| Narodziny |
to. 1490 Sermaize ( Oise ) |
|---|---|
| Śmierć |
13 października 1562 Paryż |
| Podstawowa działalność | Kompozytor |
| Styl | renesansMuzyka wokalna |
| Dodatkowe zajęcia | kanonik , kantor , mistrz kaplicy |
Podstawowe prace
Motety, msze, piosenki
Claudin de Sermisy to francuski kompozytor urodzony około 1490 roku , prawdopodobnie w Sermaize w Oise, stąd jego imię i zmarł13 października 1562w Paryżu. Służy jako kantora i chóru pod pana Ludwika XII (1462-1515), François I st (1494-1547), Henryk II i Franciszek II , opublikował trzy książki motety , mas jedenastu i pasji, ale jest szczególnie znana około 160 polifonicznych piosenek, które można znaleźć w wielu antologiach.
Niewiele jest informacji na temat jego dzieciństwa, poza tym, że wstąpił do Sainte-Chapelle jako ministrant (dzieci śpiewają w chórze) od 1508 r. (Dokument z 19 lipca 1508 r. Wymieniający jego imię). Dokumenty z lutego i czerwca 1510 r. Wyznaczają go jako śpiewaka prywatnej kaplicy królowej Anny Bretanii (1477-1514).
Następnie został kantorem w Kaplicy Królewskiej w 1514 roku, prawdopodobnie po śmierci królowej. Służy ona pod Ludwika XII (1462-1515 - król w 1498 roku) i François I st (1494/47 - Króla w 1515 roku). Został kanonikiem w diecezji Noyon 30 stycznia 1516 r. Otrzymał przywilej z klasztoru Saint-Jean de Bouguennec w diecezji Nantes i poprosił papieża o dyspensę, aby zgromadzić nie dające się pogodzić korzyści.
Brał udział jako piosenkarka, ceremonie otaczające rozmów pokojowych we Włoszech między papieża i króla Francji François I st w Bolonii od 11 do 15 grudnia 1515. W dniu 30 stycznia 1516 roku otrzymał zwolnienia papieża Leona X (oraz w canonicate Noyon). To może wziąć udział w uroczystościach w rozmowie z złotogłowiu Obozu (między Guines i Ardres we Flandrii) w 1520 roku, gdzie przez trzy tygodnie, François I st i Henryk VIII z Anglii rywalizowały z pompą i widowiskowość.
Zostaje kanonikiem Notre-Dame-de-la-Rotonde w Rouen, gdzie zdaje się przebywać, i porzuca to stanowisko na rzecz innego w Camberon (Abbeville) w 1524 r. (Diecezja Amiens). Powrócił do Paryża w 1532 r. Jako podmistrz muzyczny Kaplicy Królewskiej pod przewodnictwem kardynała de Tournona (szarej eminencji, przyjaciela, ministra i patrona św. Franciszka I i kardynała w 1530 r.). Należy zauważyć, że kaplica była duchownym nie pełniącym bezpośrednio funkcji muzycznej. Jako sub-mistrz, Sermisy jest obciążany, za wygodne roczne wynagrodzenie w wysokości 400 funtów turniejowych rocznie, za edukację muzyczną chórzystów , utrzymanie książek i rekrutację chórzystów. Od 20 września 1533 r. Aż do śmierci łączył to stanowisko ze stanowiskiem prebendowanego kanonika w Sainte-Chapelle (zachęcano głównych muzyków kościoła do pozostania w służbie kapituły, która udzieliła im tego dobrodziejstwa). W tym samym czasie pozostał w służbie królów Francji co najmniej do 1554 r., A prawdopodobnie do śmierci, choć w 1554 r. Otrzymał prebendę świętej Katarzyny de Troyes.
Może wziąć udział w uroczystościach drugiego spotkania królów Francji i Anglii w Boulogne w październiku 1532 r. Ma w Paryżu dom wystarczająco duży, by pomieścić duchownych wypędzonych z Saint-Quentin przez wojska hiszpańskie w 1559 r. za swoje stanowisko submistrza otrzymuje roczne wynagrodzenie w wysokości 400 turniejów (1533), następnie 600 (1543), potem 700 (1547), do których dolicza się m.in. urząd kanonika w Sainte-Chapelle w Paryżu od 1533 r., a prebendy w Sainte-Catherine de Troyes w 1554 r.
Claudin de Sermisy zmarł w Paryżu 13 października 1562 roku podczas epidemii dżumy, która spustoszyła stolicę, a zwłaszcza Sainte Chapelle . Jego przyjaciel i były uczeń Pierre Certon , który został kapelmistrzem dzieci z tego samego Sainte Chapelle, przeżył tę epidemię tylko dlatego, że władze kościelne ewakuowały chłopców z chóru wraz z ich nauczycielem. Niepocieszony Certon wyśpiewał w poemacie pochwałę swojego mistrza. Został pochowany w dolnej kaplicy Sainte Chapelle.
| Plik audio | |
| Sermisy: tak długo, jak vivray (organy) | |
| Trudności w korzystaniu z tych mediów? | |
|---|---|
Cieszył się wielką renomą, a współcześni uważali go za jednego z wielkich mistrzów swoich czasów, jak Josquin des Prés . Pisał zarówno muzykę sakralną, jak i świecką równej jakości, co jest niezwykłe dla muzyka swojego pokolenia.
Wydaje się, że pod koniec życia poświęcił się bardziej muzyce sakralnej, większość jego pieśni powstała przed 1536 rokiem. Jest w tej dziedzinie autorem około 12 mszy (na ogół na cztery głosy).), w tym Mszę żałobną złożoną z około sześćdziesięciu motetów (od 3 do 6 głosów, ale przede wszystkim do 4 głosów), Pasję według św. Mateusza i różne utwory (Magnificat, fragmenty mszy itp.). Jego msze to głównie msze parodie. Często inspiruje się własnymi utworami, motetami (Missa „Domini est terra”, Missa „Tota pulchra est” itp.) Lub piosenkami, choć wykorzystuje także utwory innych kompozytorów (Missa „Wanting honour”, w piosence Na przykład Sandrin). Jego Pasja to jedna z najstarszych zachowanych do nas wielogłosowych pasji. Styl polifoniczny jego msz i motetów jest oczywiście dziedziczony po szkole francusko-flamandzkiej, a zwłaszcza po Josquinie (grupowanie głosów 2 na 2, imitacje itp.), Ale rozjaśnia go, wprowadzając bardziej homofoniczne fragmenty. upraszczając melodie, co sprzyja przejrzystości tekstu i zdradza wpływ stylu piosenki na jej muzykę sakralną. W szczególności skomponował:
Dwór muzyczny, stworzył muzykę do wierszy Marota , tekstów François I er , Marguerite de Navarre ( pieśni duchowe ) François de Tournon , Claude Chappuys , Bonaventure des Periers , Antoine Héroet . Jego piosenki, generalnie dość krótkie i czterogłosowe, nabrały natychmiastowej mody i charakteryzują się frazami o dobrze narysowanych melodiach i bardzo zróżnicowanym rytmie, a często mają wspólny homofoniczny początek, raczej sylabiczne pisanie i bardzo dyskretne użycie. . Za życia otrzymał hołd od takich pisarzy jak Maître Mitou (Jean Daniel), Rabelais , Ronsard .