Narodziny |
19 stycznia 1686 Hara-juku |
---|---|
Śmierć |
18 stycznia 1769(w wieku 82 lat) Shōin-ji ( d ) |
Pogrzeb | Shōin-ji ( d ) |
Imię w języku ojczystym | 白 隠 慧 鶴 |
Imię urodzenia | 長 沢 岩 次郎 |
Zajęcia | Filozof , malarz , pisarz , kaligraf , mnich buddyjski |
Religia | Rinzai |
---|---|
Mistrzowie | Dōkyō Etan ( d ) , Hakuyūshi ( d ) |
Q11425670 |
Hakuin Ekaku (白隠慧鶴Hakuin Ekaku , 1686 - 1769 ) był jednym z najbardziej znaczących liczb w japońskim zen buddyzmu . Przekształcił szkołę Rinzai , wówczas upadającą tradycję bez rygorystycznej praktyki, w szkołę skoncentrowaną na forsownych medytacjach i praktyce kōan . Praktycznie wszyscy współcześni praktykujący Zen Rinzai stosują praktyki bezpośrednio wywodzące się z nauk Hakuina.
Hakuin urodził się w 1686 roku w małej wiosce Hara, u podnóża góry Fudżi . Jego matka była pobożną buddystką Nichirena i jest prawdopodobne, że jej pobożność miała duży wpływ na decyzję Hakuina o zostaniu mnichem buddyjskim. Jako dziecko Hakuin słyszał przemówienie mnicha Nichiren na temat Osiem Płonących Piekieł . Przemówienie to wywarło wrażenie na młodym Hakuinie, który wpadł w paniczny strach przed piekłem i szukał sposobu, aby go uniknąć. Doszedł do wniosku, że trzeba zostać mnichem.
W wieku piętnastu lat uzyskał zgodę rodziców na przyjmowanie zamówień i został wyświęcony w miejscowej świątyni Zen, Shoin-ji . Kiedy mistrz tej świątyni zachorował, Hakuin został wysłany do pobliskiej świątyni Daisho-ji , gdzie przez trzy lub cztery lata służył jako nowicjusz i studiował teksty buddyjskie. To właśnie w Daisho-ji przeczytał Sutrę Lotosu , uważaną przez wielu w Japonii za najważniejszą z sutr buddyjskich, i uznał ją za bardzo rozczarowującą, mówiąc, że „składa się ona ze zwykłych opowieści dotyczących przyczyn i ich skutki ” .
W wieku dziewiętnastu lat przeczytał podczas studiów historię chińskiego mistrza Zen Yen-t'ou , który został brutalnie zabity przez bandytów. Ta lektura wprawiła Hakuina w rozpacz: nawet wielki mnich nie mógł mieć nadziei na uniknięcie gwałtownej śmierci w tym życiu! Jak więc prosty mnich, taki jak on, mógł mieć nadzieję na ucieczkę przed mękami piekielnymi? Myśląc o tym, odwrócił się od swojego planu zostania oświeconym mnichem . Ale nie chcąc wracać do domu, wstydząc się porzucenia poszukiwań przebudzenia, zaczął wędrować, interesując się literaturą i poezją. Ale studiując z mnichem i poetą Bao, miał doświadczenie, które sprowadziło go z powrotem na ścieżkę życia monastycznego: zobaczył ułożone na dziedzińcu świątyni dużą liczbę książek ze wszystkich szkół buddyjskich. Uderzony widokiem wszystkich tych dzieł, Hakuin błagał bogów Dharmy, aby pomogli mu wybrać ścieżkę. Wziął ze stosu książkę: była to zbiór opowieści Zen z dynastii Ming . Dlatego żałował i poświęcił swoje życie praktyce Zen.
Podróżował jeszcze przez dwa lata, zatrzymując się w świątyni Eigan-ji . Tam właśnie przeżył swoje pierwsze przebudzenie. Zamknął się w sanktuarium świątyni na siedem dni i po usłyszeniu dźwięku dzwonka doszedł do czegoś, co wydawało mu się intensywnym przebudzeniem. Jednak jego ówczesny mistrz odmówił uznania tego przebudzenia i Hakuin opuścił świątynię.
Następnie Hakuin spotkał Mistrza Shoju, który później miał wielki wpływ na jego duchowość. Shoju był szczególnie wymagającym i nagłym mistrzem w swoim pragnieniu, aby Hakuin osiągnął satori (Przebudzenie). Po ośmiu studiach z Shoju i kilku innych przebudzeniach, Hakuin go opuścił. Chociaż nigdy więcej nie widział Shoju (ten ostatni zmarł trzynaście lat później), Hakuin nadal uważał Shoju za swojego „pierwszego mistrza”.
W wieku 31 lat Hakuin powrócił do Shoin-ji, świątyni, w której został wyświęcony na mnicha. Został opatem, stanowisko to piastował przez pół wieku. W wieku 41 lat otrzymał ostateczne i całkowite objawienie, czytając Sutrę Lotosu , tę, którą wcześniej gardził jako uczeń. Napisał o tym odcinku: „Nagle zostałem przesiąknięty doskonałym, prawdziwym i ostatecznym poczuciem Lotosu”.
To wydarzenie było punktem zwrotnym w życiu Hakuina. W końcu doświadczył całkowitego oświecenia, resztę swojego życia poświęcił pomaganiu swoim bliźnim w osiągnięciu oświecenia. Następne czterdzieści lat spędził ucząc Shoin-ji, pisząc i nauczając. Jego sława rozprzestrzeniła się szybko i wkrótce studenci Zen przyjechali ze wszystkich części kraju, aby studiować pod jego przewodnictwem. Cała społeczność mnichów osiedliła się w Hara i okolicach, a jej uczniowie Hakuin liczyli setki. Z tej liczby poświadczył ponad osiemdziesięciu z nich, którzy byli upoważnieni do nauczania „Hakuin Zen”.
Hakuin zmarł w wieku 83 lat w Hara, wiosce, w której się urodził i która stała się głównym ośrodkiem edukacji zen.
Hakuin pozostawił obszerny zbiór prac, podzielonych na dwie części: dzieła Dharmy , napisane po japońsku ( Kana hôgo ) (14 tomów) i dzieła napisane w kanbun (4 tomy).
Ważną częścią praktyki Zen Hakuina było jego malowanie i kaligrafia . Bez żadnego powiązania artystycznego Hakuin malował bez dbałości o zasady i konwencje, wyłącznie w celu przekazania swoich idei religijności.
Malarstwo zajął się poważnie dopiero pod koniec swojego życia, mając prawie sześćdziesiąt lat, ale jest uznawany za jednego z najwybitniejszych malarzy zen w Japonii. Jego obrazy miały na celu uchwycenie wartości zen, służąc jako swego rodzaju niezwykle popularne wśród ówczesnych świeckich „kazań wizualnych”, z których wielu było niepiśmiennych. Dziś obrazy Bodhidharmy autorstwa Hakuina Ekaku są poszukiwane i wystawiane w niektórych z największych muzeów na świecie.
Jest autorem wielu autoportretów , w szczególności wywarł wpływ na Soga Shōhaku .