Maratowie
| Maratowie | |||||
 Przegląd wsi | |||||
| Administracja | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Kraj | Francja | ||||
| Region | Wielki Wschód | ||||
| Departament | Moza | ||||
| Miasto | Bar-le-Duc | ||||
| Gmina | Wierzchołki Chee | ||||
| Status | Powiązana gmina | ||||
| Zastępca burmistrza | Hervé REINBOLT | ||||
| Kod pocztowy | 55000 | ||||
| Wspólny kod | 55318 | ||||
| Demografia | |||||
| Miły | Maraudais | ||||
| Populacja | 112 mieszk. (2017) | ||||
| Geografia | |||||
| Informacje kontaktowe | 48°53′00″ północ, 5°13′00″ wschód | ||||
| Historyczny | |||||
| Data połączenia | 1972 | ||||
| Gminy integracyjne | Hauts-de-Chée | ||||
| Lokalizacja | |||||
Geolokalizacja na mapie: Moza
| |||||
Les Marats to dawna gmina francuski znajduje się w dziale z Mozę i Lorraine regionu .
Gminy Condé-en-Barrois , Génicourt-sous-Condé , Hargevile-sur-Chée , Loppy-sur-Chée i Les Marats są zgrupowane od 1972 roku pod nazwą Hauts de Chée .
Geografia
Zajmujący powierzchnię 682 ha Marats rozciąga się na ponad 5 km z północy na południe i 3 km ze wschodu na zachód. Jej terytorium graniczy z Rembercourt na północy, Erizes i Rosnes na wschodzie, Seigneulles na południu i Condé na zachodzie.
Drogi komunikacyjne, które przecinają wioskę to drogi departamentalne D155 (z Louppy le Château do Rosnes ) D148 (z Beauzée sur Aire aux Marats) oraz stara rzymska droga dziś D116 (z Bar le Duc do Erize la Petite, gdzie łączy się ze słynną Święta Droga ).
Płaskowyż jest zaznaczony na wschodzie płaskowyżem, który lekko pochyla się na zachód i kończy szeregiem małych dolin, które odprowadzają deszcze opadające wyżej i dające początek rzece Chee . Rzeka płynie powoli w kierunku północno-zachodnim i przecina dwa Maraty, po czym odpływa w kierunku Condé-en-Barrois. Odbiera również wody wielu dopływów, które spływają z małych okolicznych dolin.
Toponimia
Marats, dawniej Mareis , 1166 ( kartulariusz opactwa Lisle ) - Marras , 1285 (rachunki pokój Bar) - Maretz , 1321 ( Chamber of Accounts bar, B 436) - Mares , XIV th century (archiwa Mozy) - Marat , 1564 (wymiana między księciem Lotaryngii a biskupem Verdun ) - Maras-la-Grande , 1579 (raport o zwyczajach Barrois ) - Grand-Mars , 1656 (mapa biskupstwa) - Mara-la- Grande , 1700 (mapa Stanów) - Le Grand Marat i Le Petit Marat ,20 września 1707(raport przedstawiony księciu Lotaryngii na temat stanu politycznego, prawnego, gminnego i religijnego Maratów) - Martisara, Medardi-ara czyli obszar , 1711 ( pouillé de Verdun) - 1749 (tamże) - 1756 ( Dom Calmet , nie . ).
Historia
Pochodzenie
Maraty składają się z dwóch aglomeracji oddalonych od siebie o ponad kilometr: Marat-la-Grande i Marat-la-Petite, które zgodnie z tradycją oddzieliłyby się po ogromnym pożarze. Nie znamy jednak czasu tej katastrofy, az drugiej strony nie znajdujemy w tej części terytorium śladu podbudów.
Servais w swoim katalogu z 1845 r. chciałby przypisać Maratom dość stare pochodzenie: w 1840 r. osoba prywatna pracująca przy fundamentach domu, który chciał zbudować w pobliżu Rembercourt , natknęła się na metr głębokości, pod ziemią sad obsadzony starymi drzewami, ślady starych budowli: zauważyliśmy dobrze zachowane palenisko, różne sprzęty, takie jak garnki żelazne, siły, sekatory, hoyaux, zatrzask do drzwi itp. Wśród tych szczątków znaleziono jednego, brak waluty lub znaków, które mogłyby ustalić dokładny czas. Ten sam autor zauważa, że w 1845 r. znaleziono w Maratach szczątki kafli i innych materiałów, które zdawały się należeć do średniowiecza .
Średniowiecze
W 1285 roku, według rejestrów Izby Obrachunkowej Bar-le-Duc , Margueron de Beauzé wymienia z hrabią Thibaud II de Bar jego posiadłości Marras przeciwko niektórym „terrages” z Souilly i prawa do pobierania krwi na terytorium Saint -André .
W 1323 r. sprawozdanie Jeunet Petitprêtre de Revigny , poborcy hrabstwa Bar , podaje grzywnę w wysokości 25 funtów nałożoną na społeczność Maratów „za to, co zrobili, powiększyli się w mieście, co oznaczało odejście hrabiego Baru ” .
W 1420 r., według ówczesnej relacji, wspomnianej przez hrabiego Widranges, wieś Marats została złupiona lub wyzwolona przez hrabiów Baru .
Stary reżim
Z czasem Maratowie należeli do ruchomego Barrois . Zgłosili się w prawie i sprawiedliwości do prepozyta i bailiwicka Bar. Od strony duchowej parafia została włączona do kuratorium Rembercourt , jako przybudówka lub kuracja wikarialna. Jako taka zgłosiła się, podobnie jak Rembercourt, do archidiakona Reynel , dekanatu Bar i diecezji Toul.
Księgi parafialne służące do przesyłania aktów stanu cywilnego i wyznaniowego otwarto w 1620 r. Do 1680 r. akty podpisywał tylko ówczesny wikariusz. Po tym terminie stronom pozwolono się podpisać.
Żaden dokument archiwalny nie dowodzi, że Maraci mieli swój zamek, a władzę i prawa nad wsią sprawowali panowie rezydenci. Rejestry Izby Obrachunkowej Bar-le-Duc wskazują, że w roku 1641 François Lemosleurs był tytułowany Lord of Seigneulles oraz Grand i Petit Marats oraz że Henry-Joseph de Lescale, dziedzic i królewski strażnik myśliwski w Rembercourt, od 1718 do 1772 był zarówno panem Affléville, jak i lennem Maratów.
Ale jeśli Maratowie nigdy nie byli siedzibą panowania z ufortyfikowanym domem lub kasztelem, wiemy, że po umowie między Karolem III , księciem Lotaryngii i Baru, a Nicolasem de la Tour, bardzo poszukiwano właściwej burżuazji Maratów. przez miejscowych i okolicznych, ponieważ pozwalało im to uniknąć pewnych podatków.
Rewolucja
Na początku rewolucji Marats był stolicą kantonu i siedzibą trybunału de paix. Gminy tego kantonu to: Condé, Chaumont-sur-Aire, Courcelles, Erize-la-Grande i Petite, Génicourt-près-Condé i Rosnes. Dopiero w 1801 roku Maratowie przeszli do kantonu Vaubecourt, jako prosta gmina.
Marat-la Grande naliczył 102 kamienne domy pokryte dachówkami; Marat-la-Petite, lat 43. W 1749 było 130 gospodarstw domowych, w 1768 130 pożarów i 300 komunikantów. Spis z 1791 r. podniósł liczbę aktywnych obywateli do 115. W 1804 roku na dwóch Maratów przypadało 497 dusz. Przed cholerą z 1832 r. 612.
Wojna 1870
Podczas wojny francusko-pruskiej w 1870 r. gmina Marats została zajęta 23, 24, 25, 26, 28, 29, 30 sierpnia i 13 września 1870.
Wysokość strat spowodowanych najazdem, ustalona przez komisję centralną, powołaną do ostatecznego ustalenia strat, ustalono na 42 694 ks.
Wojna 14-18
Wojna 39-45
Podczas ucieczki wojsk niemieckich w 1944 r. przed natarciem aliantów esesmani wzniecili pożary, powodując duże zniszczenia domów w centrum wsi. Na pamiątkę tego wydarzenia na balustradzie wielkiego mostu umieszczono stelę. Opatrzony jest napisem „O przechodniu, przeczytaj to i pamiętaj, że31 sierpnia 1944 r, hitlerowcy przeszli i spalili część wsi bez prowokacji.”
Rolnictwo
W 2008 roku w Marats nadal istniało sześć profesjonalnych gospodarstw. Ich liczba zmniejsza się z roku na rok, jak wszędzie we Francji, a koncentracja jednostek trwa nadal, podnosząc średnią powierzchnię użytkową na gospodarstwo do 127 ha .
System produkcji tradycyjnie oparty jest na polikulturze (mleko-mięso-zboża). Uprawy są mało zróżnicowane, a płodozmian składa się głównie z rzepaku , pszenicy i jęczmienia . Owies praktycznie zniknął z rotacji.
Uprawa koncentruje się na płaskowyżach, podczas gdy dna dolin pozostają na łąkach . Obszary trawiaste uzupełniane są przez kukurydzę, która jest wykorzystywana jako kiszonka kosztem lucerny, która ulega regresji.
Polityka i administracja
| Kropka | Tożsamość | Etykieta | Jakość | |
|---|---|---|---|---|
| Hervé REINBOLT | ||||
| Brakujące dane należy uzupełnić. | ||||
Demografia
| 1832 | 1881 | 1911 | 1946 | 1954 | 1962 | 1968 | 2008 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 612 | 404 | 272 | 190 | 198 | 171 | 153 | 123 |
Kościół św. Medarda
- Kościół Maratów to regularna budowla z trzema sklepionymi nawami bez transeptu, w stylu ostrołukowo-renesansowym przejściowym. Stary portal (obecnie wewnątrz dzwonnicy) pochodzi z pierwszych lat renesansu . Drzwi są niskie i przezwyciężyć, od zachodu, z błony bębenkowej niskich i trójkątny ( XVI th wieku).
- Od północy, na wsi, od strony starego kościoła otwiera się mała brama. Jest to styl Ionic i zdobią trzy nisze conch z XVI th wieku. Zostały opróżnione ze swoich posągów w czasie rewolucji . Dopiero przed II wojną światową o. Camille-Paul Joignon „wspomagany i zachęcany przez najlepsze rodziny tego miejsca” zastąpił w górnej części figurę Chrystusa błogosławiącego w geście powitania wiernych, którzy wejść do kościoła. Po prawej i po lewej stronie poniżej figury św. Piotra i św. Pawła towarzyszących Zbawicielowi w geście powitania.
- Uwaga Kościoła zarówno dawne ołtarze boczne ( St. Medard a Virgin Mary ), z wcześniejszego kościoła w XV -go wieku. Oznaczone krzyżami ich konsekracji doskonale identyfikują się z ołtarzami bocznych kaplic Rembercourt.
- Można również podziwiać basen z ołtarzem głównym (styl najczystszej XVI E wieku), reprezentujących Wiecznego Ojca w biuście błogosławieństwa glob świata.
- W pobliżu ołtarza Najświętszej Maryi widzimy w prawo, drugi basen bardzo postrzępione i kwiaty w ekstrawagancki gotycki z XV -go wieku.
- Na szczycie drugiego filaru, po lewej stronie, w nawie głównej znajduje się epitafium nagrobne księdza Demenge Mengeota. Drugi jest zapieczętowany w przyporze przylegającej do północnego portalu, którego sformułowanie brzmi następująco: „DOM Cy gist François Poupart, zmarły mąż Anne Guérin, który jednomyślną wolą ufundował w tym kościele trzy dni oktawy zmarłych . Zmarł w 39 th roku, 1760,17 marca ” . Na dwóch skrzyżowanych kościach piszczelowych następuje czaszka ze słowami: „Jaki jestem, taki będziesz”. Spójrz na mnie, jeśli chcesz” .
- Nad tylnymi drzwiami, wewnątrz, znajduje się piękna rzeźba zatopiona w ścianie, przedstawiająca scenę nawrócenia św . Huberta . Ten fragment pochodzi z XVII -tego wieku. Został zamalowany i częściowo okaleczony.
- Nad drugimi drzwiami wewnątrz znajduje się duży obraz na płótnie przedstawiający św. Medarda , dzierżyciela kościoła, wieńczącego krzew różany . Wiadomym jest, że instytucja koronacji Rosières jest przypisana do tego świętego biskupa Noyon w VI -tego wieku.
- Chór tego kościoła jest liturgicznie zorientowany na wschód. Jest dobrze oświetlone i sklepienia żeber i wiele kluczy kwitnienia, jest XV th wieku jako jeden z trzech naw, podczas okienka otrzymała swoją architekturę na XVI -tego wieku.
- Dzwonnica z 1822 roku jest budowlą czworoboczną. Znajdujące się w nim dzwony zostały przebudowane w 1733 r. przez Sieura Allyota, fundatora w Ligny . Wiemy, że w 1732 roku kościół Maratów przeszedł poważny remont.
- Kościół Saint-Médard de Marats był dwukrotnie konsekrowany. Po raz pierwszy w 1223 r. Odon, biskup Toul , specjalnie przyniósł mu krzyżmo święte . Spalone przez protestantów w Niemczech, Szwecji i Walensów w XVI -tego wieku, został szybko odbudowany. Został konsekrowany po raz drugi w 1554 roku przez Eudes de Sorcy , biskupa Toul, za pontyfikatu Juliusza III i księcia Karola III Lotaryńskiego i Barskiego .
-
Epitafium pogrzebowe - 1760
-
Epitafium nagrobne Demenge Mengeota - 1615
-
Sklepienie prezbiterium - XV th wieku
-
Posąg św. Medarda - przed 1400
-
Wizja św Hubert - XVII th wieku
-
Basen chór - XVI th wieku
-
Basen - XV th wieku
-
Nawa główna
Osobowości związane z wioską
- Nicolas Mansuy, urodził się w Marats dnia 7 października 1690 r. Wstąpił do nowicjatu w opactwie Sainte-Marie de Pont-à-Mousson na19 sierpnia 1708. 24 czerwca 1710 rtam złożył śluby; miał dobre wykształcenie przed wstąpieniem do zboru. Od 1713 r. przełożeni wysłali go do opactwa w Belval, aby wyznawał filozofię, chociaż miał zaledwie 23 lata, aw 1717 r. do opactwa Mureau, aby tam wykładał teologię. Pełnił te same funkcje w różnych domach swojego instytutu aż do 1725 r., kiedy został mianowany proboszczem w Richemont w diecezji Metz. W 1736 powrócił do opactwa Justemont, gdzie w 1745 otrzymał przeorat św. Jana Ewangelisty z Fontois. Nicolas Mansuy miał głęboką znajomość chronologii i dokładnie przestudiował wszystko, co dotyczyło liturgii i obliczeń kościelnych.
Zobacz również
Linki zewnętrzne
Uwagi i referencje
- ze wsi Cassini do gmin dzisiaj , „ Wskazówki communale: Les Marats ” , na ehess.fr , École des Hautes Etudes en Sciences Sociales (dostępny 28 czerwca, 2021 ) .