Michaił Dieterichs

Michaił Konstantinowicz Dieterichs Михаил Константинович Дитерихс
Narodziny	17 maja 1874
Śmierć	8 września 1937(w wieku 63 lat) Szanghaj
Pochodzenie	Rosyjski
Wierność	Białe Armie Imperium Rosyjskiego
Uzbrojony	Białe armie rosyjskiej armii cesarskiej
Stopień	Generał
Lata służby	1894 - 1923
Przykazanie	Armia Syberyjska
Konflikty	Rosyjsko-japońska wojna wojny światowej rosyjski Civil War
Nagrody	Order św. Włodzimierza Order św. Anny Order św. Stanisława
Inne funkcje	Prezydent rosyjskiego rządu we Władywostoku

Mikhail Konstantinovich Dieterichs (po rosyjsku  : Михаил Константинович Дитерихс ), ur.17 maja 1874 i umarł dalej 8 września 1937w Szanghaju to rosyjski generał i polityk, monarchista Białych Armii na Syberii , prezes rosyjskiego rządu we Władywostoku ( 1922 ).

Biografia

Trening

Michaił Diterichs urodził się w 1874 r. W rodzinie generała Konstantyna Aleksandrowicza Dietericha (1823-1899), pochodzącego z dalekich Moraw czeskich przodków, który służył w cesarskiej armii rosyjskiej na Kaukazie . Jego matka, Olga Iossifovna Mousnitskaya, pochodzi z rosyjskiej szlachty, jest córką generała. Jego starsza siostra Anna (1859-1927) zostanie żoną Tołstojana Władimira Czertkowa , jego siostry Eleny, żony księcia AA Oboleńskiego , jego siostra Olga poślubi Andrieja Tołstoja, szóstego syna Lwa Tołstoja i jego siostrę Marię, hiszpańską szlachciankę , Rafael de Ferran. Ma trzech braci, Iossifa ( Józefa ), który zostanie sekretarzem Tołstoja , Leonida, który zostanie dziennikarzem i historykiem sztuki, oraz Władimira, który zostanie kontradmirałem floty cesarskiej podczas wojny 1914-1917.

W 1894 roku Michaił Dieterichs, absolwent stronach Korpusu, dołączył do 2 nd  artylerii Brygady Gwardii Cesarskiej . Po dalszym szkoleniu w akademii sztabowej służył od 1900 do 1903 roku w moskiewskim obwodzie wojskowym. W 1903 roku objął dowództwo eskadry od 3 -go  pułku dragonów.

Michaił bierze udział w wojnie rosyjsko-japońskiej . W 1910 r. Został mianowany adiutantem-głównym-majorem w wojskowym okręgu Kijowa .

Pierwsza Wojna Swiatowa

Dieterichs brał udział w większości bitew pierwszej wojny światowej . Sporządził plany operacji, które miały doprowadzić generała Aleksego Brusiłowa do zwycięstwa na froncie południowo-zachodnim.

W Wrzesień 1916udał się do Archangielska w Salonikach , gdzie jest szef sztabu 3 th  armii w Grecji. Dowodzi rosyjską brygadą alianckich wschodnich sił ekspedycyjnych . Generał Maurice Sarrail mówi o nim i jego jednostce z uznaniem. On i jego ludzie walczą głównie w Serbii z wojskami francuskimi. Udaje im się przełamać front bułgarski i tym samym umożliwić zdobycie Monastyru . W 1917 r. Został mianowany generałem dywizji nadal na froncie salonickim .

Dwie rewolucje

Michaił Dieterichs jest szefem sztabu armii od sierpnia do Listopad 1917. WSierpień 1917, zaproponowano mu stanowisko ministra wojny, ale zrezygnował w roku Wrzesień 1917 i jest powołany do Wysokiego Sztabu.

Po Rewolucji Październikowej Dieterichs ucieka aresztować przez bolszewików i dołącza do swojej rodziny w Kijowie na8 listopada 1917. Szybko został mianowany szefem sztabu Korpusu Czeskiego Armii Młodej Ukraińskiej Republiki Ludowej na prośbę Czechów i Słowaków (Marzec 1918-Luty 1919)

Szef sztabu Dieterichs opuścił Kijów , kiedy Ukraińska Republika Ludowa podpisały traktat w Brześciu na3 marca 1918i dołączył do Syberii . Zabiera ze sobą bataliony czeskie, których ludzie chcą walczyć na frontach zachodnich.

Generał Dieterichs jedzie do Władywostoku, uciekając przed aresztowaniem.

Do legionów czeskie poprosić go, aby wziąć ich polecenie. Pomagał już Czechom podczas ich walki z czerwonymi na boiskuMaj 1918. Otrzymał pomoc w zakresie doradców i materiałów zarówno od Brytyjczyków, jak i Anglików. Prowadzi 10 000 ludzi i ma poparcie Masaryka . Michaił Dieterichs nie może się doczekać, aby odesłać ich do walki z bolszewikami. Znacznie mniej ...

Rosyjska wojna domowa

Iwan Pawłowicz Kalmykov , Ataman od Kozaków Ussuri prowadzenia wojny partyzanckiej przeciwko garnizonów bolszewików na wschód od linii kolejowej chiński Wschodniej i chwyta4 lipca 1918ze stacji Grodekowo , gdzie założył swoją kwaterę główną. Ze wzmocnieniem elementów czeskich zależnych od Dieterichs ogólne i przy użyciu 12 th  japońskiej dywizji piechoty , Kalmykov zajętych Chabarowsk wWrzesień 1918.

With Koltchak (listopad 1918)

Aleksander Kołczak nakazuje mu aresztowanie członków Katalogu Ufa , ale opóźnia swoją podróż. Po kilku dniach26 listopada 1918musi ostatecznie zgodzić się na wykonanie rozkazu Kołczaka i jednocześnie rezygnuje z dowództwa w Korpusie Czechosłowackim po okresie napiętych stosunków. Dieterichs musi także aresztować Wiktora Czernowa , rewolucyjnego polityka socjalistycznego , członka rządu Samary w Jekaterynburgu i prosi go o aresztowanie 20 parlamentarzystów w Omsku .

Od stycznia doLipiec 1919Michaił Dieterichs osobiście nadzoruje, jako krewny Kołczaka, śledztwo sędziego Mikołaja Sokołowa w sprawie zabójstwa cara Mikołaja II i jego rodziny.

W Lipiec 1919Dieterichs przejmuje dowództwo nad armią syberyjską od admirała Aleksandra Kołczaka . W opinii rówieśników generał Dieterichs jest prawdopodobnie najbardziej doświadczonym oficerem sztabowym dostępnym na Syberii.

Rekolekcje trwają przez całe lato. The Siberian białe armie , w coraz większej dezintegracji, oferowane niewielki opór. Kołczak jest zmuszony opuścić Jekaterynburg , swoją ostatnią siedzibę. W końcu, po gwałtownej walce, siły czerwone wkroczyły do Czelabińska , ostatniej stacji kolei transsyberyjskiej na europejskim terytorium administracyjnym, a dalej na północ dotarły do ​​300 kilometrów na wschód od Permu . Wynika z tego, że żołnierze rządu Omska wracają do Azji, w granicach Syberii. Zakres i szybkość ich odwrotu świadczą o względnym niedostatku środków, którymi dysponował admirał Kołczak, a zwłaszcza o słabości jego rezerw.

Biała Armia ponownie ustanawia linię wzdłuż rzek Tobol i Ishim, aby tymczasowo powstrzymać Czerwonych. Michaił Dieterichs prowadzi kontrofensywę, odrzuca Armię Czerwoną po drugiej stronie Tobola i pokonuje 150  km w niektórych obszarach. Utrzymuje tę linię do października, ale ciągła utrata zabitych lub rannych mężczyzn osłabia ją, gdy Czerwoni stają się silniejsi.

W Grudzień 1919Michaił Dieterichs rezygnuje z gorzkiej kłótni z Kołczak i emigruje do Harbinu w Mandżurii .

W Maj 1920większość obcych wojsk opuszcza Władywostok i Michaiła Dieterichsa, a jego armia zostaje sama przeciwko dużej części Armii Czerwonej .

Sobór Żemski z 1922 roku

Tymczasowy rząd Priamour ( Oblast d'Amour ) był ostatnim bastionem Białych Armii podczas rosyjskiej wojny domowej i był utrzymywany między25 maja 1921 i 25 października 1922. Powstał z zamachu stanu we Władywostoku i jego okolicach, którego celem jest zerwanie z Republiką Dalekiego Wschodu . Ten zamach stanu jest prowadzony przez byłych towarzyszy generała Vladimira Kappela .

Na czele rządu stoją bracia Merkulov. Nieco później kozacki ataman Grigorij Semenow próbuje przejąć władzę, ale nie jest wspierany przez Japończyków i wycofuje się. Ludzie Kappela, Kappelevtsy , nienawidzą go.

Stopniowo enklawie udało się rozszerzyć na Chabarowsk i Spassk, 125  km na północ od Władywostoku. Merkulovowie są zwolnieni1 st czerwiec 1.922 a Michaił Dieterichs przejmuje dowodzenie nad siłami 8 czerwca 1922. Tego samego dnia zostaje tymczasowym prezydentem rządu. Wzywa10 czerwca 1922Zgromadzenie narodowe. Michaił Dieterichs ofiarowuje regencję Władywostoku i jego regionu Marii Fedorovnie , matce Mikołaja II Rosji .

Japonia ogłasza latem 1922 r. Ewakuację swoich wojsk.

W Sierpień 1922zbiera sobor Żemski z regionu Amur we Władywostoku . W ten sposób reanimuje ponowne zjednoczenie Stanów Generalnych , zgromadzeń sięgających niemal średniowiecza. Rosyjski Daleki Wschód, s. 153.

Ten sobór Zemsky wzywa naród rosyjski do skruchy za obalenie Mikołaja II i prosi o powrót do monarchii z, jako carem, wielkim księciem Mikołajem Romanowem . Patriarcha Tichon , który nie był obecny, mianował go honorowym prezydentem. Michaił Dieterichs został wybrany na prezydenta rządu niemal jednogłośnie8 sierpnia 1922.

Michaił Dieterichs podejmuje działania mające na celu poprawę efektywności operacyjnej wojska, naśladując Wrangla. Stara się zdobyć poparcie miejscowej ludności dla swojej sprawy, swojej walki i wzywa do świętej krucjaty przeciwko bolszewizmowi. Na próżno próbuje też przekonać Japończyków, aby nie wycofywali wsparcia militarnego. Ale Japończycy nie dostarczają już nawet amunicji swoim żołnierzom.

Jednak dwa miesiące później region Amuru wpadł w ręce bolszewików .

Wygnanie

Michaił Dieterichs i Białe Armie zostają pokonani. Ewakuowali się z Władywostoku do Chin i Korei przy użyciu japońskich statków. Wyjeżdża do Japonii. WMaj 1923Dieterichs mija wojskowy obóz dla uchodźców w Harbinie , mieście, w którym osiedliło się wielu białych emigrantów . Został mianowany przywódcą na Daleki Wschód Generalnego Związku Bojowników Rosyjskich , kierowanego przez byłego generała Białych Armii i przywódcę Piotra Nikołajewicza Wrangla . W 1931 r. Wysłał z Szanghaju ulotki i Białą Księgę o rosyjskiej emigracji na świat , w której nawoływał do walki z Rosją Radziecką. Od 1923 do 1937 kierował tym antykomunistycznym stowarzyszeniem dla Azji .

W 1920 roku Dieterichs przedstawił swoje wnioski w sprawie zabójstwa cara Mikołaja II i jego rodziny, po przeprowadzeniu śledztwa z sędzią Nicolai Sokolovem w artykule w Revue des deux Mondes . Opublikował książkę w 1922 roku . Praca ta nosi tytuł: Morderstwo rodziny królewskiej i sług Domu Romanowów na Uralu ( ros  . Убийство Царской семьи и членов Дома Романовых на Урале ). W tej książce Dieterichs udowadnia, że ​​wszyscy nie żyją, a także stwierdza, że ​​„rewolucja i masakra Romanowów są zasługą Żydów. "

Biali są podzieleni na kilka ruchów i postawę wobec nowych totalitaryzmów, które zagrażają światu. Większość młodych ludzi przystępuje do Związku Solidarystów Rosyjskich . Latem 1937 roku Dieterichs napisał testament. Michaił Dieterichs zmarł w Szanghaju w rWrzesień 1937, w wieku 63 lat.

Uwagi i odniesienia

1. My Command in the East (1916-1918) , Maurice Sarrail , E. Flammarion, 1920, s.  249 .
2. (en) John Stephan , Rosyjski Daleki Wschód: historia , Stanford, Kalifornia, Stanford University Press ,1994, 481  str. ( ISBN  978-0-8047-2701-3 ) , str.  316
3. Rosyjski Daleki Wschód , s.  123
4. Jean-David Avenel , Interwencje aliantów podczas rosyjskiej wojny domowej, 1918-1920 , Paryż, Economica , wyd.  „Kampanii i strategia / Wielka Walki” ( N O  36)2001, 224  s. ( ISBN  978-2-7178-4152-7 ) , str.  149
5. (w) John Crane i Sylvia Crane , Czechosłowacja: Anvil of the Cold War , New York: Praeger,1991, 352  pkt. ( ISBN  978-0-275-93577-1 ) , str.  40
6. Czechosłowacja: Kowadło zimnej wojny , str.  13 i 19
7. Rosyjski Daleki Wschód , s.  124
8. Świadectwo Kołczaka , s.  189 i 191
9. Nikola Ross , Śmierć ostatniego cara: koniec tajemnicy , WIEK CZŁOWIEKA,2001, 304  s. ( ISBN  978-2-8251-1386-8 , czytaj online ), s.  14, 33, 167
10. Historia , Scientific Publishing Company (Paryż, Francja), nr 184-189 1995, str.  66 .
11. Wojna czerwonych i białych , str.  263
12. Fleming 1967 , s.  212
13. The Russian Civil War (2): White Armies , Michaił Chwostow, Andrei Karachtchouk, zilustrowane przez Andrei Karachtchouk, Osprey Publishing, 1997, s.  23 .
14. Rosyjski Daleki Wschód , s.  153
15. Marc Ferro , Nicolas II , Paryż, Payot , pot.  "Małe Payot biblioteka" ( N O  62)1991, 369  str. ( czytaj online ) , s.  288
16. Nikola Ross , Śmierć ostatniego cara: koniec tajemnicy , WIEK CZŁOWIEKA,2001, 304  s. ( ISBN  978-2-8251-1386-8 , czytaj online ), s.  87 .

• ( fr ) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku angielskim zatytułowanego „  Mikhail Diterikhs  ” ( zobacz listę autorów ) .
• (ru) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku rosyjskim zatytułowanego „  Дитерихс, Михаил Константинович  ” ( patrz lista autorów ) .

Linki zewnętrzne

• Admirał (październik 2008), Alexandre Vassilievitch Koltchak , Kolchak (Admirał) Recenzent Rosyjski film historyczny dominuje w kasie światowej
• Admirał Aleksandr Kołczak
• Skarbem carów odnaleziono rosyjskie złoto powierzone przez Kołczaka Japończykom ...
• Medal reprezentujący Kołczak

Bibliografia

• Ilustrowany artykuł na temat Admirała Kolczaka w Je sais tout (Paryż), P. Lafitte (Paryż), 1919/07/15 (N164) -1919/12/15 (N169).
• „Rząd Kołczaka na Syberii”, La Revue de Paris , 1920/11, (A27, T6), s.  433 i następne .
• Peter Fleming , The Fate of Admiral Kolchak , Plon ,1967, 348  str..
• Marina Grey , Białe armie. biała odyseja 1917-1920 - Korniłow - Kozacy - Denikin i Kołczak - Czesi i Francuzi - masakry na Syberii - Wrangel. Stock, świadkowie naszych czasów, 1968 (1968)
• George Montandon, Deux Ans Chez Koltchak Et Chez les Bolchéviques dla Genewskiego Czerwonego Krzyża (1919-1921) , Fb & c Limited, 2017,2017, 388  str. ( ISBN  978-0-243-49932-8 ).
• Lodewijk Hermen Grondijs , The Kolchak case: Contribution to the history of the Russian Revolution , Sn,1939, 302  pkt. ( czytaj online ).
• Jean Joseph Rouquerol , Wojna z czerwonych i białych: przygody admirała Koltchak , Payot ,1929, 187  str. ( czytaj online ).
• (en) Jonathan D. Smele , Wojna domowa na Syberii: antybolszewicki rząd admirała Kołczaka, 1918-1920 , Cambridge New York, Cambridge University Press ,1996, 788  str. ( ISBN  978-0-521-02907-0 , czytaj online ).
• (en) Richard Connaughton , The Republic of the Ushakovka: Admiral Kolchak and the Allied Intervention in Syberia 1918-1920 , Milton, Routledge , coll.  „Rosyjska wojna domowa”,2017, 228  s. ( ISBN  978-1-351-80516-2 , czytaj online ).
• EE Dwinger, Zwischen Weiß und Rot , Diederichs Verlag, Jena, 1930.
• Wladimir Maximow, Der Weisse Admiral , Langen / Müller Verlag, München / Wien, 1986.
• (en) Harold Henry Fisher i Anton Zakharovich Ovchinnikov , The Testimony of Kolchak and Other Siberian Materials , Stanford University Press ,1935, 466  str. ( ISBN  978-0-8047-2220-9 , czytaj online ).