Zielona liga
| Green League (fi) Vihreä liitto (sv) Gröna förbundet | |
 Oficjalny logotyp. | |
| Prezentacja | |
|---|---|
| Szef | Maria ohisalo |
| Fundacja | 28 lutego 1987 r. |
| Siedzenie |
Fredrikinkatu 33 A FI-00120 Helsinki |
| Pozycjonowanie | Środkowy lewy |
| Ideologia |
Eurofilia polityczna ekologia |
| Przynależność europejska | Europejska Partia Zielonych |
| Grupa w Parlamencie Europejskim | Zieloni / ALE |
| Przynależność międzynarodowa | Globalne Zieloni |
| Zabarwienie | Zielony |
| Stronie internetowej | vihreat.fi |
| Reprezentacja | |
| Posłowie | 20 / 200 |
| Posłowie do PE | 3 / 14 |
Zielona League (w języku fińskim : Vihreä liitto , w skrócie Vihr. , W języku szwedzkim : Gröna Förbundet ) to fiński partia polityczna ze związkiem środowiska chude , założona w 1987 roku . Jest członkiem Europejskiej Partii Zielonych . Maria Ohisalo jest jego prezesem od tego czasu15 czerwca 2019 r..
Ideologia
Zielona Liga nie jest już partią protestacyjną ani ruchem alternatywnym. Partia znalazła swoje miejsce w centrolewicy, z programem politycznym opartym na kwestiach ekologicznych. Jednak wielu zielonych kandydatów odrzuca ich klasyfikację na lewicę lub prawicę politycznego spektrum.
W swoim programie Liga krytykuje zarówno gospodarkę rynkową, jak i socjalizm, ponieważ oba są produktywizmami i dlatego nie byłyby w stanie zadbać o środowisko, kraje rozwijające się ani przyszłe pokolenia i zbytnio koncentrowałyby się na wzroście gospodarczym. Głównymi zasadami programu partii są ochrona środowiska, demokracja uczestnicząca i sprawiedliwość społeczna.
W izbie parlamentu i zgromadzeniach lokalnych Zieloni zasiadają między Partią Centrum a Partią Socjaldemokratyczną .
Maria Ohisalo , przewodnicząca partii i minister spraw wewnętrznych, powiedziała, że jej partia nie jest przeciwna, zgodnie z programem partii przyjętym we wrześniu 2020 roku, elektrowniom atomowym typu SMR w celu zwalczania globalnego ocieplenia.
Historia Zielonej Ligi
Partia narodowa
W drugiej połowie lat 70. w Finlandii pojawiły się ruchy antynuklearne i feministyczne niezależne od tradycyjnych partii. Działalność polityczna ekologów rozpoczęła się pod koniec lat 70., kiedy aktywistki ekologiczne, feministki i inne aktywne grupy rozpoczęły kampanie na temat ochrony środowiska. Podczas wyborów samorządowych w 1976 r. w Helsinkach pojawiły się pierwsze niezależne listy ekologiczne . W 1983 roku dwaj pierwsi deputowani ekolodzy zostali wybrani do parlamentu krajowego, jeszcze przed założeniem partii: byli to pierwsi niezależni deputowani do parlamentu fińskiego. Ekolodzy pojawiają się w czasie, gdy Demokratyczna Liga Narodu Fińskiego zaczyna podupadać i tym samym udaje się zmobilizować nowe ruchy społeczne, co było wcześniej charakterystyczne dla skrajnej lewicy.
Partia powstała w dniu 28 lutego 1987 r.i zarejestrowana jako partia polityczna w następnym roku. Zielona Liga jest wynikiem spotkania różnych organizacji, takich jak Stowarzyszenie Polityki Środowiskowej, Zielone Społeczeństwo, Zielone Feministki, Zielony Ruch Osób Niepełnosprawnych oraz różne stowarzyszenia studenckie lub regionalne. Podczas wyborów parlamentarnych w marcu 1987 r. liczba posłów ekologów wzrosła z dwóch do czterech. W pierwszych latach istnienia Zielona Liga jest ideologicznie podzielona między zwolenników głębokiej ekologii i zwolenników ekologii społecznej, a także musi zmierzyć się z trudnością zjednoczenia wszystkich organizacji założycielskich pod jednym dachem.
Podczas wyborów parlamentarnych w 1991 roku Zielona Liga zdobyła dziesięć mandatów i tym samym naprawdę przebiła się na scenie krajowej. Następnie uzyskała dziewięć mandatów w wyborach parlamentarnych w 1995 roku i dołączyła do rządu krajowego kierowanego przez socjaldemokratę Paavo Lipponena . Pekka Haavisto został wówczas ministrem środowiska i pomocy rozwojowej. Jest drugim europejskim ekologem, który był ministrem w rządzie krajowym, po Indulis Emsis , ministrze w rządzie łotewskim od 1993 roku . Udział Zielonej Ligi w rządzie Lipponena potwierdza jej przekształcenie z partii protestu w latach 80. w partię narodową założoną w połowie lat 90. XX wieku.
W wyborach parlamentarnych w 1999 roku Zielona Liga uzyskała 7,3% głosów i jedenaście mandatów. Trzy miesiące później, podczas wyborów europejskich , zdobyła drugie miejsce w Parlamencie Europejskim . Zielona Liga pozostaje w rządzie do26 maja 2002 r., kiedy opuściła koalicję rządową , by zaprotestować przeciwko decyzji o budowie nowej elektrowni jądrowej . W 2003 r. uzyskała 8% głosów i 14 mandatów, następnie w 2007 r. 8,5% głosów i 15 mandatów (14 po dezercji w 2008 r .).
Następnie ponownie weszła do rządu, gdzie sprawowała teraz dwa ministerstwa: pracy ( Tarja Cronberg , potem Anni Sinnemäki ) i sprawiedliwości ( Tuija Brax ). W wyborach w 2011 roku partia wycofała się i miała tylko dziesięciu deputowanych. Zielona Liga zostaje jednak zaproszona do przyłączenia się do koalicji rządowej składającej się z sześciu partii. Podczas wyborów parlamentarnych w 2015 roku partia powtórzyła zdobycie 15 mandatów i najlepszy wynik, jaki uzyskała do tej pory w tego typu wyborach (8,53%).
W 2017 roku Touko Aalto objął przewodnictwo w Lidze zajmowanej do tej pory przez Ville Niinistö . Fakt, że mężczyzna zastępuje drugiego mężczyznę, jest raczej sprzeczny z praktykami Ligi, gdzie generalnie ma miejsce przemienność mężczyzn i kobiet.
W wyborach parlamentarnych 2019 partia awansuje i przechodzi do 20 mandatów.
Partia ma również posła do PE, członka grupy Verts/ALE .
Działalność w gminach
Zielona Liga jest ważną partią w największych miastach Finlandii. W stolicy, Helsinkach , w 2000 roku stała się drugą co do wielkości partią w mieście, uzyskując 23,5% głosów. Jest trzecią stroną kilku innych miast. Z drugiej strony ma większe trudności z zaistnieniem na obszarach wiejskich, najniższą ocenę uzyskuje zazwyczaj w południowej Ostrobotni , Laponii i Kajani .
Podczas wyborów samorządowych 9 kwietnia 2017 r. Zielona Liga awansowała z 3,9% do 12,5%. W ten sposób plasuje się na czwartej pozycji, wyprzedzając Prawdziwych Finów i zajmuje pierwsze miejsce w niektórych miastach, takich jak Nokia czy Jyväskylä .
Osobowości
Lista prezydentów Zielonej Ligi
| Portret | Tożsamość | Kropka | Trwanie | |
|---|---|---|---|---|
| Początek | Koniec | |||
 |
Heidi Hautala (ur1955) |
1987 | 1991 | 4 lata |
 |
Kalle Könkkölä ( en ) (1950 - 2018) |
1987 | 1987 | mniej niż rok |
 |
Pekka Sauri ( en ) (ur. w1954) |
1991 | 1993 | 2 lata |
.jpg) |
Pekka Haavisto (ur. w1958) |
1993 | 1995 | 2 lata |
 |
Tuija Brax (ur. w1965) |
1995 | 1997 | 2 lata |
 |
Satu Hassi (ur. w1951) |
1997 | 2001 | 4 lata |
 |
Osmo Soininvaara (ur. w1951) |
2001 | 2005 | 4 lata |
 |
Tarja Cronberg (ur1943) |
2005 | 2009 | 4 lata |
 |
Anni Sinnemäki (ur. in1973) |
2009 | 2011 | 2 lata |
 |
Miasto Niinistö (ur. in1976) |
11 czerwca 2011 | 17 czerwca 2017 | 6 lat i 6 dni |
 |
Touko Aalto ( en ) (urodzony w1984) |
17 czerwca 2017 | 24 października 2018 r. | 1 rok, 4 miesiące i 7 dni |
 |
Maria Ohisalo (ur1985) |
24 października 2018 r. | 3 listopada 2018 r. | 10 dni |
|
Pekka Haavisto (ur. w1958) |
3 listopada 2018 r. | 15 czerwca 2019 r. | 7 miesięcy i 12 dni |
|
Maria Ohisalo (ur1985) |
15 czerwca 2019 r. | W trakcie | 2 lata i 9 dni |
Znane osobistości
- Anni Sinnemäki : była przewodnicząca Ligi i Minister Pracy
- Tuija Brax : były minister sprawiedliwości
- Tarja Cronberg : była przewodnicząca partii i minister pracy
- Pekka Haavisto : były minister środowiska i spraw zagranicznych, kandydat do pierwszej i drugiej tury fińskich wyborów prezydenckich 2012 do Zielonej Ligi
- Satu Hassi : były poseł do Parlamentu Europejskiego, były minister środowiska
- Heidi Hautala : była minister współpracy rozwojowej, posłanka do Parlamentu Europejskiego (1995-2003, 2009-2011, 2014-), była przewodnicząca grupy Zielonych w Eduskunta , kandydatka na prezydenta (2000 i 2006)
- Osmo Soininvaara : były minister spraw społecznych i zdrowia
- Matti Wuori (en) : były poseł do Parlamentu Europejskiego
Wyniki wyborów
Wybory ustawodawcze
| Rok | Posłowie | Głos | % | Ranga | Rząd |
|---|---|---|---|---|---|
| 1983 (w) | 3 / 200 | 43 754 | 1,5 | 8 th | Sprzeciw |
| 1987 (w) | 4 / 200 | 115 988 | 4.0 | 8 th | Sprzeciw |
| 1991 (pl) | 10 / 200 | 185,894 | 6,8 | 5 th | Sprzeciw |
| 1995 | 9 / 200 | 181,198 | 6,5 | 5 th | Lipponen I |
| 1999 | 11 / 200 | 194 846 | 7,3 | 5 th | Sprzeciw |
| 2003 | 14 / 200 | 223,846 | 8,0 | 5 th | Opozycja (2003) i Vanhanen I (2003-2007) |
| 2007 | 15 / 200 | 234 429 | 8,5 | 5 th | Vanhanen II (2007-2010) i Kiviniemi (2010-2011) |
| 2011 | 10 / 200 | 213 172 | 7,3 | 6 th | Katainen (2011-2014) , Stubb (2014) i opozycja (2014-2015) |
| 2015 | 15 / 200 | 252,872 | 8,5 | 5 th | Sprzeciw |
| 2019 | 20 / 200 | 354 194 | 11,5 | 5 th | Rinne |
Wybory samorządowe
| Rok | Doradcy | Głosy | % |
|---|---|---|---|
| 1984 | 101 | 76,441 | 2,8 |
| 1988 | 94 | 61 581 | 2,3 |
| 1992 | 343 | 184 787 | 6,9 |
| 1996 | 292 | 149 334 | 6,3 |
| 2000 | 338 | 171,707 | 7,7 |
| 2004 | 314 | 175 933 | 7,4 |
| 2008 | 370 | 228 227 | 8,9 |
| 2012 | 323 | 213 100 | 8,5 |
| 2017 | 534 | 320 235 | 12,5 |
Wybory europejskie
| Rok | Posłowie | Głosy | % | Grupa |
|---|---|---|---|---|
| 1996 | 1 / 16 | 170 670 | 7,6 | Warzywa |
| 1999 | 2 / 16 | 166 786 | 13,4 | Zieloni / ALE |
| 2004 | 1 / 14 | 172 786 | 10,4 | Zieloni / ALE |
| 2009 | 1 / 13 | 206.439 | 12,4 | Zieloni / ALE |
| 2014 | 1 / 13 | 161.263 | 9,3 | Zieloni / ALE |
| 2019 | 3 / 14 | 292 512 | 16,0 | Zieloni / ALE |
Wybory prezydenckie
| Rok | Kandydat | 1 st runda | 2 d tur | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Głos | % | Ranga | Głos | % | Ranga | ||
| 1988 (w) | wsparcie dla Kalevi Kivistö | 330 072 | 10,7 | 4 th | - | ||
| 1994 | Brak kandydata | ||||||
| 2000 | Heidi Hautala | 100 740 | 3,3 | 5 th | - | ||
| 2006 | Heidi Hautala | 105 248 | 3,5 | 4 th | - | ||
| 2012 | Pekka Haavisto | 167 663 | 18,8 | 2 nd | 1 077 425 | 37,4 | 2 nd |
| 2018 | Pekka Haavisto | 370,823 | 12,4 | 2 nd | - | ||
Uwagi i referencje
- (w) Wolfram Nordsieck, „ Parties and Elections in Europe ” na stronie pages-and-elections.eu (dostęp 10 sierpnia 2015 r . ) .
- (en-GB) Pekka Vanttinen , „ Fińscy Zieloni łagodzą stanowisko w sprawie energii jądrowej ” , na stronie www.euractiv.com ,16 listopada 2020 r.(dostęp 17 listopada 2020 r. )
- (en) Kim Ok Zilliacus , „ 'Nowe polityka' w Finlandii: Zieloni i lewica w 1990 ” , w West European Politics , vol. 24, n o 1,styczeń 2001, s. 27-54 ( ISSN 0140-2382 i 1743-9655 , DOI 10.1080 / 01402380108425416 , czytanie online , dostęp 14 lutego 2021 )
- (en) Emilia Palonen , „ Finlandia: Rozwój polityczny i dane na rok 2017 ” , Europejski Dziennik Badań Politycznych Rocznik Danych Politycznych , tom. 57, n o 1,grudzień 2018, s. 92-97 ( ISSN 2047-8844 i 2047-8852 , DOI 10.1111 / 2047-8852.12219 , czytanie online , dostęp 14 lutego 2021 )