| Rodzaj traktatu | Traktat o kontroli i ograniczeniach broni |
|---|---|
| Miejsce adopcji | Genewa |
| Podpis | 10 października 1980 |
| Wejście w życie | 2 grudnia 1983 |
| Stan: schorzenie | Ratyfikacja przez 20 państw |
| Sygnatariusze | 50 |
| Części | 116 |
| Depozytariusz | Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych |
| Języki | Angielski , arabski , chiński , hiszpański , francuski i rosyjski |
Konwencja o pewnych broni konwencjonalnych (CCAC), oficjalnie Konwencji o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych broni konwencjonalnych, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub mające niekontrolowane skutki , została podpisana w dniu10 października 1980w Genewie i wszedł w życie w dniu2 grudnia 1983.
Jej głównym celem jest zakazanie lub ograniczenie użycia niektórych rodzajów broni konwencjonalnej, które są uważane za zdolne do wyrządzenia nadmiernych lub niepotrzebnych szkód kombatantom lub jako zdolne do masowego uderzenia osób uczestniczących w konfliktach zbrojnych i tych, którzy tego nie robią.
Konwencja zawiera jedynie postanowienia ogólne. Działa jako rodzaj umowy ramowej, której szczegółowe postanowienia (zakazy lub ograniczenia) są zawarte w jej protokołach dodatkowych. W dniu26 listopada 2008125 państw jest stronami konwencji, a tylko 4 państwa sygnatariusze jeszcze jej nie ratyfikowały. Artykuł I Konwencji został zmieniony w 2001 roku w celu rozszerzenia postanowień Konwencji i wszystkich jej Protokołów na wszystkie konflikty zbrojne, międzynarodowe lub nie. Ta zmieniona wersja obowiązuje od dnia26 listopada 2008, 64 Państwa-Strony.
Jeśli szczególna forma CCAC pozwala teoretycznie dostosować się do rozwoju technik wojennych, skutkuje to również ustanowieniem systemu podpisów i ratyfikacji „à la carte” (w rzeczywistości państwa będące stronami CCAC muszą ratyfikować na co najmniej dwa z jej protokołów) i czynią iluzorycznym tworzenie wiarygodnego systemu weryfikacji zgodności z postanowieniami Konwencji.
Obecnie CCAC ma pięć protokołów opisanych poniżej.
Protokół I na non-wykrywalnych fragmentów , podpisanego w dniu10 października 1980 i wszedł w życie w dniu 2 grudnia 1983ma 104 Państwa-Strony. Jedynym postanowieniem Protokołu jest zakaz „używania jakiejkolwiek broni, której głównym skutkiem jest zranienie fragmentami, których promieniowanie rentgenowskie nie może zlokalizować w ludzkim ciele”. Tekst jest skierowany na broń, która rani lub zabija, pozostawiając małe odłamki w ciele (na przykład ze szkła lub plastiku) i której przydatność wojskowa jest teraz nieistotna.
Protokół II w sprawie zakazów lub ograniczeń użycia Mines , pułapek i innych urządzeń , podpisanego w dniu10 października 1980 i wszedł w życie w dniu 2 grudnia 1983. W tekście określono ograniczenia w używaniu min (i związanych z nimi pułapek), w szczególności poprzez zapewnienie, że są one wyposażone w mechanizmy samozniszczenia lub samoczynnej dezaktywacji oraz że są wykrywalne. Przewiduje się również oznakowanie pól minowych.
Pod koniec lat osiemdziesiątych okazało się, że protokół ten był nieskuteczny w kontrolowaniu użycia tej broni, głównie dlatego, że niewielka liczba państw zgodziła się go ratyfikować i jego postanowienia, podobnie jak wszystkie inne protokoły Konwencji w tamtym czasie. , obejmował tylko międzynarodowe konflikty zbrojne, a nie inne konflikty, takie jak wojny domowe, chociaż były one znacznie częstsze. Późniejszy postęp technologiczny w produkcji min zachęci do rewizji Protokołu II. Jednak państwa będą podzielone między zwolenników rewizji Protokołu i tych, którzy proponują ustanowienie równoległego procesu negocjacyjnego.
Z jednej strony 3 maja 1996Protokół II zostaje zmieniony w celu rozszerzenia ograniczeń użytkowania na konflikty wewnętrzne i ściślejszego ograniczenia stosowania na lądzie min, min-pułapek i innych urządzeń. Ta poprawka, która weszła w życie w dniu3 grudnia 1998, została ratyfikowana przez 86 państw.
Z drugiej strony proces równoległy, zwany także procesem ottawskim, kończy się podpisaniem w grudniu 1997 r. Konwencji o zwalczaniu min , zakazującej nabywania, produkcji, składowania i używania tej broni. W dniu1 st wrzesień 2008ma 156 Państw-Stron. Jednak wśród państw, które odmówiły przystąpienia, są główni producenci i właściciele min przeciwpiechotnych, w tym Korea Północna , Korea Południowa , Chiny , Egipt , Stany Zjednoczone , Indie , Irak , Iran , Izrael , Pakistan , Rosja i Syria , który sprzyjał rozwiązanie zmienionego protokołu II.
Podpisano Protokół III w sprawie zakazów lub ograniczeń użycia broni zapalającej (takiej jak bomby fosforowe lub napalm )10 października 1980 i wszedł w życie w dniu 2 grudnia 1983ma 93 Państwa-Strony.
Niniejszy protokół zabrania użycia broni zapalającej przeciwko ludności cywilnej lub celom wojskowym znajdującym się w skupiskach ludności cywilnej. Ważne ograniczenie, tekst obejmuje tylko broń używaną celowo do podpalenia celu, ale nie obejmuje broni, która podpala ją w sposób uboczny. W związku z tym, zgodnie z warunkami protokołu, można stosować urządzenia wykorzystujące biały fosfor ze względu na jego właściwości dymotwórcze lub oświetlające.
Stany Zjednoczone ratyfikowały niniejszy Protokół 3 e w dniu21 stycznia 2009.
Protokół IV na oślepiających broni laserowych , podpisanego w dniu13 października 1995 i wszedł w życie w dniu 30 lipca 1998ma 82 Państwa-Strony.
W szczególności niniejszy Protokół zabrania „używania broni laserowej specjalnie zaprojektowanej w taki sposób, że jej jedyną funkcją bojową lub jedną z ich funkcji jest spowodowanie trwałej ślepoty u osób o nieuszkodzonym wzroku, to znaczy, którzy patrzą oczu lub noszących soczewki korekcyjne ”(art. 1).
Tekst ma dwie oryginalne cechy w porównaniu z innymi protokołami ustanowionymi w ramach Konwencji. Z jednej strony, oprócz użycia tej broni, zabrania również jej przenoszenia ze stanu do stanu. Z drugiej strony zakazuje broni jeszcze przed użyciem jej na polu bitwy.
Podpisano protokół V w sprawie ERW (niewybuchy)28 listopada 2003 i wszedł w życie 12 listopada 2006ma 23 Państwa-Strony.
Protokół ten reguluje kwestię wybuchowych pozostałości wojennych (takich jak amunicja kasetowa lub pociski, które pozostają na polu bitwy po zakończeniu działań wojennych), nakładając na Państwa-Strony obowiązek wprowadzenia środków w celu zmniejszenia ryzyka związanego z tym rodzajem broni po zakończeniu działań wojennych. koniec konfliktów.
Ze względu na słabość tego tekstu Norwegia już w 2006 r. Przewodziła koalicji państw, które chcą doprowadzić do ustanowienia silnego i wiążącego traktatu o zakazie amunicji kasetowej. Negocjacje odbyły się w 2007 i 2008 roku w ramach procesu z Oslo i doprowadziły do powstania22 lutego 2008do Deklaracji z Wellington, która określa zasady, które powinny znaleźć się w tekście Konwencji o broni kasetowej , której ostateczny tekst został omówiony i zaakceptowany przez delegacje 109 państw zebranych w Dublinie pod koniec miesiącaMaj 2008. Konwencja o amunicji kasetowej została otwarta do podpisu dnia3 grudnia 2008 w Oslo (Norwegia) i „wejdzie w życie pierwszego dnia szóstego miesiąca następującego po złożeniu trzydziestego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia” (art. 17 Konwencji).
Artykuł I Konwencji został również zmieniony w 2001 r. W celu rozszerzenia postanowień Konwencji i wszystkich jej Protokołów na wszystkie konflikty zbrojne, międzynarodowe lub nie. Ta zmieniona wersja ma tylko 63 Państwa-Strony.