Socjaldemokratyczna Partia Finlandii

Socjaldemokratyczna Partia Finlandii
(fi) Suomen Sosialidemokraattinen Puolue
(sv) Fińska Partia Socjaldemokratiska

Oficjalny logotyp.
Prezentacja
Prezydent Sanna Marin
Fundacja 1899
Siedzenie Siltasaarenkatu 18-20
00530 Helsinki
Wiceprezydenci Antti Lindtman
Sanna Marin
Krista Kiuru
Sekretarz Reijo Paananen
Pozycjonowanie Środkowy lewy
Ideologia Socjaldemokrata
Przynależność europejska PSE
Grupa w Parlamencie Europejskim S&D
Przynależność międzynarodowa Socjalistyczny Międzynarodowy
Postępowy Sojusz
Członkowie 40 000
Zabarwienie Czerwony
Stronie internetowej sdp.fi
Prezesi grup
Dieta narodowa Antti Lindtman
Parlament Europejski Gianni Pittella ( S&D )
Reprezentacja
Posłowie 40  /   200
Posłowie do PE 2  /   14

Socjaldemokratyczna Partia Finlandii (w języku fińskim : Suomen Sosialidemokraattinen Puolue , SDP, w języku szwedzkim  : Finlands Socialdemokratiska Party ) jest partia polityczna Finlandii , Socjaldemokratyczna , założona w 1899 roku . Jest członkiem Partii Europejskich Socjalistów i Międzynarodówki Socjalistycznej .

Podobnie jak w przypadku Partii Centrum (Kesk liberałowie) oraz Narodowej Partii Koalicji (Kok, konserwantów), SDP jest jednym z największych fińskich stronami XX th wieku i od dawna głównym fiński siłą polityczną. W związku z tym od lat 60. wielokrotnie zapewniał sprawowanie władzy i pozostaje istotnym partnerem w powyborczych negocjacjach prowadzących do powstania koalicji rządowych.

Ponadto, od 1982 do 2012 roku , SDP systematycznie udało się wyboru swojego kandydata na prezydenta Rzeczypospolitej, Mauno Koivisto w 1982 i 1988 roku , Martti Ahtisaari w 1994 roku , Tarja Halonen w 2000 i 2006 roku .

W momencie jej powstania i do I wojny światowej SDP stanie się wiodącą partią w Finlandii, zbierając samodzielnie od 30% do 47% głosów od wprowadzenia powszechnych wyborów. Niemniej jednak, podobnie jak większość partii socjalistycznych i socjaldemokratycznych, była przedmiotem rozłamu na początku lat dwudziestych między socjaldemokratami i komunistami, którzy trzymali się linii dyktowanej przez Komintern .

W okresie międzywojennym SDP zaakceptowała reguły gry demokratycznej, ale pozostała wyłączona z rządu, który integrowałaby dopiero w czasie konfliktu, w ramach „Unii Narodowej”. Jego publiczność wyborcza ustabilizuje się wówczas na poziomie około 20-25% i od tego czasu pozostaje zakotwiczona na tak niskim poziomie wody.

SDP ma obecnie 40 000 członków, a jej przewodniczącą jest Sanna Marin .

Historia

Fundacja

Oparta na marksistowskich inspiracjach SDP powstała w Turku w 1889 r. pod nazwą Robotnicza Partia Finlandii (po fińsku Suomen Työväenpuolue) i przybrała obecną nazwę dopiero w 1903 r. w Forssie . Jego publiczność wśród ludności fińskiej szybko rosła, ale pozostał pozaparlamentarną siłą polityczną aż do ustanowienia powszechnych wyborów w 1906 roku. W pierwszych wyborach w 1907 roku udało mu się uzyskać 37%, a następnie ponad 40% głosów, i wyróżnia się jako wiodąca partia w kraju. W 1916 roku zdobył nawet 47% głosów i uzyskał absolutną większość mandatów, jedyny raz w historii fińskiego parlamentu.

Między dwiema wojnami

Partia jest bezkrwawa pod koniec wojny domowej 1918 roku , naznaczonej zwycięstwem białych konserwatystów. Większa część jej przywódców to bowiem nie żyją, więźniowie lub przebywający na emigracji w Rosji . Co więcej, podobnie jak większość ruchów socjalistycznych w tym czasie, SDP była przedmiotem głębokich podziałów między marksistami-leninistami pragnącymi wstąpić do Kominternu (którzy opuścili SDP, by założyć Komunistyczną Partię Finlandii (SKP), ta nowa formacja szybko się rozwija. zakazany w Finlandii) i trzymający się linii socjaldemokratycznej i reformistycznej, zgodnie z akcją prowadzoną przed wojną.

W wyborach w 1919 r. pod egidą Väinö Tannera utrzymał jednak swoje stanowisko, zdobywając 80 z 200 miejsc w parlamencie. Ale w kolejnych latach podział na SDP i SKP jest wyraźniej odczuwalny pod względem wyniku.

Przez większą część okresu międzywojennego nieufność wobec formacji umiarkowanych i konserwatywnych sprawiła, że ​​SDP pozostała główną partią opozycyjną, uczestnicząc jedynie sporadycznie w rządzie w 1926 r.

W pełni zostanie ponownie włączony do gry politycznej dopiero po wybuchu II wojny światowej, podczas wojny zimowej, pod przewodnictwem Kyösti Kallio .

Po II wojnie światowej

Pod koniec wojny kontynuacyjnej (1941-44) ZSRR zmusił Finlandię do zalegalizowania istnienia SKP pod nazwą SKDL (Demokratyczna Liga Ludu Finlandii) i lata powojenne zostaną zaznaczone po lewej stronie przez zaciekłą rywalizację komunistów i socjaldemokratów, podczas której SDP wybierze poparcie z partiami „burżuazyjnymi”, linię sprzyjającą przede wszystkim obronie demokracji parlamentarnej i fińskiej suwerenności w ścisłej neutralności wobec bloków i przeciwko linii Partię Komunistyczną, co doprowadziło do wykluczenia tego ostatniego z gabinetu ministerialnego i wywołało silną krytykę ze strony ZSRR wobec SDP.

W 1956 roku Karl-August Fagerholm , kandydat SDP, przegrał wybory prezydenckie z zaledwie dwoma głosami za liderem rolnym Urho Kekkonenem . Jednak kilka miesięcy później udało mu się stworzyć rząd mniejszościowy przy wsparciu konserwatystów Koalicji Narodowej (Kok) i małych partii znajdujących się w centrum politycznego spektrum. Niemniej jednak sowieckie naciski na gabinet Fagerholma doprowadziły go do dymisji w 1958 roku na rzecz powrotu agrarów do władzy.

Reorganizacja partii po tym epizodzie doprowadziła do powrotu do jej szefa Väinö Tanner , niewielką większością głosów; podczas gdy prosowiecka lewica skupiona wokół byłego przewodniczącego partii Emila Skoga postanawia się rozpaść i założyć TPSL ( Socjaldemokratyczny Związek Pracowników i Drobnych Rolników ), efemeryczny ruch, którego członkowie w latach 60. postanowią wrócić do domu lub przyłączyć się do SKP.

Udział we władzy

Dopiero w 1966 r., w okresie odprężenia międzynarodowego i po odejściu Tannera, SDP uzyskała nieoficjalne zielone światło od ZSRR do udziału w rządzie, co uczyniła uczestnicząc naprzemiennie w koalicjach kierowanych przez KESK ( agrarzy , centryści) i Kok (konserwatyści). Następnie w 1972 roku po raz pierwszy (z wyjątkiem interludium Fagerholma) SDP objęła na stałe szefa rządu w ramach sojuszu z KESK pod egidą Kalevi Sorsy (1972-75, 1975- 79, 1982-85) i Mauno Koivisto (1979-82), a następnie zdołali wybrać tego ostatniego na prezydenta.

Następnie SDP wzięło udział w rządzie konserwatywnym Harri Holkeri , przed znalezieniem się odrzucony w opozycji między 1991 a 1995, kiedy centroprawicowa bracia wrogiem, KESK i Koka , sprzymierzył się z małych formacji centrowych udało się reformy rządu składa się wyłącznie z formacji „burżuazyjnych”. Jednak ten postzimnowojenny okres będzie zasadniczo naznaczony procesem akcesji do Unii Europejskiej, na której zasadzie zbieżne stanowiska zajmują socjaldemokraci, centryści i konserwatyści.

Z okazji wyborów parlamentarnych Marzec 1995SDP odzyskuje status siły dominującej, a jej prezydent Paavo Lipponen zostaje premierem Finlandii . Następnie utworzył „Koalicję Tęczową”, która połączyła również Kok, Sojusz Lewicy (Vas), Zieloną Ligę (Vihr) i Szwedzką Partię Ludową (SFP). Sojusz ten trwał siedem lat, Vihr wycofał się w 2002 r. po podjęciu decyzji o budowie reaktora EPR .

Głosowanie parlamentarne Marzec 2003widzi, jak liberałowie Anneli Jäätteenmäki zajmują pierwsze miejsce od socjaldemokratów z zaledwie sześcioma tysiącami trzystu głosami i dwoma mandatami przed nimi. SDP pozostaje jednak w rządzie, Lipponen zostaje jednak przewodniczącym Sejmu Narodowego . Wczerwiec 2005, jego spadkobierca i sekretarz generalny partii, Eero Heinäluoma , zastępuje go na stanowisku prezesa partii.

Niedawna historia

W wyborach parlamentarnych w 2007 roku SDP musiało zadowolić się 21,4% głosów i 45 z 200 posłów do Sejmu Narodowego , zajmując trzecie miejsce, co było jej najgorszym wynikiem od czterdziestu pięciu lat.

Zgodnie z fińską tradycją parlamentarną, zgodnie z którą dwie główne partie, które zwyciężyły w większościowej koalicji kosztem trzeciej, socjaldemokraci znajdują się w opozycji do nowego centroprawicowego rządu Mattiego Vanhanena . 7 czerwca 2008, mająca zaledwie 32 lata, zastępca Jutta Urpilainen przejmuje Heinäluomę, pokonując byłego ministra Erkki Tuomioję na zjeździe partii.

Jeżeli wybory parlamentarnekwiecień 2011oznacza dalszy spadek z 19,1% głosów i 42 mandatami, SDP wraca na trzecie miejsce wśród partii politycznych. Nowy konserwatywny premier Jyrki Katainen zreformował „tęczową koalicję”, Urpilainen został ministrem finansów, Tuomioja ministrem spraw zagranicznych i Heinäluoma przewodniczącym Sejmu Narodowego .

W wyborach europejskich w 2014 r . SDP zajęła czwarte miejsce z 12,31% oddanych głosów i tym samym zdobyła dwa miejsca w Parlamencie Europejskim.

Partia wygrywa wybory parlamentarnekwiecień 2019.

Znani członkowie

Premierzy

Prezydenci republiki

Komisarze europejscy

Inni ważni członkowie

Liderzy

Prezydenci

Prezydenci
Portret Tożsamość Kropka Trwanie
Początek Koniec
Nils Robert z Ursin Nils Robert af Ursin ( en )
(1854 - 1936) 		1899 1900 1 rok
Portret Karla Fredrika Hellstena nie jest dostępny na wolnej licencji. Karl Fredrik Hellsten ( d )
(1866 - 1956) 		1900 1903 3 lata
Brak dostępnego portretu na wolnej licencji dla JA Salminen. JA Salminen ( d )
(ur. w1859) 		1900 1900 mniej niż rok
Taavi Tainio Taavi Tainio ( w )
(1874 - 1929) 		1903 1905 2 lata
Portret Emila Perttilä nie jest dostępny na wolnej licencji. Emil Perttilä ( d )
(1875 - 1933) 		1905 1906 1 rok
Edvard Valpas-Hänninen Edvard Valpas-Hänninen
(1873 - 1937) 		1906 1909 3 lata
Portret Matti Paasivuori nie jest dostępny na wolnej licencji. Matti Paasivuori ( w )
(1866 - 1937) 		1909 1911 2 lata
Otto Wille Kuusinen Otto Wille Kuusinen
(1881 - 1964) 		1911 1913 2 lata
Portret Matti Paasivuori nie jest dostępny na wolnej licencji. Matti Paasivuori ( w )
(1866 - 1937) 		1913 1917 4 lata
Kullervo Manner Sposób Kullervo
(1880 - 1939) 		1917 1918 1 rok
Vainö Tanner Vainö Tanner
(1881 - 1966) 		1918 1926 8 lat
Portret Matti Paasivuori nie jest dostępny na wolnej licencji. Matti Paasivuori ( w )
(1866 - 1937) 		1926 1930 4 lata
Brak dostępnego portretu na wolnej licencji dla Kaarlo Harvali. Kaarlo Harvala ( d )
(1885 - 1942) 		1930 1942 12 lat
Vainö Salovaara Vaino Salovaara
(1888 - 1964) 		1942 1944 2 lata
Onni Hiltunen Onni Hiltunen
(1895 - 1971) 		1944 1946 2 lata
Emil Skog Emil Skog
(1897 - Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden) 		1946 1957 11 lat
Vainö Tanner Vainö Tanner
(1881 - 1966) 		1957 1963 6 lat
Rafael Paasio Rafael Paasio
(1903 - 1980) 		1963 1975 12 lat
Kalevi Sorsa Kalevi Sorsa
(1930 - 2004) 		1975 1987 12 lat
Pertti Paasio, 23 kwietnia 2009. Pertti Paasio
(1939 - 2020) 		1987 1991 4 lata
Ulf Sundqvist Ulf Sundqvist
(urodzony w1945) 		1991 1993 2 lata
Paavo Lipponen Paavo Lipponen
(ur. w1941) 		1993 10 czerwca 2005 r. 12 lat
Eero Heinäluoma Eero Heinäluoma (ur. w In
1955) 		10 czerwca 2005 r. 6 czerwca 2008 2 lata, 11 miesięcy i 27 dni
Jutta Urpilainen Jutta Urpilainen
(ur. in1975) 		6 czerwca 2008 9 maja 2014 r. 5 lat, 11 miesięcy i 3 dni
Antti Rinne, 20 maja 2014 r. Antti Rinne
(ur. w1962) 		9 maja 2014 r. 22 sierpnia 2020 6 lat, 3 miesiące i 13 dni
Sanna Marin, 14 sierpnia 2019 r. Sanna Marin
(ur. w1985) 		22 sierpnia 2020 W trakcie 10 miesięcy i 12 dni

Źródła:

Sekretarze partii

Sekretarz Kropka
JK Kari 1899-1905
Yrjo Sirola 1905-1906
Matti Turkia 1906-1918
Vainö Hupli 1918
Taavi Tainio 1918-1926
KH Wiik 1926-1936
Aleksi Aaltonen 1936-1944
Do Varjonen 1944-1946
Vainö Leskinen 1946-1957
Kaarlo Pitsinki 1957-1966
Erkki Raatikainen 1966-1969
Kalevi Sorsa 1969-1975
Ulf Sundqvist 1975-1981
Erkki Liikanen 1981-1987
Ulpu Iivari 1987-1991
Markku Hyvarinen 1991-1996
Kari Laitinen 1996-2002
Eero Heinäluoma 2002-2005
Maarit Feldt-Ranta 2005-2008
Ari Korhonen 2008-2010
Mikael Jungner 2010-2012
Reijo Paananen 2012–2017
Antton Rönnholm 2017–
Źródła:

Wyniki wyborów

Wybory ustawodawcze

Rok Posłowie Głosy Ranga Rząd
1907 80  /   200 329,946 37,03% 1 st
1908 83  /   200 310 826 38,40% 1 st
1909 84  /   200 337 685 39,89% 1 st
1910 86  /   200 316 951 40,04% 1 st
1911 86  /   200 321 201 40,03% 1 st
1913 90  /   200 312 214 43,11% 1 st
1916 103  /   200 376,030 47,29% 1 st
1917 92  /   200 444 670 44,79% 1 st Sprzeciw
1919 80  /   200 365 046 37,98% 1 st Sprzeciw
1922 53  /   200 216 861 25,06% 1 st Sprzeciw
1924 60  /   200 255 068 29,02% 1 st Opozycja, Garbarz
1927 60  /   200 257,572 28,30% 1 st Sprzeciw
1929 59  /   200 260,254 27,36% 2 nd Sprzeciw
1930 66  /   200 386 026 34,16% 1 st Sprzeciw
1933 78  /   200 413,551 37,33% 1 st Sprzeciw
1936 83  /   200 452 751 38,59% 1 st Opozycja, Cajander III
1939 85  /   200 515 980 39,77% 1 st Ryti I , Ryti II , Rangell , Linkomies , Hackzell , Urho Castrén , Paasikivi II
1945 50  /   200 425 948 25,08% 1 st Paasikivi III , Pekkała
1948 54  /   200 494 719 26,32% 1 st Fagerholm I , Opozycja
1951 53  /   200 480,754 26,52% 1 st Kekkonen II , Kekkonen III , Opozycja
1954 54  /   200 527,094 26,25% 1 st Opozycja, Kekkonen V , Fagerholm II , Opozycja
1958 48  /   200 449 536 23,12% 2 nd Fagerholma III , Opozycja,
1962 38  /   200 448 930 19,50% 3 rd Sprzeciw
1966 55  /   200 645 339 27,23% 1 st Paasio I , Koivisto I
1970 52  /   200 594,185 23,43% 1 st Karjalainen II
1972 55  /   200 664.724 25,78% 1 st Paasio II , Sorsa I
1975 54  /   200 683 590 24,86% 1 st Miettunen II , Opozycja, Sorsa II
1979 52  /   200 691 512 23,89% 1 st Koivisto II , Sorsa III
1983 57  /   200 795 953 26,71% 1 st Sorsa IV
1987 56  /   200 695 331 24,14% 1 st Holkeri
1991 48  /   200 603,080 22,12% 2 nd Sprzeciw
1995 63  /   200 785 637 28,25% 1 st Lipponen I
1999 51  /   200 612 963 22,86% 1 st Lipponen II
2003 53  /   200 683 223 24,47% 2 nd Jäätteenmäki , Vanhanen I
2007 45  /   200 594 194 21,44% 3 rd Sprzeciw
2011 42  /   200 561 558 19,10% 2 nd Katainen , Stubb
2015 34  /   200 490 102 16,51% 4 th Sprzeciw
2019 40  /   200 545,544 17,73% 1 st Rinne , Żeglarz

Wybory europejskie

Rok Posłowie do PE Głosy Ranga Grupa
1996 4  /   16 482,577 21,45% 2 nd PSE
1999 3  /   16 221 836 17,86% 3 rd PSE
2004 3  /   14 350 525 21,16% 3 rd PSE
2009 2  /   13 292.051 17,54% 3 rd S&D
2014 2  /   13 212 781 12,31% 4 th S&D
2019 2  /   14 267 342 14,60% 3 rd S&D

Wybory samorządowe

Rok Doradcy Głosy
1945 2100 265 689
1950 377 294 25,05%
1953 449 251 25,53%
1956 424,977 25,42%
1960 2 261 414 175 21,10%
1964 2,543 530 878 24,75%
1968 2 351 540 450 23,86%
1972 2,533 676,387 27,05%
1976 2735 665,632 24,82%
1980 2820 699 280 25,50%
1984 2830 666.218 24,70%
1988 2866 663,692 25,23%
1992 3 130 721 310 27,08%
1996 2742 583 623 24,55%
2000 2,559 511,370 22,99%
2004 2585 575 822 24,11%
2008 2066 541.187 21,23%
2012 1729 487 924 19,6%
2017 1697 498 252 19,4%

Wybory prezydenckie

Pośredni
Rok Kandydat Wyborcy Głosy
1925 Vainö Tanner 79 165 091 26,6%
1931 Vainö Tanner 90 252,550 30,2%
1937 95 341408 30,7%
1950 64 343 828 21,8%
1956 KA Fagerholm 72 442408 23,3%
1962 Rafael Paasio 36 289 366 13,1%
1968 Urho Kekkonen 55 315 068 15,46%
1978 Urho Kekkonen 74 569,154 23,2%
1982 Mauno Koivisto 144 1 370 314 43,1%
1988 Mauno Koivisto 128 1175,209 39,36%
Bezpośredni
Rok Kandydat 1 st  runda 2 d tur
Głos % Ranga Głos % Ranga
1988 Mauno Koivisto 1 513 234 48,90 1 st -
1994 Martti Ahtisaari 828 038 25,9 1 st 1 723 485 53,9 1 st
2000 Tarja halonen 1 224 431 40,0 1 st 1 644 532 51,6 1 st
2006 1 397 030 46,3 1 st 1.630.980 51,8 1 st
2012 Paavo Lipponen 205 111 6,7 5 th -
2018 Tuula Haatainen 97,254 3,3 6 th -

Uwagi i referencje

  1. (w) Wolfram Nordsieck, „  Parties and Elections in Europe  ” na stronie pages-and-elections.eu (dostęp 21 sierpnia 2015 r . ) .
  2. (fi) „  Ihmiset  ” na Sosialidemokraatit (dostęp 25 sierpnia 2020 )
  3. SDP: n puheenjohtajat ja puoluesihteerit (SDP)

Zobacz również

Linki zewnętrzne

Powiązane artykuły