Marie Canavaggia

Marie Canavaggia Kluczowe dane
Narodziny Marzec 1896
Limoges
Śmierć 30 września 1976
Paryż , Francja
Podstawowa działalność sekretarz literacki i tłumacz
Autor
Język pisania Francuski
Gatunki powieść , test

Podstawowe prace

Céline's Literary Secretariat
Translation of The Scarlet Letter and The House of Seven Gables autorstwa Nathaniela Hawthorne'a

Marie Canavaggia , urodzona wMarzec 1896w Limoges i zmarł dalej30 września 1976w Paryżu jest zawodowym tłumaczem francuskiego i od 25 lat sekretarzem literackim Louisa-Ferdinanda Céline .

Biografia

Marie Canavaggia jest córką Jérôme Canavaggii, sędziego pochodzenia korsykańskiego i Louise Patry, mieszkanki Limougeaude. Ma dwie młodsze siostry: Jeanne (przyszła artystka) i Renée (przyszła astrofizyk w Obserwatorium Paryskim ). Jego dzieciństwo i okres dojrzewania są podzielone między Limoges i Castelsarrasin , gdzie stacjonuje jego ojciec. Z powodu wielu ruchów chodzi tylko do szkoły nieregularnie.

W 1911 lub 1912 roku jego rodzina osiadła na stałe w Nîmes . Marie kończy naukę w liceum dla dziewcząt w tym mieście. Jej koleżanką jest Jeanne Carayon, która zostanie pierwszą sekretarką literacką Céline . Aby móc przeczytać tekst swoich ulubionych autorów, Marie postanowiła uczyć się angielskiego i włoskiego, i że rozwinęła w sobie zamiłowanie do tłumaczenia. Uzyskuje maturę. Po wojnie wyjeżdżała do Anglii i Włoch.

Powrót w Nîmes, odzwierciedla Born in Exile (urodzonego na emigracji) z George Gissing . Ukończyła tę pracę pod koniec 1929 lub na początku 1930 roku. Następnie szukała wydawcy książki. Ale jego pierwszą publikacją jest The Fatigued Mason , opowiadanie Arturo Lorji, które ukazało się w przeglądzie Europe inKwiecień 1931.

W 1932 roku dołączyła do swojej siostry Renée w Paryżu. Oboje byli singlami, osiedlili się razem na Port-Royal Square . Urodzony na wygnaniu został opublikowany w tym roku przez Editions du Siècle. Marie przez całe życie zachowa taką postawę, delikatnie mówiąc, niezwykłą dla tłumacza: zamiast pracować na zamówienie, sama wybiera utwór, który ją interesuje, tłumaczy go w całości, a potem próbuje przekonać do niego redaktora. pracy dla francuskiej publiczności. Ma upodobanie do fantastyczności. Opublikuje 14 przekładów autorów włoskich i 38 anglosaskich. Według Julie Arsenault, jej wybory świadczą o pewnym smaku, skoro wprowadza The Scarlet Letter oraz The House of Seven Gables przez Nathaniel Hawthorne , a od innych autorów Tłumaczy nadal czytać dzisiaj: Mario Soldati , Guido Piovene , Thomas Hardy , George Eliot , George Gissing, Evelyn Waugh , Mary Webb , John Cowper Powys …

W 1936 roku została sekretarzem literackim Louisa-Ferdinanda Céline .

W 1945 roku poznała Jeana Dubuffeta, który był wielkim wielbicielem Celiny przebywającej wówczas na wygnaniu w Danii. Przedstawia malarkę swojej siostrze Jeanne Laganne , która sama jest malarką. W 1948 roku Dubuffet poprosiła Marie o przetłumaczenie artykułów, które ukazały się w amerykańskiej prasie podczas jej pierwszej wystawy w Nowym Jorku. W ten sposób rozpoczęli współpracę, która trwała do wczesnych lat siedemdziesiątych .

Marie Canavaggia zmarła w wieku 80 lat, 30 września 1976w Paryżu potrącony przez samochód.

Współpraca z Louis-Ferdinand Céline

W 1932 roku Céline nie chciała ponownie czytać odbitek Le Voyage au bout de la nuit . Robi to za niego jego sekretarka Jeanne Carayon. Cztery lata później nie może pomóc pisarzowi przy rękopisie i dowodach śmierci na kredyt , ponieważ przebywa w Stanach Zjednoczonych. Poleca Céline swoją przyjaciółkę z liceum w Nîmes, Marie Canavaggię.

Rola nowego sekretarza polega na sfinalizowaniu manuskryptu w pierwszej kolejności. Otrzymuje pierwszą wersję tekstu, czyta go ponownie, kieruje uwagi do autora, pyta go na zmianę, o śmiałość gramatyczną lub o neologizmy: „Gdyby zdecydował się zmienić słowo” - powiedziała - „nie zrobiłby tego. zastąpić go innym. Całkowicie przebudowywał swoje zdanie, czasem także otaczające go zdania, zgodnie z wymogami swojej „kadencji”. „ Celine naprawia wiele. Istnieje niezliczona ilość tam iz powrotem: „Nie ma drobnych szczegółów, które mogłyby mnie zmęczyć!” Céline napisała do Canavaggii. Chce je wszystkie ! Fascynuje mnie najmniejszy przecinek. „ Mary nie uderza w maszynę. Powierza maszynistce pisanie kolejnych wersji tekstu, które po kolei kontroluje. Następnie koryguje odbitki próbne.

Canavaggia jest kluczowym ogniwem łączącym Céline i Francję w latach wygnania w Danii . Kobieta pewna siebie jest następnie prowadzona do negocjacji z wydawcami zamiast autora. W latach 1945-1951 pisarz i jego sekretarz wymienili blisko 400 listów.

Pierre Monnier opisuje Marie Canavaggia jako „postać typowego prowincjonalnego arystokraty, trochę«  Dama z zielonym kapeluszu  », gorąco i Reserved . ” Dla Céline ta rygorystyczna i precyzyjna kobieta jest w stanie dogłębnie zrozumieć swoje wymagania literackie i stylistyczne, do których nie byłby zdolny korektor „domu”. „Nie ma egzegety”, mówi Pierre Monnier, „ani krytyka, który znałby ją tak, jak ona, który czułby się jak ona, z taką inteligencją i wrażliwością, rytmem i wagą celinowskiej frazy. „ Pisarz narzuca Canavaggię wszystkim wydawcom, bez względu na to, czy nie. Wpadł we wściekłość w 1949 roku, kiedy dowiedział się, że dowody Le Voyage au bout de la nuit zostały powierzone korektorowi: „Dzięki Marie jestem świadomy tego sabotażu przecinkiem i jestem zbuntowany, oburzony, drżący.…” W 1952 roku, ostrzegł Gallimarda: „Ale Marie Canavaggia musi zostać dla mnie zatrzymana . Ach, absolutnie tego chcę! To część pracy. „ W 1961 r., Na krótko przed śmiercią, kiedy walczył o wydanie w Pléiade , przypomniał Gallimardowi: „ Korektorem jest oczywiście Marie Canavaggia . "

Canavaggia jest „sekretarzem i powiernikiem” , mówi Roger Nimier . Jest dla Céline swoim „kochanym sobowtórem” i raczej bratnią duszą niż kobietą. Według Henri Godarda , nie idąc „tak daleko, by mieć nadzieję, że nic intymnego nie może między nimi przeszkodzić ” , Canavaggia niewątpliwie chciałaby być jedyną kobietą w życiu Celine. Jest zazdrosna o jego żonę Lucette . Pozostaje sekretarzem i bliskim współpracownikiem pisarza aż do śmierci tego ostatniego1 st lipiec +1.961. Od tego dnia nie ma już dostępu do rękopisów. Nie odgrywa ona żadnej roli w rozwoju tekstów pośmiertnych - w szczególności Rigodon , który jest przepisywany przez André Damiena , następnie przez François Gibault i Lucette Destouches, a wreszcie przez Henri Godarda podczas jego edycji w Pléiade.

Korespondencja Marie Canavaggia i Céline ukazuje się w wydaniach Lérot, a następnie w wydaniach Gallimard. Rękopisy są oddawane przez Renée Canavaggia do Biblioteki Narodowej Francji .

Tłumaczenia

Literatura anglosaska

Literatura włoska

Nagrody i uznanie

Jak twierdzi Pierre Monnier , otrzymuje również nagrodę tłumaczeniową Halpérine-Kaminsky.

Uwagi i odniesienia

  1. Julie Arsenault, „The Translation of The Scarlet Letter (Nathaniel Hawthorne) by Marie Canavaggia” , na erudit.org , Traduction, Terminologie, Rédaction , vol. 22 ,  n o  1, 1 st  sem 2009.
  2. Był pierwszym prezesem sądu apelacyjnego w Nîmes.
  3. Henri Godard , Céline , Paryż, Gallimard ,2011, 593,  str. ( ISBN  978-2-07-012192-2 ) , str.  416.
  4. W 1950 roku Dubuffet rozważał spotkanie z Celine w Kopenhadze. Ten ostatni go odradza. Zobacz Louis-Ferdinand Céline, Listy do Marie Canavaggia , wyd. „Céline-Correspondances”, Tusson , Du Lérot, 1995, t.  II, s.  297.
  5. Frederic Vitoux , La Vie de Céline , Grasset, 1988, str.  282.
  6. Frédéric Vitoux, op. cit. , s.  283.
  7. Louis-Ferdinand Céline, 12 kwietnia 1936, Letters to Marie Canavaggia , op. cit. , t.  I, str.  4.
  8. Henri Godard , Céline , op. cit. , s.  415 .
  9. Liczenie kilku listów od Céline do Renée Canavaggii, siostry Marie. Henri Godard , Céline , op. cit. , s.  415-416 .
  10. Pierre Monnier , Ferdinand furieux , pot. „Lettera”, Lausanne, L'Âge d'Homme , 1979, s.  72. Monnier wyobraża sobie „tę skromną i dystyngowaną dziewczynę” w swoim „przytulnym mieszkaniu” , w „spokojnym biurze pracy” , zastanawiając się nad najmniejszym przecinkiem w brudnym przejściu Celine .
  11. Émile Brami , Céline: „Nie jestem na tyle zły, by dać sobie przykład ...” , Paryż, Écriture, 2003, s.  309.
  12. Jean-Paul Louis, w Louis-Ferdinand Céline, Letters to Marie Canavaggia , op. cit. , s.  XVI .
  13. Pierre Monnier, op. cit. , s.  72.
  14. List do Pierre Monnier, 5 maja 1949, w: Pierre Monnier, op. cit. , s.  54, 71. - Jest to pierwsza powojenna reedycja Voyage au bout de la nuit , wydana przez Froissart w Brukseli . Druk ukończono w czerwcu 1949 r. „Przedmowa do wznowienia Voyage au bout de la nuit - 1949”, na lepetitcelinien.com , 12 grudnia 2013 r. (Dostęp 2 września 2016 r.).
  15. Louis-Ferdinand Céline, list z 13 stycznia 1952 r., Listy do NRF: 1931-1961 , Paryż, Gallimard, 1991, s.  143. Nazwisko odbiorcy nie jest znane. To prawdopodobnie Claude Gallimard .
  16. Louis-Ferdinand Céline, list z 12 kwietnia 1961 r., Listy do NRF , op. cit. , s.  580. Adresatem jest prawdopodobnie Gaston Gallimard .
  17. Roger Nimier , list do Céline z 26 sierpnia 1958, w: Louis-Ferdinand Céline, Lettres à la NRF , op. cit. , s.  437. - Roger Nimier, doradca literacki w Gallimard od grudnia 1956, odpowiada za relacje między Céline a wydawnictwem.
  18. „Moja droga sobowtór” , cytowana przez Henri Godarda , znajduje się w liście od Céline do Canavaggii; „Bratnia dusza” jest używana przez samego Godarda. Henri Godard, Céline , op. cit. , s.  416 .
  19. François Gibault , przedmowa, w: Louis-Ferdinand Céline, Rigodon , pot. „Folio”, Paryż, Gallimard, 1969, s.  11 i 12.
  20. Lucette Destouches , pytani przez Philippe Djian , "Jak zostało napisane Rigodon  : wywiad z Lucette Céline", na louisferdinandceline.free.fr , Le Magazine Littéraire , n O  26 lutego 1969 (konsultowany w dniu 2 września, 2016).
  21. Henri Godard , Through Celine, Literature , wydania Gallimard , 2014, s.  88 i 92 .
  22. Delfeil de Ton , „Jak można poświęcić swoje życie Celine”, na bibliobs.nouvelobs.com , 21 kwietnia 2014 (dostęp 2 września 2016).
  23. Henri Godard , Through Celine, Literature , op. cit. , s.  92-95 .
  24. „Pełny tekst Granit 1-2 - John Cowper Powys  ”, na archive.org , jesień-zima 1973, s.  296-301 (ostatnia wizyta 6 września 2016).
  25. Gian Dàuli jako redaktor jako pierwszy przedstawił Celine we Włoszech. Frédéric Vitoux, op. cit. , s.  282.
  26. Nagroda stworzona w hołdzie dla Denyse Clairouin , który był tłumaczem i należał do Resistance (grupy Secret Army ). Aresztowana w 1943 r., Została deportowana do Ravensbrück , a następnie do Mauthausen , zmarła w marcu 1945 r.

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne