W ISO 15924 standardowe wymienia „Kody dla reprezentacji skryptu nazwy ”. Konsorcjum Unicode zarządza urząd organu rejestracyjnego i utrzymanie dla standardu ISO w imieniu która określa i zatwierdza standard. Jednak standard ISO 15924 nie jest częścią standardu Unicode (który wykorzystuje ujednolicone skrypty, które koncentrują się tylko na abstrakcyjnych rozróżnieniach znaków).
Standard określa dla każdego systemu pisma:
Pełną (i aktualną) listę zdefiniowanych kodów i nazw można znaleźć na stronie internetowej wskazanej na końcu artykułu.
Elementy kodu cyfrowego są pogrupowane w serie po sto zgodnie z typologią i względną bliskością systemów pisma (patrz przykłady poniżej).
Elementy kodu i nazwy są definiowane tak, aby uwzględniały również potrzeby bibliograficzne dotyczące całych tekstów i dokumentów i nie są zarezerwowane tylko dla pojedynczych znaków. Ponadto różne style pisania przy użyciu tego samego abstrakcyjnego alfabetu mają określone elementy kodowe, sklasyfikowane z elementami zbliżonymi do tej samej serii, jeśli to możliwe kolejno. W tym celu cyfrowe elementy kodu nie są przydzielane po prostu w przyrostach co 1 (w numeracji są „dziury”).
Obecnie w użyciu są następujące serie:
Czteroliterowe elementy kodu alfabetycznego wykorzystują podstawowy 26-literowy alfabet łaciński. Wielkość liter w tych elementach kodu nie jest znacząca, ale zalecana wielkość liter to duża litera, po której następują trzy małe litery. Te alfabetyczne elementy kodu są inspirowane nazwami pism świętych z powodów mnemonicznych. Jednak warianty stylów tego samego pisma różnią się, o ile to możliwe, tylko czwartą literą. Warianty te można również rozpoznać po podobnych elementach kodu cyfrowego z tej samej serii. Na przykład :
Lub:
I również :
Jednak dwa elementy kodu alfabetycznego rozpoczynające się od tych samych trzech pierwszych liter niekoniecznie oznaczają dwa warianty tego samego systemu pisma (co prawdopodobnie można zobaczyć dzięki klasyfikacji numerycznej w oddzielnych seriach):
Jeśli ustandaryzowane zapisy nie są wystarczające, istnieje 50 elementów kodu, które mogą być używane według uznania użytkowników (użyte nazwy nie są normatywne i można je modyfikować):
Istnieją specjalne elementy kodu przeznaczone dla przypadków języków niepisanych (na przykład do stosowania klasyfikujących zdjęć i nagrań wideo lub audio w zbiorach bibliotek multimedialnych i muzeów) lub gdy pisma nie można określić w wiarygodny sposób, ponieważ wiele ( w osobnych rodzinach i dla których całość nie ma bardziej precyzyjnego predefiniowanego kodu), lub nawet jeśli zapis nie został określony, ale mógłby być dokładniej wskazany innym kodem:
Ta lista elementów kodu i nazw skryptów została utworzona i jest utrzymywana przez Michaela Eversona , również członka Komitetu Technicznego Unicode (UTC). Tekst ISO 15924 został po raz pierwszy zatwierdzony w dniu9 stycznia 2004, która ustanowiła ogólne zasady definiowania punktów kodowych.
Pierwsza lista elementów kodu, wówczas bardzo kompletna, została opublikowana pod adresem 1 st May 2004online na stronie Konsorcjum Unicode . Obejmował między innymi wszystkie skrypty używane lub zdefiniowane w tamtym czasie w standardzie Unicode 4.0 i standardzie ISO / IEC 10646. Znaczną liczbę poprawek wprowadzono w następnych tygodniach, a lista została sfinalizowana w dniu29 maja 2004.
Od tego czasu regularnie dodawano nowe skrypty na potrzeby skryptów w trakcie normalizacji w ISO / IEC 10646 i Unicode lub do zastosowań bibliograficznych, a także do skryptów jeszcze niezestandaryzowanych, które nie były jeszcze przedmiotem „ studia.
Ponadto elementy kodu alfabetycznego ISO 15924 zaczynają się, w miarę możliwości, tymi samymi literami, co trzyliterowe elementy kodu języka zgodnie z ISO 639-2 lub jego rozszerzeniem ISO 639-3 (które obejmuje rozszerzoną listę języków) , gdy nazwa skryptu i język są homonimiczne. Na przykład :
Przygotowywana przyszła norma ISO 639 -6, która powinna rozszerzyć elementy kodu języka do czterech liter (w celu zidentyfikowania większej liczby wariantów językowych), przyjmuje tę zasadę i, jeśli to możliwe, wykorzystuje te same elementy kodu, które zostały już zachowane w ISO 15924 . dla homonimicznych skryptów językowych, w celu zachowania zgodności z aktualnym standardem RFC 5646 (BCP 47):
ISO 15924 jest używany przez standard kodów językowych IETF .
ISO 15924 jest czasami używane w ustawieniach regionalnych .
Nie ma dokładnej sprzeczności między angielskimi i francuskimi nazwami pisma zdefiniowanymi w ISO 15924 oraz angielskimi i francuskimi oznaczeniami używanymi w normatywnych nazwach znaków i bloków znaków alokowanych w normach ISO / IEC 10646 (a zatem także w Unicode ).
Jednak przyszłe bloki znaków i znaków znormalizowane w ISO / IEC 10646 (a zatem także w Unicode) będą nazywane, jeśli to możliwe, zgodnie z ISO 15924.
Podobnie nie ma dokładnej różnicy między elementami kodu alfabetycznego znormalizowanymi w ISO 15924 a kodami skryptów używanymi w tabelach właściwości znaków Unicode . Rzeczywiście, norma ISO 15924 zawiera dodatkowe elementy zapewniające rozróżnienie do celów bibliograficznych między skryptami, które zostały ujednolicone w standardach kodowania znaków ISO i Unicode. Norma ISO 15924 zawiera elementy kodu i nazwy wyróżniające dla skryptów, które w ten sposób zostały ujednolicone w jeden w Unicode (który traktuje je jako warianty typograficzne bez różnicy w kodowaniu znaków i ich właściwościach normatywnych lub informacyjnych).
Z drugiej strony, ponieważ standard ISO 15924 został stworzony po standardzie Unicode, format elementów kodu alfabetycznego ISO 15924 może różnić się od kodów normatywnych stosowanych w tabelach właściwości Unicode (które mogą być dłuższe i zawierać podkreślenia).
Wyłącznie do celów informacyjnych, norma ISO 15924 definiuje alias (lub „synonim wartości właściwości”) dla standardowych skryptów, aby poznać zgodność z właściwościami znaków zdefiniowanymi w standardzie Unicode, gdy taka różnica istnieje. Od czasu opublikowania normy ISO 15924 Konsorcjum Unicode zobowiązało się do zaprzestania definiowania nowych kodów innych niż te zdefiniowane w ISO 15924 iw związku z tym stosuje w miarę możliwości alfabetyczne elementy kodu normy ISO 15924. Dlatego nie wszystkie synonimy dla właściwości Unicode są wymienione w tabelach ISO 15924 (używane kody można znaleźć w plikach właściwości samego standardu Unicode, a Unicode dodał synonimy dla wartości właściwości znaków, co pozwala teraz na używanie tylko punktów kodowych ISO 15924 w zgodności z Unicode Aplikacje).