Fugazi (album)

Fugazi

Wyjście	12 marca 1984
Zakwaterowany	Od listopada 1983 do lutego 1984 Studios: Manor Studio Sarm East Eel Pie Maison Rouge Studios w Londynie ( Anglia )
Trwanie	45:57 (wersja oryginalna) 1:27:16 (wersja zremasterowana)
Uprzejmy	Rock neo-progresywny Rock progresywny
Producent	Nick Tauber
Etykieta	EMI Capitol Records
Krytyczny	Cała muzyka

Marillion Albums

Fugazi to drugi studyjny album grupy brytyjskiej z skalne neo-progresywnego Marillion , pierwotnie wydany w 1984 roku i dystrybuowany przez EMI i Capitol Records . Zremasterowana wersja, zawierająca strony B singli z albumu, a także dema, ukazała się również w 1998 roku. Album został nagrany w trudnych warunkach, grupa początkowo nie była w stanie tego nadrobić. Perkusista Mick Pointer , który odszedł w poprzednim roku, ostatecznie zastąpiony przez Iana Mosleya . Fugazi sięgnęła 5 th miejsce w UK Albums Chart , pozostając tam przez 20 kolejnych tygodni i singli Assassing i punch i Judy odpowiednio osiągnął 22 th i 29 th pozycje w UK Top 40 singli .

Nagrywanie i produkcja

Po wydaniu pierwszego albumu, Script for a Jester's Tear , perkusista Mick Pointer opuścił grupę pod koniec 1983 roku . Jego zastąpienie będzie wtedy prawdziwą męką dla Marillion . Grupa najpierw angażuje Andy'ego Warda , byłego perkusistę Camel , podczas sesji w Nomis Studios, bez prawdziwego przesłuchania, jego sława została uznana za wystarczającą. Następnie Marillion wyjechał na swoją pierwszą trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych , ale cierpiący na alkoholizm Ward nagle załamał się nerwowo i zmusił grupę do odwołania koncertów. Jego następca, John Martyr, uczestniczy w kilku przedstawieniach, ale nie zostaje zaakceptowany przez pozostałych członków zespołu. Po powrocie do Anglii Marillion przesłuchuje nieznanego młodego perkusistę Jonathana Movera i natychmiast go zatrudnia. Jednak on i Fish nie mogą się dogadać, opóźniając pisanie Fugaziego , dopóki szkocki piosenkarz nie ostrzega, że opuści zespół, jeśli Mover tam zostanie. Muzycy bardzo szybko dokonują wyboru i spotykają innego perkusistę, Iana Mosleya , którego od razu zatrudniono, po „prawie bezużytecznym” przesłuchaniu według Fisha.

Latem 1983 roku grupa rozpoczęła pracę nad nowym albumem, decydując się na covery piosenek nie zawartych w Script for a Jester's Tear i zamknęła się w Manor Studios na napisanie całego albumu, a następnie w studiach Maison Rouge dla nagrywanie i miksowanie. Pierwsze sesje są dość pracochłonne, bo Ian Mosley musi najpierw dopasować repertuar grupy, a nagranie płyty ma wtedy poważne opóźnienie. Nick Tauber The producent , a następnie wyraził wątpliwości co do zdolności grupy do ukończenia albumu. EMI , aby przyspieszyć wydanie albumu, zdecydował się zatrudnić drugiego producenta, Simona Hanharta (in) , do miksowania i ostatecznego cięcia albumu oraz upoważnia go do korzystania ze sprzętu Studios Abbey Road do jego pracy. Następnie Marillion wznowił She Chameleon , kompozycję z 1981 roku, oraz Punch And Judy , napisaną z Jonathanem Moverem, po czym szybko przeszła do nowych kompozycji, natychmiast nagranych instrumentalnie, ponieważ Fish wolał nagrywać wokale osobno. Incubus to ostatnia piosenka nagrana w Eel Pie Studios, a album jest gotowy po roku pracy, która nadal będzie kosztować zespół prawie 1000 dolarów dziennie.

Punch and Judy , pierwszy singiel z albumu, został wydany w styczniu 1984 roku, podczas gdy grupa rozpoczęła trasę promocyjną, na miesiąc przed wydaniem albumu. Fugazi został ostatecznie wydany 12 marca 1984, a drugi singiel Assassing pojawił się w kwietniu 1984. Wersja zremasterowana przez Petera Mew i Marka Kelly'ego została wydana w 1998 roku.

Muzyka

Dla dziennikarza Johna Francka Fugazi „pozostaje kontynuacją scenariusza łzy błazna . Ale mimo lepszych aranżacji brakuje mu sensu i spójności w porównaniu do swojego poprzednika ”. Wręcz przeciwnie, Christopher Currie postrzega „ Fugazi […] jako jeden z najlepszych albumów, jakie zespół wyprodukował we wczesnych latach”.

Teksty

Podobnie jak w przypadku Script For A Jester's Tear , teksty Fugazi są niezwykle bogate, jakościowe i złożone. Fish , który podpisuje wszystkie teksty, mówi o albumie, że „jeśli tematem Script For A Jester's Tear była indywidualność , Fugazi zamiast tego mówi o związku między dwojgiem ludzi ” Assassing , jak wywodzi się z kalamburów z „Assassin” i „sing „(„ sing ”po angielsku ) pozostaje utworem kontrowersyjnym, ponieważ odnosiłby się do byłego członka grupy, prawdopodobnie Micka Pointera , na powracający temat„ zabójstwa ” lub znowu do krytyki ówczesnego przemysłu muzycznego . Punch And Judy , pierwszy singiel z albumu, „opowiada obrzydliwą historię dwojga ludzi wierzących, że są w sobie zakochani i ostatecznie uwięzieni w monotonii codziennego życia”. Jigsaw , w którym Fish uważa swój tekst za najbardziej złożony, jaki kiedykolwiek napisał, chwali „wszystkie gry, w które gramy w związku i wszystkie sekrety, które trzymamy, dopóki nie będziemy gotowi ich ujawnić”.

W Emerald Lies , gdzie Fish jest inspirowany niedawnym rozstaniem, dominuje motyw zazdrości , a Incubus , nawiązując do incubi , to obraz paranoika , który w każdej chwili boi się „dać się wprowadzić w błąd”. She Chameleon inspiruje się „fenomenem groupie ”, z którym grupa spotyka się od 1983 roku oraz, jak twierdzi Fish, długą podróżą pod kwasem w towarzystwie Juliana Cope'a . Wreszcie szkocki piosenkarz mówi o Fugazi, że zainspirował się nim podczas podróży linią Piccadilly w Londynie . On porusza kilka tematów, odnosząc się do problemów społeczeństw czasu, czy to o charakterze osobistym ( alkoholizm , szaleństwa , a nawet izolacji ) lub porządku publicznego (The wietnamski exodus) . , Neo-nazizm lub problemy spowodowane przez rasizm w generalnie), w tonie bardzo polemicznym . Ryby zastanawiają się na końcu utworu "Gdzie są prorocy, gdzie są wizjonerzy? / Gdzie są poeci?" "(Gdzie są prorocy , gdzie są wizjonerzy / Gdzie są poeci ) i podkreśla szaleństwo świata, w którym żyjemy (" Ten świat jest totalnie fugazi ").

Grafika

Podobnie jak w przypadku wszystkich albumów Marillion z lat 1982-1988, grafika Fugaziego została narysowana przez Anglika Marka Wilkinsona pod kierunkiem Fisha , którego sam opisał jako „idealną podróż do świata.„ Acid ”. Jak na pierwszej płycie, widzimy Jester , kochany znak ryby, leży półnaga na łóżku. Dla Fisha to „następny poziom Błazna” po Script For A Jester's Tear , reprezentujący „stereotyp muzyka na trasie koncertowej, rodzaj łobuza pośrodku pokoju hotelowego w burdelu”, w stylu „ The Death of Marat ”dla Marka Wilkinsona, a następnie„ odrobina smutku na scenie ”.

Jest tam również wiele odniesień, które Mark Wilkinson określa jako „bujną symbolikę ze strony Fisha”. Kameleon byłoby odniesienie do piosenki She Chameleon The lalkowego odniesienie do kawałka Punch and Judy (the English równoważny z Guignol ), przy czym puzzle odniesienie do kawałka układanki ( "puzzle" w języku angielskim). Na podłodze jest również winyl z singlem Punch And Judy, a także nawiązanie do Beatlesów poprzez srokę.

Dominique Dupuis umieścił okładkę Fugazi w swojej książce Progressive Rock Vinyls , wydanej w 2009 roku, uważając ją za jedną z najpiękniejszych okładek rocka progresywnego lat 80. Jednak zremasterowana wersja z 1998 roku nieco zmniejszyła wpływ okładki ., otaczając ją niebieskim paskiem, podczas gdy w erze winylu , rozkładając dwie części okładki, można było w ten sposób odkryć całość oryginalnego dzieła Wilkinsona.

Przyjęcie

Jeśli „ Fugazi jest z pewnością najlepszy album Marillion że wyprodukował”, jest bardziej skuteczne niż jego poprzednik, ranking 5 th na tych angielskich wykresów i 23 rd na tych szwedzkich wykresów . Jednak z biegiem czasu jest to najmniej sprzedający się album Fish z okresu Marillion po Clutching at Straws , ale od 9 lipca 1985 roku wciąż jest złotą płytą . Piosenki Punch And Judy i Assassing , wydane jako singiel, szybko stają się klasykami grupy. a ostatnia otworzy większość koncertów grupy do 1987 roku. Jeśli grupa nadal będzie miała tylko ograniczony sukces, jej rozgłos dosłownie eksploduje wraz z wydanym w tym samym roku albumem koncertowym Real to Reel , który zawiera 3 utwory Fugazi .

Riff z Assassing na kompilacji pojawia Legendary Guitar , która skupia największe gitarowe riffy na skale . Wreszcie Dominique Dupuis uważa Fugazi za jeden z głównych albumów rocka progresywnego lat 80., choć pozostaje on również dość popularny wśród fanów hard rocka , stąd pozytywna recenzja albumu w magazynie Kerrang! w 1984r.

Papiery wartościowe

Orginalna wersja

Przed
N O	Tytuł	Trwanie
1.	Zabójstwo	7:02
2.	Punch i Judy	3:21
3.	Puzzle	6:49
4.	Szmaragdowe kłamstwa	5:08

Twarz B.
N O	Tytuł	Trwanie
5.	Ona kameleon	6:52
6.	Zmora	8:30
7.	Fugazi	8:12

Zremasterowana wersja z 1998 roku

N O	Tytuł	Trwanie
1.	Zabójstwo	7:02
2.	Punch i Judy	3:21
3.	Puzzle	6:49
4.	Szmaragdowe kłamstwa	5:08
5.	Ona kameleon	6:52
6.	Zmora	8:30
7.	Fugazi	8:12
8.	Cinderella Search	5:31
9.	Zabójstwo (wersja alternatywna)	7:40
10.	Trzy łodzie z cukierków (ponowne nagranie z 1984 r.)	4:00
11.	Punch i Judy (Próbny)	3:50
12.	Ona kameleon (Próbny)	6:34
13.	Szmaragdowe kłamstwa (Próbny)	5:32
14.	Zmora (Próbny)	8:09

Muzycy

Dodatkowy muzyk

Linda Pink - chór na Incubus

Produkcja

Nick Tauber - produkcja
Simon Hanhart - montaż, miksowanie
Mark Wilkinson - grafika

Wykresy i certyfikacja

Wykresy albumów

Kraj	Czas trwania klasyfikacji	Najlepszy ranking
Niemcy	10 tygodni	42 nd
Kanada	8 tygodni	71 tys
Holandia	4 tygodnie	29 tys
UK	20 tygodni	5 th
Szwecja	4 tygodnie	23 rd

Certyfikaty

Kraj	Orzecznictwo	Sprzedaż	Przestarzały
UK	Srebro	60 000+	16.03.1984
UK	Złoto	100 000+	07/09/1985

Linki zewnętrzne

Uwagi i odniesienia

David Roberts w brytyjskich hitach i albumach - Guinness World Records Limited (2004)
(i) ryby, o Fugazi , broszura zremasterowanej wydanie (1998) str. 3
(w) Fish, about Fugazi , book publishing remastered (1998) str. 4
(i) ryby, o Fugazi , broszura zremasterowanej wydanie (1998) str. 6
(w) Mark Kelly, o Fugazi , remastered book Publishing (1998) str. 22
(w) Marillion.com, „ Fugazi ” , Marillion.com,1998(dostęp 7 lutego 2010 )
(w) Marillion.com, „ Fugazi, widziane przez grupę ” , Marillion.com,1998(dostęp 17 lutego 2010 )
(en) John Franck, „ Fugazi ” , Allmusic.com (dostęp 22 lutego 2010 )
(i)
(en) Fish, „ Fish, about Fugazi ” , Marillion.com,1997(dostęp 12 marca 2010 ) .
Ryba, „ Tekst Fugazi ” ,1984(dostęp 13 marca 2010 )
(w) Marillion.com, „ Fugazi ” (dostęp 22 lutego 2010 )
(en) Mark Wilkinson, komentarz na Fugazi za atwork , książeczka edycji zremasterowanej (1998), s. 19
Dominique Leone w winylach rocka progresywnego (Subiektywna historia rocka progresywnego przez 40 lat winyli) (2009) str. 169
(w) Mark Wilkinson, „ Fugazi full of Artwork ” , The Mask Online - oficjalna strona internetowa Marka Wilkinsona1984(dostęp 22 lutego 2010 )
(w) Conrad Leviston, „ Fugazi - Review ” , Ground and Sky,2005(dostęp 20 marca 2010 )
(w) Swedishcharts.com, „ Charts Swedish - Marillion ” (dostęp: 20 marca 2010 )
(w) The British Recorder Music Industry (BPI), „ Certified Awards Marillion ” ,1984(dostęp 24 marca 2010 )
The Web France, „ Biography of Marillion ” ,2004(dostęp 24 marca 2010 )
(w) Eduardo Rivadavia, „ Critique of Real to Reel ” , Allmusic.com (dostęp: 24 marca 2010 )
(w) Various Artists, „ Legendary Guitar ” , Allmusic.com (dostęp 26 marca 2010 )
(w) Kerrang! n o 63 marca 1984.
hitparade.ch/marillion/fugazi
bac-lac.gc.ca/Rpm/search
officialcharts.com/marillion/albums
BPI.co.uk/certified-awards/search, dostęp 15 października 2016