Lucyferianizm jest ruchem literackim mało znany, ale z wielu różnych uczuć. W przeciwieństwie do satanizmu „klasycznego” i satanizmu LaVeyena, lucyferianizm nie opiera się na żadnym dokumencie źródłowym służącym jako święta księga.
Jest to przede wszystkim rozproszone i nieprecyzyjne prąd myśli , wprowadzając postać przedstawiona jako „anioł” światła (symbol wiedzy), buntuje się przeciwko władzy, na której zależy i przeżywa spadek, na Ziemi lub we Francji. Piekielnym uczuciem wyrażając prawdziwy ból i prawdziwą samotność, ale znając prawdziwą wolność. W końcu, pod koniec swojego życia, doświadczy odkupienia, przebaczenia za swój akt buntu, nie zdradzając jednak swojego podejścia, wznawiając łańcuchy. Lucyferizm nadal pojawia się częściowo w pracach wielu autorów, w szczególności brytyjskich romantyków i niektórych późniejszych autorów francuskich, takich jak Victor Hugo .
W mniejszym stopniu wydaje się możliwe nawiązanie połączenia między niektórymi dziełami przedstawiającymi Szatana / Lucyfera w całej ich okazałości, takimi jak rzeźba Le Génie du Mal (1848) autorstwa Guillaume Geefs widoczna w katedrze św. Pawła w Liège .
Przede wszystkim zrodzony z tradycji literackiej, często usiłującej uwolnić się od konwencji społeczeństwa postrzeganego jako opresyjne (moralność, religia, polityka itp.), Lucyferyzm w żaden sposób nie może być uważany za religię, sektę czy nawet ruch. z religijnymi skłonnościami, których przykazania są doskonale określone.
Uważa się, że postacie Szatana i Lucyfera pozwalają na rozróżnienie (i dystansowanie) między Lucyferizmem a Satanizmem. Najczęściej będzie to kwestia potwierdzenia, że na początku Samael, a potem Lucyfer to anielskie imię Szatana, albo że Szatan to demoniczne imię Lucyfera. Takie podejście nie wytrzymuje jednak analizy historycznej ani analizy dosłownej.
Termin Lucyfer nie istnieje w tradycji hebrajskiej i dlatego nie pojawia się w Starym Testamencie. Tylko jeden fragment odnosi się do istoty lub „świecącej gwiazdy” związanej z królem Babilonu , a nie z Szatanem. Z drugiej strony, wydaje się, że na początku chrześcijaństwa nie określa się Szatana, ale samego Jezusa Chrystusa pod tym samym imieniem świecącej gwiazdy (po łacinie Lucyfer). Dopiero od herezji z Lucyferem Cagliari , że imię Lucyfer jest używany w kontekście negatywnym, związanego z diabłem.
Źródła literackie pokazują Lucyfera przede wszystkim jako łacińską nazwę planety Wenus , która w Wergiliuszu jest pomniejszym bogiem ogłaszającym świt. Przede wszystkim Lucyfer nigdy nie jest postacią kojarzoną z biblijnym diabłem, ale raczej postacią typu prometejskiego, niosącą wiedzę człowiekowi. Otóż, i na tym polega cała trudność badania lucyferyzmu, właśnie z tej perspektywy postać szatana jest wykorzystywana przez romantyków i ich spadkobierców. Jest to rzeczywiście kwestia nadania postaci prometejskiej tragicznego wymiaru, obrazu potępienia . Tak więc, jeśli występuje wśród nich pomieszanie między Szatanem a Lucyferem, to dlatego, że jest to przede wszystkim kwestia przeciwstawienia się wiedzy o świecie, której obawiają się i nienawidzą hegemoniczne religie oraz wiara i wierzenia, które wyznaczają ramy moralne. Bardzo surowe i działać jako przeszkoda dla wolności.
Jednym z najważniejszych prekursorów lucyferyzmu jest niewątpliwie John Milton i jego główne dzieło poetyckie Raj utracony . Chociaż tematem eposu jest pokusa, która doprowadziła Ewę do zjedzenia owocu z drzewa wiedzy, powodując w ten sposób upadek człowieka, przedstawia Szatana jako bohatera w rejestrze, który się nie wyróżnia. przypadek w średniowiecznych i renesansowych dziełach literackich. Biorąc charakter szatan lamentować swój los, Paradise Lost rozpoczyna się ruch, który znajdzie spełnienie w romantyków z początku XIX -go wieku.
Innym dziełem, które można uznać za twórcę idei lucyferyzmu, jest popularny mit Doktora Fausta i jego paktu z diabłem ( Méphistophélès ) w celu poznania alchemicznych, ezoterycznych lub magicznych tajemnic, w zależności od wersji. Spopularyzowana na początku XIX -go wieku tej wersji da główną postać niemieckiego romantyzmu co Goethe , mit o pakcie z diabłem, jednak wywodzi się z XVI th wieku, jak wskazano w komunikacie da Christophera Marlowe'a .
Ostatni prekursor zainauguruje erę romantyzmu: William Blake . Wizjoner poeta w pierwszym znaczeniu tego terminu, William Blake napisał wiele utworów poetyckich inspirowanych chrześcijaństwem, ale mocno oderwanych od dogmatów Kościoła, zarówno katolickiego, jak i anglikańskiego. Jeśli duża część jego pism dotyczy tematów religijnych ( Jerozolima , The Book of Thel (en) , The Book of Los (en) i The Book of Urizen (in) ...), to wydaje się, że wzrost jego wpływu rodzi się Lucyferian. miał być jego wiersz zatytułowany „Zaślubiny nieba i piekła” , podejmujący temat pojednania między biblijnym dobrem i złem oraz torujący drogę dla wynikającego z tego tematu - odkupienia szatana.
Niemcy The UK i Francja generowane autorów wyrażania swoich uczuć, ich ból i czasami ich upadku poprzez swoje wiersze i ich historie. Jeśli źródłem ich dolegliwości zawsze wydaje się miłość do kobiety, która nie może lub nie chce przychylnie reagować na ich zaloty, czasami wyrażają swoje nastroje, wybierając tematy religijne.
Specyfika tych autorów jest między innymi absolutnie wszechobecna w ich pracach, jest naturalne, że niektórzy ( Lord Byron , Percy Shelley , Hölderlin ...) mogli kiedyś poczuć, że taki Prometeusz okrutnie skazał Zeusa na wieczne męki, ponieważ przyniósł ogień (światło) ludziom lub takim Szatanowi / Lucyferowi, potępiony i odrzucony przez wszystkich i zdawał się przynosić wiedzę ludziom podczas biblijnego epizodu jabłka Ewy.
Pomieszanie między Prometeuszem a Szatanem / Lucyferem pojawia się naturalnie w związku z dziełami i kontrowersjami, które wpływają na życie tych autorów. Między publikacją Frankenstein lub nowoczesny Prometheus przez Mary Shelley w 1818 roku, a od Fleurs du mal przez Charlesa Baudelaire'a w 1857 roku pojawia się myśl, która zostanie wyznaczone jako „prometejskiego satanizm”, w egzaltacji zła w filozoficznym sensie tego słowa. Jednak idea ta wkrótce popadnie w zapomnienie, ostatecznie pojawiając się jako intelektualna moda, a nie prawdziwy ruch myśli, z powodu zbyt wielu wewnętrznych sprzeczności filozoficznych tej idei, a zwłaszcza żywiołowości idei politycznych, które ta idea, która jest zresztą raczej lekceważony, zwłaszcza z powodu pojawienia się socjalizmów (a później marksizmu ), ludowych agitacji, a nawet buntów i rewolucji, niestabilności politycznej Europy ...
Na płaszczyźnie literackiej tym, który najdalej pójdzie w temacie lucyferyzmu, wydaje się być Victor Hugo , w szczególności w La Fin de Satan , niedokończonym poemacie epickim opublikowanym pośmiertnie w 1886 roku, ale napisanym między 1854 a 1862 rokiem. Victor Hugo zadaje sobie pytanie o ostateczne odkupienie zła, ucieleśnionego tutaj przez szturm Bastylii. Niejednorodny zbiór tekstów The End of Satan jawi się jako ostatni punkt tej tradycji literackiej, podejmujący temat zła, które przynosi światło, zła prometejskiego, niezbędnego człowiekowi do jego własnego rozwoju. Victor Hugo podejdzie do tego tematu w znacznie mniej oczywisty sposób poprzez postać Jeana Valjeana w Les Misérables .
Lucyferianizm wyrazi więcej faktycznie poprzez literacki lub filozoficzna od drugiej połowy XIX th wieku, choć temat Powrót od czasu do czasu w ciągu dziesięcioleci. W obliczu politycznego wpływu myśli socjalistycznej i intelektualnego wpływu lóż masońskich lucyferizm znajduje niewielki grunt, na którym mógłby się wyrazić w Europie czy Stanach Zjednoczonych . Trzeba jechać do Rosji, żeby znaleźć pewne podobne podejście, zwłaszcza u Dostojewskiego czy Sołżenicyna , chociaż ich głównym zmartwieniem nie jest podjęcie tego tematu, ale raczej refleksja nad kondycją człowieka, a nawet krytyka społeczna.
Jednak niektórzy autorzy lub grupy podejmują romantyczne pomysły, aby dostosować je do pewnego ezoteryki . Możemy przytoczyć w szczególności Aleistera Crowleya i jego religię Thelemy opisaną w Księdze Prawa (1904), chociaż reszta jego pracy jest daleka od lucyferyzmu.
W 1906 roku Carl Wilhelm Hansen opublikowany Den Ny Morgens gry Lucyfer-Hiram Verdensbygmesterens Genkomst (początek nowej ranka Lucifer- Hirama , powrót Master Builder of the World), pod pseudonimem Ben Kadosh.
W każdym razie wydaje się, że lucyferizm całkowicie zniknął z fundamentów Kościoła Szatana w Stanach Zjednoczonych w 1966 roku przez Antona Laveya , którego zasadą jest obalenie chrześcijańskich symboli liturgicznych, a zwłaszcza przejście do rytualnych parodii, czarnych mszy, mieszania seksu i magii. . Publikacja satanistycznej Biblii , która przypomina Księgę Prawa Crowleya, w każdym razie skupia uwagę mediów, które postrzegają ją jako odrodzenie średniowiecznego satanizmu, opartego na przesądach i „magii”. Wkrótce pojawi się kilka innych książek, prawie wszystkie z magicznymi rytuałami.
Dlatego też w żaden sposób nie można mylić lucyferyzmu z „popularnym” satanizmem wynikającym z refleksji teologów chrześcijańskich w czasie polowań na czarownice w Europie i Ameryce, ani z satanizmem Laveyen.
Nie mając żadnego konkretnego odniesienia do zdefiniowania, czym jest proces lucyferiański, trudno jest ustalić dokładny katalog zasad lucyferyzmu. Można jednak zauważyć powtarzające się motywy:
Inne tematy można zidentyfikować na podstawie cytowanych powyżej tekstów, ale wydają się one mniej oczywiste. Jednak we wszystkich przypadkach lucyferizm wymaga refleksji i tolerancji, bliższych osobistemu podejściu filozoficznemu niż rzeczywistemu nurtowi myśli, który można skierować do grupy jednostek.
Ponieważ lucyferizm jest niewyraźnym pojęciem o niewyraźnych zarysach, zaproponowano inne, bardzo różne interpretacje. Chociaż wydaje się, że te interpretacje nie są oparte na egzegezie tekstów ani na perspektywie historycznej, ale raczej na definicjach sformułowanych osobiście, ich znajomość może być interesująca:
Według J. Tondriau i R. Villeneuve Lucyferizm to „kult Lucyfera , uważanego za Lucibela lub anioła światła , który musi uwolnić człowieka z niewoli stwórcy. Niektórzy każą mu przewodniczyć na wschodzie, kojarząc go z Wenus i nazywając go królem Zaświatów, wyższym nawet od Szatana . "
Ta definicja wydaje się pochodzić bezpośrednio z artykułu „Lucyfer” autorstwa Collina de Plancy w jego Dictionnaire infernal : „Lucyfer, imię ducha, który rządzi Wschodem, według opinii magów. Lucyfer został wymieniony w poniedziałek w kółku, w środku którego było jego imię. Był zadowolony z myszy jako ceny jego pobłażania. Często jest uważany za króla podziemi i według niektórych demonomii przewyższa szatana. Mówi się, że czasami jest to żart, a jedną z jego sztuczek jest usunięcie mioteł, na których czarownice idą na szabat, i podanie ich na ramiona; co czarownice z Moiry w Szwecji poświadczyły w 1672 roku. Te same czarownice twierdziły, że widziały tego samego Lucyfera w szabat w szarym płaszczu, z niebieskimi pończochami i czerwonymi bryczesami, ozdobionymi wstążkami. Lucyfer rozkazuje Europejczykom i Azjatom. Pojawia się w postaci i postaci najpiękniejszego dziecka. Kiedy jest zły, jego twarz jest ognista, ale nie ma jeszcze nic potwornego. Według niektórych demonografów jest to wielki strażnik podziemia. Jest on pierwszy przywoływany w litanii szabasowej. "
Termin lucyferianizm nie pojawia się w Dictionnaire Infernal Colin Plancy 1863 ( 6 -tego wydania), ani w Occult Sciences Dictionary of Migne opat 1846.
Możemy również przytoczyć definicję przedstawioną we wcześniejszej wersji tego artykułu, w której lucyferizm wyłania się następująco:
Historia tego myślenia jest zdezorientowany, zaślepienie mistyka z XIX -tego wieku restartu. Jak wspomniano powyżej, jest to modyfikacja systemu judeochrześcijańskiego oparta na trójstronności:
Lucyfer, archanioł prometejski
Podczas stwarzania ludzi, Lucyfer, demiurg zaproponowałby przetestowanie ich w materialnym świecie, który wymyślił, aby testy wzmocniły ich wybór cnotliwego życia. Bóg by odmówił, chcąc tylko prostych sług, a nie istot o wolnej woli . Lucyfer odmawiając powrotu do swoich pomysłów i coraz bardziej wątpiąc w swego pana, zostałby wygnany na Ziemię lub wygnany z innymi aniołami myślącymi tak jak on. On zajmie się Lilith i upewnij się, że Adam i Ewa smakują owoce wiedzy, aby mieć możliwość bycia panami swojego losu.
Fragment z Księgi Henocha traktuje nawet o zjednoczeniu aniołów i ludzi, czyniąc z tych upadłych aniołów i ich dzieci gigantów i / lub ludzkich bohaterów (judeochrześcijańskie wyjaśnienie mitologicznych bohaterów). Ich przywódcę imieniem Samyaza można porównać do Lucyfera. Postać Lucyfera należy zatem porównać do tytana Prometeusza . Prometeusz ukradł ogień bogom, aby dać go ludziom, Lucyfer jest dosłownie „nosicielem Światła”, odpowiedzialnym za epizod jabłka. Dwie postacie „buntowników” na boską władzę działającą dla dobra ludzkości.
W tym ruchu myślowym Szatan jest przeciwnikiem Lucyfera. Lucyfer pragnie nowego świata, w którym człowiek byłby wolny od boskich rozkazów, Szatan po prostu chce jego zniszczenia.
Podsumowanie wizji Lucyfera:
Buntowanie się nie oznacza przeciwstawiania się wszystkiemu, dotyczy tylko tego, co dręczy jednostkę i jej aspiracje. Człowiek jest stworzony do życia w społeczeństwie, ale społeczeństwo musi pozwolić mu ewoluować, a nie dominować nad nim. Możemy zatem zdefiniować ją jako indywidualistyczną myśl religijną, ponieważ człowiek musi stać się wyłączną odpowiedzialnością za swoje czyny .
Same imiona Szatana i Lucyfera odnoszą się do konkretnych pojęć, których nie należy mylić:
Na koniec należy zwrócić uwagę na zasadniczą różnicę między satanizmem a lucyferizmem: tam, gdzie ten pierwszy opowiada się za całkowitym, a czasem gwałtownym odrzuceniem tradycji hebrajskiej, chrześcijańskiej i islamskiej, lucyferizm zajmuje się tylko odrzuceniem dogmatyzmu i nadużyć tych religii, bez a także oczerniać ich lub sami potępiać.