Prom Cugny

Prom Cugny
Obraz ilustracyjny artykułu Cugny Ferry
Prom Clugny, kardynał-biskup Tournai
Biografia
Narodziny ok. 1430
Autun ( Francja )
Śmierć 7 października 1483
Rzym ( Włochy )
Kardynał Kościoła Katolickiego
Utworzony
kardynał 		15 maja 1480przez Sixte IV
Tytuł kardynała Ksiądz kardynał-
of St. Vital
Biskup Kościoła Katolickiego
Biskup Tournai
Poprzedni Guillaume Fillâtre Schizma Tournai następujący
Herb
(en) Informacja na www.catholic-hierarchy.org

Ferry de Clugny , urodzony w Autun około 1430 , zmarł w 1483 w Rzymie , jest prałatem francuskim. Kardynał i biskup Tournai , wysoki dostojnik i duchowny w służbie książąt Burgundii .

Był synem Henri de Clugny , doradcy Jeana sans Peura i Pernette Coullot. Na uniwersytecie w Bolonii uzyskał doktorat z utroque iure , czyli „z dwóch praw ”, czyli prawa zwyczajowego i prawa kanonicznego .

Radny i mąż stanu w Burgundii

Jako młody człowiek był członkiem Wielkiej Rady Filipa Dobrego i mistrzem petycji na dworze książęcym. Uzyskał od papieża potwierdzenie w Traktacie z Arras (1435) i aktów papieża Eugeniusza IV i jego następców, i został wysłany jako ambasady w 1456 papieżowi Calixte III , z Geoffroy de Thoisy , Pan Mimeure jak dobrze jak w 1459 z księciem Kleve na soborze Mantui .

Książę Filip obiecał mu w 1459 r. biskupstwo Autun lub Mâcon, gdy jedno z dwóch zwolniło się, ale stanowiska te piastowali odpowiednio Jean Rolin do 1483 r. i Étienne Hugonet do 1473 r.

Pełnił urząd porucznika kanclerza Burgundii w diecezji Autun , od2 grudnia 1459i został mianowany pronotariuszem apostolskim. Był także jednym z trzech ambasadorów Burgundii wysłanych do Ludwika XI w Melun , wstyczeń 1465 14.

Po śmierci księcia Filipa został upoważniony przez nowego księcia Karola Śmiałego do negocjowania traktatu z Péronne w 1468 r. , a następnie w 1473 r. traktatu z Senlis . Kieruje Wielką Radą Księcia z29 maja 1473i został mianowany kanclerzem Orderu Złotego Runa w dniu15 września 1473.

Po śmierci Karola Śmiałego ,5 stycznia 1477, państwa burgundzkie są podzielone między Królestwo Francji i Cesarstwo , a Ferry de Cugny podtrzymuje swoją lojalność wobec Cesarstwa.

Opactwa w komendzie

Podobnie jak większość prałatów swego czasu, Ferry de Clugny otrzymał liczne klasztory w porządku , co pozwoliło mu utrzymać swoją pozycję w swoich oficjalnych funkcji. Jednak wszelkie zyski, jakie miał posiadać, nie przyniosły mu spodziewanych dochodów: chociaż w 1467 r. wybrany przez kapitułę katedralną na biskupa Cavaillon , jego wybór nigdy nie został potwierdzony; w 1468 nie udało mu się zostać dziekanem kapituły w Amiens . Później został proboszcza kolegiaty Saint-Barthelemy de Béthune , kanonik kapituły katedralnej w Cambrai i archidiakon z Ardenów w Liège .

Biskup Tournai

Po śmierci Guillaume Fillastre, Ferry de Cugny został wybrany biskupem Tournai dnia 8 października 1473za zgodą Ludwika XI . W tym samym czasie Karol Śmiały narzucił René II przejście jego wojsk do Lotaryngii i pretendował do tytułu króla Rzymian.

W lipcu 1480 w Brukseli ochrzcił Małgorzatę , córkę arcyksięcia Maksymiliana Habsburga i Marii , która odziedziczyła Burgundię po śmierci jej ojca Karola w 1477 roku.

W Rzymie

Ferry de Clugny został obiecany ( in pectore ) godności kardynała przez Pawła II w 1471 roku , ale papież zmarł przed odbyciem konsystorza, co unieważniło tę obietnicę.

Clugny Ferry został mianowany kardynałem dnia 15 maja 1480papieża Sykstusa IV . Udał się do Flandrii z orszakiem, w którym był młody kompozytor Marbrianus de Orto , i przybył do Rzymu na3 czerwca 1482 r. 10 dnia został przyjęty przez Papieża, który dał mu habit. 7 października 1483, uległ atakowi. Został pochowany następnego dnia w kościele Santa Maria del Popolo .

Patron

W listopadzie 1465 Ferry de Clugny uzyskał zgodę kapituły Autun , której był kanonikiem, na budowę kaplicy dla swojej rodzinnej krypty. Ta kaplica jest nazywana „złotą kaplicą” ze względu na wielokrotne złocenie. Ściany są bogato zdobione malowidłami ściennymi, w szczególności z procesją papieża św. Grzegorza podczas zarazy rzymskiej w otoczeniu kilku świętych. Historyk Nicole Reynaud, początkowo przypisywany Pierre'owi Spicre'owi, postrzega go raczej jako dzieło mistrza prałatów burgundzkich .

Ferry de Cugny zamówił w tej kaplicy Zwiastowanie , a na dywanie i witrażu widnieje mówiący herb Clugny . Zachowane w Nowym Jorku w Metropolitan Museum of Art dzieło przypisuje się Hansowi Memlingowi lub Rogierowi van der Weyden .

Bibliofil, którym dowodził w Brugii , zamówił bogato iluminowany pontyfikat z 95 miniaturami i bordiurami Loyset Liédet i Liévin van Lathem .

Jego brat i jego siostrzeńcy byli również mecenasami sztuki, jak ten zestaw dziesięciu wisiorków przedstawiających słynne kobiety, datowany na rok 1500, w którym znajduje się jego herb; z pożaru, który spustoszył zamek Thenissey w 1791 roku , ocalało osiem fragmentów , które obecnie znajdują się w Muzeum Sztuk Pięknych w Bostonie .

Uwagi i referencje

  1. Salvador Miranda (ref).
  2. (w) Jacques Bacri, „Dwa portrety Petera Spicre” w Parnasie , kwiecień 1937, s.24-28. Skrobania tynku pokrywającego ściany z XVIII -tego  wieku mogą ekspozycja atrybutów Spicre, który ozdobił kaplicę przyjaciela Ferry Clugny, kardynał Jean Rolin , w Beaune
  3. Jean-Bernard de Vaivre „  Aspektów patronatem Clugny w 15 wieku  ”, protokoły z posiedzeń Akademii napisami i literatury pięknej , vol.  152 n O  22008, s.  530 ( DOI  10.3406 / crai.2008.92016 , odczyt online , dostęp 15 maja 2021 )
  4. Susie Nash, „Piętnastowieczny francuski rękopis i nieznany obraz Roberta Campina”, w The Burlington Magazine , nr | 1108, lipiec 1995, s. 428-437, s. 436.
  5. Sprzedany, Sotheby Parke Bernet , Nowy Jork, 13 lipca 1977; faksymile Papież kardynała Ferry'ego de Clugny, biskupa Tournai , wyd. A. De Schryver, M. Dynkmans i J. Ruysschaert (Città del Vaticano 1989).
  6. Vicomte L. Varax, gobeliny kard Clugny (Lyon), 1926, cytowany przez Ella S. Siple "nowe skrzydło dla Muzeum Boston", w The Burlington Magazine dla koneserów , n o  308, listopad 1928, str 0,265; Biuletyn Muzeum Sztuk Pięknych , luty 1929, s. 1-10, ryc.

Załączniki

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne

Bibliografia