La Micoque

La Micoque *  Światowe dziedzictwo UNESCO
Informacje kontaktowe	44 ° 57 ′ 28 ″ na północ, 1 ° 00 ′ 22 ″ na wschód
Kryteria	(i) (iii)
Powierzchnia	3.450  m 2
Numer identyfikacyjny	085-004
Obszar geograficzny	Europa i Ameryka Północna  **
Rok rejestracji	1979 ( sesja 3 e )

Prehistoryczne miejsce z La Micoque znajduje się w miejscowości Les Eyzies , byłego miasta Eyzies-de-Tayac w Dordogne . Wydał wiele litycznych pozostałości z dolnego paleolitu . Jest to tytułowe miejsce Micoquien i charakteryzowało także Tayacien .

Wykopaliska z początku XX -tego  wieku Micoque tej dziedzinie, z tych Moustier , z Combe Capelle , z Laugerie Najwyższego , nie ujawnił tylko zignorował nawet branż, ale także współczesnych kultur myśleliśmy aż s'ma być zastąpiony.

Jest to jedno z piętnastu „  prehistorycznych miejsc i zdobionych jaskiń w dolinie Vézère  ”, wpisanych na listę światowego dziedzictwa UNESCO od 1979 roku.

Sytuacja

Złoże Micoque znajduje się w południowo-wschodniej części departamentu Dordogne , w Périgord noir , w miejscowości Les Eyzies , dawnym mieście Eyzies-de-Tayac , około 2,7  km na północny-północny zachód od wioski Eyzies i około 1,2  km na wschód od miejscowości Manaurie , w dolinie potoku Manaurie na lewym brzegu (północna strona) strumienia, 600  m w górę od ujścia tego ostatniego z Vézère na prawym brzegu bok). La Laugerie-Haute znajduje się 600  m na południowy zachód w linii prostej , Laugerie-Basse i Grand Roc 1,2  km w tym samym kierunku.

Wejście do niej skierowane jest na południowy-zachód.

Historyczny

W 1895 roku właściciel pola poinformował Pierre'a Fourniera z Laugerie-Haute o obecności kamieni, które według niego zostały poprawione . Fournier zbiera ich serię, które pokazuje Émile Rivière i Delmasowi, „handlarzowi antykami z Bergerac” według Peyrony'ego. Delmas powiedział Gustave'owi Chauvetowi , który rozpoczął badania i zgromadził ważną kolekcję - która zniknęła w 1938 roku.

Następnie Louis Capitan wykopał to miejsce w 1896 r., Édouard Harlé w 1897 r., Denis Peyrony w 1898 r., L. Coutil w 1903 i 1905 r., Émile Cartailhac w 1905 r., Otto Hauser w 1906 i 1907 r.

Marcellin Boule , Camille Jullian i Henri Breuil odwiedzili to miejsce 17 czerwca 1906 roku podczas wykopalisk w Peyrony, a Louis Capitan dołączył do niego kilka dni później. Następnie Hauser wynajmuje cały depozyt. Pod koniec dzierżawy Hausera Peyrony pracował dla państwa przy zakupie tego stanowiska i wznowił tam wykopaliska w latach 1929–1932. Peyrony opisał sekwencję stratygraficzną, wyróżniając piętnaście warstw obejmujących sześć poziomów archeologicznych.

Przemysł litowy był badany przez François Bordesa, który w 1956 roku podjął się tam ograniczonych wykopów.

We wczesnych latach siedemdziesiątych sekwencja została po raz pierwszy poprawiona przez Henri Laville i Jean-Philippe Rigaud, następnie ten ostatni we współpracy z André Debénath przeprowadził nowe wykopaliska w latach 1989-1997.

Nowy przegląd historii osadowej złoża opublikowali J.-P. Texier i P. Bertran w 1993 roku.

Sekwencja stratygraficzna

Według najnowszych badań z 1993 r. Osady Micoque można podzielić na trzy zagnieżdżone grupy osadowe:

• dolny zestaw (odpowiadające warstwom I-XII wyróżniają Laville i Rigauda), 2,50 m grubości  , składający się z kamieni i żwiru, i pozbawione pozostałości archeologicznych;
• średnia zestaw (odpowiadające warstwom A do M Peyrony, składa się z gliniastego jednostkę grubości jednego metra podstawy (warstwa A), i kamieni i wapienia żwiru sumowane przez 7  m grube interstratified z czerwonym piaszczystych poziom ciężkich (Peyrony E, H i poziomy L) Prawie wszystkie poziomy archeologiczne obszaru są z nim powiązane, w szczególności Tayacien  ;
  • warstwa L2 / 3 ( SIO 10 ), okres południowego Aszelii wg F. Bordesa ( środkowy paleolit ), zapewnił przemysł nastawiony prawie wyłącznie na produkcję płatków;
• zespół górny piaszczysto-gliniasty o średniej miąższości 2  m , obecnie nieobecny w odcinku kontrolnym. Poziom archeologiczny, który doprowadził do zdefiniowania Micoquian, można znaleźć u podstawy tego zestawu, ale nigdy nie został znaleziony w ostatnich wykopaliskach.

Podczas gdy wcześniej uważano je za wynik zjawisk krioklastycznych (wybuchy i ruchy związane z zimnem), kamyczki i żwiry z niższych i środkowych grup wykazują wszystkie cechy materiałów aluwialnych osadzonych przez cieki wodne. Poziomy te odpowiadają osadom splatanych koryt rzecznych, o czym świadczy obecność ślimaków charakterystycznych dla umiarkowanych środowisk wodnych. Przeplatane czerwone poziomy odpowiadają przepływom masowym pochodzącym ze zbocza nad miejscem, a nie wyługowanym paleozolom, jak wcześniej sądzono.

Dane geologiczne (wysokość tarasu u podstawy średniego zespołu) i liczne datowania ( ESR i U / Th ) wskazują na wiek między stadiami izotopowymi 12 (około -425 000 / -480 000 lat) i 10 (-335 000 / -370 000) dla zestawów dolnych i środkowych. Aluwium ilaste ze ślimakami u podstawy przeciętnego zespołu odpowiada fazie interglacjalnej, logicznie WIS 11 (-370 000 / -425 000). Zestaw górny powstał prawdopodobnie w holocenie .

Przemysły litowe

Ponieważ poziomy archeologiczne przeciętnego kompleksu uległy wpływowi znaczących zjawisk po depozycji związanych ze środowiskiem rzecznym (sortowanie, przemieszczenia itp.), Wymagana jest duża ostrożność podczas ich badania. Obejmują one Tayacien zdefiniowane przez Henri Breuila (warstwy 4 i 5). Ta branża charakteryzuje się trochę skomplikowanym debitageiem związanym z narzędziem przypominającym Mousterian , z wieloma skrobakami, a zwłaszcza ząbkami i nacięciami związanymi z rzadkimi, nietypowymi rozwidleniami . Capitan opisuje wiele dobrze wyciętych stempli, czasem jednostronnych i małych ( maksymalnie od 5 do 15  cm ); punkty są stosunkowo częste, skrobaki bardzo liczne, są też dyski. Dochodzi do wniosku, że całość przypomina przemysł aszelski, ale z nadmiarem skrobaków.

François Bordes przyznał, że jest to odrębna branża, pod warunkiem nadania jej chronologicznego znaczenia pre-würmiańskiego mousterianu, czyli formy przedmousterowskiej.

Micoquian (podstawa zespołu górnego, poziomu n / warstwa 6) definiuje się jako końcowy Kultura Aszelska , przy czym szczególnie czystych bifaces, z których niektóre mają wypukłe krawędzie. Trwa nowe badanie tej branży.

Branże tego złoża należą do najstarszych w Périgord i mają fundamentalne znaczenie dla zrozumienia prehistorii regionu, a nawet daleko poza nim.

Rozgłos

Status dziedzictwa

Witryna Micoque został sklasyfikowany jako zabytek od8 marca 1922.

Od 1979 roku teren został zarejestrowany w World Heritage of UNESCO , spośród piętnastu miejsc i jaskiń w regionie wymieniony jako „  prehistorycznych miejsc i jaskiń Vézère doliny  ”.

Odkryj tę witrynę już dziś

Witryna jest chroniona, ale dobrze widoczna. Wycieczki konferencyjne organizowane są po wcześniejszej rezerwacji. Przed witryną został umieszczony panel informacyjny. Znak ten stanowi etap ścieżki zwanej „Boucle de la Micoque”, którą zainstalował Międzynarodowy Biegun Prehistorii .

Uwagi i odniesienia

Uwagi

1. Towarzystwo Historyczno-Archeologiczne Périgord wydaje „  F. Delmas, piekarz z Cours-de-Pile lub z Creysse, handlarza prehistorycznym krzemieniem, La Micoque  ”.

Bibliografia

1. Kartografia .
2. [Peyrony 1935] „  Przemówienie D. Peyrony'ego na Kongresie Prehistorycznym Francji, Périgueux, 16-22 września 1934 r.  ”, Sprawozdanie z jedenastej sesji Kongresu Prehistorycznego Francji ,1935, s.  46 ( czytaj online [PDF] na prehistoire.org , dostęp: 4 marca 2021 ).
3. „  La Micoque, interaktywna mapa  ” w serwisie Géoportail . Aktywowano warstwy „Klasyczne mapy IGN”, „Granice administracyjne” i „Hydrografia”. Odległości w linii prostej są mierzone narzędziem „Zmierz odległość” w zakładce „Narzędzia kartograficzne” po prawej stronie (symbol małego płaskiego klawisza).
4. Peyrony 1938 , s.  257.
5. Kapitan 1896 .
6. [Cleyet Merle 1990] Jean-Jacques Cleyet-Merle "  Otto Hauser  " Paleo , n o  specjalnym wydaniu "Historia Od prehistorii Aquitaine"1990, s.  72-75 ( czytaj online [ osobiście ]), s.  72, 74 ryc. 9, 75 rys. 39bis .
7. Peyrony 1938 , s.  258.
8. Peyrony 1938 , s.  259.
9. Peyrony 1938 .
10. Texier i Bertran 1993 .
11. Mathias, Grégoire & Moncel 2017 , podsumowanie.
12. Capitan 1896 , str.  258.
13. [Henri-Martin 1954] Germaine Henri-Martin, „  Le Tayacien  ”, Biuletyn Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego , tom.  51, n o  8 „Duże prehistoryczne cywilizacje Francji. Księga Jubileuszowa Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego 1904 - 1954 ”,1954, s.  27-31 ( czytaj online [na persee ]), s.  28 .
14. "  Micoque depozyt  " , zawiadomienie n o  PA00082542, bazy Merimee , francuskiego Ministerstwa Kultury .

Zobacz też

Bibliografia

• [Breuil 1938] Henri Breuil , „  Przyczyny pękania krzemienia i pseudowalcowania wapienia w pozostałych warstwach La Micoque i innych miejscach  ”, Biuletyn Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego , t.  35, n o  6,1938, s.  283-288 ( czytaj online [na persee ]).
• [Capitan 1896] Louis Capitan , „  Station acheuléenne de la Micoque  ”, Bulletins et Mémoires de la Société d'Anthropologie de Paris , t.  7,1896, s.  529-532 ( czytaj online [na persee ]).
• [Falguères, Bahain & Saleki 1997] (en) Christophe Falguères, Jean-Jacques Bahain et Hassane Saleki, „  U-Series and ESR Dating of Teeth from Acheulian and Mousterian Levels at La Micoque (Dordogne, France)  ” , Journal of Archaeological Science , n O  24,1997, s.  537–545 ( czytaj online [PDF] na researchgate.net , dostęp 4 marca 2021 r. ).
• [Farizy 1988] Catherine Farizy, „La Micoque” , w: A. Leroi-Gourhan (reż.), Słownik prehistorii , Paryż, PUF ,1988.
• [Hauser 1912] (en) Otto Hauser , „  Prehistoric Perigord  ” , Records of the past , vol.  11,1912, s.  82-92 ( czytaj online [na archive.org ]).
• [Hauser 1908] Otto Hauser , „  Wykopaliska naukowe w La Micoque, Laugerie-Basse i Le Moustier  ”, L'Homme Prehistorique , vol.  6, N O  21908, s.  40-48 ( czytaj online [na archive.org ]).
• [Hauser 1908] Otto Hauser , „  Wykopaliska naukowe w dolinie Vézère. La Micoque, Laugerie-Basse, Laugerie-Haute, Le Moustier, Miremont, Longueroche  ”, L'Homme Prehistorique , vol.  2 N O  15,1908.
• [Henri-Martin 1954] Germaine Henri-Martin, „  Le Tayacien  ”, Biuletyn Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego , t.  51, n o  8 „Duże prehistoryczne cywilizacje Francji. Księga Jubileuszowa Towarzystwa Prehistorycznego Francji 1904 - 1954 ”,1954, s.  27-31 ( czytaj online [na persee ]).
• [Mathias, Grégoire & Moncel 2017] Cyrielle Mathias, Sophie Grégoire i Marie-Hélène Moncel, „  New data on the lithic assemblage of the L2 / 3 layer of La Micoque (Les Eyzies-de-Tayac, Dordogne, France)  ”, Paleo , vol.  28,2017( czytaj online [na journals.openedition.org ], dostęp 2 marca 2021 ). . 
• [Peyrony 1938] Denis Peyrony , „  La Micoque. Ostatnie wykopaliska. - Ich znaczenie  ”, Biuletyn Francuskiego Towarzystwa Prehistorycznego , t.  35, n o  6,1938, s.  257-283 ( czytaj online [na osobę ]).
• [Rosendahl 2006] Gaëlle Rosendahl "  Górne warstwy Micoque (Dordogne)  " paleo , n O  182006, s.  161-192 ( czytaj online [na journals.openedition.org ], dostęp 2 marca 2021 ).
• [Texier & Bertran 1993] Jean-Pierre Texier i Pascal Bertran, „  Nowa paleośrodowiskowa i chronostratygraficzna interpretacja paleolitycznego miejsca La Micoque (Dordogne). Archaeological Implications  ”, Comptes Rendus de l'Académie des Sciences de Paris , vol.  316 n O  21993, s.  1611-1617 ( czytaj online [na journals.openedition.org ], dostęp 2 marca 2021 ). . 
• [Texier i in. 2006] Jean-Pierre Texier, Arnaud Lenoble, Roland Nespoulet, Bertrand Kervazo i Safia Agsous, Sedimentogenesis of the prehistoric sites of Périgord (wycieczka 23-24 kwietnia 2004), Association des Sédimentologues Français, 2006 (poprawione i powiększone red.), 2 nd  ed. ( 1 st  ed. 2004), 82  , str. ( ISBN  2-907205-43-9 , przeczytaj online [PDF] na pole-prehistoire.com ).

Powiązane artykuły

• Prehistoryczne miejsca i zdobione jaskinie w dolinie Vézère

Linki zewnętrzne

• Don Hitchcock, „  La Micoque - neandertalski teren w Dordonii z okresu od 400 000 do 130 000 lat temu  ” , na donsmaps.com . Wiele zdjęć i wyjaśnień.
• „  Mapowanie każdym miejscu i wszystko na liście Światowego Dziedzictwa  ” [PDF] na whc.unesco.org (dostęp na 1 st marca 2021 ) . .