Komórka Żandarmerii jest Dzielnica broń z francuskim Narodowym Żandarmerii specjalizujący się w konserwacji lub przywrócenia porządku . W swoich codziennych misjach uczestniczy w ogólnym bezpieczeństwie publicznym obok żandarmerii resortowej .
Utworzenie w 1921 r. mobilnych plutonów żandarmerii w ramach żandarmerii resortowej jest odpowiedzią na świadomość potrzeby istnienia sił żandarmerii wyspecjalizowanych w utrzymywaniu porządku uzupełniania działań policji, a zwłaszcza unikania zatrudniania wojska, ze wszystkimi tego pociąga za sobą (braterstwo lub nadmierna przemoc).
W 1926 r. mobilne plutony przyjęły nazwę mobilnej gwardii republikańskiej (GRM). GRM stał się pododdziałem żandarmerii narodowej w 1927 roku.
Został on rozwiązany po zawieszeniu broni w 1940 r. i zastąpiony w strefie południowej przez Gwardię, oddzieloną od żandarmerii.
Ponownie zjednoczona z żandarmerią w 1944 r. przyjęła nazwę Gwardii Republikańskiej, którą zachowała do czasu, gdy na mocy dekretu 20 września 1954, ponownie zmienia nazwę, by stać się żandarmerią mobilną.
Siła rezerwa rząd, jego podstawowej działalności pozostaje utrzymanie porządku nawet jeśli orientacja i prawo programowanie za bezpieczeństwo wewnętrzne (LOPSI) z29 sierpnia 2002 r. jeszcze bardziej wzmocniła swoją rolę i misje w zakresie bezpieczeństwa ogólnego.
Określenie „mobile” został wykorzystany wielokrotnie w ciągu XVIII -tego wieku XIX th wieku do opisania jednostek Żandarmerii: Kolumny mobilne, mobilne itd batalionów, ale jednostki te nie doznał.
Wśród tych jednostek tymczasowych możemy wymienić:
Do początku lat 20. XX wieku, poza Paryżem, który dysponował liczną policją, za utrzymanie porządku odpowiadała głównie żandarmeria i wojsko (lądowe).
Żandarmeria mobilizuje w razie potrzeby plutony „oddziałów uzupełniających”. Plutony te składają się z żandarmów wziętych z brygad w liczbie jednego lub dwóch ludzi na brygadę, ale nie są oni ani przeszkoleni do utrzymania porządku, ani nie są nadzorowani przez swoich zwykłych dowódców. Ponadto ich nieobecność – często przedłużająca się – zakłóca działanie usługi.
Dlatego też uciekanie się do wojska jest nadal częste w celu powstrzymania lub stłumienia ruchów społecznych, co często ma katastrofalne skutki: bratanie się demonstrantów z poborowymi lub nadmierne stosowanie przemocy z otwieraniem ognia. Stąd potrzeba siły wyspecjalizowanej w utrzymywaniu porządku, potrzeba, która jednak nie jest jednomyślna, ponieważ niektórzy przywódcy polityczni obawiają się utworzenia nowej „ gwardii pretoriańskiej ”.
Prawo 22 lipca 1921 umożliwia tworzenie mobilnych plutonów w ramach oddziałowej żandarmerii oraz 15 listopada 1921okólnik Dyrekcji żandarmerii przewiduje zorganizowanie 24 plutonów w rejonie paryskim (16 konnych i 8 pieszych) i 87 na prowincji (52 konno i 35 pieszo). Każdy pluton, liczący 60 w regionie paryskim i 40 w prowincjach, jest dowodzony przez porucznika lub podporucznika i musi być w stanie zmobilizować 30-osobową siłę roboczą w celu utrzymania porządku. Ruchy jednostek są zwykle wykonywane przez furgonetki lub pociągi. Do zadań wojskowych pluton posiada oprócz uzbrojenia indywidualnego zestaw granatów, moździerz, dwa karabiny maszynowe i dwa karabiny maszynowe. Od 1923 r. mobilne plutony żandarmerii brały udział w okupacji Zagłębia Ruhry .
Dekretem z 10 września 1926, plutony przyjmują nazwę mobilnej gwardii republikańskiej lub GRM. W 1927 r. (ustawa16 lipca i dekret z 24 września 1927) mobilna gwardia republikańska zostaje oddzielona od żandarmerii resortowej i stanowi pełnoprawny pododdział żandarmerii.
Komórka Gwardii Republikańskiej jest zorganizowana w legiony, grupy i kompanie, przy czym każda kompania ma na ogół trzy plutony. Od 1927 do 1940 r. stale rosła w siłę, zwiększając się z 7 legionów, 26 grup i 84 kompanii w 1932 r. do 14 legionów, 54 grup i 167 kompanii składających się z 285 plutonów pieszych, 156 plutonów konnych i 51 plutonów motocyklowych w 1939 r.
Jego główną misją jest utrzymanie porządku, dla którego władza cywilna musi zarekwirować swoje plutony z Ministerstwa Wojny, ale także zapewnia wewnętrzne misje szkoleniowe, wzmocnienie żandarmerii resortowej oraz misje wojskowe: przygotowanie wojskowe, nadzór nad zmobilizowanymi formacjami, instruktaż kadry kierowniczej rezerwy, rekrutów i rezerwistów oraz służb lokalnych (służby garnizonowe, eskorty, pikiety honorowe itp.).
W 1933 r. w Wersalu utworzono autonomiczną grupę specjalną - Satory, składającą się ze sztabu generalnego, dwóch firm czołgów Renault FT i firmy produkującej karabiny maszynowe Panhard Schneider P16 (Citroën-Kégresse). Jednostka ta stanowi rezerwę rządową, ale otrzymuje również misję szkoleniową. Jej spółki uczestniczą również w zwykłych usługach organów ścigania.
Od 1935 r. grupa specjalna Satorego tworzyła także peleton motocyklistów odpowiedzialnych za eskortowanie Prezydenta Rzeczypospolitej oraz wysokich rangą osobistości francuskich i zagranicznych. Ta jednostka jest przodkiem obecnej eskadry motocyklowej Gwardii Republikańskiej.
Jedyna siła wyspecjalizowana w utrzymywaniu porządku w okresie przedwojennym, Mobilna Gwardia Republikańska rozwinęła i udoskonaliła podstawowe zasady: kanalizowanie tłumów, opóźnianie użycia przemocy, zawsze pozostawianie wyjścia demonstrantom. Strażników uwrażliwiają liczne prezentacje i konferencje na temat psychologii tłumu, samoobrony i samokontroli.
W czasie krwawych zamieszek z 6 lutego 1934 (15 zabitych, w tym 14 demonstrantów) zmonopolizowała jednak niechęć części prasy i opinii publicznej i stała się symbolem represji, a odpowiedzialność podzielono między odpowiedzialnymi za porządek.
Po tych wydarzeniach zasady udziału sił zbrojnych – a więc i żandarmerii – w utrzymaniu porządku określa okólnik 12 października 1934 r. Siły zbrojne są podzielone na trzy kategorie dla utrzymania porządku:
Władza cywilna nadal korzystać z pisemną prośbą do wdrożenia siłom 2 e i 3 e kategorię. Przepisy te będą obowiązywać dla żandarmerii mobilnej do czasu włączenia żandarmerii do MSW w 2009 roku.
W czasie mobilizacji 1939 r. prawie jedna trzecia oficerów została wysłana do oddziałów rezerwowych armii, podobnie jak około 6000 oficerów i strażników. Mobilizuje również wiele przedsiębiorstw utworzonych w jednostkach, a także 45 -go batalionu czołgów żandarmerii ( 45 th BCCG), jednostkę utworzoną na13 listopada 1939z Satory Grupy Specjalnej i wyposażone lekkich czołgów Hotchkiss H39 , będzie zaangażowany w Ardenach w 3 th Dywizji Pancernej do Sy , Stonne i Tannay , tracąc 30 zabitych, 4 zaginionych i 59 rannych w 37 dni walki. W czasie kampanii zginęło blisko 400 oficerów i strażników.
Warunki rozejmu z 22 czerwca 1940 r. ograniczają do 100 000 żołnierzy armię, którą Francja może utrzymać na swoim terytorium. Mobilna Gwardia Republikańska, która w 1940 r. osiągnęła stan 21 tys., została rozwiązana na mocy dekretu17 listopada 1940część personelu została przeniesiona do oddziałowej żandarmerii, a część – 6 tys. ludzi – tworząc nową organizację w wolnej strefie: Gwardię , która początkowo składa się z 3 legionów. Podziel się na 6 legionów wlistopad 1940, staną się 6 pułkami dalej 12 września 1942. W Afryce Północnej, gdzie istniał już legion GRM, utworzono trzy legiony - wtedy pułki - Gwardii. Oderwana od żandarmerii przechodzi pod dowództwem Kawalerii, Pociągu i Gwardii w armii rozejmowej, a jej kompanie stają się szwadronami. Pułk dowodzony przez pułkownika składa się z 2 grup po 4 szwadrony, każda grupa składa się z szwadronu konnego, szwadronu motocyklistów i dwóch szwadronów niesionych. Sześć pułków tworzy dwie brygady.
Gwardii nie należy mylić z nowymi strukturami utworzonymi przez reżim Vichy, a w szczególności z ruchomymi grupami rezerwy lub GMR-ami zależnymi od Policji Narodowej (która zrodzi CRS pod koniec wojny) lub z Gwardią Osobistą Naczelnika Państwa zwany także Garde du Maréchal (co zależy od żandarmerii). Należy również zauważyć, że w tym czasie Gwardia Republikańska w Paryżu była jeszcze częścią żandarmerii, ale nazywała się po prostu Garde de Paris.
Po inwazji na wolną strefę 11 listopada 1942, armia rozejmu zostaje rozwiązana, a Gwardia zostaje przyłączona do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. 7 kwietnia 1944 r, generał Perré zostaje mianowany dyrektorem generalnym dekretem nr 1033. Zostanie skazany przez sąd w Poitiers w 1946 roku.
W 1943 r. podpułkownik Robelin, zastępca dyrektora technicznego Gwardii, przygotowywał się do wiecu do ruchu oporu. Jest w kontakcie z Paulem Paillole i BCRA . Aresztowany wlipiec 1944przez gestapo będzie torturowany, a następnie zamordowany, jego ciało nigdy nie zostanie odnalezione.
Dekretem z 23 sierpnia 1944 rGwardia przyjmuje nazwę Gwardii Republikańskiej . Jest dołączony do żandarmerii od10 września, połączenie pracowników zostało zakończone dekretem z dnia 14 stycznia 1945. Zachowa nazwę Gwardii Republikańskiej do, na mocy dekretu z20 września 1954ponownie zmienia nazwę, by stać się żandarmerią mobilną .
Wraca do swoich tradycyjnych misji porządkowania, ale także szkolenia młodych żandarmów, którzy porzucili szkołę. Ponadto przez cały okres zimnej wojny duże znaczenie nabierały również misje Operacyjnej Obrony Terytorialnej (DOT). W tym celu każda eskadra musi wdrożyć podczas mobilizacji eskadrę wywodzącą się z żandarmerii mobilnej (EDGM - 1962-1998) złożonej w dużej mierze z rezerwistów.
W czasie wojny indochińskiej zrealizowała trzy legiony marszowe, realizujące misje szkoleniowe i nadzorcze dla formacji pomocniczych lub lokalnych sił żandarmerii, a także misje eskortowe, straży więziennej i humanitarne. Ich członkowie regularnie uczestniczą w walkach z siłami Wietnamu. Straty w czasie wojny wyniosły 654 ludzi.
W 1954 roku pierwszy śmigłowiec żandarmerii Bell 47G został przydzielony do grupy pancernej Satory. Sekcja śmigłowcowa żandarmerii i centralny warsztat żandarmerii śmigłowcowej zostaną utworzone odpowiednio w 1956 i 1957 r. i zostaną włączone do 1 Pancernej Grupy Prewencji.
Podczas wojny algierskiej żandarmeria mobilna była bardzo mocno zaangażowana wraz z siłami zbrojnymi, policją i siłami CRS. Dywizjony stacjonujące w Afryce Północnej (Algieria, ale także Maroko i Tunezja), wzmocnione eskadrami przesiedlonymi z Francji kontynentalnej na okres 6 miesięcy, zapewniają misje wojskowe obok armii (obserwacja, blokady drogowe, eskorta konwojów itp.) oraz ich klasyczne misje organów ścigania. Ten ostatni Doprowadziło to do końca konfliktu skrajnie gwałtowne konfrontacji z populacji pochodzących z Europy, w szczególności od 1961 z OPA (The24 stycznia 1960, podczas Tygodnia Barykady , strzelcy otworzyli ogień pod zarzutem mobilnych żandarmów, powodując śmierć 14 żandarmów). Ponad 200 mobilnych żandarmów straciło życie podczas wojny algierskiej.
Po zakończeniu wojny w Algierii żandarmerii mobilnej zostanie powierzonych więcej misji wsparcia ze strony żandarmerii resortowej, aw szczególności będzie zapewniać posiłki sezonowe w okresach letnich wakacji.
Od połowy lat sześćdziesiątych do lat siedemdziesiątych przyczyniał się również do bezpieczeństwa ruchu drogowego, tworząc w ramach każdej eskadry mobilnej brygady drogowej żandarmerii (BRGM - 1964-1976). W latach 1990-2000 kilka szwadronów (po jednym na region) utworzyło mobilną brygadę zmotoryzowanej żandarmerii (BMO - GM).
Podczas wydarzeń z maja 68 r. była mocno zaangażowana u boku lokalnych sił policyjnych (komendy paryskiej policji i policji miejskiej), takich jak CRS. W wyniku wydarzeń liczba jego eskadr, która zmniejszyła się po zakończeniu wojny algierskiej, zostanie zwiększona o około piętnaście jednostek. Ponadto ulepszony zostanie sprzęt i taktyka organów ścigania (patrz Sprzęt i pojazdy poniżej).
W latach 70. w ramach żandarmerii mobilnej sformowano dwie wyspecjalizowane jednostki ( eskadrę spadochronową w Mont-de-Marsan w 1971 r. i regionalny zespół interwencyjny komandosów (ECRI) w Maisons-Alfort w 1973 r.) w odpowiedzi na problemy bezpieczeństwa, w szczególności terroryzmem, co dało początek Narodowej Grupie Interwencyjnej Żandarmerii (GIGN).
Od początku lat 2000. całość zasobów pancernych żandarmerii, których część wcześniej przydzielono do tzw. dywizjonów mieszanych stacjonujących na prowincji, została przekazana pod odpowiedzialność pancernej grupy żandarmerii mobilnej (GBGM) w Wersalu. -Satory. Wiele czołgów jest wstępnie rozmieszczonych za granicą.
GBGM obejmuje również krajową komórkę NRBC (nuklearną, radiologiczną, bakteriologiczną i chemiczną) utworzoną w 2001 roku.
Żandarmeria mobilna dostarczyła również pierwszy personel dla anten GIGN (pierwotnie zwanych międzyregionalnymi plutonami interwencyjnymi żandarmerii lub PI2G) tworzonych od 2004 roku. Jednostki te, podobnie jak GIGN, wykonują misje bardzo odmienne od misji żandarmerii mobilnej, a ich rekrutacja jest otwarta dla cały personel żandarmerii, ale ich personel, podobnie jak personel GIGN, jest częścią żandarmerii mobilnej. Ich liczba wzrosła z 3 do 6 w 2016 roku. Znajdują się one w Tuluzie, Orange, Dijon, Nantes, Reims i Tours.
Ponadto żandarmeria mobilna znacząco wzmacnia żandarmerię zagraniczną (około 20 eskadr jest na stałe rozmieszczonych w DOM-COM ) i bardzo regularnie uczestniczy w operacjach zewnętrznych (OPEX) armii francuskiej (Kosowo, Irak, Wybrzeże Kości Słoniowej, Afganistan, Mali ...).
Prawo orientacja i programowanie za bezpieczeństwo wewnętrzne (LOPSI) z29 sierpnia 2002 r., zmienia doktrynę zatrudnienia, kładąc nacisk na dekoncentrację, a zwłaszcza wzmocnienie środków zarządzanych przez prefektów strefy obrony (patrz misje poniżej).
Po przyłączeniu żandarmerii do MSW w 2009 r. zmodyfikowano tryb wdrażania żandarmerii mobilnej w utrzymaniu porządku: procedurę rekwizycyjną zastępuje procedura zaopatrzeniowa (patrz misje poniżej).
46 szwadronów rezerwowych żandarmerii mobilnej (ERGM 1998-2015) rozwiązano w 2015 r. w ramach reformy rezerwy operacyjnej żandarmerii, a dotychczasowe rezerwy żandarmerii resortowej i mobilnej połączono w 367 kompanii rezerwy terytorialnej lub CRT (w tym 19 za granicą). ERGM, które zastąpiły od 1998 roku eskadry wywodzące się z mobilnej żandarmerii (EDGM), utworzone w okresie zimnej wojny w ramach operacyjnej obrony terytorium , składały się z rezerwistów, którzy nie byli upoważnieni do służby porządkowej, ale zatrudniali na zlecenie misji serwisowych podczas ważnych wydarzeń lub we wzmocnieniu oddziałów żandarmerii resortowej.
Ostatecznie, w ramach działań podjętych w celu wzmocnienia sił bezpieczeństwa po atakach w 2015 r. , w 2016 r. stworzono dodatkowy pluton marszowy w ramach 22 eskadr, ale w 2019 r. plutony te zostały rozwiązane, aby odpowiedni personel mógł zostać rozdzielony między eskadry”. całe eskadry. , reforma francuskich regionów w 2016 r. nie przyniosła znaczących zmian (patrz poniżej w paragrafie #Grupy ).
Po raz pierwszy od 1998 roku utworzono nową eskadrę 27 września 2016. Żandarmeria mobilna liczyła wówczas 109 i liczyła 391 oficerów, 11 006 podoficerów i 141 żołnierzy z organu wsparcia technicznego i administracyjnego żandarmerii.
Okólnik z 24 maja 1945 zorganizowanie Gwardii Republikańskiej w 1 st czerwiec 1945wspomina o dziewięciu legionach, składających się z czterdziestu trzech szwadronów pieszych, piętnastu konnych i dziesięciu na motocyklach. Liczby stale rosną: siedem tysięcy ludzi w 1946, dziesięć tysięcy w 1948, dwanaście tysięcy w 1951, trzynaście tysięcy w 1952, czternaście tysięcy w 1955 i piętnaście tysięcy w 1956 (z trzynastoma legionami). Zmniejszą się po wojnie w Algierii, a następnie wznowią swój postęp, by przekroczyć osiemnaście tysięcy mężczyzn w 1990 roku, po czym stopniowo się zmniejszą, aby ustabilizować się na poziomie około czternastu tysięcy mężczyzn od 2011 roku.
Początkowo struktura dowodzenia jest całkowicie oddzielona od struktury żandarmerii resortowej: każda eskadra należy do legionu żandarmerii mobilnej, która ostatecznie jest podzielona na grupę eskadr.
W 1967 r. legiony zostały rozwiązane i utworzono 23 mobilne grupy żandarmerii: po jednej dla każdego z dwudziestu wojewódzkich regionów gospodarczych i trzy dla regionu paryskiego. Dowódca rejonowego okręgu żandarmerii ma pod swoimi rozkazami oddziały żandarmerii resortowej i mobilnej swojego rejonu gospodarczego.
Grupy przekraczające określoną liczebność pozostają podzielone na grupy dywizjonowe, które od lat 70. będą stopniowo zanikać (dwie ostatnie, w ramach grupy żandarmerii mobilnej pancernej, zostaną rozwiązane na początku XXI wieku).
W 1991 r. odtworzono legiony (jeden na strefę obrony, czyli początkowo 9, następnie zmniejszono tę liczbę do 7 w 2000 r.) i odpowiednio zmieniono numerację eskadr. Każdy legion ma kilka grup, łącznie 25.
Ostatecznie mobilne legiony żandarmerii zostały ponownie rozwiązane w 2005 r., a każda grupa została bezpośrednio podporządkowana jednemu z siedmiu tak zwanych rejonów strefowych – to znaczy na poziomie strefy obronnej – gdzie sprawowano zjednoczone dowództwo. pododdziały broni (wydziałowe i mobilne).
W latach 2007-2012 liczba grup zmniejszyła się z 25 do 18.
Od 1991 r. każda grupa jest identyfikowana cyframi rzymskimi (numer grupy w rejonie strefowym), po której następuje numer rejonu wyrażony cyframi arabskimi, z wyjątkiem Grupy Pancernej żandarmerii mobilnej, która jest oznaczona tym tytułem . Przykład: Grupa II / 1 lub GGM II / 1 = 2 ND grupa pierwszego regionu gendarmerie strefowego. W latach 1967-1991 grupy były po prostu identyfikowane przez rosnącą liczbę i ta sama grupa była po prostu 2 e Groupement de gendarmerie mobile
Reforma, która przewiduje wzrost liczby francuskich regionów do 12 w 2016 r. (13, w tym Korsyka), skutkuje jedną zmianą: grupa Toulouse III / 2 staje się GGM III / 6 poprzez zmianę strefy obrony.
Liczba eskadr wzrośnie w czasie wojny algierskiej, następnie zmniejszy się pod jej koniec, ponownie wzrośnie (o około piętnaście jednostek) po wydarzeniach z maj 1968, aby ponownie spaść w latach 2010-2011 ze 123 do 108 i osiągnąć obecną wielkość (wrzesień 2016) 109 maszerujących eskadr.
Od 1991 roku każda eskadra jest identyfikowana za pomocą numeru; przykłady: eskadra 15/3 w Vannes , eskadra 15/6 w Nîmes lub eskadra 25/6 w Digne-les-Bains .
Od 1967 (tworzenie grup) do 1991, numer identyfikacyjny zawierał pierwszy numer arabski, numer dywizjonu w grupie, a następnie drugi numer arabski, numer grupy (było ich do 25).
Przed 1967 używano tego samego systemu, ale drugą cyfrą był numer Legionu Mobilnej Żandarmerii (lub Legionu Gwardii Republikańskiej przed 1954!), który był inny.
I tak na przykład szwadron mobilny żandarmerii Vitré (Ille-et-Vilaine) był przed 1967 r. szwadronem 1/3 (pierwszy szwadron III Legii żandarmerii mobilnej). 1 st lipca 1967, staje się dywizjonem 2/8 (drugi szwadron 8 zgrupowania żandarmerii mobilnej. W 1991 r. dywizjon - który przeniósł się do Rennes w 1974 r. - staje się dywizjonem 11/3 (1 szwadron 1 zgrupowania 3 rejonu) w aktualny system numeracji
Do 2001 roku eskadry składały się z plutonu bez stopnia i trzech plutonów marszowych. Od 1981 roku każda eskadra utworzyła lekki zespół interwencyjny (ELI) złożony z personelu wylosowanego z maszerujących plutonów. Te ELI są odpowiedzialne za konkretne misje organów ścigania (aresztowania przywódców, ochrona personelu, penetracja zabarykadowanych pomieszczeń itp.), a także misje wzmacniające na rzecz żandarmerii resortowej (np. aresztowania osób poszukiwanych). Od 1997 roku niektóre eskadry zastąpiły ELI stałym lekkim plutonem interwencyjnym (PLI). Następnie od 2001 roku wszystkie eskadry przyjęły strukturę czwartorzędową (cztery plutony marszowe, w tym pluton interwencyjny ).
Od 1977 r. niektóre dywizjony są również wyposażone w specjalny pluton ochrony mobilnej żandarmerii (PSSGM), który uczestniczy w szczególności w eskorcie broni jądrowej lub komponentów przeznaczonych dla sił odstraszania.
Wreszcie po wydarzeniach z maj 1968żandarmeria utworzyła w 1969 r. Centrum doskonalenia Mobilnej Żandarmerii (CPGM) w Saint-Astier (Dordogne), przeznaczone do szkolenia eskadr w utrzymaniu porządku. Kursy zostały dość szybko przerwane, ale wznowione w 1977 r. W 1984 r. ośrodek zmienił nazwę na Mobilny Oddział Doskonalenia Żandarmerii (DPGM), a od 1999 r. na Narodowe Centrum Szkolenia Sił Żandarmerii (CNEFG).
Wydarzenia maja 1968 r. doprowadzą do wielu zmian w indywidualnym wyposażeniu żandarmów mobilnych. Rzeczywiście, mobilna straż z 1968 r. nadal nosi tradycyjną żandarmerię, która nie jest przystosowana do utrzymania porządku i ma wiele punktów chwytu dla przeciwnika (kurtka zapinana na guziki z klapą, koszula i krawat, pasek z szelkami). Jego jedynym wyposażeniem ochronnym jest ciężki hełm (nałożony na lekki hełm) oraz gogle i maska przeciwgazowa. Wyposażony jest w pistolet, karabin MAS 36 lub, dla oficerów, pistolet maszynowy MAT 49 (w eskadry są też wyposażone w pistolety maszynowe, ale uzbrojenie to oczywiście nie służy do utrzymania porządku).
Po maju 68 będą sukcesywnie pojawiać się hełmy z daszkiem ochronnym i osłoną karku, kije obronne (według słownika żandarmerii, w którym nie używa się określenia pałka), tarcze oraz strój przystosowany do utrzymania porządku (strój 4S ). Pojawia się specjalistyczny sprzęt do odpalania granatów, a następnie ulepszany. Mobilny żandarm z 2000 roku jest wyposażony w całą gamę ochraniaczy ciała (legginsy, napierśnik itp.), które czasami prowadzą do przydomka „Robocop”.
PojazdyDo końca lat 50. eskadry wykorzystywały do swoich ruchów pojazdy wojskowe. Zostały one następnie wyposażone w samochody dostawcze wywodzące się z komercyjnych modeli autokarów, z których żandarmeria mobilna korzystała do początku XXI wieku w ilości jednego vana na pluton. Na wyposażeniu będą kolejno autokary Berliet PLB 6, PHN8, Rallye, PR2 Cruisair, Renault PR10 S oraz Lohr L96. Od 2005 r. samochody dostawcze zastąpiono pojazdami transportowymi grupy Irisbus (po dwa w plutonie), najpierw dla jedynego plutonu interwencyjnego, a następnie dla wszystkich plutonów. Podczas misji zagranicznych żandarmi mobilni korzystają z całodrogowych pojazdów grupy typu Renault B110 4x4 lub vanów Irisbus.
Dywizjony są również wyposażone w radiowozy PC: 404 radiostacje kombi, samochód Dodge Command, następnie Saviem TP3 4x4, następnie Renault B90 lub B110.
Przez cały okres powojenny, aż do początku XXI wieku, eskadry posiadały podwójne wyposażenie pojazdów: niebieskie pojazdy żandarmerii i pojazdy khaki do misji wojskowych i utrzymania porządku na terenach wiejskich. W niektórych tak zwanych „mieszane” szwadronów, jeden z trzech plutonów maszerujących jest wyposażony w pojazdy opancerzone: czołgów M24 lub AMM8 opancerzonych wozów następnie Panhard AML 60/90 lekkie opancerzone pojazdy , M3 Scout Car, Half-ścieżek lub, od 1974 roku, pojazdy opancerzone VBRG , pozostałe dwa plutony przewożone na taktycznym vanie (w szczególności typ Renault 2087 4x4 „Sauterelle” następnie Saviem TP3 i Renault TRM 2000), ale cały ten sprzęt był stopniowo wycofywany lub – w przypadku VBRG – przekazywany do grupy pancernej Satory. Ryzy furgonetek taktycznych są przechowywane na poziomie każdego regionu żandarmerii.
Ewoluowała także flota pojazdów użytkowych i logistycznych (tzw. lightning cars), transport sprzętu niezbędnego do mobilności dywizjonów, od dawna realizowany przez pojazdy wojskowe w kolorze khaki (wtedy GMC, Simca Cargo i Citroën U55). Renault JP11), jest teraz poświęcony ciężarówkom transportowym typu Renault Premium .
Dywizjony grupy pancernej Satory były kolejno wyposażane w czołgi ( M4 Sherman, potem AMX-13 ) i transportery opancerzone ( AMX-13 VTT i AML 60/90), a następnie, po wycofaniu tego sprzętu, w pojazdy opancerzone z działami90. VBC 90 i VBRG, ale wszystkie te pojazdy zostały zreformowane (ostatni to VBC 90 na początku XXI wieku), a eskadry grupy są teraz wyposażone w VBRG.