Zamek Sainte-Hermine | |||
![]() | |||
Architekt | Mathurin bernardyn | ||
---|---|---|---|
Rozpoczęcie budowy | XIII th century | ||
Koniec budowy | XVII th wieku | ||
Aktualny właściciel | Własność prywatna | ||
Ochrona |
![]() |
||
Informacje kontaktowe | 46°33′30″ północ, 1°03′25″ zachód | ||
Kraj | Francja | ||
Region | Kraj Loary | ||
Departament | Wandea | ||
Gmina | Sainte-Hermine | ||
Geolokalizacja na mapie: Francja
| |||
Château de Sainte-Hermine jest zamek położony w Sainte-Hermine , w departamencie Wandea . Zamek przetrwał wieki, od średniowiecza do współczesności.
“ Vostre domayne de Sainte Hermine to fort domayne, monseigneur; ale rezydencja nie jest przyjemna dla waszych oficerów, których niektórzy, zbyt zepsuci z łatwością i nędznym buntowniczym duchem, nie chcą honorować według ich stanu i stanu. Nie jestem pewien, czy twoja osoba doceniła im to, co należy się ich prawowitemu panu. "
- List Seneszala Chevallereau do markiza de Dangeau , lorda Sainte Hermine, 10 lutego 1663 r.
Aż do X XX wieku, tylko miejscowościach Theodericiacum (Common dziś Thiré ) oraz Langon, były ważne, to trudno Sainte-Hermine składała się z wiejskim i kilka szałasów, w tym wieku zmieniła wszystko. Rzeczywiście, na końcu jęzora lądu, który rzeka otaczała z trzech stron (w środku obecnego zamku), zbudowana jest wieża, której obronę uzupełnia rów umożliwiający krążenie wody.
W tych czasach zamętu i inwazji wszyscy potrzebowali wsparcia, chałupy pańszczyźniane, domy wolnych osadników i rzemieślników zbierały się razem pod osłoną wysokich murów zamkowych i pod ochroną ludzi broni. Tak właśnie stało się w Sainte-Hermine. Ledwie ta twierdza została ukończona, ludzie przybywali ze wszystkich stron, aby otoczyć się jej ochroną, i że wkrótce miała ona duże znaczenie, rozciągając się na wszystkie okoliczne parafie, między Lay i Marais. Nagle Thiré dołączył do klienteli właściciela zamku. Miejscowość ta i wiele innych, pozbawionych punktów obronnych, nie zapewniała już bowiem bezpieczeństwa swoim mieszkańcom, którzy każdego dnia musieli szukać zagranicznego wsparcia w obliczu nawracających niebezpieczeństw.
Panowaniem Sainte-Hermine prawdopodobnie sięgają XII -tego wieku , pierwszy znany władca był niejaki Pierre Troncas. Od tego czasu, genealogia z panów wydaje się niejasne. Seigneury stał się jaśniejszy od 1170 , z Panem Hervé de Mareuil .
Około 1120 roku zbudowano klasztor Saint-Hermand wraz z kościołem , którego pozostałości są widoczne naprzeciwko Place Clemenceau . Konstrukcja ta jest wymagana przez Pana z Réorthe który był również Pan tej ziemi wtedy zwanego Saint-Hermand. Można przypuszczać, że przed tym czasem istniał już zamek motte . Kościół może zastąpić starszą. Kościół Saint-Hermand został zniszczony w 1263 r. przez prawdopodobnie przypadkowy pożar i musiał zostać odbudowany. Później, około 1568 r. , protestanci zemścili się na przedmieściu Saint-Hermand i podpalili wioskę. Wieża kościoła Saint-Hermand będzie spalić. Podczas rewolucji The kościół został sprzedany jako majątku narodowego . Na początku XIX th wieku , pokój jest o dochodach, Saint-Hermand wraca ponownie do czczenia . Ale w 1808 roku został opuszczony po połączeniu Saint-Hermand z Sainte-Hermine . Ostatecznie około 2010 - 2013 r. przeprowadzono prace konserwatorskie, rozebrano mury i odrestaurowano wycięcia w sklepieniach .
Twierdza nazywano w tym czasie, wieża i / lub zamek Saint-Hermand. Od XIV th wieku , w zamku i miasta najbliższego nazywają siebie Sainte-Hermine natomiast miasto powstała wokół Priory Saint-Hermand utrzymuje tę starą nazwę. Nazwa Sainte Hermine wzięła się od starej kaplicy zamkowej pod wezwaniem św. Irminy, która stała się kościołem parafialnym . Przed XIV wiekiem jedyny kościół we wsi był pod wezwaniem Sancti Hermetis (św. Hermand). Istnieje kilka śladów tego małego kościoła , znajdującego się na Place Clemenceau .
Wiele lat później, w XIV -tego wieku, kaplica została zbudowana w parafii pod patronatem Sainte-Hermine. Tę zmianę patrona dokonał pan zamku z nieznanego powodu. Wioska najbliższa zamku przyjęła więc nazwę Sainte-Hermine, a najdalsza część wsi zachowała nazwę Saint-Hermand. Musieliśmy czekać na Rewolucję, aby nasze miasto ponownie się zjednoczyło. Rzeczywiście, gmina Saint-Hermand zniknęła 5 roku Fructidor VIII, ( VIII24 sierpnia 1800). Dekret cesarski wykreślił go z istnienia.
Lista panów z Saint-Hermand i Sainte-Hermine, nie wykracza poza powrotem do początku X XX wieku. Pierwszym znanym był Pierre Troncas, potem pojawiły się rody Chabotów, a następnie Lusignanów, którzy w 1270 roku przez Eustachego de Lusignan wnieśli zamek jako posag do Dreux de Mello. Jeanne, wnuczka Eustachego, przyjęła go jako posag w dniu ślubu z Raoulem de Brienne, hrabia Eu i konstabl Francji.
Ich syn Raoul II de Brienne , urodzony w Château de Saint-Hermand, został wyniesiony do stopnia konstabla w 1344 roku, po tym, jak jego ojciec stracił życie w turnieju.
Kolejno zamek przechodził w ręce Marie de Sully , która miała trzech mężów: Charles de Berry, hrabia Montpensier, Guy (VI) de La Trémoille , od którego miała syna, następnie Charles d'Albret , konstabl Francji, który podniosłem ten.
Zamek pozostanie przez ponad sto lat w rodzinie La Trémoïlle . Pod koniec XVI -tego wieku, Sainte-Hermine należała do Charlotte de la Tremouille, która, być księżniczką, poślubiła księcia Conde, o wiele starsze i obłożnie chorych. Przez siedem lat będzie oskarżana o otrucie swojego starego męża. Jej paź, który był także jej kochankiem, w końcu przyzna się do swojej zbrodni.
Bardzo zdyskredytowana tą przygodą, sprzedała baronię Sainte-Hermine François des Nouhes, przywódcy kalwińskiemu, towarzyszowi króla Henryka IV, kawalerowi Orderów Królewskich, generałowi porucznikowi wojsk królewskich i gubernatorowi Fontenay le Comte . Ten poślubia swojego syna Jacquesa z Anną de Mornay, córką starego towarzysza Henryka IV, znanego pod imieniem „papieża protestantów”. Król Henryk IV ufundował małżonkom, a Jakub des Nouhes otrzymał tytuł markiza (tego, który był na stopniach królestwa), a przede wszystkim został gubernatorem Bas-Poitou. Pchani przez Philippe'a de Duplessis-Mornay (który w dwóch testamentach wskaże chęć pochowania w Sainte-Hermine) młodzi małżonkowie budują na średniowiecznym zamku znany nam dziś zamek (ukończony w 1622 roku).
Ich córka, jedyny potomek (straciła ojca i dwóch braci dwa lata po inauguracji zamku przez króla Ludwika XII I), sprowadziła baronię Sainte-Hermine do rodziny de Courcillon, markiza de Dangeau , której członkami są pochowany w kaplicy zamku. Ich syn, Philippe de Courcillon, baron Sainte-Hermine, to znana postać z czasów Ludwika XIV .
Filip de Courcillon, baron Sainte-Hermine i markiz de Dangeau, nawrócony przez Bossueta kalwiński, po dzieciństwie w Sainte-Hermine, dzięki karierze wojskowej wstąpił na dwór Ludwika XIV. Karierę wojskową rozpoczął we Flandrii, gdzie w 1657 r. służył pod Turenne. Znacznie później, w 1672 r., markiz osiągnął szczyt swojej chwały wojskowej: król uczynił go swoim adiutantem i przyznał mu tytuł pułkownika du Régiment du Roy (zastępuje samego króla, potem adiutanta króla. Kilkakrotnie spotykamy go jako dyplomatę. Dworzanin w Wersalu i królewski faworyt, fortunę i sławę zdobywa dzięki grom (reversi, backgammon ,…) na Został doradcą szpady stanowej i kupił urząd gubernatora Turenii w 1667 r. Oficjalny historyk króla Ludwika XIV, został wybrany członkiem Akademii Francuskiej w wieku 30 lat, nie publikując niczego. kameralny poeta sądu. w 1693 roku przystąpił do urzędu wielkiego mistrza generalnego religijnych, wojskowych i szpitalnych rozkaz Matki Bożej z góry Karmel i św Łazarza z Jerozolimy . w 1704 roku został członkiem honorowym Akademii Nauki .
Co więcej, w swojej mowie pochwalnej dla tej samej Akademii (1720), Fontenelle odnosi swoje wyczyny do hazardu na dworze: „… zabawiał królowe i ożywiał ich stratę. Ponieważ chodziło o dość duże kwoty, nie podobało się to ekonomii M. Colberta , który rozmawiał o tym z Royem, nawet z pewną podejrzliwością. Le Roy znalazł sposób, by pewnego dnia być świadkiem tej gry i umieścił się za markizem de Dangeau, nie będąc zauważonym. Przekonał się o swojej dokładnej lojalności i trzeba było mu pozwolić wygrywać tak długo, jak chciał ”.
Markiz de Dangeau poślubił swoją córkę za księcia Karola d'Albert de Picquigny, który odziedziczył zamek. Zamek przeszedł następnie w ręce ich syna Marii, Karola, Ludwika d'Albert księcia de Monfort, de Chevreuse, księcia de Luynes , paro francuskiego, księcia Neufchâtel, markiza de Saissac i Dangeau, hrabiego Tours i Dunois, barona de Sainte-Hermine, generał pułkownik smoków, gubernator i generał porucznik króla miasta, proboszcz i wicehrabia Paryża. Następnie syn tego ostatniego, Karol d'Albert, książę de Luynes, sprzedaje zamek Ludwikowi Konstantynowi Joussaume, markizowi de La Bretesche i wicehrabiemu Tiffauges, marszałkowi obozu .
Zamek został opuszczony podczas rewolucji, Herminois przybył, by zabrać wszystkie kadry. Gmina Sainte-Hermine widziała przemijanie w tych latach nieszczęść wojsk niebieskich i białych. Jest poza tym13 sierpnia 1793że wszyscy generałowie Wandei (pod dowództwem d' Elbee iw obecności Charette'a ) spotkają się w Auberge du Bon Pasteur w celu przygotowania ataku na miasto Luçon .
Po rewolucji zamek przeszedł w spadku w ręce Marie-Charles de La Ville de Férolles, markiza des Dorides , zięcia markiza de La Bretesche, następnie hrabiego Charles-Henri de La Poëze , męża Karoliny de La Ville de Férolles des Dorides. W okresie Drugiego Cesarstwa hrabia Olivier de La Poëze był burmistrzem i radcą generalnym Sainte-Hermine, zastępcą Wandei i szambelanem cesarza Napoleona III .
Następnie zamek został sprzedany w 1877 roku rodzinie Michelon-Landois-Buet. Armand Landois jest burmistrzem Sainte-Hermine i przeprowadza w zamku pewną liczbę przeróbek. To jego prawnuk François Buet sprzedał zamek w 1976 roku Claude'owi i Jeanne de La Tour de Saint Lupicin. Wgrudzień 1998, ich zięć Laurent Poultier du Mesnil przejmuje zamek, gdzie zorganizuje festiwal historii Francji Sainte-Hermine .
Pierwszym znanym był Filip III dit le Bold, syn św. Ludwika, który wrócił z wypraw krzyżowych, gdzie właśnie zginął jego ojciec, i stracił w burzy kilku członków swojej rodziny, w tym żonę i wuja hrabiego Poitiers. Dziedzicząc to hrabstwo, bezpośrednio związane z królestwem Francji, król wyruszył w podróż do swojej prowincji, odwiedzając największych lordów regionu. Tak trafił do Sainte-Hermine wMarzec 1272.
Henryk IVHistoria uczy nas, że król Henryk IV kilkakrotnie przyjeżdżał do zamku Sainte-Hermine, na pamiątkę jego wizyt jedna z ulic miasta otrzymała nazwę rue du Béarnais . Rzeczywiście, to przede wszystkimStyczeń 1589, że… Henryk IV po zdobyciu zamku La Garnache, a następnie Niort , który zdobył wspinając się po krwawej walce, udał się do Sainte-Hermine, w dolnym Poitou … tam przebywał kilka dni, potem… dowiedział się, że La Garnache był oblężony przez księcia Nevers, opuścił Sainte-Hermine… . Kilka lat później12 września 1598, François des Nouhes, towarzysz króla Henryka IV, kupił zamek. Ten ostatni brał udział, obok Béarnais, w oblężeniu Fontenay, Luçon, Montaigu i uczestniczył w wielkim zwycięstwie Pirmila. Król wynagrodził go, mianując go rycerzem rozkazów królewskich, namiestnikiem Fontenay-le-Comte i generałem porucznikiem wojsk królewskich . Król odwiedzał swego towarzysza i lubił „na siłę zająca” w baronii Sainte-Hermine.
To ostatni królewski gość w starym zamku, ponieważ twierdza została częściowo przekształcona na początku panowania Ludwika XIII.
Ludwik XIII w Sainte-Hermine...wyjechał z Apremont we wtorek 19 kwietnia 1622 r, o ósmej rano król Ludwik XIII udał się do Fontenay , przez Aizenay , La Roche-sur-Yon i La Chaize-le-Vicomte , i przybył do Sainte-Hermine z dużą eskortą… Pani tego miejsca , Madame de La Tabarière, córka Philippe'a Duplessis-Mornay , doradcy króla, pod nieobecność męża Jacques des Nouhes, przetrzymywana z jego szwagrem w La Forêt-sur-Sèvre , z wyróżnieniem baronia dla wszystkich tych znakomitych gości. Jakub des Nouhes, także protestant, był gubernatorem Bas-Poitou i markizem, synem Franciszka des Nouhes, towarzyszem Henryka IV, generała porucznika wojsk, gubernatora Fontenay-le-Comte i wielkiego mistrza zakonów królewskich. Ta przynależność do protestantyzmu tłumaczy rygor i trzeźwość budowy zamku, którą właśnie ukończono dwa lata wcześniej ( 1620 ) przez fontenaisowskiego architekta Mathurina Bernarda (na północnej fasadzie zamku można zobaczyć rzeźbiony kamień wskazujący na nazwisko architekta, jego symbole i data budowy). Król Ludwik XIII pozostał na zamku do22 kwietnia 1622 r.
Kontekst historyczny był następujący: … Benjamin de Rohan, przywódca rebeliantów i krzywoprzysięstwo hugenotów, przybył na czele swojej armii, aby podpalić cały kraj, od Nantes po Les Sables. Król Ludwik XIII , kończący się od razu z reformatorami, zstąpił osobiście, a za nim kilku członków rodziny królewskiej (książę Condé, naczelny dowódca armii królestwa, Antoine de Bourbon, gubernator Bretanii , Nicolas de Bourbon, wielki przeor Francji, książę Orleanu-Longueville), główne wojskowe ilustracje królestwa (marszałków Vitry, L'Hospital i Praslin), dwóch książąt Kościoła (Henry de Gondy, kardynał) de Retz i arcybiskup Reims), gubernator Bas-Poitou (Gabriel des Roches-Baritaud). Ta potężna inscenizacja miała zaimponować hugenotom i oszczędzić krew zaginionych poddanych… .
Młody król (miał zaledwie 21 lat), a za nim jego dwór, z wyróżnieniem oddał honory swojemu domowi , przybył, aby przymocować bukiet na szczycie nowego budynku (prawdopodobnie na szczycie pawilonu, który można zobaczyć). od drogi gminnej biegnącej wzdłuż zamku).
W 2004 roku właściciele odkryli „pokój, w którym gościł król Ludwik XIII ”. Istotnie, oczyszczając w pomieszczeniu nad gankiem wejściowym, ukryty za ścianą kominek w stylu Ludwika XIII, odnajduje pozostałości malowideł ściennych (niebieskiej farby i lilii). W 2008 roku , po interwencji Regionalnej Dyrekcji ds. Kultury , oczyszczono ściany, utrwalono malowidła, a pozostałe fragmenty wyraźnie ukazywały układ sali pomalowany na niebiesko i w fleur-de-lis. Na murze znajdują się również atrybuty królewskie ( korona , berło i ręce sprawiedliwości, szabla itp.). Ten wyjątkowy wystrój, podobnie jak cały obiekt, został włączony do dodatkowej inwentaryzacji Zabytków.
Kolej bodziec, zwany Wieża Bernard data końca XIII -go wieku .
Dawny zamek z XIV th wieku został przebudowany na początku XVII th wieku i mimo przekształcenia XIX th wieku, wnętrze zachowuje swoje kominki i malowane dekoracje na początku XVII th wieku.
W XVII -tego wieku , został przebudowany w czasach Ludwika XIII . Przez cały czas odwiedzały go bardzo ważne postaci, takie jak król Filip III Śmiały , król Henryk IV , król Ludwik XIII ...
Zamku i starego feudalnego Motte , w całości, zostały zarejestrowane w wykazie uzupełniającym nad Zabytkami , dekretem17 lutego 2005