Justine Favart
Justine Favart
Domniemany portret Justine Favart autorstwa François-Huberta Drouais .
| Narodziny |
14 czerwca 1727 Awinion |
|---|---|
| Śmierć |
21 kwietnia 1772(w wieku 44 lat) Paryż |
| Imię urodzenia | Marie Justine Benoîte Duronceray |
| Pseudonimy | Panna Chantilly, Madame Favart, Miss Chantilly |
| Zajęcia | Tancerka baletowa , liryczny artysta , dramaturg , aktorka , pisarka |
| Małżonka | Charles-Simon Favart (od1745) |
Marie Justine Benoîte Favart , urodzona w Duronceray i nazwała M lle Chantilly swoim debiutem scenicznym, a po ślubie Marie Favart lub po prostu M me Favart jest tancerką , aktorką , śpiewaczką operową i dramatopisarką Francuzką , ur.14 czerwca 1727w Awinionie i zmarł dalej21 kwietnia 1772w Paryżu .
Biografia
Marie Justine Benoîte Duronceray jest córką Perrette Claudine Bied i André René Duronceray, muzyków króla polskiego Stanisława Leszczyńskiego . Justine Duronceay otrzymała staranną edukację pod opieką tego księcia, ucząc się tańca, muzyki i literatury.
W 1744 roku, po tym jak jego matka uzyskał urlopu króla Stanisława jechać do Paryża, ona pojawiła się na targach Saint-Laurent w Paryżu pod nazwą M panny Chantilly, główny tancerz króla Polski, począwszy od roli Laurence w sztuka pod tytułem Les Fêtes publique , z okazji pierwszego małżeństwa Dauphin , w którym odniosła wielki sukces.
Tam poznała Charlesa-Simona Favarta , ówczesnego dyrektora Opéra-Comique . Ten teatr został usunięty wCzerwiec 1745, ponieważ jego sukces zmartwił Comédie-Française . Aby wypełnić zobowiązania podjęte wobec aktorów, Favart uzyskał pozwolenie na wykonanie pokazu pantomimy na targach Saint-Laurent w ramach rekompensaty. M lle Chantilly i M lle Gobé zatańczyli z tej okazji pantomimę w jednym akcie Les Vendanges de Tempé , co zapewniło im sukces.
Favart i M lle Chantilly pobrali się dalej12 grudnia 1745. Favart był naładowany, od 1746 do 1748 roku, o utworzeniu nowego oddziału w teatrze Mennicy w Brukseli . Jego żona odnosiła tam duże sukcesy, tańcząc w kilku operach komiksowych skomponowanych przez jej męża, zwłaszcza Les Nymphes de Diane (1747), Cythère oblężona i Acajou (1748).
Małżonkowie zostali wynajęci przez marszałka Maurice'a de Saxe do kierowania podróżującą trupą aktorów, za którą podążał w armii, aby wspierać morale swoich żołnierzy. M me Favart została kochanką Marszałka, a potem starała się uciec od jego uwagi, za co oboje małżonkowie otrzymali znaczki listowe : M. Favart musiał się ukrywać w Strasburgu, podczas gdy M me Favart była izolowana w różnych klasztorach.
Poddając się zalotom marszałka, została uwolniona i dyskretnie zaprowadzona do Château de Chambord, który Maurice de Saxe otrzymał jako prezent od Ludwika XV za swoją dobrą i lojalną służbę. Dwa listy polecające zostały odwołane, a po śmierci marszałka w 1750 r. Favartowie mogli wrócić do Paryża. Tam zrezygnowała z tańca i zadebiutowała jako aktorka w Comédie-Italienne dnia5 sierpnia 1749. Jej kariera teatralna to pasmo sukcesów, nie tylko w twórczości męża, ale także w całym repertuarze oper komediowych tamtych czasów.
W dziesięciotomowym wydaniu dzieł pary Favart, wydanym w latach 1763-1772 przez Duchesne (Paryż), tom V poświęcony jest wyłącznie dramaturgii Marie Justine Favart. Oto następujące części:
- Miłość Bastiena i Bastienne'a, parodia wioski Devin de (1753);
- La feste d'amore, czyli Lucas i Colinette, mały utwór wierszem iw jednym akcie (1754);
- Les ensorcelés, czyli Jeannot i Jeannette, parodia Surprises de l'Amour (1757);
- La fille mal gardée, czyli Zakochany pedant, parodia La Provençale (1758);
- Fortune in the village, parodia Églée (1760);
- Annette et Lubin, komedia w jednym akcie i wierszem (1762).
Według jej męża:
„Szczera i naturalna wesołość sprawiała, że grała przyjemnie i pikantnie: nie miała modeli i korzystała z nich. Charakterystyczne dla wszystkich postaci, oddała je z zaskakującą prawdą. Pokojówki, kochankowie, chłopi, naiwne role, role bohaterów, wszystko stało się jej własnością; jednym słowem, rozmnażała się w nieskończoność i zdumiewało się, gdy tego samego dnia w czterech różnych pokojach grała zupełnie przeciwne role […] tak perfekcyjnie naśladowała różne idiomy i dialekty, że ludzie, których akcent zapożyczyła wierzyli, że jest ich rodakiem. "
Jako pierwsza dostosowała swój kostium do granych przez siebie postaci.
Zachorowałem Czerwiec 1771, umarła 21 kwietnia 1772, 44 lata . Jej mąż, starszy od niej o siedemnaście lat, przeżył dwadzieścia lat.
Daniny
Para Favartów nadała swoje imię drugiej nazwie teatru narodowego Opéra-Comique w Paryżu, zwanej także „Salle Favart”.
Uwagi i odniesienia
Uwagi
- Wcześniej nie wahaliśmy się interpretować pokojówki lub wieśniaczki w dużej sukience z koszami.
Bibliografia
- „ Artykuł dedykowany ”, Musica Antiqua , Filharmonia,1972, s. 256.
- Arsène Houssaye , Księżniczki boginie komedii i oper: portrety, kamee, profile, sylwetki , Paryż, H. Plon ,1860, vi , 452 pkt. , s. 184.
- Isabelle Martin, Le Théâtre de la foire: od trestles to boulevards , Oxford, Voltaire Foundation ,2002, xix , 385 s. ( ISBN 978-0-7294-0797-7 ) , str. 377.
- Czcionka 1894 , str. 127.
- Gaston Maugras, Les Demoiselles de Verrières , Paryż, Calmann-Lévy ,1890, 276 pkt. ( czytaj online ) , rozdz. II („Marszałek Saksonii i jego trupa komediowa”), s. 30.
- Charles-Simon Favart 1808 , str. XXII .
- Czcionka 1894 , str. 128-138.
- Czcionka 1894 , str. 137.
- Czcionka 1894 , str. 174.
Załączniki
Bibliografia
- Charles-Simon Favart , Wspomnienia i korespondencja: literackie, dramatyczne i anegdotyczne , t. I , wydanie Paryż, Léopold Collin,1808, 382 pkt. ( czytaj online ).
- Auguste Font, Favart. Opera komiczna i komedia-wodewil do XVII th i XVIII th stulecia , Paryż, Fischbacher,1894, 355 str. , w-8 °.