakorzeniło się w rdzennej ludności z Afryki . Archeologia zdaje się potwierdzać rzeczywistość składania ofiar z dzieci po trzech wiekach panowania Rzymu ”.

Ten sam autor opisuje ofiarę w pięciu etapach: iussus dei i uotum  : boski porządek lub nakaz ofiary; przygotowania do ofiary: ozdoby, ozdoby ofiary i procesja ; przekazanie ofiary i jej poświęcenie; rzeczywista ofiara; złożenie szczątków lub depositio , wzniesienie steli i pochówek szczątków.

Uwagi i odniesienia

  1. Time, Tradition and Society in Greek Archaeology: Bridging the 'Great Divide' , pod redakcją Nigela Spencera
  2. Ofiary z dzieci w Kartaginie - rytuał religijny czy kontrola populacji? Dowody archeologiczne stanowią podstawę do nowej analizy , Lawrence E. Stager i Samuel R. Wolff

Bibliografia

Zobacz też