Fundacja | 1957 |
---|
Rodzaj | Młodzieżowa organizacja polityczna |
---|---|
Kraj | Argentyna |
Stronie internetowej | www.pj.org.ar |
---|
Peronist młodzieży ( hiszpański : Juventud Peronista , JP) była organizacja młodzieżowa z Krajowego Justicialist ( Peronist ) Ruchu , założona w 1957 roku pod wpływem Gustavo Rearte . Miał on na celu zgromadzenie młodych argentyńskich aktywistów pragnących sprzymierzyć się z robotniczym oporem przeciwko dyktaturze Aramburu powstałej w wyniku rewolucji wyzwoleńczej , nacjonalistycznego katolickiego zamachu stanu, który usunął Juana Peróna z jego funkcji wWrzesień 1955i zakazał peronizmu. Reprezentantka lewicy, wręcz rewolucyjnej, peronizmu, aktywnie walczyła o powrót Peróna do Argentyny, która po wyborach we wrześniu 1973 roku została prezydentem po raz trzeci . Duża część JP odsunęła się wtedy od Partii Justycystów , w której peronistyczna prawica, nawet ultraprawica, coraz bardziej zyskiwała przewagę.
Struktury JP zostały następnie zdziesiątkowane przez „ brudną wojnę ” i ataki Triple A , które od śmierci Peróna w 1974 r. Zastąpiła jego żona Isabel Perón , wspomagana przez lidera Triple A, José Lópeza Regę , następnie odMarzec 1976, pod junta Videli i innych . Jako taki, JP już dziś nie istnieje, pomimo pewnych prób odtworzenia tego masowego ruchu młodzieżowego, chociaż Néstor Kirchner , działacz JP w latach 70. , wybrany na prezydenta w 2003 r. I został przewodniczącym Partii Justycjonistów w 2008 r., Utworzył sekretariat młodzieży w impreza.
Kiedy generałowie Lonardi i Aramburu , którym towarzyszył admirał Isaac Rojas , przeprowadzili pucz przeciwko Peronowi w 1955 roku, Gustavo Rearte był jednym z wielu młodych członków Peronistów z Commandos de la Resistencia , integralnej części komandosa Juana José Valle . Bojowy przeciwko dyktaturze i za powrotem Peróna, spotkał Carlosa Caride, Jorge Rulli, Envara El Kadri, Susanę Valle i Felipe Vallese . Bojownicy ci założyli Peronist Youth w 1957 roku. Różne organizacje JP tworzyły część peronistycznego ruchu oporu w latach 1958-1965, kiedy armia szarpnęła za stery, otwarcie lub nieznacznie wycofana ze sceny politycznej, która była więziona i torturowana przez jej przywódców i działaczy. . Pod wpływem rewolucji kubańskiej (1959), to Peronist radykalizacji młodzieży stał się na początku 1960 roku, które doprowadziły do pierwszych partyzantów w Argentynie, w ramach radykalnego rządu z Arturo Frondizi (1958/62), wspierany przez „armię.
Wiosną 1959 roku ludzie z Peronist Resistencia Comandos rozpoczęli wiejską wojnę partyzancką w północno-wschodniej części kraju. Ponadto w latach 1959 i 1960 kilka grup (w tym Alfredo Molisano lub dowódcy Fabera , który zmarł w 2007 r.) Próbowało osiedlić się na zalesionych obszarach prowincji Tucumán , w departamencie Chicligasta , pod nazwą Ejército de Liberación Nacional-Movimiento Peronista de Liberación , lepiej znany pod pseudonimem Uturuncos („ludzie-tygrysy”).
Po udziale w ruchu związkowym i związkowym, Rearte i inni uznali, że nadszedł czas na walkę zbrojną, uznając, że masowe protesty i akcja związkowa pozostają nieskuteczne w autorytarnym kontekście tamtych czasów. W ten sposób zorganizowali w 1960 r. Pierwszą akcję walki zbrojnej ruchu peronistycznego, domaganego pod nazwą Ejército Peronista de Liberación Nacional (es) (EPLN), przeciwko strażnikom argentyńskiego lotnictwa w Ciudad Evita . To pozwoliło im przejąć broń i mundury.
Następnie JP wysłał Rearte do Montevideo w celu nawiązania kontaktów z wygnańcami peronistów. Tam spotkał Johna Williama Cooke , przywódcę Comando Táctico z Peronist Resistance , ale został aresztowany po powrocie i uwięziony od 1961 do 1963 roku.
W międzyczasie rząd Frondizi zorganizował w rMarzec 1960, plan przeciwdziałania powstańcom CONINTES ( Plan de Conmoción Interna del Estado ), który uderzył w JP. Frondizi, który został wybrany w 1958 roku głosami peronistów, zgodził się jednak zezwolić ruchowi peronistów na kandydowanie w wyborach w marcu 1962 roku (es) , utrzymując jednocześnie zakaz powrotu Perona z wygnania. Dziesięć z czternastu prowincji zostało zdobytych przez peronistów, w tym w Buenos Aires Andrés Framini . Odmowa uznania tych wyników przez Frondizi i natychmiastowa interwencja administratorów prowincji wyznaczonych przez władze federalne nie zapobiegły jego obaleniu w wyniku wojskowego zamachu stanu dziesięć dni po wyborach, co doprowadziło do faktycznego objęcia urzędu prezydenta przez José Maríę Guido .
To za Maríi Guido metalurg Felipe Vallese , współzałożyciel JP, the23 sierpnia 1962przez komandosa Boenarense (es) , prowincjonalnej policji Buenos Aires, kierowanej przez inspektora Juana El Tano Fiorillo - tego samego, który jest cytowany w raporcie CONADEP jako oprawca obozu koncentracyjnego Omega podczas dyktatury w latach 1976-83 . Vallese jest zatem wczesnym dezaprobatą argentyńskiej historii, być może drugim po komunistyce Juanie Ingallinelli , który zmarłCzerwiec 1955, nawet trzecia z wymuszonym zniknięciem wojujących anarchistów Miguela Arcángela Roscigna (es) , Andresa Vázqueza Paredesa i Fernando Malviciniego w 1937 r., pod rządami Agustina Pedro Justo podczas niesławnej Dekady - sprawa Ingallinela była jednak przedmiotem śledztwa sądowego podczas gdy sprawa z Vallese spotkała się z niechęcią do wszczęcia takiego śledztwa, podczas gdy w przypadku procesuo de reorganización nacional , zaginięcia były otwarcie wspierane i planowane przez władze.
Po wyborach w lipcu 1963 roku (-y) , że radykalna rządowych (ES) z Arturo Illia amnestii po dojściu do władzy wszystkich więźniów politycznych, w tym założycieli JP Rearte, Rulli, Spina i El Kadri. Poświęcili się oni reorganizacji grupy zdziesiątkowanej planem CONINTES firmy Frondizi.
Ponadto antyperonistyczna grupa, antysemicka i faszystowska, Nacjonalistyczny Ruch Tacuara (pierwsza miejska grupa partyzancka w Argentynie), kierowana przez Alberto Ezcurra Uriburu , część, kierowana przez José Joe Baxtera i José Luisa Nella , zwracając się w lewo Peronizm, zakładając Nacjonalistyczny Ruch Rewolucyjny Tacuara (es) , który zorganizował napad na Policlínico Bancario w Buenos Aires ,Sierpień 1963.
Pierwszy Kongres JP, gromadzący delegatów z całego kraju, odbywa się w Huerta Grande ( prowincja Kordoba )27 października 1963, dwa tygodnie po inauguracji prezydenta Umberto Illii . Prowadzi do wezwania „do wszystkich młodych ludzi, bez względu na klasę społeczną, narodowość, wykształcenie czy rasę, którzy kochają swoją ojczyznę i są gotowi walczyć do końca o jej wyzwolenie”. Ostateczna deklaracja domaga się również uchylenia wszystkich represyjnych praw, ogólnej amnestii dla wszystkich więźniów politycznych i społecznych, powrotu generała Peróna i zwrotu szczątków Evy Perón (ukrytych przez dyktaturę Revolución Libertadora ), kontroli państwa nad na środki produkcji i handlu zagranicznego, nacjonalizacji z systemu bankowego , przemysłu wydobywczego i produkcyjnego surowców (ropy naftowej, energii elektrycznej, stali i przemysłu chłodniczego), wywłaszczenie bez odszkodowania latifundiaires , zakaz importu, które są bardziej konkurencyjne niż krajowy przemysł , zakaz eksportu kapitału, umorzenie długów zewnętrznych, udział pracowników w produkcji , wypowiedzenie międzynarodowych traktatów ograniczających suwerenność narodową, poszanowanie samostanowienia ludów i narodów oraz solidarność z różnymi ruchami wyzwolenia narodowego .
Pomimo jednomyślnego głosowania nad tą deklaracją, JP pozostaje podzielona na kilka tendencji, takich jak Movimiento de la Juventud Peronista kierowana przez Envara el Kadri i Carlosa Caride czy Juventud Revolucionaria Peronista Gustavo Rearte. Ten ostatni dołączył później do kierownictwa Movimiento Revolucionario Peronista (MRP), utworzonego w 1964 roku. MRP, składająca się z dużej liczby związkowców, była przeciwna wandoryzmowi , ruchowi związkowemu opowiadającemu się za „Peronizmem bez Perona” i współpracując z dieta.
Następnie Rearte udał się do Madrytu, aby tam spotkać się z generałem Perón. Po powrocie stworzył, za zgodą generała, Juventud Peronista Revolucionaria (JPR). Generał przesłał im wizytówkęPaździernik 1965, która deklarowała między innymi niemożność „pokojowego współistnienia klas uciskanych i klas uciskanych”. Dodał, że postawiliśmy sobie podstawowe zadanie zwycięstwa nad wyzyskiwaczami, nawet jeśli są oni infiltrowani przez nasz własny ruch polityczny. MRP odegrała także główną rolę w wiecu polityczno-związkowym De Pie Junto à Perón („Stojąc z Perón”) w Tucumán , podczas którego znaczna część ruchu robotniczego przyłączyła się do otwartego oporu przeciwko reżimowi, rywalizując z tendencją partycypacyjną , Augusto Vandor .
Nowe próby partyzanckie w Taco Ralo zostały zorganizowane przez kilka grup bliskich JP, w tym Fuerzas Armadas Peronistas (FAP), założone na13 października 1967przez członków JP, w tym ich współtwórcy envar El Kadri, w Acción Revolucionaria Peronista o John William Cooke i MRP Gustavo Rearte.
Było to w tym samym czasie, że Movimiento de Sacerdotes para el Tercer Mundo (-y) został założony , który opiera się na myśl o figurach takich jak te dyrektora przeglądu Cristianismo y Revolución (-y) przez Juan García Elorrio (ES ).) (który zaczął być publikowany wGrudzień 1967), i który był jednym z wpływów Comando Camilo Torresa , który później zintegrował Montoneros.
Wreszcie wojsko zorganizowało nowy pucz 25 czerwca 1966ochrzcił Revolución Argentina , który doprowadził do władzy generała Juana Carlosa Onganíę . W przeciwieństwie do wcześniejszych interwencji wojska, ta chciała być trwała i zakazuje wszystkim partiom politycznym, zawieszając na czas nieokreślony jakąkolwiek formę wyborów (nawet jeśli nękają ją oszustwa). Tak narodzony reżim dyktatorski został opisany jako „ państwo (a) biurokratyczno-autorytarne ” przez politologa Guillermo O'Donnell (w :) w książce pod tym samym tytułem z 1982 roku.
Rearte, Sabino Navarro (es) , Jorge Di Pasquale, Miguel Lizazo (es) , John William Cooke, burmistrz Bernardo Alberte i inni uczestniczą wSierpień 1968na kongresie undergroundowym, twórca „Rewolucyjnej tendencji peronizmu”, później nazywanego Tendencia . Ten zdecydował się przejść do frontalnej konfrontacji z dyktaturą Onganii i wesprzeć wszelkie działania przeciwko tej ostatniej: era organizacji polityczno-wojskowej i „ wojny rewolucyjnej ” nadeszła dla Argentyny rok po głośnej porażce Che w Boliwii .
W ślad za Correntinazo (es) , który sprowokował, wraz ze śmiercią studenta Cabrala, Cordobazo deMaj 1969a wraz z pojawieniem się na scenie publicznej zbrojnych organizacji peronistycznych (FAR, FAP i Montoneros) powrót do demokracji stał się namacalną możliwością dla dużej części opinii publicznej. Zastąpienie generała Juana Carlosa Onganíi przez generała Roberto Marcelo Levingstona nie było już wystarczającą odpowiedzią na konflikty społeczne, które nasiliły się w wielu powstaniach ludowych ( Mendozazo (es) , Rosariazo (es) , the Viborazo (es) itd. nazwanych odpowiednio od miast, w których miały miejsce), zmusił generała Alejandro Agustín Lanusse do ogłoszenia przeprowadzenia wyborów i zakończenia dyktatury.
W czasach Cordobazo (1969) w społeczności studenckiej pojawiły się grupy peronistyczne, które były liderem antyperonizmu . Dwa najważniejsze to Frente Estudiantil Nacional (FEN), na czele którego stał student socjologii Uniwersytetu w Buenos Aires (UBA) Roberto Grabois, oraz Unión Nacional Estudiantil (UNE), na czele którego stał m.in. Julio Bárbaro z Uniwersytetu. Salvadora ( jezuity ), który zostanie sekretarzem kultury pod rządami Menema . Obaj walczyli o peronizm z Peronem i byli członkami CGTA , założonej w 1968 roku przez Raimundo Ongaro, który opuścił menedżera CGT w Vandor .
„Trend rewolucyjny”, zapoczątkowany w 1969 r., Zaczął skupiać coraz więcej organizacji młodzieżowych. Był to raczej stan umysłu lub linia polityczna, skupiająca kilka organizacji wokół tych samych celów:
Do najstarszych grup, takich jak MRP Gustavo Rearte czy ARP JW Cooke, dodano FPL ( Frente Peronista de Liberación ), OP 17 ( Organización Peronista 17 de Octubre ), FRP ( Frente Revolucionario Peronista ), jako a także Basic Peronismo .
Zjednoczenie w czerwcu 1972 roku w Juventud Peronista de las Regionales , politycznej gałęzi MontonerosPo kilku reorganizacjach mniejsze organizacje połączyły się w kilka dużych grup między 1970 a 1972 rokiem. Czerwiec 1972z tworzeniem przez Montoneros na Juventud de las Peronista Regionales (JPR), droga krajowa struktura polityczna dzieli się na siedem oddziałów regionalnych, kierowany przez Rodolfo Galimberti (ES) . Montoneros wykorzystali wówczas otwartość polityczną , jaką zapewniła im „ Wielka Umowa Narodowa ” generała Lanusse'a , która dała im podstawę prawną do organizowania i rekrutacji. Z mniej niż 20 bojowników pod koniec 1970 roku, Montoneros przekształciła się w organizację zdolną do zmobilizowania tysięcy młodych ludzi wListopad 1972, data pierwszego powrotu Perona. Plik28 lipca 1972JPR zgromadziło 15 000 ludzi na stadionie w Nueva Chicago, aby bronić więźniów politycznych, ogłaszając hasła takie jak Si Evita viviera sería Montonera („Gdyby Evita żyła, byłaby Montonera”).
Ta rosnąca waga została uwzględniona przez generała, który powołany Galimberti do Naczelnego Justicialist Rady27 listopada 1971, jako przedstawicielka JP, która stała się „czwartą gałęzią” peronizmu obok związków zawodowych, politycznych i kobiecych. Ponadto generał wyznaczył2 listopada 1972Juan Manuel Abal Medina, brat założyciela Montoneros, Fernando Abal Medina , zamordowany w 1970 r., Sekretarz generalny Ruchu Justycystów. Przy wsparciu Peróna JPR pod hasłem rozpoczyna „wojnę rewolucyjną” przeciwko dyktaturze, która powinna doprowadzić do budowy „Armii Peronistów”. FAR i Descamisados przylegają do JP, co daje im przestrzeń prawną kampanii, podczas gdy tysiące struktur oddolnych otwierają się wszędzie. W krótkim czasie JPR przekształciła się w największą masową organizację w peronizmie, nadając jej większą wagę w ramach Narodowego Ruchu Justycystów .
Oprócz JRP, Juventud Universitaria Peronista (JUP) pojawia się na wydziałach w latach 1972-73, konkurując w ramach Argentyńskiej Federacji Uniwersyteckiej z organizacjami maoistowskimi. Utworzono również oddział związkowy, Juventud Trabajadora Peronista , JTP), co wzbudziło złość związkowej gałęzi peronizmu. Zgrupowany w 62 Organizaciones Peronistas , utworzył w odpowiedzi Juventud Sindical Peronista (es) (JSP), oskarżając Peronist Youth o „infiltrację” przez „ marksistów ”.
Wreszcie JP ma sekcję żeńską ( Agrupación Evita (es) ) i sekcję drugorzędną ( Union de Estudiantes Secundarios , UES), która jest silnie obecna na uczelniach.
Inne grupy lewicoweNastępnie powstały inne grupy: Movimiento Villero Peronista , Movimiento de Inquilinos Peronistas , Juventud Argentina por la Emancipación Nacional (JAEN), MR17 Gustavo Rearte itp. Grupa regionalna i JUP były jednak największe i były mniej więcej zbliżone do FAR i Montoneros: wszystkie były określane jako „rewolucyjna tendencja peronizmu”. Wreszcie mniejsza Peronismo de Base (es) (PB) została założona po objęciu przez Héctora José Cámporę prezydentury w 1973 roku przez byłych bojowników Peronistowskich Sił Zbrojnych, którzy porzucili walkę armii w wyniku zwycięstwa wyborczego .
Młodzież skrajnie prawicowych peronistówPo prawej stronie niektóre grupy młodzieży utworzyły grupy nacjonalistyczne, czasem neofaszystów, antysemitów i / lub neonazistów, w tym Juventud Peronista de la República Argentina (JPRA), Concentración Nacional Universitaria (CNU), odpowiedzialne za zabójstwo w 1971 r. uczennicy Silvii Filler w Mar del Plata ; czy Comando de Organización Peronista (CdeO), który brał udział w strzelaninie w Chile Street8 listopada 1971, zajmując siedzibę Najwyższej Rady Justycyzmu , aby sprzeciwić się zastąpieniu Jorge Paladino przez Héctora Cámporę jako delegata generała Peróna.
„Prawosławna” młodzież peronistycznaMiędzy tymi dwoma przeciwstawnymi tendencjami miejsce pośrednie zajmowały inne organizacje, określane mianem „tendencji ortodoksyjnej”. W ten sposób między 1971 a 1972 r. FEN Roberto Grabois połączył się z Guardia de Hierro („Żelazna Gwardia”), powstały w wyniku bojowników, którzy uzyskali autonomię w latach 1962–63 od Comando Nacional Peronista kierowanego przez Césara Marcosa, w ten sposób niż pole związkowe, aby zainwestować właściwą dziedzinę polityczną. W ten sposób obie organizacje utworzyły „ Organización Única del Trasvasamiento Generacional ” (OUTG). Fuzja ta miała na celu stworzenie Juventud Política , odrębnej od Juventud Combativa powiązanej z Montoneros . Poprzez OUTG, obecne w wielu regionach i skupiające się na szkoleniu bojowych kadr, generał Perón zamierzał stworzyć „tylną straż”, która nie będzie angażować się w walkę zbrojną przeciwko dyktaturze. Jorge Bergoglio , były arcybiskup Buenos Aires, który został papieżem , i filozof Amelia Podetti należeli do tego nurtu.
Wraz z innymi grupami założyli Brygady Młodzieży Peronistycznej, zorganizowane w regionach, takich jak JP tendencji rewolucyjnej, FEN-OUP na Uniwersytecie, Juventud Secundaria Peronista w szkole średniej, Encuadramiento de la Juventud Peronista i Front Principal, która ostatecznie stała się, po rewolucyjnej tendencji, najważniejszą z organizacji peronistycznych.
"Specjalny trening"Masowe organizacje JP były wspierane w nadziei przez operacje polityczno-wojskowe "specjalnych formacji" peronizmu, takich jak ...
Pomimo tych wszystkich ideologicznych różnic, wszystkie młodzieżowe organizacje peronizmu uznały dyktaturę wojskową za głównego wroga. Pracowali razem w 1971 i 1972 roku, aby zmusić juntę do przeprowadzenia wyborów. WListopad 1970organizacje peronistyczne podpisały z innymi partiami (w tym radykalną UCRP (y) , Argentyńską Partią Socjalistyczną , konserwatywną (e) PCP (e) itd.) wezwanie znane jako Hora del Pueblo (es) („Godzina dla ludzi”) wezwał do natychmiastowego przeprowadzenia wyborów, co doprowadziło do obalenia generała Levingstone'a. W następstwie niepowodzenia Gran Acuerdo Nacional („Grand National Accord”)Lipiec 1971) generała Lanusse, ten ostatni został zmuszony do rozpisania wyborów, utrzymując jednak zakaz kandydowania w wyborach przez Peróna i do przyjęcia głosu w przypadku, gdyby Peronizm nie uzyskał 50% głosów w pierwszej turze.
Z francuskiej Hiszpanii generał Perón mianował w ten sposób swojego osobistego delegata, Héctora Cámporę , przedstawiciela lewicy peronistów, oficjalnego kandydata Peronizmu na prezydenta w wyborach.Marzec 1973. Wraz z innymi partiami politycznymi Perón osiągnął porozumienie wyborcze, które doprowadziło do koalicji Frente Justicialista de Liberación (en) (FREJULI). Partido Popular Conservador (-y) , kierowany przez Alberto Fonrouge , wzięło w nim udział, a jeden z jej liderów, Vicente Solano Lima (es) , stał się kandydatem na wiceprezydenta.
Cały Juventud Peronista de las Regionales przyjął te kandydatury jako swoje własne i narzucił hasło Luche y Vuelve („Walka i powrót”) w odniesieniu do oczekiwanego powrotu generała Peróna. Grupy JP utworzyły wtedy większość peronistycznej burzy, która wstrząsnęła krajem. Aby pokonać oszustwa, uniknąć kolejnego puczu lub otwartej ignorancji co do wyników wyborów (jak odwołanie gubernatora Buenos Aires Andrésa Framiniego w 1962 r.), Perón liczył na ogromne zwycięstwo FREJULIego. Struktury JP stworzyły następnie hasło śpiewające zwycięstwo od pierwszej rundy. Plik11 marca 1973FREJULI wygrał wybory w marcu 1973 r. , Zdobywając 49,59 % głosów, wobec 21,3% dla radykałów kierowanych przez Ricardo Balbína . Generał Lanusse i Balbín przyznają się do porażek i bezcelowości drugiej rundy. Kadra kierownicza ze wszystkich sektorów JP była powoływana do ministerstw i wybierana na szczeblu krajowym, prowincjonalnym i gminnym.
Od tego momentu wewnętrzne napięcia wewnątrz peronizmu nasiliły się. Jeden z sekretarzy JP, Rodolfo El Loco Galimberti (es) , wzbudził wściekłość Peróna, ogłaszając, że22 kwietnia 1973, tworzenie „popularnych milicji”, których celem byłaby ochrona zupełnie nowego reżimu konstytucyjnego. Generał nie tylko temu zaprzeczył, ale natychmiast wezwał młodego sekretarza oraz Juana Manuela Abala Medinę do Madrytu i zwolnił go z funkcji. Galimberti został szybko wyrzucony z kręgów w pobliżu Peróna. W tym czasie Montoneros poparli decyzję generała i zdystansowali się od Galimbertiego, mówiąc, że nie zgadzają się z jego oświadczeniami.
Perón zdecydowanie wrócił 20 czerwca 1973, po 40 latach wygnania i rezygnacji Cámpora, która ustąpiła miejsca generałowi. Jego powrót dał początek masakrze w Ezeiza , podczas której skrajnie prawicowi snajperzy, dowodzeni przez peronistę pułkownika Jorge Osinde (es) , strzelali do tłumu Peronistów po lewej stronie, w szczególności do Montoneros , FAR i JP. Chociaż sprawcy masakry są znani, Perón pokonał tendencję rewolucyjną, oskarżając ją o to, że jest za nią odpowiedzialna, inicjując separację między nią a Partią Justycystów , autoryzowaną ponownie od 1972 roku, a także z Peronizmem u władzy.
Perón wygrał wybory we wrześniu 1973 roku z prawie 62% głosów i natychmiast przystąpił do obrony prawicy peronistów i „biurokracji związkowej” przed lewicowym peronizmem, piętnując „marksistowskie grupy terrorystyczne i wywrotowe” rzekomo infiltrowane w ruchu. Młodzież peronistów, jak również Montoneros , pozostali jednak lojalni wobec generała.
Od wyborów w Marzec 1973, który przyniósł Cámporę do prezydentury, szeregi JP znacznie wzrosły, co kontynuowano w 1974 r. „Jednostki podstawowe” ( Unidades Básicas ) i lokalne grupy struktury terytorialnej JP były obecne w większości kraju. Juventud Universitaria Peronista (JUP) prowadził wszystkie centra studenta w uczelniach publicznych; Unión de Estudiantes secundários (es) (JES), choć słabsze niż Jup, stopniowo wygranych wyborach związkowych w szkołach średnich. W fabrykach, choć daleko im do większości, Juventud Trabajadora Peronista przejął kierownictwo kilku mniejszych gałęzi związkowych i był silnie obecny w „pasie robotniczym” Wielkiego Buenos Aires i La Plata , w ważnych związkach, takich jak Unión Obrera Metalúrgica (es) , SMATA (es) (mechanics), the Asociación Obrera Textil (es) , the Sindicato de la Sanidad (es) , the Asociación de Trabajadores del Estado (es) , the Asociación Bancaria (es) , Sindicato de Comercio de empleados (-y) , etc.
W ten sposób 400 tys. Ludzi maszerowało podczas jedynej peronistycznej demonstracji kampanii przed wyborami prezydenckimi we wrześniu, która odbyła się 31 sierpnia 1973z których mniej więcej połowa to członkowie Młodzieży Peronistycznej, z dużym kontyngentem Organización Unica del Trasvasamiento (OUTG), lepiej znanej jako „Żelazna Gwardia”, przywołanej przez Perona. Montoneros , którzy w ten sposób starał się integrować się do ruchu Peronist pracowników, nigdy nie udało się naprawdę integracji tam związki są najczęściej kontrolowane przez biurokratycznych struktur zarządzania i zazdrośnie chroni swoje przywileje (tak zwanych „związków biurokracja„).
Koniec Styczeń 1974, Generał Perón wezwał młodych deputowanych JP do prezydenckiej rezydencji Olivos (es) , w tym Armando Croatto , Díaz Ortiz, Giménez, Glellel, Iturrieta, Carlos Kunkel , Ramírez, Romero, Svesk, Vidaña i Vittar). Ostatecznie generał nie odebrał ich, a jego przedstawiciel przysłuchiwał się im przez kilka minut przed kamerami telewizyjnymi, po czym publicznie upokorzył ich długą przemową, podczas której nakazał tym, którzy „nie byli”. zgoda „odejść”: ośmiu młodych posłów zrezygnowało z pełnienia swoich funkcji, a następnie zostało wydalonych z Partii Justycystów .
Wtedy przyszła kolej na kilku gubernatorów peronistów, w tym Andrés Framini i Ricardo Obregón Cano (es) , którzy zostali obaleni w wyniku puczu policyjnegoLuty 1974, zaaprobował a posteriori przez generała założenie dysydenckiej grupy, autentycznej Partii Peronistycznej , która sprzeciwiała się przyspieszonemu usprawiedliwieniu justycjalizmu. Kilka grup JP przyłączyło się do tego ruchu, blisko Montoneros.
Labor Day z1 st May 1.974stanowił punkt kulminacyjny rozbieżności między „rewolucyjną tendencją” ruchu peronistycznego a rządem Juana Peróna . Podczas parady miał tylko autoryzowane sztandary związkowe. Żądając od generała Peróna, aby zmusił do rezygnacji członków reprezentujących najbardziej prawicową tendencję peronizmu, grupy Tendencia rozwinęły się, gdy minęły policyjne blokady drogowe, inne sztandary i zaczęły skandować, krytykując oficjalne uroczystości. ( ¡No queremos carnival, asamblea ! ). Kiedy Perón pojawił się na balkonie Casa Rosada ze swoją żoną Isabel i jego eminencją José López Regą , śpiewali: ¡No rompan más las bolas, Evita hubo una sola!
Z balkonu prezydenckiego wściekły generał Perón nazwał Montoneros i lewicowego JP mianem „bez brody” i „idiotów”, co skłoniło do natychmiastowego wycofania organizacji JP w pobliżu Montoneros.
W tym samym miesiącu generał zrezygnował z obietnicy formalnej integracji JP jako „czwartej gałęzi” Ruchu Peronistycznego w ramach jego Rady Najwyższej.
Nawet w Tendencji Rewolucyjnej rozbieżności były uwydatnione. Niektórzy w rzeczywistości uważali lojalność wobec generała za kwestię niepodlegającą negocjacjom, sprzeciwiając się tym samym Montoneros, którzy postrzegali to jako prosty moment taktyczny, wymagany przez koniunkturę, a sam peronizm był dla części rewolucyjnego peronizmu momentem nieuniknionym i oczywistym. rewolucyjnego procesu w kierunku socjalizmu. Historyczni przywódcy JP, tacy jak José Amorim, Eduardo Moreno, były członek grupy proto-Montonero José Sabino Navarro (es), a także FAP ; lub ponownie byli liderzy JAEN, którzy uczestniczyli w FAR , oraz inni dyrektorzy i liderzy JP oddzielili się od Tendencia, tworząc JP Lealtad (JP Loyalty).
Po śmierci generała Peróna 1 st lipiec +1.974, jego żona i wiceprezydent Isabel objęła władzę. Oficjalne kierownictwo Montoneros zdecydowało wtedy:Wrzesień 1974i podczas gdy Triple A dowodzony przez Lopeza Regę już zaczął mordować osobowości lewicy i przeprowadzać ataki na teren „jednostek bazowych” JP, by całkowicie zejść do podziemia. To szczególnie ujawniło organizacje publiczne mniej lub bardziej powiązane z Montoneros, a kilku kierowników grupy zdecydowało się sprzeciwić tej decyzji, co doprowadziło do dezorientacji tysięcy bojowników, którzy wciąż utożsamiali się z ideałami Montoneros. Cykl przemocy i „ brudnej wojny ” już się rozpoczął. Jedynie prawdziwa Partia Peronistów nadal działała legalnie, ale mogła stanąć tylko w wyborach w 1975 roku w prowincji Misiones .
Plik 8 września 1975rząd Isabel Perón nakazał rozwiązanie Montoneros, które w tamtym czasie stały się nielegalne Grudzień 1975, że z autentycznej Partii Peronistów. Wraz z zamachem stanu w marcu 1976 r. „Brudna wojna” została jeszcze bardziej zaakcentowana, a junta Videli opracowała proces planowej eksterminacji opozycji politycznej, porywając i mordując łącznie 30 000 desaparecidos , w tym tysiące bojowników JP, którzy prawie nie uczestniczył w walce zbrojnej Montoneros czy ERP (trockistowskich). Tysiące innych młodych aktywistów zostało zmuszonych do wygnania z kraju z dnia na dzień. Widoczny ślad zaciekłych represji ze strony wojska i szwadronów śmierci pozostaje widoczny w strukturze demograficznej kraju .
Od 1981 r. Junta wojskowa podjęła się „reorganizacji” kraju poprzez masową eksterminację lewicy, podczas gdy aktywnie uczestniczyła w „antykomunistycznej” walce na całym kontynencie ( operacja Charly ). i bardziej kwestionowane, nie tylko z powodu okrucieństwa jego polityki, ale także jej nieskuteczności na polu gospodarczym . Pierwsza junta , na czele której stał generał Videla , ustąpiłaMarzec 1981na drugie spotkanie, które wyreżyserował Roberto Eduardo Viola . W tym momencie przywódca peronistów Vicente Leónidas Saadi (es) zawarł porozumienie z resztą wciąż istniejących struktur Tendencia , tworząc w ten sposób grupę Intransigencia y Movilización Peronista , w której historyczni dyrektorzy, tacy jak były gubernator Andrés Framini i Susana Valle (es) .
W 1982 r., Kiedy generał Leopoldo Galtieri pchnął w stronę drzwi Roberta Viola, uważanego za zbyt „łagodnego”, łącznie z ZSRR, z którym Argentyna zwróciła się do Videli i Violi, Saadi zaczął wydawać La Voz , gazetę częściowo finansowaną przez Montoneros. Byli liderzy JP dołączyli do redakcji, a Daniel Sverco, zaufany człowiek lidera Montonero, Mario Firmenicha , wziął udział w komitecie redakcyjnym. WKwiecień 1982Galtieri postanawia najechać Falklandy , wywołując wojnę o Falklandy z Wielką Brytanią. W tej próbie ożywienia narodu argentyńskiego udaje mu się nawet uzyskać wsparcie specjalnego zespołu Montoneros, który jest aktywny w operacji specjalnej pod Gibraltarem . Armia argentyńska, skuteczna w represjach politycznych, ale znacznie mniej na gruncie wojskowym, została pokonana w mniej niż trzy miesiące, powodując upadek reżimu.
Po wyborach w 1983 roku, wygranych z rąk przez Radical Civic Union (UCR), Raúl Alfonsín, który objął prezydenturę, Partia Justycjalistów zreorganizowała się, w szczególności wypychając niektórych prawicowych peronistów, takich jak Herminio Iglesias (es) , kandydat do rząd Buenos Aires w 1983 r., który spalił cmentarz pokryty flagą UCR pod koniec kampanii 1983, wywołując oburzenie społeczne. Nurt reformatorski prowadzili Carlos Grosso , Carlos Menem i Antonio Cafiero , którzy wykorzystali brak oddolnego udziału do przedstawienia programu neoliberalnego , który zmierzał, jeśli nie do zakończenia, to przynajmniej pozbawił jakiejkolwiek prawdziwej treści - pod warunkiem, że jeden miał jeden, o jednoznacznej treści - peronizm.
W latach 90. i 2000., w tym po kryzysie 1998-2001 i cacerolazo , podjęto kilka prób odtworzenia Peronist Youth, ale żadnemu nie udało się zebrać wszystkich peronistycznych organizacji młodzieżowych, z których wszystkie ograniczyły się do podążania za jednym lub drugim strumieniem. z Partii Justicialist .
W 2008 r. Były działacz JP Néstora Kirchnera , który po wyborach prezydenckich w październiku 2007 r. Ustąpił żonie Cristinie , został przewodniczącym partii i utworzył tam Sekretariat ds. Młodzieży, którego utworzenie było kilkakrotnie proponowane i odrzucane. . Na jego czele stoi Juan Cabandié , działacz urodzony na terenie ESMA (szkoła wojskowa), który był jednym z dzieci usuniętych z dyktatury, który znał tylko swoich prawdziwych rodziców, zamordowanych działaczy, zaledwie 26-letnich.