Italophobia lub anty-Italianism (to neologizm dosłownie oznacza „strach przed włoski” ) jest wyrażony negatywne nastawienie do Włochów czy ludu włoskiego pochodzenia, który rozpoczyna się poprzez uprzedzeń czy stereotypów. Jego przeciwieństwem jest Italofilia .
Anty-Italianism pojawiła się w niektórych Amerykanów w odpowiedzi na masową imigracją Włochów do Stanów Zjednoczonych pod koniec XIX th i na początku XX th wieku, głównie z południa Włoch i Sycylii .
Większość włoskich imigrantów do Stanów Zjednoczonych przybył w fale na początku XX th wieku , z których większość była pochodzenia chłopskiego. Wszyscy ci włoscy imigranci byli katolikami , w przeciwieństwie do protestanckiej większości w tym kraju. Ponieważ często brakowało im wykształcenia i konkurowali z innymi imigrantami, którzy przybyli wcześniej i przyjęli gorzej płatną pracę i tańsze zakwaterowanie, spowodowało to pewną wrogość między różnymi społecznościami etnicznymi. Z drugiej strony pewien szowinizm, oparty na pochodzeniu etnicznym, wyrażali pierwsi osadnicy, którzy przybyli z północnej Europy . Ponadto osadnicy z południowych stanów byli przeważnie protestantami, zwłaszcza baptystami , i mieli tylko pogardę dla włoskich imigrantów.
Duża część antywłoskiej wrogości w Stanach Zjednoczonych była skierowana przeciwko południowym Włochom i Sycylijczykom , którzy zaczęli masowo przybywać do Stanów Zjednoczonych po 1880 r. Wcześniej stosunkowo niewielu Włochów mieszkało w Ameryce Północnej. W odpowiedzi na imigrację na dużą skalę z Europy Południowej i Wschodniej Kongres ostatecznie uchwalił ustawę (Emergency Quota Act z 1921 r. I Immigration Act z 1924 r.) Ograniczającą imigrację z tych regionów, ale nie z krajów anglosaskich.
Antywłoskie uprzedzenia były czasami kojarzone z antykatolicką tradycją panującą w Stanach Zjednoczonych , których pierwsi protestanccy dysydenci uciekli z anglikańskiej Anglii, a następnie krajów europejskich nękanych przez protestancko - katolicką konkurencję . Kiedy powstały Stany Zjednoczone , odziedziczyły one antykatolicką i antypapistowską wrogość swoich pierwszych osadników protestanckich. Uczucia anty-katolików w Stanach Zjednoczonych osiągnęła w XIX th century , gdy ludność protestancka boryka się z dużej liczby imigrantów katolickich do Stanów Zjednoczonych . Było to częściowo spowodowane zwykłymi napięciami między urodzonymi w kraju obywatelami a imigrantami. Wynikający z tego antykatolicki ruch natywistyczny, który zyskał na znaczeniu w latach czterdziestych XIX wieku, wywołał wrogość, która doprowadziła do aktów przemocy ze strony tłumu, w tym do powtarzających się paleń katolickich domów i firm. W związku z tym włoscy imigranci po przybyciu byli ofiarami tej antykatolickiej wrogości; Jednak w przeciwieństwie do niektórych innych grup imigrantów katolickich (Niemcy, Austriacy, Słoweńcy, Polacy itp.), Generalnie nie towarzyszyli im księża ani zakonnicy, którzy mogliby ułatwić im integrację z życiem amerykańskim. Aby zaradzić tej sytuacji, papież Leon XIII zachęcał kongregacje do wysyłania księży, zakonnic i zakonników do Stanów Zjednoczonych , w tym braci misjonarzy św. Karola Boromeusza (wśród których była siostra Francesca Cabrini , kanonizowana w 1946 r.). Przyczyniły się one do powstania setek parafii, aby zaspokoić potrzeby ludności włoskiej, takich jak Matka Boża z Pompei (w) w Nowym Jorku .
Wiele z tych włoskich emigrantów z początku XX -tego wieku były raczej korzystne dla socjalizmu lub anarchizmu . Była to reakcja na warunki gospodarcze i polityczne, jakie znali we Włoszech. Ludzie tacy jak Arturo Giovannitti , Carlo Tresca i Joe Ettor byli na czele organizacji Włochów i innych imigrantów, którzy domagali się lepszych warunków pracy i skrócenia czasu pracy w górnictwie, przemyśle tekstylnym, odzieży, budownictwie i innych. Wysiłki te często kończyły się strajkami, które czasami przeradzały się w przemoc pomiędzy strajkującymi i strajkującymi. Ruch anarchistyczny w Stanach Zjednoczonych w tym czasie był odpowiedzialny za zamachy bombowe w głównych miastach i ataki na urzędników państwowych i funkcjonariuszy organów ścigania. Ze względu na powiązania niektórych z ruchami robotniczymi i anarchistycznymi, wielu właścicieli firm i członków ówczesnej klasy burżuazyjnej określało wówczas Amerykanów włosko-amerykańskich jako agitatorów i radykałów związkowych. Zaostrzyło nastroje anty-włoskie.
Zdecydowana większość włoskich imigrantów ciężko pracował i prowadził uczciwego życia, co znajduje odzwierciedlenie w statystykach policyjnych z początku XX -go wieku w Bostonie i Nowym Jorku . Imigranci włoscy mieli wskaźnik aresztowań nie wyższy niż w przypadku innych głównych grup imigrantów.
Niektóre społeczności włoskich imigrantów w dużych miastach na wschodzie Stanów Zjednoczonych sprzyjały przestępstwom, które polegały na wymuszeniach, zastraszaniu i groźbach wyciągania pieniędzy od bogatszych imigrantów i właścicieli. zaangażował się w nielegalne działania. Kiedy faszyści doszli do władzy we Włoszech , priorytetowo potraktowali zniszczenie mafii na Sycylii . Dlatego setki członków mafii uciekło do Stanów Zjednoczonych w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku, aby uniknąć oskarżenia.
Kiedy Stany Zjednoczone przyjęły prohibicję w 1920 roku , ograniczenia te okazały się dobrodziejstwem ekonomicznym dla członków wspólnoty włosko-amerykańskiej już zaangażowanych w nielegalną działalność, a także dla tych, którzy uciekli z Sycylii . Szmuglowali alkohol do kraju, sprzedawali go hurtowo poprzez sieć punktów sprzedaży i podejrzanych barów. Chociaż członkowie innych grup etnicznych również byli głęboko zaangażowani w te nielegalne działania hakerskie, Amerykanie pochodzenia włoskiego byli jednymi z najbardziej znanych. Z tego powodu Włosi są od dawna utożsamiani z obrazem gangstera w wielu umysłach.
Imigranci włoscy w krajach Ameryki Północnej doświadczyli wyraźnie odmiennej sytuacji niż imigranci w krajach Ameryki Południowej , gdzie wielu z nich również imigrowało w dużych ilościach. Włosi odegrali raczej kluczową rolę w tych krajach rozwijających się, które miały bardziej katolicką tradycję, zwłaszcza w Argentynie , Brazylii , Chile i Urugwaju . Szybko dołączyli do średnich i wyższych klas tych krajów. W Stanach Zjednoczonych Amerykanie pochodzenia włoskiego po raz pierwszy zetknęli się głównie z protestancką kulturą północnoeuropejską. Przez pewien czas byli postrzegani przede wszystkim jako robotnicy budowlani i przemysłowi, kucharze i karczmarze, hydraulicy i inni pracownicy fizyczni. Podobnie jak wcześniej Irlandczycy , wielu weszło do policji i straży pożarnej w dużych miastach. Coraz częściej ich dzieci idą na studia, a do 1990 r. Ponad 65% włoskich Amerykanów było kierownictwem, starszymi pracownikami lub pracownikami.
Po wojnie secesyjnej , ze względu na niedobór siły roboczej spowodowany zniesieniem niewolnictwa, plantatorzy z południowych stanów rekrutowali Włochów do przyjazdu do Stanów Zjednoczonych i tam pracowali, głównie jako robotnicy, robotnicy rolni i robotnicy rolni. Wielu szybko padło ofiarą uprzedzeń, wyzysku gospodarczego, a czasem przemocy. W tym okresie powszechne były anty-włoskie stereotypy usprawiedliwiające złe traktowanie imigrantów. Trudna sytuacja włoskich imigrantów na farmach w Mississippi była tak tragiczna, że ambasada włoska musiała wszcząć dochodzenie w sprawie ich złego traktowania, w tym podejrzenia o zatrucie. Fale włoskich imigrantów, które nastąpiły potem, wywołały te same formy dyskryminacji i stereotypów zakorzenione obecnie w amerykańskiej świadomości.
Jeden z największych masowych linczów w historii Ameryki obejmował 11 Włochów w Nowym Orleanie w 1891 roku. Miasto było wówczas celem wielu włoskich imigrantów. Dziewiętnastu Włochów podejrzanych o zamordowanie szefa policji Davida Hennessy'ego zostało aresztowanych i przetrzymywanych w więzieniu parafialnym. Dziewięciu było sądzonych, co zakończyło się sześcioma uniewinnieniami i trzema procesami o unieważnienie. Następnego dnia tłum wtargnął do więzienia i zabił jedenastu mężczyzn, z których żaden nie został skazany, a niektórzy z nich jeszcze nie zostali osądzeni. Później policja aresztowała setki włoskich imigrantów pod pretekstem, że wszyscy byli przestępcami. Teddy Roosevelt , prezydent jeszcze nie powiedział, że lincz był „całkiem dobrze . ” John M. Parker , który pomógł zorganizować ten lincz, został wybrany na gubernatora Luizjany w 1911 roku. Opisał Włochów jako „nieco gorszych od Murzynów , nieco bardziej niegodziwych na swój sposób, bez wiary i prawa i zdradzieckich” .
W 1899 roku , trzy kupcy włosko-amerykański były lynched w Tallulah , Luizjana leczenia czerń w swoich sklepach samo jak biali . Następnie gang pseudo-czujnych powiesił trzech kupców i dwóch włoskich przechodniów.
W 1920 r. Dwóch włoskich imigrantów Sacco i Vanzetti było sądzonych w Bostonie za kradzież i morderstwo . Wielu historyków zgadza się, że Sacco i Vanzetti byli przedmiotem źle zarządzanego procesu sądowego. Sędzia, ława przysięgłych i prokuratura wykazywały wobec nich stronniczość ze względu na ich anarchistyczne poglądy polityczne i status włoskich imigrantów. Mimo globalnych protestów Sacco i Vanzetti zostali ostatecznie straceni. Gubernator Massachusetts Michael Dukakis wydał oświadczenie w sprawie23 sierpnia 1977dzień pięćdziesiątej rocznicy ich egzekucji, z okazji Dnia Pamięci. W oświadczeniu opublikowanym w języku angielskim i włoskim stwierdzono, że Sacco i Vanzetti zostali osądzeni niesprawiedliwie i że „należy zawsze usunąć wszelki wstyd z ich nazwisk” . Nie przebaczył im, ponieważ oznaczałoby to, że byli winni.
Italofobia była częścią antyimigranckiej i antykatolickiej ideologii Ku Klux Klanu (KKK) odrodzonej po 1915 r . ; grupa białych suprematystów i natywistów atakowała Włochów i innych zagranicznych katolików, próbując zachować rzekomą dominację anglosaskich protestantów. Na początku XX -go wieku , KKK stał się aktywny w miastach północnej i środkowej zachodzie, gdzie zmiana społeczna była szybka z powodu imigracji i industrializacji. Nie ograniczała się do południa. Jej członkostwo i wpływy osiągnęły szczyt w 1925 r. Siedlisko anty-włoskiej aktywności KKK rozwinęło się w południowej części New Jersey w połowie lat dwudziestych XX wieku . W 1933 roku odbyła się masowa demonstracja przeciwko włoskim imigrantom w Vineland w stanie New Jersey , gdzie Włosi stanowili 20% populacji miasta. KKK ostatecznie stracił całą swoją władzę w Vineland i opuścił miasto.
Od pierwszych dekadach XX -go wieku , Amerykanie włoskiego pochodzenia charakteryzowały się stereotypami. Amerykanie pochodzenia włoskiego we współczesnym społeczeństwie amerykańskim aktywnie przeciwstawiają się wszechobecnym negatywnym stereotypom w mediach. Stereotypia włosko-amerykańskich stowarzyszeń jako powiązań ze zorganizowaną przestępczością jest stałym elementem filmów, takich jak Ojciec chrzestny (trzy prace z serii), Goodfellas i Casino , a także programów telewizyjnych, takich jak The Sopranos . Te stereotypy włoskich Amerykanów są wzmacniane przez częste retransmisje tych filmów i seriali w telewizji kablowej i sieciowej. Gry wideo i gry planszowe, a także reklamy telewizyjne i radiowe o tematyce mafijnej również wzmacniają ten stereotyp. Media rozrywkowe zbyt często opisują społeczność włosko-amerykańską jako tolerancyjną wobec agresywnych i socjopatycznych gangsterów . Inne godne uwagi stereotypy przedstawiają włoskich Amerykanów jako nadmiernie agresywnych i narażonych na przemoc. Włosko-amerykańska grupa UNICO (w) oszacowała, że serial telewizyjny Jersey Shore podważył wizerunek społeczności włosko-amerykańskiej.
Jeden z pierwszych przejawów Italofobii w Wielkiej Brytanii miał miejsce w 1820 roku, kiedy król Jerzy IV próbował rozwiązać swoje małżeństwo z Karoliną z Brunszwiku . Sensacyjny proces, Pains and Penalties Bill 1820, odbył się w Izbie Lordów w celu udowodnienia cudzołóstwa Caroline. Odkąd mieszkała we Włoszech , w jej gospodarstwie domowym było wielu świadków oskarżenia. Fakt, że prokuratura odwołała się do włoskich świadków z niższych warstw społecznych, wywołał nastroje anty-włoskie w Wielkiej Brytanii . Świadkowie musieli być chronieni przed wściekłymi tłumami i na popularnych rycinach , rycinach i broszurach byli opisywani jako przekupni, skorumpowani i przestępcy. Sprzedawcy uliczni sprzedawali wydrukowane arkusze, twierdząc, że ci Włosi przyjęli łapówki w celu popełnienia krzywoprzysięstwa .
Sto lat później anty-włoskiizm powrócił w bardziej trwały sposób. Po sojuszu Mussoliniego z Niemcami III Rzeszy pod koniec lat trzydziestych XX wieku wzrosła wrogość wobec wszystkiego, co włoskie w Wielkiej Brytanii .
Brytyjska prasa i radio wyśmiały zdolność Włoch do prowadzenia wojny. Komiks, który ukazał się w 1938 roku w ilustrowanej gazecie The Beano , nosił tytuł Musso the Wop . Przedstawiła Mussoliniego jako prostego błazna pełnego arogancji.
Wigs on the Green to powieść Nancy Mitford, która ukazała się po raz pierwszy w 1935 roku. Jest to bezlitosna satyra na brytyjski faszyzm i popierających ją Włochów mieszkających w Wielkiej Brytanii. Książka wyróżnia wzbudzając entuzjazm polityczny jednej z sióstr Mitford, Diana , a dla wzmocnienia jej związki z Włochami w Wielkiej Brytanii, którzy promujących British Union of Mosley faszystów .
Co więcej, wiadomość o decyzji Mussoliniego o przyłączeniu się do hitlerowskich Niemiec wiosną 1940 r. Wywarła druzgocący wpływ. Na rozkaz brytyjskiego parlamentu wszyscy Włosi mieli zostać internowani, chociaż było wśród nich niewielu aktywnych faszystów . Większość Włochów mieszkających w Wielkiej Brytanii osiedliła się w tym kraju przez wiele lat w pokoju, a nawet walczyła u boku brytyjskich żołnierzy podczas I wojny światowej . Niektórzy poślubili Brytyjczyków, a nawet uzyskali obywatelstwo brytyjskie.
Ten anty-włoski nastrój doprowadził do całonocnych zamieszek przeciwko włoskim społecznościom w czerwcu 1940 roku . Włosi byli teraz postrzegani jako zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego związane z przerażającym brytyjskim faszyzmem, a Winston Churchill został poinstruowany, aby „wziąć sprawy w swoje ręce”. Tysiące Włochów w wieku od 17 do 60 lat zostało aresztowanych po jego przemówieniu. Byli zamknięci w obozach internowania w całym kraju.