Możesz dzielić się swoją wiedzą doskonaląc ją ( jak? ) Zgodnie z zaleceniami odpowiednich projektów .
ISO 639 ( ICS n O 01.140.20) to międzynarodowy standard Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej (ISO), który tworzy kod dla reprezentacji nazwami języków .
Języki są reprezentowane przez unikalny kod składający się z 2, 3 lub 4 liter; Na przykład ro, romi rousą związane z rumuńskiego .
Średnia jest obecnie składa się z sześciu części, z których publikacja miały miejsce od 1988 do 2010 :
Ta część, opublikowana w 2002 roku, nosi tytuł: Kody do reprezentacji nazw języków – Część 1: Kod Alpha-2 .
Ta część, wydana w 1998 roku, nosi tytuł: Kody do reprezentacji nazw języków – Część 2: Kod Alpha-3 .
ISO 639-2 definiuje oprócz ISO 639-1 kody oznaczające grupy językowe ( arabski , keczua , chiński itp.), a także kody specjalne.
Niektóre języki (w sumie 23) są kodowane w ISO 639-2 dwoma różnymi kodami: terminologicznym (T) i bibliograficznym (B). Na przykład kod bibliograficzny alfa-3 dla języka francuskiego to frekod terminologiczny alfa-3 to fra.
Ta część, opublikowana w 2007 roku, nosi tytuł: Kody do reprezentacji nazw języków - Część 3: Kod alfa-3 do wyczerpującego omówienia języków .
Dlatego ISO 639-3 ma na celu wymienienie jak największej liczby języków.
Mogą to być z jednej strony poszczególne języki (przykład: ormiański , hye), makrojęzyki (przykład: albański , sqi) lub zbiory językowe (przykład: języki algonkińskie , alg); a z drugiej strony języki współczesne (przykład: irlandzki , gle), wymarłe (niedawno np. kato , ktw), starożytne (wymarły dawno temu, np.: staronordycki , non), historyczne (odmienne od współczesnych, ale z których te ostatnie wywodzą się z rozważanego języka, na przykład średnioangielski , enm) lub skonstruowany (na przykład: klingoński , tlh).
SIL International jest organem rejestracyjnym ( agencją rejestracyjną ) ISO 639-3 i głównym autorem, iw dużym stopniu polegał na danych z bazy danych Ethnologue, aby skodyfikować setki wcześniej niekodowanych języków.
Ta część, opublikowana w 2010 roku, nosi tytuł: Kody reprezentacji nazw języków – Część 4: Ogólne zasady kodowania reprezentacji nazw języków i podmiotów powiązanych oraz wytyczne do realizacji .
Ta część, opublikowana w 2008 roku, nosi tytuł: Kody reprezentacji nazw językowych - Część 5: Kod alfa-3 dla rodzin i grup językowych .
ISO 639-5 ma zatem na celu klasyfikację wszystkich poszczególnych języków (lub wszelkich makrojęzyków, które je zawierają) na rodziny językowe i grupy językowe zgodnie z bardziej kompletnym systemem niż pozwala na to ISO 639-3. z makrojęzykami bez możliwości zdefiniowania pełnej hierarchii na więcej niż jednym poziomie), poprzez przypisanie dodatkowych kodów alfa-3 dla tych rodzin i grup języków, czego ISO 639 nie dopuszcza -1 lub 639-2, gdzie zdefiniowano (ale nie doprecyzowano) kody zbiorowe, niekiedy grupujące języki wyodrębnione z różnych grup i niezrozumiałe dla obu stron lub zbyt małe grupy języków.
Ta nowa norma ISO 639-5 ma na celu określenie kodów zbiorczych ISO 639-2 (lub ich odpowiedników w ISO 639-1, jeśli istnieją; nie ma nowego kodu zbiorczego w ISO 639-3) oraz zdefiniowanie innych zgodnie z najpoważniejsza możliwa klasyfikacja naukowa oraz opinie językoznawców i bibliotek na całym świecie (w dużej mierze opiera się na danych klasyfikacji języków już zebranych i opublikowanych przez Ethnologue.com).
Ten standard ma również na celu ułatwienie tłumaczenia oprogramowania i ogólną poprawę traktowania rzadszych języków poprzez zbliżenie ich do bliższych języków zamiast używania jednego języka zapasowego (często angielskiego w uproszczonej, a czasem nieprecyzyjnej wersji).
Ta część, opublikowana w wersji roboczej w 2009 r., nosi tytuł: Kody do reprezentacji nazw języków – Część 6: Kod alfa-4 do wyczerpującego omówienia wariantów językowych .
Dwuznakowe kody łacińskie , używane przez ISO 639-1, dają możliwość kodowania 26 2 = 676 różnych języków. Norma ISO 639-1 wiąże każdy kod z nazwą języka w języku francuskim i angielskim.
To za mało, aby zakodować wszystkie języki (szacowane od 2000 do 9000), co osiągają standardy ISO 639-2 i ISO 639-3, które używają kodów 3-literowych.
Kody z 3 znakami łacińskimi dają możliwość kodowania 26 3 = 17 576 różnych języków.
Kody 3-literowe są używane przez ISO 639-2, ISO 639-3 i ISO 639-5.
Kody z 4 znakami łacińskimi dają możliwość kodowania 26 4 = 456 976 różnych języków.
Kody 4-literowe są używane przez wycofaną normę ISO 639-6.