Rada Agde
Rady z Agde odbyła się w kościele Saint-André w mieście Agde , w 506 , za panowania Alaric II , który z Arian religii , autoryzowanego spotkania tego katolika montaż. Miasto zostało wybrane ze względu na jego centralne położenie geograficzne między diecezjami Prowansji i południowo-zachodniej. Zgromadził 24 biskupów katolickich z królestwa Wizygotów oraz dziesięciu delegatów prałatów, którym nie pozwolono uczestniczyć w tym synodzie. Pod przewodnictwem arcybiskupa Arles , św. Césaire'a , który przygotował swoje prace i zasugerował decyzje, jego celem było uregulowanie w królestwie Wizygotów dyscyplinarnego i doczesnego statusu Kościoła prawosławnego. W momencie separacji ojcowie postanowili spotkać się ponownie w następnym roku w Tuluzie . Na zakończenie soboru sporządzono 49 kanonów.
Niektóre środki podjęte przez Radę
- Określa obrzęd, zgodnie z którym każdy chrześcijanin powinien przyjmować Komunię św. 3 razy w roku, w okresie Wielkanocy , Zielonych Świąt i Bożego Narodzenia .
- Po wieczornym nabożeństwie lud musi otrzymać błogosławieństwo Najświętszego Sakramentu (kan. XXX). Kanon ten wymagał, aby hymny były śpiewane codziennie w Jutrzni, a także na Nieszporach , zanim Reguła Świętego Benedykta została ustalona przez tego świętego około 530 roku.
- Siedemnasta kanon precyzuje pewne zasady dotyczące święceń: „ Żaden metropolita nie powinien brać na siebie święceń kapłańskich lub biskupich, tych, którzy nie ukończyli trzydziestego roku życia, czyli jest to wiek człowieka doskonałego, ani nie czynić diakona poddanym, który nie ma osiągnął dwudziesty piąty rok życia ... » . Należy zauważyć, że jeśli prawo to w tamtym czasie obowiązywało, niektórzy biskupi uwolnili się od niego, zwalniając poddanych, którzy wykazywali niezwykłą pobożność.
- Pośród barbarzyńskich najazdów , Rada będzie także zatwierdzić Żydów do „zapobiec ich zanieczyszczania chrześcijan ” , to hasło Kościoła w VI th wieku. Już w 506 r. Sobór określił warunki udzielania chrztu Żydom. Z obrad tego zgromadzenia wynika, że niektórzy Żydzi oscylowali między obiema religiami. Po ochrzczeniu mniej lub bardziej otwarcie praktykowali religię przodków. W konsekwencji Sobór w Agde zdecydował o nałożeniu okresu oczekiwania: „Żydzi, którzy chcą zjednoczyć się w wierze katolickiej, muszą, podobnie jak katechumeni , stać osiem miesięcy na progu kościoła; jeśli pod koniec tego czasu ich wiara zostanie uznana za szczerą, otrzymają łaskę chrztu . Ale jeśli w międzyczasie grozi im śmierć, mogą zostać ochrzczeni przed wyznaczonym terminem ”. Ta sama rada zakazała chrześcijanom spożywania posiłków z Żydami: „Każdy chrześcijanin, duchowny czy świecki musi powstrzymać się od brania udziału w ucztach żydowskich; ponieważ ci ostatni nie jedzą tego samego pożywienia co chrześcijanie, dotykanie ich pożywienia jest dla chrześcijan niegodne i świętokradcze . Żywność, którą jemy za zgodą apostoła , jest uważana przez Żydów za nieczystą. Chrześcijanin zatem okazuje się gorszy od Żyda, jeśli podporządkuje się jedzeniu potraw, które ten mu podaje, i jeśli z drugiej strony Żyd z pogardą odrzuca używane pożywienie ”- zarządził już Rada de Vannes , zakaz ten był widocznie mało przestrzegany, ponieważ inne rady kilkakrotnie go odnowiły (Épône, 517; Orléans, 538 i Mâcon, 581). Według źródeł historycznych sami biskupi nie stosowali się do tych zaleceń. Ponadto, wielu było tych, którzy utrzymane w ciepłych stosunków z Żydami o czym świadczy to świadectwo o Cautinus , biskupa z Clermont pomiędzy 551 i 571: „Z Żydów do których wpływ on złożony był w zażyłych stosunkach, a nie do ich konwersji, który, jako dobry pasterz, powinien być jego troską, ale kupować im cenne przedmioty. Łatwo mu schlebiało i okazywali mu rażące uwielbienie. Następnie sprzedali mu rzeczy po cenie wyższej niż ich rzeczywista wartość ” (Grégoire de Tours, Histoire des Francs, Denoël, 1974).
- Na tym samym soborze nakazano potępić zbuntowanych mnichów i duchownych winnych pijaństwa (kan. XXXVIII)
- Rada postępuje również zgodnie z zasadami poprzednich soborów, które stanowiły przepisy dotyczące życia konsekrowanego kobiet. Podczas gdy rady regionalne Galii zniosły już diakonat żeński (Nîmes 394-396, Orange 441), sobór w Agde zabrania również okazywania zasłony zakonnicom przed czterdziestym rokiem życia. Według Soboru Chalcedońskiego (451), przed tym wiekiem nie można było wyświęcać diakonis. Podobnie sobór określa przyszłe zasady zamknięcia : „Klasztory żeńskie będą znajdować się w dużej odległości od klasztorów mnichów, zarówno z powodu pułapek diabła, jak i obmowy ze strony ludu. "
- W kanonie XX Soboru zakazuje się duchownym noszenia ubrań, „które nie odpowiadały ich kondycji, to znaczy od tego czasu zaczęli odstępować od zasad skromności i przyzwoitości”.
- W kanonie 42 potępiamy i wykluczamy „duchownych i świeckich, którzy odgrywają rolę wróżbitów ”. Potępiamy także każdego, kto się z nimi konsultuje, duchowny czy świecki. „Kościół będzie go uważał za obcego”.
- Sobór potwierdza również przykazanie niedzielne (kan. 47). To znaczy, że w obliczu oziębłości lub zaniedbania niektórych musiał jasno określić obowiązek wiernych uczestniczenia w niedzielnej Mszy św . Tak więc Sobór Agde jest jednym ze zgromadzeń, które włączą go do prawa kanonicznego . Te dekrety soborów partykularnych, jako coś całkiem oczywistego, zaowocowały powszechnym zwyczajem o charakterze obligatoryjnym.
- Podobnie sobór w Agde potwierdził praktykę tonsury (kanon 20), kładąc nacisk przede wszystkim na potrzebę „skromnej” fryzury dla duchownych. Ten zwyczaj kościelny będzie obowiązywał do 1972 roku (reforma mniejszych zakonów, Ministeria quaedam Pawła VI).
Uczestnicy
Uwagi i odniesienia
-
Théodore Nisard, Studies on the Restoration of Gregorian Chant in the XIX Century (etc.) ,1856, 544 str. ( czytaj online ) , s. 79.
-
Witryna Nominis
Zobacz też
Powiązane artykuły