Douglas B-18

Douglas B-18A Bolo
Widok z samolotu.
B-18 w Castle Air Museum.
Budowniczy Douglas Aircraft Company
Rola Strategiczne samoloty bombowe i przeciw okrętom podwodnym
Status Usunięty z usługi
Pierwszy lot Kwiecień 1935
Uruchomienie 1936
Cena jednostkowa 58500  dolarów w 1935 roku
Numer zbudowany 350 kopii
Załoga
6 członków: pilot, drugi pilot, nawigator / bombowiec, 3 strzelców maszynowych (wieżyczki przednie, brzuszne i grzbietowe)
Motoryzacja
Silnik Wright R-1820-53 Cyclone 9
Numer 2
Rodzaj 9-cylindrowy silnik gwiazdowy , chłodzony powietrzem
Moc jednostkowa 1000  KM
Wymiary
Zakres 23,7  m
Długość 17,6  m
Wysokość 4,6  m
Powierzchnia skrzydeł 89,1  m 2
Szerokie rzesze
Pusty 7400  kg
Z uzbrojeniem 10 030  kg
Maksymalny 12.600  kg
Występ
Maksymalna prędkość 346  km / h
Sufit 7.280  m
Prędkość wspinaczki 300  m / min
Zakres działania 1850  km
Obciążenie skrzydła 113 kg / m 2
Stosunek masy do mocy 5,56  kg / KM
Uzbrojenie
Wewnętrzny 3 karabiny maszynowe 7,62 mm (kal. 30)
Zewnętrzny 2200  kg bomb lub ładunków ASM
Awionika
W konfiguracji ASM  :
Radar powietrzno-powierzchniowy SCR-517-T-4
Magnetyczny detektor anomalii (MAD) Mk.IV

Douglas B-18 Bolo była modyfikacja DC-2 w dalekosiężnej strategiczny bombowiec . Chociaż był całkowicie przestarzały, gdy Stany Zjednoczone przystąpiły do ​​wojny w 1941 r. , Był to w tym czasie najważniejszy bombowiec w służbie USAAF na początku II wojny światowej .

Początki

DB-1 Bolo został opracowany przez Douglas Aircraft Company w odpowiedzi na arkusz programu USAAC wydany w 1934 r. W celu zastąpienia Martin B-10 . Boeing odpowiada również na ten program swoim modelem 299, podczas gdy Martin oferuje model 146.

Ten arkusz programu dotyczy samolotu zdolnego do przenoszenia 907  kg bomb na odległość 3218  km (2000 mil).

Jeśli podczas zawodów prototyp Boeinga okaże się lepszy, to awaria tego drugiego (z powodu błędu pilota) plus jego wyższy koszt (4 silniki zamiast 2 dla prototypów Douglasa i Martina i koszt jednostkowy 99 620  $ wobec 58500  $). $ dla DB-1), że USAAC wybiera DB-1 Douglas, który jest oznaczony jako B-18.

Dlatego USAAC złożyło pierwsze zamówienie na 99 B-18 i mimo wszystko 13 Y1B-17. Boeing Model 299 staje się Latającą Fortecą Boeing B-17 . W pierwotnym zamówieniu 38 samolotów zostało gruntownie zmodyfikowanych z węższym kadłubem i większą płetwą typu B-17.

Zobowiązania ze Stanami Zjednoczonymi

Wstępna umowa została zwiększona do 133 egzemplarzy. Douglas następnie zaproponował modyfikację swojego DB-2, która zawierała zmotoryzowaną wieżę dziobową. Ta opcja nie zostaje zachowana. Wersja A jest zbudowana w 177 jednostkach i ma mocniejsze silniki.

Większość B-18 została wysłana do wysunięcia amerykańskich baz, aw 1941 roku większość z 33 B-18 stacjonujących w Pearl Harbor została zniszczona podczas ataku 7 grudnia 1941 roku .

W 1942 roku B-17 zastąpił wszystkie B-18 na linii frontu. B-18 rozpoczął wówczas nową karierę jako samolot patrolowy i bojowy ASM .

122 samoloty zmieniono na myśliwce ASM, usuwając stację bombowców, którą zastąpiono radarem i dodając detektor MAD ( Magnetic Anomaly Detector ).

Wszystkie te urządzenia są używane w regionie Karaibów. Jedno z tych urządzeń zatopiło U-Boot U-512 u wybrzeży Cayenne w Gujanie Francuskiej 2 października 1942 roku.

Wszystkie B-18 zostały zastąpione przez B-24 i wycofane z czynnej służby w 1943 roku . Ocalałe urządzenia służą jako urządzenia treningowe lub transportowe (C-67).

Zobowiązania z innymi krajami użytkowników

Obawiając się początków konfliktu w Europie , brytyjska komisja poprosiła o ocenę B-18. Ale ten ostatni został odrzucony przez RAF, który uznał go za słabo uzbrojony, słabo uzbrojony i skromny.

Niemniej jednak Douglas sprzedał 20 egzemplarzy B-18 Królewskim Kanadyjskim Siłom Powietrznym, które nadały mu nazwę Douglas Digby Mk 1. Były one używane głównie w walce z okrętami podwodnymi nad północnym Atlantykiem. Kanadyjski Digbys przeprowadzono ponad 11 ataków na niemieckich okrętów podwodnych w czasie ich eksploatacji. Jednemu lub dwóm z nich udało się wysłać na dno niemiecki okręt podwodny. Najbardziej znanym jest fakt, że wśród załogi Porucznik F. Raymes z 10 th  Bombardowanie i Reconnaissance Squadron Powietrznych Dowództwa Wschodniego w lotnictwie Royal Canadian któremu udało się zatopienie U-520 na 30 października 1942 roku w 27 mil na wschód St-John w Nowej Fundlandii. Digby RCAF zostały również zastąpione Liberatorem w latach 1943-44.

Trzy samoloty zostały sprzedane Força Aérea Brasileira w 1942 roku jako transportowe, ale później przekształcono je w samoloty ASM .

Dalszy rozwój

W listopadzie 1938 roku Korpus Powietrzny Armii Stanów Zjednoczonych zmodyfikował swoje zapotrzebowanie na lepiej zmotoryzowany, większy samolot. B-18 został zmodyfikowany z płetwą typu B-17, 2 silnikami Wright R-2600-3 i tylną wieżą. Ten samolot staje się B-23 Dragon . Był to również pierwszy amerykański bombowiec z wieżyczką ogonową.

Wersje

Operatorzy

Força Aérea Brasileira

Królewskie Kanadyjskie Siły Powietrzne

Siły Powietrzne Armii Stanów Zjednoczonych

Rozwój

Uwagi i odniesienia

  1. Amerykańskie samoloty wojskowe Ed. Janes ( ISBN  978-0-06-113728-0 )
  2. McDonnel Douglas, Opowieść o dwóch gigantach, Bill Yenne, strona 25

Zobacz też

Powiązane artykuły

Bibliografia