Charles De Visscher

Charles De Visscher Obraz w Infobox. Charles De Visscher. Funkcje
Prezes Instytutu Prawa Międzynarodowego
od 1948
Prezes Instytutu Prawa Międzynarodowego
od 1947
Sędzia w Międzynarodowym Trybunale Sprawiedliwości
1946-1952
Sekretarz generalny Institut de Droit International
1927-1937
Biografia
Narodziny 2 sierpnia 1884
Gandawa
Śmierć 02 stycznia 1973(88)
Woluwe-Saint-Pierre
Narodowość belgijski
Trening Uniwersytet w Gandawie (od8 października 1907)
Uniwersytet w Gandawie (od2 lutego 1909)
Zajęcia Profesor uniwersytecki , sędzia , prawnik , prawnik
Inne informacje
Pracował dla University of Ghent , University of Chicago , Catholic University of Louvain , Katholieke Universiteit Leuven
Członkiem Instytut Prawa Międzynarodowego
Królewska Holenderska Akademia Sztuk i Nauk
Królewska Belgijska Akademia Nauk, Literatury i Sztuk Pięknych
Instytut Prawa Międzynarodowego (1921)
Nagrody

Charles Marie Joseph Désiré De Visscher (*2 sierpnia 1884w Gandawie ; †02 stycznia 1973w Woluwe Saint-Pierre, na zamożnych przedmieściach Brukseli) był belgijskim prawnikiem . Po rozpoczęciu kariery w zakresie praw obywatelskich , socjalnych i pracowniczych , pod wpływem I wojny światowej specjalizował się w dziedzinie międzynarodowego prawa publicznego , aw trakcie swojej kariery zajmował szereg stanowisk i wysokich urzędów. Wykładał prawo w szczególności na uniwersytetach w Gandawie i Leuven , a jako gość na Uniwersytecie w Chicago i w Akademii Prawa Międzynarodowego w Hadze , gdzie zasiadał w zarządzie od 1932 r. Ponadto był sekretarzem. Generał i prezes Instytutu Prawa Międzynarodowego , od 1923 r. Członek Stałego Trybunału Arbitrażowego w Hadze , od 1937 do 1945 r. Sędzia Stałego Trybunału Sprawiedliwości Międzynarodowej , a od 1946 do 1952 r. W następnej instytucji, Międzynarodowym Trybunale im. Sprawiedliwość (MTS). Jak dotąd jest jedynym Belgiem, który zasiadał w tym MTS jako sędzia.

Jego praca w prawie międzynarodowym odznacza się zarówno akademicką, jak i praktyczną działalnością. Opublikował wiele publikacji z różnych dziedzin prawa międzynarodowego, a wśród nich ważne prace dotyczące nowych aspektów: na przykład w latach 30. XX wieku ochrona dóbr kultury podczas konfliktów zbrojnych, a po drugiej wojnie światowej pojęcie człowieka prawa . Jego główne dzieło, książka wydana w 1953 r. „Teorie i rzeczywistość międzynarodowego prawa publicznego”, od tego roku została uznana za najważniejszą nową publikację, aw następnych latach stała się klasyczną. Ze względu na jego działania, Charles De Visscher liczony w pierwszej połowie XX th  century wśród prawników międzynarodowych wpływowy, zarówno w Belgii jak i za granicą. W 1954 r. Został piątym i do tej pory ostatnim prezesem honorowym w historii Instytutu Prawa Międzynarodowego, a także członkiem honorowym Amerykańskiego Towarzystwa Prawa Międzynarodowego  (w) i członkiem narodowych akademii Belgii , Holandii , Hiszpania i Institut de France .

Biografia

Szkolenie i praca wstępna

Charles De Visscher urodził się w Gandawie w 1884 roku. Jest najstarszym z dwóch braci. Jego brat Fernand de Visscher również miał świetną karierę jako prawnik. W bardzo młodym wieku stracił matkę i ojca, wówczas lekarza i profesora medycyny sądowej na Uniwersytecie w Gandawie . Po klasycznym kształceniu w Collège Sainte-Barbe w Gandawie , studiował prawo na uniwersytecie w swoim mieście, a także w Paryżu i ukończył studia na8 października 1907z tytułem doktora nauk prawnych. Po egzaminie prawniczym zaczął zajmować się prawem cywilnym , które uznawano wówczas za dominującą dyscyplinę prawniczą. Pierwsze dwie prace prawnicze opublikował w 1909 i 1910 r. Jednocześnie w 1909 r. Ukończył studia z zakresu nauk politycznych . W 1910 roku poślubił Hélène Mertens; z tego małżeństwa urodzi się ośmioro dzieci. Tuż przed wybuchem I wojny światowej Charles De Visscher zwrócił się ku prawu socjalnemu , które następnie wyrosło jako niezależna dyscyplina prawna. Wyjechał do Paryża, gdzie w 1911 r. Opublikował pamiętnik pt. „Układ zbiorowy” dotyczący pojęcia układu zbiorowego w prawie pracy . W swojej pracy postrzega pojawienie się organizacji pracowników jako ważny krok w kierunku równych praw wobec pracodawców i uważa zawieranie układów zbiorowych za ważną część tej organizacji. W 1911 r. Przejął nauczanie Alberica Rolina  (de) , brata ministra Gustave Rolin-Jaequemynsa , z zakresu prawa karnego i prawa postępowania karnego . Po przejściu na emeryturę Rolina w 1913 r. Zajął się z kolei prawem prywatnym międzynarodowym . W tym samym roku opublikował swoją pierwszą pracę dotyczącą międzynarodowego prawa publicznego .

Na początku pierwszej wojny światowej Charles De Visscher przeszedł na emeryturę najpierw do Antwerpii , a następnie do Oxfordu w Anglii . Z pewnością można uznać, że wojna zakończyła się, kierując swoje interesy prawne w kierunku międzynarodowego prawa publicznego. W Anglii opublikował wiele artykułów w czasopismach prawniczych w języku francuskim i angielskim, w których badał naruszenia prawa międzynarodowego reprezentowane przez niemiecką okupację neutralnej Belgii . Ponadto w 1916 r. Napisał dwie książki na ten temat: „  Belgium's Case: A Juridical Enquiry  ” (przypadek Belgii: śledztwo prawne) oraz „Belgijscy i niemieccy prawnicy” przetłumaczone na język niemiecki od 1917 roku. wojny, w 1919 r. został radcą prawnym belgijskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych i jako taki brał udział w negocjacjach, które doprowadziły w 1920 r. do powstania Ligi Narodów . W tym samym roku wstąpił do komitetu redakcyjnego „Revue de droit international et de loi Comparée”, w którym publikował do jej końca, z powodu II wojny światowej , liczne artykuły. W 1921 r. Został mianowany stowarzyszonym w Instytucie Prawa Międzynarodowego, aw 1929 r. Został jego członkiem i sekretarzem generalnym. Od 1923 r. Był członkiem Stałego Sądu Arbitrażowego w Hadze . W 1924 r. Został dziekanem wydziału prawa Uniwersytetu w Gandawie.

Skarga przed Stałym Trybunałem Sprawiedliwości Międzynarodowej

W 1923 roku Charles De Visscher po raz pierwszy wszedł do Stałego Trybunału Sprawiedliwości Międzynarodowej jako doradca prawny rządu rumuńskiego . W tej sprawie, nazwanej w annałach Trybunału „Sprawą Komisji Europejskiej nad Dunajem”, dotyczy ona kompetencji Komisji Dunaju, utworzonej w 1856 r. Kompetencje tej komisji zostały rozszerzone o kilka poprawek. Nie zasięgnięto opinii Rumunii w części Dunaju na terytorium Rumunii, między Galaţi a Brăila . W niniejszej sprawie, w której Charles De Visscher posługuje się w szczególności równością między państwami i zasadą suwerenności państw, Trybunał orzeka przeciwko Rumunii. W podobnym przypadku ( Międzynarodowa Komisja ds. Odry ), gdzie dotyczy kompetencji Międzynarodowej Komisji Odry, w odniesieniu do odcinków Odry w całości położonych na terytorium Polski , ponownie doznaje porażki jako przedstawicielstwo. polskiego rządu. W 1931 i 1932 r. Ponownie reprezentował interesy Polski przy rozstrzyganiu dwóch problemów przedłożonych Trybunałowi Sprawiedliwości. Jeden z tych przypadków dotyczy prawa Polski do zwoływania swoich okrętów wojennych pod pewnymi warunkami w Wolnym Mieście Gdańsku ( sprawa Polskie okręty wojenne w Gdańsku ); druga dotyczy traktowania obywateli polskich w Gdańsku ( sprawa dotycząca traktowania obywateli polskich w Gdańsku ). Postanowienia Trybunału są w obu przypadkach niekorzystne dla polskiego stanowiska. Jego ostatnia sprawa w tym sądzie dotyczy statusu prawnego wschodniej części Grenlandii ( The Legal Status of Eastern Greenland Case ). Było to następnie przedmiotem sporu między Norwegią a Danią , ponieważ Dania zażądała suwerenności nad Grenlandią od 1921 roku, a Norwegia rozpoczęła częściową okupację wschodniej Grenlandii. Charlesowi De Visscherowi udało się w tym przypadku z powodzeniem reprezentować stanowisko Danii.

W 1931 roku Charles De Visscher wyjechał na Katolicki Uniwersytet w Louvain , ponieważ Uniwersytet w Gandawie przyjął język flamandzki rok wcześniej . Sześć lat później zrezygnował ze stanowiska sekretarza generalnego Instytutu Prawa Międzynarodowego, gdzie jego brat Fernand zastąpił go do 1950 roku. Pod wpływem archeologicznych zainteresowań brata i jego historycznej pracy na temat prawa rzymskiego opublikował w 1935 roku pod tytułem " Międzynarodowa ochrona dzieł sztuki i pomników historii „praca o ochronie dóbr kultury w prawie międzynarodowym. W tym samym roku podpisanie paktu Roericha po raz pierwszy doprowadziło do podpisania międzynarodowego traktatu w tej dziedzinie prawa. Charles De Visscher przejął następnie przewodnictwo komisji ekspertów, która przygotowała projekt ogólnej konwencji o ochronie dóbr kultury. Projekt ten został przyjęty przez międzynarodową służbę muzealną Ligi Narodów i jest uważany za prekursora konwencji haskiej o ochronie dóbr kultury na wypadek konfliktu zbrojnego, przyjętej w 1954 r. W maju 1937 r. Charles De Visscher został wybrany na sędzia w Stałym Trybunale Sprawiedliwości Międzynarodowej jako następca Edouarda Rolin-Jaequemynsa .

Pełnił tę funkcję do października 1945 r., Chociaż działalność Sądu została spowolniona w grudniu 1939 r., Po rozpoczęciu wojny, a została całkowicie wstrzymana w 1942 r. Brał udział w siedmiu orzeczeniach sądu: sporze między Holandią a Belgii o przekierowanie wody z Mozy na budowę Kanału Alberta w Belgii ( The Diversion of Water from the Meuse Case ), spór między Francją a Grecją o wzniesienie latarni morskich na wyspach Krecie i Samos ( Latarnie morskie w Kreta i sprawa Samos ), oskarżenia Belgii przeciwko śledczym w sprawie zabójstwa belgijskiego barona Jacquesa de Borchgrave'a w Hiszpanii, które nie zostały postawione z niezbędną starannością ( The Borchgrave Case ). Inne decyzje dotyczyły sporów między Francją a Włochami o koszty transportu fosforanów do Maroka ( sprawa Phosphates in Morocco ), sporu między Estonią a Litwą o prawa własności i użytkowania linii kolejowej. Kolej ( Sprawa kolejowa Panevezys-Saldutiskis ), spór między Belgią a Grecją dotyczący płatności dokonywanych przez Grecję na rzecz firmy belgijskiej ( sprawa „Société Commerciale De Belgique” ) oraz rozliczenia między Bułgarią a Belgią w sprawie dostaw węgla przez Bułgarię belgijskiej firmie odpowiedzialnej za dostawy elektryczność do stolicy Bułgarii Sofii ( sprawa The Electricity Company of Sofia and Bulgaria Case ).

6 maja 1940 roku został wybrany stałym członkiem Królewskiej Akademii Nauk, Literatury i Sztuk Pięknych Belgii . Zaledwie cztery dni później jego starszy brat Jacques, który został prawnikiem, podobnie jak ich ojciec, znalazł się na polu honoru.

Podczas II wojny światowej Charles De Visscher przewodniczył tajnemu, sześcioosobowemu komitetowi politycznemu, który utrzymywał kontakt z rządem belgijskim na uchodźstwie w Londynie i był oficjalnym korespondentem rządu.

Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości i późniejsze prace

Plik 26 września 1944Charles De Visscher został mianowany ministrem bez teki w pierwszym powojennym rządzie belgijskim. Po zakończeniu wojny był członkiem delegacji belgijskiej na konferencję w San Francisco, podczas której została sporządzona Karta Narodów Zjednoczonych . W lutym 1946 r. Na sześć lat został wybrany sędzią Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości . Wraz z José Gustavo Guerrero z Salwadoru jest zatem jedynym sędzią nowego Trybunału, który uczestniczył w poprzedniej instytucji, Stałym Trybunale Sprawiedliwości Międzynarodowej . Podczas pobytu w Trybunale brał udział w ośmiu decyzjach i sześciu ekspertyzach. W tych przypadkach są to w szczególności dwie ekspertyzy dotyczące przyjęcia państw do ONZ , ustalenia odszkodowania dla Albanii w Wielkiej Brytanii w następstwie szkód poniesionych przez dwa niszczyciele oraz śmierci 44 brytyjskich marynarzy przez miny podwodne u wybrzeży. Albanii ( sprawa Corfu Channel ), a także ekspertyzę dotyczącą dopuszczalności roszczeń ONZ przeciwko rządom krajowym w związku z obrażeniami odniesionymi przez współpracowników „ONZ w służbie”. Inne sprawy dotyczyły na przykład sporu między Wielką Brytanią a Norwegią o prawa do połowów ( sprawa Fisheries (Wielka Brytania przeciwko Norwegii) ) lub wyjaśnienia statusu międzynarodowego Afryki Południowo-Zachodniej . Ponadto Charles De Visscher brał udział w pracach kilku komitetów Trybunału, właściwych w sprawach proceduralnych lub w innych szczególnych kategoriach pytań. Nic nie wiadomo o powodach, dla których6 grudnia 1951mimo swojej reputacji nie został ponownie wybrany na nową kadencję od 1952 r. Jednak jest prawdopodobne, że dominującą rolę odegrały względy polityczne, takie jak podział głosów europejskich między nim a innym kandydatem, Norwegiem Helge Klaestadem oraz poparciem. od Stanów Zjednoczonych do kandydata z Ameryki Łacińskiej .

W 1947 roku Charles De Visscher uczestniczył wraz z byłym premierem Belgii Paulem van Zeelandem , brukselskim profesorem prawa Henri Rolinem oraz innymi prawnikami i dyplomatami w założeniu Królewskiego Instytutu Stosunków Międzynarodowych (IRRI), niezależnego think tanku z siedzibą w Brukseli w celu prowadzenia badań i wymiany informacji w dziedzinie stosunków międzynarodowych . W tym samym roku objął przewodnictwo w Institut de droit international. W 1953 r. Ukazała się książka „Teorie i rzeczywistość międzynarodowego prawa publicznego”, powszechnie uważana za główne dzieło Charlesa De Visschera. American Society of International Law jednogłośnie głosowali go w ciągu roku ich publikacji za najwybitniejszego publikacji w zakresie prawa międzynarodowego, a kilka lat później to już jeden z klasyków. Inne wydania w języku francuskim ukazały się w 1955, 1960 i 1970 r., Ale pojawiały się również tłumaczenia na język angielski i hiszpański. W wieku 70 lat Charles De Visscher zrezygnował ze swoich obowiązków akademickich i został wybrany piątym prezesem Institut de droit international. W kolejnych latach wielokrotnie pracował jako arbiter w sporach międzynarodowych, publikował na temat różnych aspektów prawa międzynarodowego.

Plik 2 sierpnia 1958umiera jego żona Hélène. On sam zmarł 15 lat później w wieku 88 lat . Jego syn Paul De Visscher  (de) podziela interesy ojca i zostaje profesorem prawa publicznego i międzynarodowego na Katolickim Uniwersytecie w Louvain, a także w latach 1969–1981 sekretarzem generalnym Instytutu Prawa Międzynarodowego. Jego córka Françoise Leurquin-De Visscher była również profesorem prawa w Louvain.

Witamy i wpływaj

Poglądy na filozofię prawa i polityki

Poglądów Charlesa De Visschera nie da się jednoznacznie zaliczyć do poglądów danej filozofii prawa. Odrzuca uogólnienia prawa naturalnego w takim samym stopniu, jak sztywne ograniczenia prawa pozytywnego i podkreśla potrzebę moralnej i społecznej podstawy prawa. W odniesieniu do prawa międzynarodowego przywiązuje szczególną wagę do wzajemnych relacji między prawem a polityką, a także do wspólnych dla wszystkich narodów norm prawnych, które określa się mianem Prawa Narodów ( Jus gentium ). Uważa indywidualne sumienie za podstawę zarówno społeczeństwa ludzkiego, jak i prawa. Preferuje praktyczne szacunki od teoretycznych formalizmów i przypisuje prawu jego wartość poprzez jego użyteczność ( utylitarną wizję ). Realistycznie nastawiony do możliwości i granic prawa międzynarodowego, traktuje je przede wszystkim jako narzędzie polityki międzynarodowej i środek kształtowania wspólnych wartości dla realizacji podstawowych zasad, które wyznacza w swoich pracach ludzkimi celami władzy . Wśród tych „ludzkich celów”, które uważa zarówno za podstawę prawa międzynarodowego, jak i za warunek wstępny trwałego ustanowienia porządku pokojowego , wymienia przede wszystkim podstawowe prawa człowieka i nakaz „ człowieczeństwa ” . Dlatego wypowiedział się przeciwko używaniu bez namysłu i bez proporcjonalności w każdym konkretnym przypadku niezmiennych reguł, nawet w dziedzinie prawa międzynarodowego, dla którego istnieją pozytywne normy prawa i odpowiadające im instytucje je egzekwujące.

Jej filozoficzne zasady opierają się w szczególności na nurcie myślowym, naznaczonym przez francuskiego filozofa Emmanuela Mouniera , personalizmie . W swoich pismach rzadko wymienia innych prawników, których pozycja mogłaby na niego wpłynąć. Wśród nielicznych prawników, których praca mogła wpłynąć na Charlesa De Visschera i od których mógł on podjąć pewne pomysły, są Austriacy Hersch Lauterpacht , Alfred Verdroß-Droßberg  (de) i Hans Kelsen , nawet Kelsena w ważnych sprawach, jeśli skrytykował w szczególności jego stanowisko w sprawie prawa pozytywnego. Swymi poglądami wywarł na niego wpływ Szwajcar Max Huber , przewodniczący Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża od 1928 do 1944 roku. Poświęcił Huberowi, z którym był przyjacielem, czwartą edycję swojej książki „Teorie i rzeczywistość międzynarodowego prawa publicznego”, która powstała częściowo pod wpływem pracy Hubera Die soziologischen Grundlagen des Völkerrechts (Socjologiczne podstawy międzynarodowego prawa prawo).

Wśród prawników, na których Charles De Visscher wywarł wpływ jego idei, można zaliczyć m.in. Wolfganga Friedmanna  (de) , profesora na Wydziale Prawa Uniwersytetu Columbia od 1955 r. Do śmierci w 1972 r .; Francuz Michel Virally , który wykładał na uniwersytetach w Strasburgu i Genewie  ; René-Jean Dupuy , profesor w Collège de France .

Pracuje

Dzieła Charlesa De Visschera są podzielone na różne tematy pod względem czasu i przedmiotu. Po prawie socjalnym i prawie pracy nastąpiła długa kariera poświęcona prawu międzynarodowemu, której poświęcił zarówno akademicką, jak i praktyczną działalność jako prawnik i sędzia w Międzynarodowym Trybunale Sprawiedliwości w Hadze. Jego działalność dydaktyczna, poza katedrami w Gandawie i Louvain, obejmowała kursy na Uniwersytecie w Chicago oraz w 1923, 1925, 1929, 1935 i 1954 r. W Akademii Prawa Międzynarodowego w Hadze , której był członkiem rady od 1932 r. W ciągu mniej więcej 15 lat swego życia spędził jako sędzia w Stałym Trybunale Sprawiedliwości Międzynarodowej i instytucji będącej jego następcą bardzo stanowczo zrzekł się wydawnictwa, gdyż znalazł, ze względu na deontologię sądownictwa, neutralność, że wypowiadanie się w kwestiach prawa międzynarodowego poza decyzjami, które musi wydać, nie jest właściwe. Ponadto, jak większość innych sędziów w krajach Europy kontynentalnej , zrzeka się możliwości formułowania indywidualnych lub rozbieżnych stanowisk, stworzonej przez statuty obu instytucji . W swojej karierze tylko dwukrotnie skorzystał z tej możliwości.

Po zakończeniu swojej działalności sędziowskiej Charles De Visscher opublikował swoje główne dzieło „Teorie i realia międzynarodowego prawa publicznego”. W tej podzielonej na cztery części książce przeciwstawia się, zgodnie ze swoimi poglądami na filozofię prawa, przemianom siły i prawa w stosunkach międzynarodowych . Uważa ona w szczególności ich historycznego rozwoju z pojawieniem się nowoczesnych państw, aż do początku II wojny światowej ( 1 st  część), relacje w ogóle pod kątem siły i prawa ( 2 nd  części), a także napięcia, które częściowo wynikać ( 3 rd  części). W czwartej części książki poświęca się roli prawa w pokojowym rozwiązywaniu konfliktów międzynarodowych. Dwie pierwsze części książki, które pozostały praktycznie niezmienione w czterech wydaniach, zasadniczo przedstawiają osobisty pogląd De Visschera. Opisuje przede wszystkim, w jaki sposób, jego zdaniem, prawo międzynarodowe mogłoby i powinno powstać. Dwie ostatnie części poświęcone są raczej rzeczywistemu statusowi prawa międzynarodowego i jego możliwościom, całość oznaczona w treści pieczęcią własnego działania. Trzecia część książki przechodzi najsilniejsze modyfikacje między różnymi wydaniami, ze względu na dostosowanie do ostatnich wydarzeń.

Zainteresowania naukowe Charlesa de Visschera w odniesieniu do prawa międzynarodowego są zróżnicowane i czasami naznaczone dziełami datowanymi, ale istotne ze względu na ich zawartość w nowych lub szczególnych aspektach. Dotyczy to w szczególności ochrony dziedzictwa kulturowego na wypadek wojny w latach trzydziestych XX wieku, na przykład jego pracy nad prawami człowieka krótko po zakończeniu II wojny światowej, która w szczególności stała się podstawą „odpowiedniej rezolucji Instytutu prawa międzynarodowego. Inne tematy, które poruszył, to traktowanie w prawie międzynarodowym odmowy wymiaru sprawiedliwości , zasada narodowości i ochrona mniejszości , sytuacja prawna cudzoziemców w ramach ustawodawstwa krajowego kraju, a także aspekty proceduralne w prawo międzynarodowe. Jego praca „Le deni de Justice en droit international” z 1935 roku uważana jest do niedawna za najważniejsze francuskie dzieło na ten temat. Niektóre z jego ważnych publikacji ukazały się dopiero po przejściu na emeryturę w 1954 r., Jak na przykład niektóre prace opublikowane w latach 80. podsumowujące stan i przyszły rozwój prawa w różnych dziedzinach.

Odznaczenia i wyróżnienia

Wśród wyróżnień przyznanych Charlesowi De Visscherowi za jego działania, jeden szczególny doktorat honoris causa z uniwersytetów w Paryżu , Nancy , Poitiers i Wiedniu oraz nominacja na członka honorowego American Society of International Law  (in) (ASIL). Ponadto został przyjęty jako członek różnych akademii nauk , takich jak Królewska Akademia Nauk, Literatury i Sztuk Pięknych Belgii , Królewska Holenderska Akademia Sztuki i Nauk , Królewska Akademia Nauk, hiszpańskie zasady moralne i polityczne , a także Institut de France .

Do nagród, które zostały mu przyznane należą w szczególności w 1955 r. „ASIL Certificate of Merit” (Certyfikat zasługi ASIL), za jego książkę „Teorie i realia międzynarodowego prawa publicznego”, a także w 1966 r. Manley - Medal O.-Hudsona  (z wewnątrz ) , najwyższa nagroda Amerykańskiego Towarzystwa Prawa Międzynarodowego (ASIL).

Centre de droit international, założone w 1963 r. W zakresie prawa międzynarodowego na Katolickim Uniwersytecie w Louvain, w tym samym roku jego śmierci nazwano „Charles De Visscher”, następnie „Wydziałem prawa międzynarodowego Charles De Visscher”, a od 2009 r. „Charles de Visscher” Visscher Centre for International and European Law ”(CeDIE).

Główne prace

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. (fr + nl + en) „  Woluwe Saint-Pierre  ” , Municipality of Woluwe Saint-Pierre (dostęp: 17 grudnia 2010 ) .

Bibliografia

  1. Rigaux 2000 i Verhoeven 2000 .
  2. Dekarz 2000 .
  3. Od Visscher 1953 .
  4. Kunz 1957 .
  5. Pinto 1957 .
  6. Dupuy 2000 .
  7. Paulsson 2005 .
Źródła

Tłem artykułu są w szczególności cztery publikacje w European Journal of International Law , które przedstawiają różne aspekty życia Charlesa De Visschera. Informacje pochodzą głównie z Rigaux 2000 , podczas gdy Couvreur 2000 opisuje bardziej szczegółowo sprawę Charlesa De Visschera przed Stałym Trybunałem Sprawiedliwości Międzynarodowej i Trybunałem Sprawiedliwości Międzynarodowej. Jego publikacje i jego stanowiska w filozofii prawa są dokładniej opisane w Verhoeven 2000 i Dupuy 2000 . Ponadto informacje podane w artykule na temat treści jego ważnej pracy są bardziej szczegółowo oparte na Verhoeven 2000 , podczas gdy informacje o związkach jego działania z innymi prawnikami można znaleźć w Dupuy 2000 . Jako kolejne źródło informacji podaje biografia PCIJ 1937 , s.  26 opublikowane w 1937 roku w 13 -tego  Raportu Stały Trybunał Sprawiedliwości Międzynarodowej rocznego.

Dodatkowe informacje o recepcji i echach jego dzieł zaczerpnięto z Kunz 1957 , s.  1331–1336, Pinto 1957 , s.  321–325 i Paulsson 2005 , s.  3.

Załączniki

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne