| Królować | Animalia |
|---|---|
| Gałąź | Chordata |
| Klasa | Mammalia |
| Zamówienie | Naczelne ssaki |
| Infra-order | Simiiformes |
| Świetna rodzina | Hominoidea |
| Rodzina | Hominidae |
| Podrodzina | Homininae |
Megantrop palaeojavanicus Jest to gatunek wymarły, należące do rodziny z hominidów , pierwsze skamieniałości zostały odkryte w 1941 roku w języku Java ( Indonezja ) przez niemiecko-holenderskiej paleoantropolog Gustav von Koenigswald . Hypodigma tego gatunku obejmuje kilka kopalne żuchwy i czaszkifragmentyznaleziono w Sangiran miejscu, niedaleko Surakarta , w prowincji Jawa Środkowa .
Duży fragment żuchwy , zanotowany Sangiran 6a, datowany na około 1 milion lat temu, został odkryty w 1941 roku na stanowisku Sangiran na Jawie ( Indonezja ) przez Gustava von Koenigswalda . Więziony przez Japończyków w czasie II wojny światowej , udało mu się jednak wysłać odlew żuchwy do niemieckiego lekarza anatoma Franza Weidenreicha , którego uderzyła jej wielkość, postrzegana jako największa znana do tej pory humanoidalna żuchwa. Według niego była mniej więcej tego samego wzrostu co goryl , ale miała inny kształt. Franz Weidenreich opisał okaz i stworzył gatunek Meganthropus palaeojavanicus w 1944 roku z tego pojedynczego fragmentu żuchwy. W ciągu następnych dziesięcioleci różni autorzy przypisywali temu taksonowi kilka szczególnie silnych fragmentarycznych skamieniałości czaszki odkrytych w Sangiran.
Pod wpływem biologów, takich jak Niemiecko-amerykański Ernst Mayr , tendencja była w drugiej połowie XX th century przynieść najbardziej archaiczną skamieniałości człowieka do niewielkiej liczby gatunków, w tym przechowywanie wszystkich skamieniałości Azji pod nazwą erectus Homo . Niemniej jednak taksonomia bardziej wytrzymałych okazów Sangiran pozostawała niepewna, ponieważ niektórzy paleoantropolodzy uważali je za bliższe Homo habilis , nawet jako azjatycką odmianę Australopithecus .
W specjalistycznym badaniu pod kierunkiem francuskich naukowców Clémenta Zanolli i Niemca Ottmara Kullmera, opublikowanym w 2019 roku, stwierdzono, że badany materiał kopalny należał w rzeczywistości do wymarłego gatunku małpy człekokształtnej, a nie do gatunku ludzkiego. Przywraca ważność rodzaju Meganthropus jako taksonowi odrębnemu od współczesnych rodzajów Homo , Pongo i Gigantopithecus . Badanie to sugeruje, że płeć megantrop nie należą do podgrupy plemienia z hominidów , a znajdzie najbliższą powinowactwa z Lufengpithèque , rodzaj kopalnych odkrytych w prowincji Yunnan w południowych Chinach , a obecnie jest uważane za bardziej bliżej hominines niż pongines .
Najpierw przypisywane rodzajowi Meganthropus , następnie gatunkowi Homo erectus , a następnie ponownie rodzajowi Meganthropus , skamieniałości Meganthropus były jeszcze w 2017 roku, jak mówi Peter Bellwood , „wieczne źródło niepokoju”.
Znalezione do tej pory skamieniałości przypisywane Meganthropus są dość nieliczne, a ich fragmentaryczny charakter od dawna budzi wątpliwości co do ich przypisania.
Dwa zęby trzonowe znalezione w Trinil w latach 1891-1892 przez holenderskiego lekarza anatoma Eugène Dubois , długo przypisywane Homo erectus , zostały ponownie przypisane przez Clémenta Zanolli do rodzaju Meganthropus .
Arjuna 9, fragment żuchwy, który zachował drugie i trzecie zęby trzonowe, jest bardzo duży i ma szczególne cechy wewnętrzne. Wykazuje podobieństwa z solidnymi okazami Sangiran 5 i Sangiran 6a.
Sangiran 5, pierwotnie przypisany przez Gustava von Koenigswalda gatunkowi Pithecanthropus dubius , został przywrócony w badaniu z 2019 r.w hipodygmacie Meganthropus .
Sangiran 6a to bardzo wytrzymały fragment żuchwy odkryty w 1941 roku przez Gustava von Koenigswalda. Zachował trzy zęby, trzonowiec i dwa przedtrzonowce. Podczas gdy u małp człekokształtnych żuchwa osiąga największą wysokość na poziomie spojenia , to znaczy w miejscu styku dwóch gałęzi (nad brodą u Homo sapiens ), tak nie jest w przypadku Sangiran 6a, gdzie największa wysokość osiąga się na poziomie pierwszego zęba trzonowego (M1).
Ten drugi fragment żuchwy został opisany przez Marksa w 1953 roku. Na pierwszy rzut oka wydawał się mieć taki sam rozmiar i kształt jak Sangiran 6a, a także był poważnie uszkodzony. Zespół badaczy japońskich i indonezyjskich podjął niedawno próbę rekonstrukcji skamieniałości osoby dorosłej i doszedł do wniosku, że nie była tak duża, jak pierwotnie zakładano. Sangiran 8 pokazuje jednak kilka postaci znalezionych tylko na Sangiran 6a i nieznanych w Homo erectus .
Ten fragment żuchwy został odkryty w 1979 roku i ma pewne cechy wspólne z wcześniejszymi skamieniałościami. Należy do gatunku Meganthropus palaeojavanicus, niemniej wydaje się być najbardziej wątłą ze wszystkich odkrytych żuchw.
Te skamieniałości żuchwy i gałęzi żuchwy zostały pozyskane przez indonezyjskiego badacza S. Sartono w 1993 roku i zostały datowane między 1,4 a 0,9 miliona lat temu . Fragment gałęzi jest poważnie uszkodzony, ale fragment żuchwy wydaje się być w większości nienaruszony, chociaż zęby zostały utracone. Skamielina jest nieco mniejsza niż Meganthropus A i ma bardzo podobny kształt. Sartono, Tyler i Krantz wszyscy zgodzili się, że Meganthropus A i D najprawdopodobniej należały do tego samego gatunku, czymkolwiek byli.
Tyler opisał ten okaz jako prawie kompletną, ale zmiażdżoną czaszkę, która mieściła się w zakładanej zmienności Meganthropus i poza tą u Homo erectus . Okaz miał niezwykle podwójny grzebień strzałkowy , który prawie spotykał się w górnej części czaszki oraz bardzo gruby grzebień karku.
Ta częściowa czaszka została po raz pierwszy opisana przez Sartono w 1982 roku. Tyler ze swojej strony doszedł do wniosku, że wyszedł ze zmienności Homo erectus . Czaszka była głębsza, niższa i szersza niż jakikolwiek inny znaleziony do tej pory okaz. Miał taki sam podwójny grzebień strzałkowy jak poprzednia skamielina, z objętością wewnątrzczaszkową około 800 do 1000 cm 3 . W tej konfiguracji mięśnie skroniowe wznoszą się na szczyt czaszki, gdzie prawie się spotykają. Żaden okaz Homo erectus nie ma takiej cechy.
Od czasu prezentacji w 1993 roku rekonstrukcja Sangirana 31 przez Tylera została zaakceptowana przez większość jego rówieśników. Podobnie jak większość skamieniałości był poważnie uszkodzony, ale przy prawie kompletnej czapce czaszki ryzyko błędu w rekonstrukcji było ograniczone.
Ta skamielina ma tylko słabe powiązania z Meganthropus palaeojavanicus . Wygląda na tylną część czaszki hominida, mierzącą około 7-10 cm. Zostało to opisane przez Tylera w 1996 roku, który odkrył, że kąt potyliczny całej czaszki musi wynosić około 120 °, co, jak powiedział, odciąga od zmienności Homo erectus , który ma znacznie więcej kości potylicznej . Jego interpretacja fragmentu czaszki została jednak zakwestionowana przez innych badaczy, którzy mieli wątpliwości, czy fragment ten jest rzeczywiście częścią czaszki według poglądu Tylera.