Jiro Taniguchi

Jiro Taniguchi Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Jirō Taniguchi na Festiwalu Komiksu w Lukce 2011.

谷口 ジ ロ ー

Kluczowe dane
Narodziny 14 sierpnia 1947 r.
Tottori ( Prefektura Tottori , Japonia )
Śmierć 11 lutego 2017 r.
Tokio ( Japonia )
Narodowość język japoński
Autor
Redaktor współpracownik
Mistrz Kyūta Ishikawa

Podstawowe prace

Pierwsza praca  : Kareta heya
Główne prace  :

Jiro Taniguchi (谷口ジロー, Taniguchi Jirō ) Jest autorem japońskim z Manga seinen i gekiga , urodzonym14 sierpnia 1947 r.w Tottori ( prefektura Tottori ) w Japonii i zmarł dnia11 lutego 2017 r.w Tokio .

Biografia

Jirō Taniguchi urodził się w rodzinie „zadłużonej, dość biednej” . Dziecko o słabym zdrowiu, dużo czasu spędzał na czytaniu i rysowaniu. Jego ojciec jest krawcem, matka zajmuje się różnymi zawodami, takimi jak sprzątaczka, pracownik targu czy pachinko . Ma dwóch starszych braci. W wieku 4, jest on bardzo naznaczone pożaru w domu rodzinnym, który miał miejsce w czasie wielkiego pożaru Tottori (鳥取大火, Tottori Taika ) On17 kwietnia 1952 r., o czym opowie później w Le Journal de mon pere .

Czytelnik w młodości shōnen manga , zainteresował się seinen i gekigą od końca lat 60. pod wpływem Yoshihiro Tatsumi i magazynu Garo . W wieku 18 lat opuścił dom rodzinny i znalazł pracę biurową w Kioto. Po kilku miesiącach uświadamia sobie, że przede wszystkim uwielbia rysować mangę: w 1969 postanawia zostać artystą mangi , a następnie wyjeżdża do Tokio, gdzie na pięć lat zostaje asystentem Kyūty Ishikawy . Swój pierwszy komiks opublikował w 1970 roku: Kareta heya , odpowiedział na kilka zamówień na erotyczną mangę, a następnie został asystentem Kazuo Kamimury . Odkrył wówczas komiksy europejskie , wówczas nieznane w Japonii, a których styl (ostrość i różnorodność rysunku), w szczególności wyrazistej linii , wywarłby na niego silny wpływ.

W końcu się usamodzielnił, a w latach 80. połączył siły ze scenarzystami Natsuo Sekikawa  (ja) (również dziennikarz) i Caribu Marley , z którymi wydał mangę w różnych stylach: przygodową , detektywistyczną , ale przede wszystkim historyczną, czasy Botchan literatura i polityka w Japonii w epoce Meiji . To właśnie w tym czasie postanowił ograniczyć swoje redakcyjne wyjścia, choć nadal pracował „osiem do dziewięciu godzin dziennie” .

Od lat 90. skupił się na sprawach życia codziennego , relacjach między ludźmi, ale także między ludźmi i zwierzętami, w The Walking Man i Land of Dreams . Będzie to następowało po L'Orme du Caucase , Le Journal de mon père i Quartier lointain , opublikowanych we Francji w zbiorze Ecritures wydawcy Casterman .

Wokół tematu relacji człowieka z naturą skupia się szczególnie na alpinizmie , z K , Le Sauveteur , Le Sommet des dieux oraz z opowiadaniem La Terre de la promesse (w zbiorze Kraina snów ).

Uznany we Francji, japońska opinia publiczna odkryła go w 2012 roku dzięki adaptacji serialu telewizyjnego Gourmet Solitaire .

Jego warsztat znajduje się w dzielnicy Kumegawa (久 米川 ) miasta Higashimurayama (zachodnie przedmieścia Tokio ).

Jirō Taniguchi umiera 11 lutego 2017 r.w wieku 69 lat w Tokio, po długiej chorobie. Właśnie skończył pierwszy tom nowego dzieła, które powinno być trzy, La Forêt millénaire .

Wgląd w pracę

W swoich początkach, Jiro Taniguchi był inspirowany przez Natsuo Sekikawa  (ja) przez amerykańskiego noir powieści , w celu dokonania humorystyczny komiks wersję nim , bez większego powodzenia. Był również pod wpływem powieści o zwierzętach, zwłaszcza tych Ernesta Thompsona Setona, z których zainspirował go Blanca (nazwany na cześć jednego z psów w Lobo the King of Currumpaw ), i któremu złoży hołd w Seton .

Jego nowsze historie poruszają uniwersalne tematy, takie jak piękno natury, przywiązanie do rodziny czy powrót do dzieciństwa . Inspiruje go także życie osobiste: wspomnienia z dzieciństwa w Tottori w Le Journal de mon père i Quartier lointain , wakacje z dziadkami w L'Homme de la tundra , początki mangaki w Tokio w zoo zimą , czy relacje ze swoimi zwierzętami domowymi w Krainie snów . Miejsce zwierząt i natury w ludzkiej egzystencji to pytanie, które znajduje się w centrum jego twórczości. Ponadto, według niego jest „jednym z nielicznych autorów manga rysować zwierzęta, co zachęca mnie do pchania moje myśli i moje prace na ten temat . ” O swoim pociągu do codziennych spraw Jirō Taniguchi mówi:

„Jeśli chcę opowiedzieć małe rzeczy o codziennym życiu, to dlatego, że przywiązuję wagę do wyrażania równowagi, niepewności, której ludzie doświadczają na co dzień, ich głębokich uczuć w relacjach z innymi. [...] W życiu codziennym nieczęsto widzimy ludzi krzyczących lub płaczących podczas toczenia się po ziemi. Jeśli w mojej mandze jest coś azjatyckiego, to może dlatego, że staram się jak najdokładniej przybliżyć codzienną rzeczywistość uczuć bohaterów . Jeśli zagłębisz się w to głęboko, historia może pojawić się nawet w najmniejszych i najbardziej przyziemnych wydarzeniach codziennego życia. To z tych malutkich chwil tworzę moją mangę. "

Jego rysunek, choć charakterystyczny dla mangi, jest jednak dostępny dla czytelników znających tylko komiksy zachodnie. Taniguchi mówi również, że nie znajduje inspiracji wśród japońskich autorów i jest bardziej pod wpływem europejskich autorów, takich jak Jean Giraud , z którym opublikował Icare , François Schuiten , bliski jak on La Nouvelle Manga , ruch zainicjowany przez promotora Frédérica Boileta . mangi autora we Francji, a zwłaszcza Tito , według samego Taniguchi. W 2007 roku wydał we Francji tytuł w formacie komiksowym La Montagne Magique , który został wstępnie opublikowany w Japonii wgrudzień 2005w klasycznym formacie, następnie seria czterech tomów zatytułowana Mój rok odlistopad 2009, we współpracy ze scenarzystą Jean-Davidem Morvanem , czeka na publikację w Japonii. W 2013 roku zwierzył się Benoitowi Peetersowi w wywiadzie:

„Paradoks polega na tym, że będąc artystą mangi , mój styl jest dość zbliżony do komiksów europejskich i że umieszczam wiele elementów w każdym obrazie. Z tego punktu widzenia jestem chyba gdzieś pomiędzy komiksem a mangą. I być może to jest to, co sprawia, że ​​moja manga jest trudna do przeczytania dla niektórych japońskich czytelników…”

Mówi się, że Jirō Taniguchi jest również pod wpływem reżysera Yasujirō Ozu , w którym odnajdujemy ten sam rytm i tę samą prostotę:

„To bezpośredni wpływ. Zostałem naznaczony Podróżą do Tokio i Późną Wiosną . Widziałem je jako dziecko, ale nie doceniając ich pełnego znaczenia. Naprawdę zainteresowałem się tym, gdy miałem 30 lat. Uwielbiam uniwersalność i ponadczasowość jego historii oraz sprawną prostotę, z jaką je opowiada. Dziś myślę o tym za każdym razem, gdy rysuję mangę. "

Poza Voyage à Tokio , jego ulubione filmy to Barbarossa przez Akira Kurosawa i The Return of Andrei Zviaguintsev . A dla niego Osamu Tezuka , Utagawa Hiroshige , Edward Hopper , Vincent van Gogh i Gustav Klimt to pięciu największych rysowników w historii.

Pracuje

Wspólne prace

Artbook i ilustracje

Dom jego pracy

Twórczość Jirō Taniguchi zdobyła liczną publiczność we Francji. Sam mówi, że jest zaskoczony zainteresowaniem francuskiej publiczności jego twórczością: „W Japonii często moje historie są uważane za zbyt trzeźwe, zbyt literackie, podczas gdy we Francji czuję bardzo głęboką uwagę do mojej pracy, zwłaszcza do tekstu . » Kiedy zmarł w 2017 roku, Quartier lointain sprzedał we Francji ponad milion egzemplarzy.

Autor osiągnął pewien sukces wśród europejskich czytelników, w szczególności dzięki stylowi łączącemu komiks i mangę. W Japonii jest mało znany; za Pierre-Alainem Szigetim, z którym w latach 90. pracował dla magazynu Morning of Kodansha : „Nic nie sprzedało, może 60 000 egzemplarzy, co dla Japonii jest śmieszne. Jego praca jest poważna, ale nigdy tak naprawdę się nie przebił. W oczach Japończyków pozostało to zbyt intymne. "

Wystawy

Jego prace były tematem monograficznej wystawy we Francji: „Éloge du Détour”, wyprodukowanej w 2012 roku przez opactwo Fontevraud , pod artystycznym kierownictwem Xaviera Kawa-Topora , kuratora Ilana Nguyena. Wystawa ta była prezentowana w różnych miejscach we Francji, w tym w Cité internationale de la Bande Dessinée et de l'Image w Angoulême .

Jiro Taniguchi jest jednym z głównych gości z 42 -tego Międzynarodowego Festiwalu Angoulême komiksów , który trwał od29 stycznia w 1 st lutego 2015. Z tej okazji poświęcona jest mu duża monograficzna wystawa zatytułowana „Taniguchi, człowiek, który marzy”, „pierwsza na taką skalę poświęcona mu w Europie” . Ta wystawa pochodzi z12 marca w 15 maja 2016 w Wersalu.

Po jego śmierci na Paryskich Targach Książki 2017 organizowana jest wystawa zorganizowana przez wydawnictwa Rue de Sèvres, Kana, Futuropolis i Casterman oraz konferencja z udziałem Benoîta Peetersa, Jeana-Davida Morvana i Corinne Quentin .

Nagrody

Adaptacje

Uwagi i referencje

Uwagi

(ja) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z japońskiego artykułu Wikipedii zatytułowanego „ 谷口 ジ ロ ー ” ( patrz lista autorów ) .
  1. To pierwsze dzieło jest czasem wymieniane po francusku pod tytułem Un été desséché lub Une chambre fanée .
  2. 酒hôtel można również czytać jako sakamise , saketen lub sakadana .
  3. Zostały również ponownie opublikowane w tej antologii Blanca i Kami no inu Blanca II , w jednym tomie każdy.

Bibliografia

  1. Sabrina Champenois, „  Trait très sensible  ”, Liberation , 22 listopada 2010.
  2. Peeters 2012 , s.  16

    "- Jaka była praca twojego ojca?
    - Był krawcem, jak w Quartier lointain . "

  3. Peeters 2012 , s.  14
  4. Peeters 2012 , s.  15
  5. Un monde manga , dokument Hervé Martin-Delpierre i Jérôme Schmidt, Francja, 2004. Fragment poświęcony Jirō Taniguchi w Dailymotion .
  6. Peeters 2012 , s.  27
  7. Jerome Briot "  Taniguchi, powszechne mangaka  " ZOO , n O  56,styczeń-luty 2015, s.  8-9.
  8. Stephane Jarno "  Le croqueur d ordinaire  " Télérama , n O  3014,21 października 2007( przeczytaj online ).
  9. Jirō Taniguchi ( tłumaczenie  z japońskiego), Czarodziejska Góra , Bruksela/Paryż, Casterman ,2005, 66  pkt. ( ISBN  978-2-203-00322-4 , prezentacja online ) , przedmowa.
  10. Karyn Nishimura-Poupée, „  Jirô Taniguchi, mangaka, który marzył o Zachodzie  ”, Le Point.fr, 12 lutego 2017
  11. (ja) Frédéric Boilet, " 写真 で 見 る ヌ ー ベ ル ま ん が5  " , na boilet.net/ ,6 sierpnia 2004(dostęp 3 lipca 2009 ) .
  12. (ja) Fuhō: Taniguchi Jirō-san 69sai = mangaka „Kodoku no gourmet” (訃 ： ： ​​ジ ん ＝ の グ ル メ」 ) , Mainichi Shimbun, 11 lutego 2017 .
  13. Manga: Jirô Taniguchi zajął swoje „odległe kwatery” , AFP na Le Point.fr, 12 lutego 2017
  14. Vincent Bernière "  Les Contemplatifs: Jiro Taniguchi  " w piękne przystawki-serie , N O  2 H,Listopad 2008, s.  144 ( ISSN  0757-2271 ) :

    „Swoją karierę zaczynał z trudem […] od opowiadań inspirowanych amerykańskim hard-boiled . Jego scenarzysta, Natsuo Sekikawa, podsumowuje to całkiem trafnie: „Nieliczne pochlebne recenzje zawsze klasyfikowały nasze kreacje w gatunku thrillerów. Zdawaliśmy sobie sprawę, że ci krytycy nie byli wobec nas wrogo nastawieni, nie mogliśmy protestować, ale nie było naszym zamiarem”. nigdy nie robiłem thrillerów. Nie, mieliśmy ambicję pisać humorystyczne historie ”. "
  15. Jirō Taniguchi ( trad.  z japoń.), Blanco , tom.  1, Bruksela / Paryż, Sakka ,11 marca 2009, 1 st  ed. , 280  pkt. ( ISBN  978-2-203-02092-4 ).
  16. Peeters 2012 , s.  19
  17. Aurélia Vertaldi, „  Jirô Taniguchi:„ Nigdy nie musiałem się cenzurować  ”, Le Figaro.fr, 27 stycznia 2015 r.
  18. Jean-Philippe Toussaint i Corinne Quentin "  Zamyślenia samotnego Walkera  " Castermag , n O  23,lato 2008, s.  4 ( przeczytaj online ).
  19. (ja) Tim Lehmann , Manga: Mistrzowie sztuki [“マ ン ガ マ ス タ ー ― ― ― ン ガ 職 た ち ち”], Japonia, Bijutsu shuppansha,styczeń 2005, 256  s. ( ISBN  4-568-50273-X ) : " 日本 一番 て い か " .
  20. Arnaud Vaulerin, „  W Japonii uznano to za „zbyt intymne  ”, Wyzwolenie, 12 lutego 2017 r.
  21. (Ja) "  Historia Young Jump - rok 2005-2006  " , o Young Jump , Shueisha (dostęp 14 grudnia 2009 ) .
  22. Laurence Le Saux, „  Jean David Morvan, bardziej francusko-japoński niż kiedykolwiek  ” , o Bodoï ,7 grudnia 2009(dostęp 14 grudnia 2009 ) .
  23. „  Mój rok – wiosna  ” , Dargaud (dostęp 14 grudnia 2009 ) .
  24. Peeters 2012 , s.  66
  25. Arnaud BORDAS "  Jiro Taniguchi - Japoński w Paryżu  " Le Figaro Magazine , n o  801,1 st sierpień 2009, s.  68 ( ISSN  0184-9336 , czytaj online ).
  26. Romain Brethes, „Exclusive: the last board of Taniguchi”, Le Point 2322, 9 marca 2017
  27. „  Taniguchi Jirô, pochwała objazdu  ” , na citebd.org (dostęp 5 grudnia 2014 ) .
  28. „  taniguchi in Angoulême  ” , na bdangouleme.com (dostęp 5 grudnia 2014 ) .
  29. Jirô Taniguchi, człowiek, który marzy , Miasto Wersal
  30. Hołd dla Taniguchi , Book Paris, 16 marca 2017 r.
  31. Wykład Hołd dla Taniguchi , Book Paris
  32. „  Pan Frédéric Mitterrand uczestniczył 14 lipca w Koriyamie  ” , w Ambasadzie Francji w Japonii (dostęp 21 lipca 2011 ) .
  33. Wręczenie odznaczeń Pani Keiko KISHI (Dowódca Orderu Sztuki i Literatury), Pani Reiko KRUK, (Oficer Orderu Sztuki i Literatury), Panu Jiro TANIGUCHI (Rycerz Orderu Sztuki i Literatury) , Państwo Shin i Yuko KIBAYASHI , Ministerstwo Kultury i Komunikacji, 15 lipca 2011 r.
  34. „  Quartier Lointain  ” o współczesnym teatrze (dostęp 28 września 2011 ) .
  35. „  Quartier Lointain  ” , na AlloCiné (obejrzano listopad 2, 2010 ) .
  36. Le Gourmet Solitaire adaptowany jako dramat , Manga-news.com, 19 grudnia 2011 r.
  37. Francuski film animowany 3D dla Le Sommet des Dieux! , Manga News, 22 stycznia 2015.
  38. Pierwsze zdjęcia do filmu ze Szczytu Bogów (reżyseria Folivari i Patrick Imbert z Taniguchi) , Catsuka, 4 marca 2016
  39. Po filmie „Made in France” Nicolas Boukhrief adaptuje Jiro Taniguchi , Wyzwania, 30 września 2016 r.
  40. "  The Walking Man Jiro Taniguchi zaadaptowany do serialu telewizyjnego  " , na 9. Art ,30 marca 2020 r.(dostęp 31 marca 2020 r . ) .
  41. (ja) „ 谷口 ジ ロ ー「 歩 く ひ と 」 NHK で ド ラ マ 化 井 浦 新 演 じ る 主人公 が さ さ や ” , na Natalie ,30 marca 2020 r.(dostęp 31 marca 2020 r . ) .

Zobacz również

Bibliografia

Artykuły:

Wywiady:

Linki zewnętrzne