Othon Friesz

Othon Friesz Obraz w Infoboksie. Othon Friesz około 1930 roku. Biografia
Narodziny 6 lutego 1879 r.
Le Hawr
Śmierć 10 stycznia 1949(w wieku 69 lat)
Paryż
Pogrzeb Cmentarz Montparnasse
Imię urodzenia Achile-Émile Othon Friesz
Narodowość Francuski
Trening Paryska Szkoła Sztuk Pięknych
Wyższa Szkoła Sztuki i Projektowania Le Havre-Rouen
Zajęcia Malarz , nauczyciel
Inne informacje
Ruch Postimpresjonizm
Mistrzowie Charles Lhuillier , Léon Bonnat
Gatunek artystyczny Portret
Wpływem Georges Braque , Paul Gauguin , Vincent van Gogh , Paul Cézanne
Różnica Order Legii Honorowej
Archiwum prowadzone przez Archiwa departamentalne Yvelines (166J, Ms 3148-4270)
Podstawowe prace
Portret Karin ( d ) , Port w Antwerpii
Grób Othon Friesz, cmentarz Montparnasse.jpg Widok na grób.

Achille-Émile Othon Friesz , znany jako Othon Friesz , ur6 lutego 1879 r.w Le Havre i zmarł dnia10 stycznia 1949w Paryżu , jest malarzem i rytownikiem francuskim .

Biografia

Syn kapitana, Othon Friesz jest, wraz z Georges Braque , Raimondem Lecourtem , René de Saint-Delis i Raoulem Dufy , uczniem Charlesa Lhuilliera w Miejskiej Szkole Sztuk Pięknych w Le Havre . Stypendium pozwoliło mu w 1897 roku wstąpić do École des Beaux-arts de Paris w pracowni Léona Bonnata , ale wolał trenować, uczęszczając do muzeum w Luwrze .

Najpierw pod wpływem impresjonistów , a następnie Vincenta van Gogha i Paula Gauguina , niektóre z jego obrazów zostały wystawione w Salon d'Automne w 1905 roku , z pracami Henri Matisse'a , Alberta Marqueta i Henri Manguina . Płaskie obszary olśniewających kolorów i nerwowość rysunku dają widzowi wrażenie wejścia do „klatki dzikich zwierząt” . To początek fowizmu , którego będzie jednym z przedstawicieli.

Latem 1906 przebywał w Antwerpii u Georgesa Braque'a , pracując nad tymi samymi tematami, a rok później w Estaque i La Ciotat , przenosząc na ich płótna światło Południa. Po powrocie do Paryża, gdy Braque pracował z Pablo Picasso, którego właśnie poznał, nad fundamentami kubizmu , Friesz podążał za naturalizmem pod wpływem Cézanne'a i tworzył bardziej tradycyjne pejzaże, martwe natury i pejzaże morskie, zachowując przy tym energię z okresu płowego. linia i upodobanie do koloru i mocnych kontrastów.

W 1912 otworzył swój pierwszy warsztat w Normandii, a następnie w 1919 w Paryżu wyjechał do Jury i Włoch i zaczął uczyć rysunku w Académie de la Grande Chaumière w 1921 oraz w pracowni malarstwa A Skandynawii. Akademia . W 1937 udekorował Palais de Chaillot z Raoulem Dufy.

Oprócz obrazów stworzył wiele rysunków , rycin i litografii . Miał m.in. dla studentów Marcela Parturiera , Jacquesa Bouyssou , Jacquesa Busse , Gabriela Dauchota , Jeana Cortota i Michaëla Loewa  (w) w Académie de la Grande Chaumière.

Od 1914 aż do śmierci w 1949 zajmował warsztat przy rue Notre-Dame-des-Champs 73 w Paryżu, który przejął Emmanuel Mané-Katz, a następnie Henri Morez .

Othon Friesz jest pochowany w Paryżu na cmentarzu Montparnasse ( 27 th  dział). Jego grób jest ozdobiony portretem z brązowego medalionu autorstwa Paula Belmondo . Jego żona zmarła w 1961 roku.

Zbiory publiczne

BelgiaFrancjaszwajcarskiRosja

kolekcje prywatne

Wystawy

Wystawy osobiste

Wystawy zbiorowe

Studenci

Bibliografia

  1. Gilberte Martin-Mery, Baroux Evelyn Beatrice Touton, Raoul Dufy 1877-1953: wystawa, Galeria ASP, Bordeaux, 2 maj- 1 st września 1970 , Bordeaux, Galeria Sztuk Pięknych, 1970 73  s.
  2. Bruno Gaudichon, Joséphine Matamoros, Annette Haudiquet, Othon Friesz: le fauve baroque, 1879-1949: wystawa prezentowana od 17 lutego do 20 maja 2007, w Roubaix, na basenie-muzeum sztuki i przemysłu André Diligent, 23 czerwca do 30 września 2007 r.; w Céret, w Muzeum Sztuki Nowoczesnej, od 20.10.2007 do 27.01.2008; w Le Havre, w Muzeum Malraux , Paryż, Gallimard, 2007, s. 295  . , s.  24 , ( ISBN  9782070118762 ) .
  3. Maïthé Vallès wykrwawionych, Dufy en Méditerranée , SOUYRI Editions Au fil du temps; Sète: Paul Valéry Museum, 2010, s. 211  . , s.  172 , ( ISBN  9782918298038 ) .
  4. Jean Jacques Lévêque, Lata Belle Époque: 1890-1914 , Courbevoie, wydanie ACR, 1991, 725  s. , s.  474 , ( ISBN  9782867700484 ) .
  5. Nathalia Brodskaya, Les Fauves , Nowy Jork, Parkstone International, 2012, 200  s. , s.  125 , ( ISBN  9781780427843 ) .
  6. Maximilien Gauthier, Othon Friesz: z biografią, bibliografią i kompletną dokumentacją malarza i jego twórczości , Genewa, P. Cailler, 1957, 160  s. , s.  140 , ( OCLC 3569190 ) .
  7. Sylvie Douche, Niepublikowane korespondencje do muzyków francuskich: 1914-1918 , Paryż, L'Harmattan, 2012, 304  s. , s.  213 , ( ISBN  9782296996885 ) .
  8. Isabelle Monod-Fontaine, Braque: prace Georgesa Braque'a, 1882-1963 , Paryż, Centre Georges Pompidou, Narodowe Muzeum Sztuki Nowoczesnej, 1982, 223  s. , s.  18 , ( ISBN  9782858501489 ) .
  9. Suzanne Pagé, Le Fauvisme czyli „próba ognia”: erupcja nowoczesności w Europie , Paryż, Muzeum Sztuki Nowoczesnej miasta Paryża, Edycje muzeów miasta Paryża, 1999, 491  s. , s.  18 , ( ISBN  9782879004631 ) .
  10. Nicole Worms de Romilly, Georges Braque, Jean Laude, Braque, kubizm: koniec 1907-1914 , Paryż, Maeght, 1982, 308  s. , s.  34 , ( OCLC 9283561 ) .
  11. René Huyghe, Germain Bazin, Historia sztuki współczesnej: malarstwo , Nowy Jork, Arno Press, 1968, 536  s. , s.  167 , ( OCLC 1143644 ) .
  12. Jean Cathelin, Gabrielle Gray, Hommes et cités de Normandie , Paryż, Éditions du Sud i A. Michel, 1965, 264  s. , s.  227 , ( OCLC 491376272 ) .
  13. Russell T. Clement, Les Fauves , Westport, Greenwood Publishing Group, 1994, 683  s. , s.  561 , ( ISBN  9780313369551 ) .
  14. Marc Gaillard, Paryż, ryczące lata dwudzieste w czasach Colette , Étrepilly, Presses du village, 2004, 216  s. , s.  146 , ( ISBN  9782914700160 ) .
  15. Adrian M. Darmon, Wokół sztuki żydowskiej, Encyklopedia malarzy, fotografów i rzeźbiarzy , Carnot, 2003, s.  258 , 336  s.
  16. Marie-Laure Pierard, Le Cimetière Montparnasse: jego historia, jego spacery, jego tajemnice , Paryż, M. Dansel, 1983, 286  s. , s.  220 , ( ISBN  9782903547103 ) .
  17. Caroline Legrand, „Humanistyczne włókno Pierre'a Maursa, właściciela galerii i kolekcjonera”, La Gazette Drouot , 3 czerwca 2021
  18. Ogród rzeźb - Château de Bois-Guilbert, Mali mistrzowie i Seine-Maritime (1850-1980) , materiały prasowe, 2020

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne