| Narodziny |
5 czerwca 1920 r Pont-a-Mousson ( Francja ) |
|---|---|
| Śmierć |
18 kwietnia 2018 r Saint-Rémy-Lès-Chevreuse |
| Narodowość | Francuski |
| Obszary | Genetyczny |
| Instytucje | CNRS i Uniwersytet Pierre-et-Marie-Curie |
| Trening | Lekarz i biolog |
| Znany z | Prace nad genetyką z Drosophila |
| Nagrody | Akademia Nauk |
Madeleine Gans , urodzona dnia5 czerwca 1920 rw Pont-à-Mousson w Lotaryngii i zmarł dnia18 kwietnia 2018 r, jest francuską genetyką najbardziej znaną ze swojej pracy nad genetyką rozwojową Drosophila .
Po studiach medycznych Madeleine Gans w 1945 roku weszła do laboratorium Borisa Ephrussiego w Instytucie Biologii Fizyko-Chemicznej w Paryżu. W 1951 roku obroniła pracę magisterską na temat badania mutanta skórki Drosophila melanogaster . W 1956 roku pracowała z Georges Prévosta, innego ucznia B. Ephrussi na grzyby Coprinus radiatus , najpierw w Instytucie Fizyko-chemiczne biologii , potem w genetyki fizjologiczne laboratorium CNRS w Gif-sur-Yvette. Iw 1967 w Centrum Genetyki Molekularnej (CGM). W 1970 r. Pan Gans powrócił do modelu Drosophila, na podstawie którego za pomocą metod genetycznych podeszła do badania rozwoju. Kontynuowała swoje badania do 1990 roku.
Madeleine Gans po raz pierwszy rozpoczęła karierę naukową w CNRS, jako stażystka w 1945 r., A w 1952 r. Jako pracownik naukowy. W 1953 r. Wstąpiła na uniwersytet, gdzie została kierownikiem praktycznej pracy z genetyki na Sorbonie , a następnie w 1961 r. Profesor genetyka na Wydziale Nauk w Paryżu . W 1956 roku uczestniczyła w tworzeniu dyplomu studiów podyplomowych z genetyki zaawansowanej. W 1965 roku certyfikat ten stał się Dyplomem z Zaawansowanych Studiów z Genetyki . Kierowali nim Piotr Słonimski i Madeleine Gans przez kilka lat. Ta DEA przeszkoliła setki młodych naukowców i zyskała rozgłos w kraju i za granicą.
Madeleine Gans została wybrana na korespondentkę Akademii Nauk w 1987 roku.
Madeleine Gans wykonuje swoją pracę pod kierunkiem B. Ephrussi, znany ze swojej pracy we współpracy z George Beadle , z mutantami w pigmentacji w oku u Drosophila. Madeleine Gans opublikowała w 1953 roku swoją rozprawę zatytułowaną „Genetyczne i fizjologiczne badanie mutanta z Drosophila melanogaster ”. W tym badaniu dr Gans opisuje złożoność związku między genotypem a fenotypem . Podkreśla w tym systemie zjawiska interakcji między genami, takie jak transwekcja , efekt pozycyjny i zmienność .
Pod koniec lat pięćdziesiątych XX wieku, po pracach George'a Beadle'a i Edwarda Tatuma ( laureata Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny z Joshuą Lederbergiem w 1958 roku), badania genetyczne skierowano na analizę funkcjonalną genów workowców . Po swojej pracy magisterskiej Madeleine Gans połączyła siły z Georgesem Prévostem, aby pracować nad podstawczakiem , Coprinus radiatus . Rzeczywiście, dzięki obecności fazy dikariotycznej można było z łatwością przeprowadzić testy uzupełniania czynnościowego niezbędne dla tego nowego podejścia w przypadku podstawczaków, dzięki obecności fazy dikariotycznej . Tworzy się zbiór około stu mutantów, identyfikuje się geny zaangażowane w szlaki biosyntezy aminokwasów i kwasów nukleinowych oraz przeprowadza się mapowanie genetyczne około sześćdziesięciu z tych markerów . W ten sposób przeprowadza się pierwsze mapowanie genetyczne podstawczaka na dużą skalę, a także pierwszą analizę subtelnej struktury złożonego locus w Coprin.
Po pionierskich pracach Edwarda Lewisa nad homeotycznymi mutantami u Drosophila, metodologia genetyczna stopniowo stała się od końca lat 60. XX wieku głównym narzędziem do analizy mechanizmów rozwojowych. W 1980 Christiane Nüsslein-Volhard i Eric Wieschaus będzie przynieść mistrzowską potwierdzenie mocą tej metodologii ich studiów na metamerization w zarodku . Ci trzej badacze otrzymają Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny w 1995 roku. We Francji w latach 70. inicjatorem takiego podejścia do genetyki rozwojowej była Madeleine Gans. Madeleine Gans i jej zespół wdrożyli szeroko zakrojoną mutagenezę w celu identyfikacji genów, szczególnie aktywnych podczas oogenezy , których produkty tworzą strukturę oocytu . Pan Gans stawia hipotezę, że mutacje w tych genach (znane jako „efekt matczyny”) wpłyną na określone struktury potomstwa ( embriony , larwy, a nawet osoby dorosłe) zmutowanych samic. Zidentyfikowanych zostanie ponad 60 genów, których dalsze badania zostaną przeprowadzone przez pana Gansa i jego zespół oraz przez innych badaczy, francuskich i zagranicznych. W jednej z mutagenez zidentyfikowano mutacje o zaskakujących właściwościach, prowadzące do całkowitej dominującej bezpłodności samic, mutacji ovoD. Dalsze badania pokażą, że produkty genu ovo są zaangażowane w żywotność i tożsamość płciową żeńskiej linii zarodkowej. Madeleine Gans natychmiast rozpoznaje wyjątkowe narzędzie oferowane przez te mutacje do analizy klonalnej w żeńskiej linii zarodkowej. Norbert Perrimon (en) rozwinie cały swój potencjał. Z narzędzi tych skorzystają dziesiątki zespołów naukowców zajmujących się genetyką rozwoju Drosophila.
Podczas analizy genetycznej mutantów ovoD Madeleine Gans odkrywa, że w pewnych warunkach mutacje ovoD odwracają się z dużą częstotliwością (do 6%) w żeńskiej linii zarodkowej. Zdarzenia „rewersji” zmieniają mutacje ovoD w mutacje ovo0, które zachowują się jak utrata funkcji genu ovo. Tym „odwróceniom” często towarzyszą mutacje w sąsiadujących genach (4% przypadków odwrócenia) lub w innym miejscu w genomie (5% przypadków). Obecność elementów transpozycyjnych i ich mobilizacja jest preferowaną hipotezą wyjaśniającą te wyniki. W 1989 roku zespół M. Gansa potwierdził, że mobilizacja cygańskiego retrotranspozonu wywołuje „powrót” mutacji ovoD i że mobilizacja ta zależy od genotypu matek samic ovoD / +. Element genetyczny odpowiedzialny za kontrolowanie tej mobilizacji, zwany flamenco (flam), znajduje się w proksymalnej heterochromatynie chromosomu X. W większości szczepów flamenco występuje w aktywnej formie allelicznej (flamR, allel restrykcyjny) i nie ulega transpozycji. . U niektórych szczepów flamenco występuje w zmutowanej formie allelicznej (flamP, allel permisywny), która nie pozwala już na zwalczanie gypsy: gypsy przenosi się z dużą częstotliwością do linii zarodkowej córek samic homozygotycznych pod względem mutacji flamenco. Następnie kilka zespołów określi warunki mobilizacji Cyganów i przeanalizuje flamenco locus . W 2007 roku zespół GJ Hannona wykazał, że 87% sekwencji flamów odpowiada fragmentom powtórzeń tandemowych retrotranspozonów i identyfikuje to miejsce jako centrum produkcyjne piRNA zaangażowanych w „wyciszanie” transkryptów retrotranspozonów w jajnikach Drosophila.