Lobaria pulmonaria

Lobaria pulmonaria Opis obrazu Lobaria pulmonaria 3.jpg. Klasyfikacja
Królować Grzyby
Podział Ascomycota
Poddział Pezizomycotina
Klasa Lecanoromycetes
Zamówienie Lecanorales
Zamówienie podrzędne Peltigerineae
Rodzina Lobariaceae
Uprzejmy Lobaria

Gatunki

Lobaria pulmonaria
( L. ) Hoffm. , 1796

Granicznik płucnik Jest to gatunek z porostów z rodziny z Lobariacées . Jest to jeden z nielicznych porostów, który jest nieco znany opinii publicznej. Sławę tę - dość względną - zawdzięcza swoim dużym rozmiarom i starożytnemu zastosowaniu w tradycyjnej farmakopei . Warto też zaopatrzyć się w szereg nazw zwyczajowych , wśród których najczęściej jest termin „  płucny  ”. Jak wszystkie porosty jest grzybem lichenizowanym i jak większość z nich należy do grupy Ascomycetes . Należący do kategorii sinic , grzybów związanych z sinicami , czyni go organizmem szczególnie wrażliwym na zanieczyszczenia atmosferyczne . Jest to zatem gatunek zanikający w wielu regionach i został wybrany jako wskaźnik zdrowotności lasów francuskich .


Wyznań

Określona liczba nazw spopularyzowanych i wernakularnych określa ten porost, z których najczęstsze to określenie „  płucny  ” w odniesieniu do pęcherzyków płucnych oznaczających jego wzgórze: „płucny”, „płucny liszaj”, „mech płucny”, „dębnik”, „ miodunka dębowa "," miodunka pospolita "," płat płucny "," miodunka leśna "," miodunka "," krapaudyna "," herbata z wogezów "," herbata leśna ".

Opis

Thallus

Ze względu na swój ogólny wygląd, wielkość i kolor, często intensywnie zielony, z łatwością przypominałby rodzaj sałatki z ciętymi liśćmi, przyczepionymi jednym końcem lub kilkoma punktami do omszałych pni drzew. Jest to więc duży porost liściasty - jeden z największych w Europie - którego plecha zwykle przekracza około trzydziestu centymetrów i wyjątkowo osiąga blisko 50  cm . Jest głęboko podzielony na dość wąskie płaty, ze ściętymi końcami, których szerokość waha się od 1 do 3  cm .

Górna powierzchnia plechy jest bardzo ogólnie zielona, ​​zwłaszcza przy wilgotnej pogodzie; przy suchej pogodzie zmienia kolor na brązowozielony lub zielonkawoszary. Jego powierzchnia jest oznaczona pęcherzykami płucnymi ograniczonymi grzbietami, tworzącymi sieć, która od dawna jest porównywana do pęcherzyków płucnych i przyniosła jej francuską nazwę - płucne - i łaciński epitet - pulmonaria - a także niektóre z jej popularnych zastosowań medycznych . Spód jest wyraźny, czasami prawie biały w pobliżu brzegu; jego powierzchnia ma wygląd tłoczony, z wypukłościami odpowiadającymi komórkom górnej powierzchni i pustą siecią żeber tomentose .

Symbioza

Podobnie jak wszystkie porosty, płuco jest bliskim związkiem, o charakterze symbiotycznym , między grzybem a jednym lub kilkoma organizmami zdolnymi do fotosyntezy ( fotobionty ). W większości porostów fotobiont to zielona alga  : tutaj jest to Dictyochloropsis reticulata , gatunek zbliżony do rodzaju Trebouxia , który może prowadzić swobodne życie w środowisku (gleba, kora itp.), Z wyjątkiem symbiozy z Lobarią .

To właśnie ta alga, tradycyjnie ułożona w cienkiej warstwie pod górną korą wzgórza, zapewnia większość aktywności fotosyntetycznej niezbędnej do odżywiania porostów. Podobnie jak w przypadku porostów, aktywność ta jest sporadyczna i możliwa tylko w wilgotnej atmosferze. Na przykład, regularne pomiary wykonywane przez trzy lata w Oregonie wykazały, że wzrost plechy - średnio 4  mm rocznie - występował tylko w porze deszczowej, od listopada do czerwca w tym stanie Północno-zachodnie Stany Zjednoczone .

Mimo utrzymywania aktywności fotosyntetycznej przez wiele lat, Dictyochloropsis warstwy glonów nie namnaża się, podziały komórkowe ograniczają się do stref wzrostu porostu, czyli do brzegu wzgórza: aktywność mitotyczna glonów jest kontrolowana przez grzyb, proces prawdopodobnie polegający na wytwarzaniu substancji antymitotycznych .

Należąc do kategorii sinic , Lobaria pulmonaria jest w rzeczywistości siedliskiem trójdzielnej symbiozy , w której oprócz grzyba i zieleniny występuje cyjanobakteria z rodzaju Nostoc  ; z Nostocs są gromadzone w wyspecjalizowanych struktur, niezbyt widoczne, czasami nawet nieobecny, znajduje się w dolnych warstwach plechy: the cephalodies . Podobnie jak inne cyjanobakterie, Nostocs mają zdolność wiązania azotu atmosferycznego, co umożliwia transfer przyswajalnego azotu i produkcję substancji białkowych przez partnerów symbiozy.

Reprodukcja

Rozmnażanie płciowe i rozmnażanie wegetatywne współistnieją w wielu porostach. Dzieje się tak również w przypadku L. pulmonaria , przy czym drugi mechanizm jest bardziej ogólny.

Rozmnażanie płciowe

Wytwarzanie apotencji , czyli narządów zawierających zarodniki powstałe w wyniku rozmnażania płciowego u lichenizowanych workowców, jest najczęściej uważane za dość rzadkie, ale może występować lokalnie. W zestawie 32 miejsc badanych w ciągu sześciu lat w północno-zachodnich Stanach Zjednoczonych 78% populacji miało co najmniej jedną żyzną plechę z co najmniej jedną apotecją, a współczynnik dzietności w każdej populacji wahał się od 0 do 25%.

W Oregonie wiosną pojawiają się nowe apotecje, ale zarodniki uwalniają przez kilka miesięcy, przez większość roku. Rodzą się na grzbietach ograniczających pęcherzyki płucne, w kierunku krawędzi płatów. Ich dysk, który jest koloru pomarańczowego, zawiera błony dziewicze, które produkują zarodniki. W sprzyjających warunkach kiełkują, tworząc wczesną grzybnię  ; produkcja grzyba będzie jednak musiała spotkać się z odpowiednimi algami i cyjanobakteriami, aby móc uformować nową, zdolną do życia plechę.

Rozmnażanie wegetatywne

Najczęstszy sposób namnażania i rozprzestrzeniania L. pulmonaria polega na wytwarzaniu propagul znanych pod nazwami soredia i isidia, różniących się głównie sposobem powstawania: oba składają się z mieszaniny strzępek grzyba i glonów. W rezultacie ich zdolność do tworzenia nowej zdolnej do życia plechy jest bardziej bezpośrednia niż w przypadku zarodników, ponieważ w przeciwieństwie do tych ostatnich brakuje im jedynie partnera cyjanobakteryjnego do odtworzenia trójdzielnej symbiozy.

Bibliografia

  1. (en) Prévot, D. (2010) - „  Lobaria pulmonaria (dąb Pulmonary)” Biuletyn Federacji mycological East n o  8 ( ISSN  1761-0680 ) , Mycological Federation Eastern Roppe, str.  57-62
  2. (in) Smith, CW, Aptroot, A., Coppins, BJ, Fletcher, A. Gilbert, OL, James, PW & Wolseley, PA, 2009. The Lichens of Great Britain and Ireland . The British Lichen Society, s.  561 ( ISBN  978-0-9540418-8-5 )
  3. (fr) Van Haluwyn, C. & Asta, J., 2009. Przewodnik po porostach we Francji - porosty drzewiaste. Wydawnictwo Belin, str.  80-81 ( ISBN  9782701147000 )
  4. (w) Widmer, I., Dal Grande, F., Cornejo, C. & Scheidegger, C., 2010. Wysoce zmienne markery mikrosatelitarne dla grzybów i glonów symbiontów porostu Lobaria pulmonaria i wyzwania w opracowywaniu molekularnych specyficznych dla Bionta markery zespołów grzybów. Fungal Biology , 114 (7), 538-544. DOI : Podsumowanie
  5. (in) Skaloud, P. Jiří N., Radochová, B. & Kubínová, L., 2005. Mikroskopia konfokalna morfologii i ontogenezy chloroplastów w trzech szczepach Dictyochloropsis (Trebouxiophyceae, Chlorophyta). Phycologia, 44 (3), 261–269. DOI : Podsumowanie , Artykuł (2  Mo )
  6. (w) Muir, PS, Shirazi AM & J. Patrie, 1997. Sezonowa dynamika wzrostu w porostu Lobaria pulmonaria . Bryologist 100: 458 - 464. Podsumowanie i wprowadzenie
  7. (in) Schofield, SC, Campbell, DA Funk, C. & MacKenzie, TDB, 2003. Zmiany w alokacji makromolekularnej w niepodzielnych symbiontach glonów pozwalają na fotosyntetyczną aklimatyzację porostów Lobaria pulmonaria . New Phytologist, 159, 709–718. DOI : Podsumowanie Artykuł online
  8. (en) Rai, A., 2002. cyanolichens: Metabolizm azotu. Rozdział 6, 97-115. w Rai, A., Bergman B. & Rasmussen, U. (red.). Sinice w symbiozie . Skoczek. Pierwsza strona .
  9. (i) Denison WC, 2003 Apothecia i askospory z Lobaria oregana i granicznik płucnik badane. Mycologia, 95 (3), 513–518. Artykuł online
  10. (en) Werth, S., Wagner, HH, Gugerli, F., Holderegger, R., Csencsics, D., Kalwij, JM & Scheidegger, C., 2006. Ocena ilościowa rozproszenia i ograniczenia zakładania populacji epifitycznego porostu. Ekologia, 87 (8), 2037–2046. DOI : Podsumowanie , artykuł (302 KB)

Bibliografia

Linki zewnętrzne