The Narrow Sente du Bout-du-Monde (奥 の 細 道 / お く の ほ そ 道, Oku no hosomichi ) , Czasami tłumaczone na The Narrow Path of the Bottom , On the Narrow Path of the Deep North lub The Narrow Path do krajów północy , jest głównym dziełem z japońskiego poety Matsuo Basho ( 1644 - 1694 ).
Tekst przedstawiony jest w formie pamiętnika z podróży, opowiadającego o epickiej i niebezpiecznej podróży Bashō przez feudalną Japonię . Utwór uznawany jest za klasyczny i dziś wiele osób podąża opisaną w nim ścieżką. W jednym z najsłynniejszych fragmentów Bashō pisze: „Każdego dnia w podróży sprawia, że podróż jest jego domem. "
Kenji Miyazawa podsumuje istotę zeszytu w następujący sposób: „To tak, jakby dusza Japonii położyła się na papierze w całej jej głębi. "
Aby napisać La Sente du Bout-du-Monde , Bashō zainspirował się jedną ze swoich własnych podróży, które odbył późną wiosną 1689 roku . Wraz ze swoim uczniem Kawai Sorą (河 合 曾 良 ) Opuścili Edo (obecnie Tōkyō ), aby udać się do wewnętrznego regionu Oku na północ; ich celem była po prostu kontemplacja tych miejsc, tak często opisywanych przez starożytnych poetów. W szczególności Bashō chciał odwiedzić wszystkie miejsca wymienione w wersetach Saigyō , którego uważa za największego autora poezji waka w Japonii. Mimo to podróżowanie w tym czasie było bardzo niebezpieczne, ale Bashō ogarnął prawdziwy zapał, idealizując obraz wędrownego poety. Wycieczka trwała około 156 dni i około 2300 kilometrów pokonanych głównie pieszo. Ze wszystkich dzieł Bashō La Sente du Bout-du-Monde jest zdecydowanie najbardziej znana.
Tekst ma formę haibuna , kompozycji będącej połączeniem prozy i haiku , w pięćdziesięciu rozdziałach. Istnieją różne odniesienia do autorów, takich jak Konfucjusz , Saigyō, starożytni chińscy poeci, a nawet Heike monogatari ; Właściwa równowaga między wszystkimi tymi elementami musi budzić bardzo silne uczucia. Z drugiej strony, będąc dziennikiem z podróży, Bashō wiąże się z poetycką esencją każdego etapu eposu. Niektóre z tych przystanków obejmują świątynię Tokugawa w Nikkō , barierę Shirakawa , wyspy Matsushima , Hiraizumi , Sakata , Kisakata i Etchū .
Po tej podróży spędził pięć lat pracując nad swoją pracą i redagując ją, ale została ona opublikowana dopiero trzy lata po jego śmierci w 1702 roku . Opierając się na różnicach między dziennikiem Sory (tak napisanym w tym samym czasie przez jego ucznia) a ostateczną wersją zeszytu, staje się jasne, że Bashō pozwolił sobie na szereg swobód w historii, wyobrażając sobie swój własny poetycki wszechświat. Inspirował go m.in. przypisywany Saigyō Senjūshu ( Wybór opowieści ), w którym narrator, zaskoczony tornadem w pobliżu Eguchi, znajduje schronienie niedaleko prostytutki; po wymianie tam wierszy spędził tam noc. Dlatego Bashō umieszcza w swoim Sente du Bout-du-Monde podobne spotkanie z prostytutką, ale w notatniku Sory nie ma po nim śladu.
We wstępie do angielskiego wydania Penguin Books , Nobuyuki Yuasa zauważa, że Bashō studiował buddyzm zen pod okiem mnicha imieniem Buccho, chociaż nie można powiedzieć, że osiągnął „oświecenie” ( bodhi , ostateczny cel buddysty). Tak czy inaczej, japoński uczony buddyzmu Zen Daisetz Teitaro Suzuki opisuje filozofię Bashō jako „całkowitą unicestwienie podmiotu i przedmiotu” w medytacji . Yuasa przedstawia podobną analizę: „Bashō odrzucił swoje najstarsze wierzenia, jedno po drugim, w latach poprzedzających podróż, tak że nie pozostało mu nic do odrzucenia oprócz siebie samego, wewnątrz i na zewnątrz. Został zmuszony do odrzucenia siebie, aby móc zrekonstruować swoją prawdziwą tożsamość (to, co nazywa „wiecznym ja, które staje się poezją”). Yuasa dodaje, że „ La Sente du Bout-du-Monde to studium wieczności , tak głębokiej, że staje się stałym punktem na tle upływu czasu. "
Istnieje książka Michaëla Glücka i Annie Fabre pod tym samym tytułem (w rzeczywistości w odniesieniu do pracy Bashō).