Rodzaj | Zamek |
---|---|
Budowa | XVII th wiek- XVIII th century |
Ojcowieństwo |
![]() |
Stan zachowania | W ruinach ( d ) |
Adres |
Le Hom , Calvados Francja |
---|
Informacje kontaktowe | 48 ° 59 ′ 15 ″ N, 0° 28 ′ 50 ″ W |
---|
Chateau d'Harcourt jest dwór The XVII th i XVIII th stulecia, obecnie zrujnowany, który stoi na mieście delegata Thury-Harcourt w nowym mieście z Hom w dziale z Calvados , w regionie Normandii . Z czasów II wojny światowej zachowały się jedynie fasady i kilka nienaruszonych oficyn.
Zamek jest przedmiotem wpisu do rejestru zabytków .
Ruiny zamku znajdują się na skraju Orne , która przecina jej park, 350 metrów na północny zachód od kościoła Saint-Sauveur w Thury-Harcourt , we francuskim departamencie Calvados .
Panowanie od Thury cenie, od średniowiecza , zamku. Należał do Tesson lub Taisson , Crespin, Préaux, a następnie do Montmorency . Norman baron Raoul Taisson ( Raoul II Tesson du Cinglais), w 1046 roku, był częścią spisku mającego na celu zamordowanie młodego księcia Normandii Guillaume , przyszłego Zdobywcy, przed szybką zmianą stron, co sugeruje, że zamek istniał już w tym czasie.
Jeanne Tesson przyprowadza baronową de Thury do swojego męża Jeana Crespina. Ich wnuczka, Blanche Crespin, dziedziczy baronię Thury i poślubia Pierre'a de Préaux. Z tego małżeństwa pochodzi córka, Marguerite de Préaux, poślubiona w drugim małżeństwie, około 1367 roku, z Jacques de Bourbon-Préaux , wielkim rozlewnikiem Francji. Po wygaśnięciu potomków z tego małżeństwa, baronia Thury powraca do Domu Préaux, w osobie Joanny de Préaux, żony Gauvaina de Ferrières.
Ten ostatni pozostawił syna, Jeana de Ferrières, którego córka Franciszka de Ferrières, pani Thury, poślubiła Ferry'ego, pana Aumont.
Z tego małżeństwa pochodzi córka, Anne d'Aumont, wyszła za mąż w 1522 roku za Claude'a de Montmorency , lorda Fosseux.
Będąc siedzibą baronii, której lenna jurysdykcyjne znajdowały się w 70 parafiach, panowanie Thury zostało wzniesione w markizacie w 1578 r. dla ich syna, Piotra I st. Montmorency-Fosseux , kapitana 50 zbrojnych , dżentelmena sypialnia króla Henryka III i rycerz swojego Zakonu .
Następuje on jako markiz de Thury, jego syn Anne de Montmorency-Fosseux , zmarły w 1592 r., następnie jego syn, Pierre II de Montmorency-Fosseux , zmarły w 1615 r. i syn tego ostatniego, François z Montmorency-Fosseux (1614-1684).
W 1635 roku markiza Thury kupił Odet d'Harcourt, który zlecił wybudowanie najstarszej części zamku, fasady wejściowej, w zamian przedłużonej z tyłu o skrzydło.
Jego grand-syn, Henry Harcourt Thury sprzedaje swoją kuzynkę, kolejny Henry Harcourt , potem markiza Beuvron nowszej 1 st księcia Harcourt i marszałkiem Francji.
Henri d'Harcourt (1654-1718), ustanowił księcia Harcourt po sukcesie swojej ambasady w Hiszpanii w 1700, w 1710 uzyskał erekcję w księstwo-parostwo markizów La Motte-Harcourt i Thury, pod nazwą od Harcourta. Następnie rozbudował zamek, przedłużając skrzydło najbliższe Ornemu o długi budynek główny nakryty mansardowym dachem. Od strony dziedzińca kaplica opierała się o ten główny budynek, który już zniknął. Prace przerwała jego śmierć w 1718 roku, a prace ukończyła wdowa po nim, Marie Anne Claude Brulart de Genlis, która urządziła swoje apartamenty na północnym krańcu tego nowego skrzydła.
W XVIII -tego wieku Księstwo Harcourt pozostaje w ich potomstwa, linii księcia Harcourt, aż do 5 -tego imienia, François Henri d'Harcourt , tylko ojciec z córką, księżna Mortemart .
W nocy 21 w 22 czerwca 1786, król Ludwik XVI i jego orszak, zatrzymują się w Château de Thury-Harcourt podczas podróży do Cherbourga. Przybyli z Falaise zostali tam przyjęci przez księcia i księżną Harcourt, zjedli tam obiad, a rano wyruszyli ponownie do Caen.
Podczas rewolucji François Henri d'Harcourt wyemigrował, a jego Księstwo Harcourt zostało zajęte. Zmarł pod Londynem w 1802 roku po swojej jedynej córce.
Jego wnuki uda się odzyskać pole w pierwszych latach XIX -tego wieku.
Po śmierci córki księżnej Mortemart The Princess of Beauvau , w 1854 roku, a jej dzieci sprzedawane Château d'Harcourt i pamiątek rodzinnych Zawierała ona w 1856 roku, ich kuzyn, Eugène , 8 th księcia Harcourt, którego potomkowie z konserw.
Zamek Thury-Harcourt został spalony przez niemieckich okupantów przed ich przejściem na emeryturę, w sierpień 1944.
Nie został odbudowany, z wyjątkiem kaplicy.
Pozostaje ściany części środkowej ( XVII p wieku), w którym istnieje duża przedsionek i głównej klatki schodowej; główny dziedziniec, do którego prowadzi uśpiony most, ograniczony dwoma pawilonami, z widokiem na suche rowy.
Zauważyliśmy w środku i podążając za sobą:
Zamek Thury-Harcourt otoczony jest rozległym parkiem, przebudowany w 1760 roku według nakazów François-Henri d'Harcourt , 5 th książę Harcourt, porucznika generalnego armii króla , gubernatora Normandii, członek Francuskiej Akademii oraz autor, około 1774 r., traktatu o dekorowaniu terenów zewnętrznych, ogrodów i parków , w którym dokonano przeprosin za ogrody angielskie .
Park Château d'Harcourt słynął wówczas w Europie, w szczególności z zabudowania znajdującego się przed nim wzgórza na lewym brzegu rzeki Orne . Rywalizował w przyjemności i sławie z zamkiem Ermenonville . Pisarz Jean Baptiste Claude Delisle de Sales poświęcił mu wiersz.
Krajobraz tego wzgórza obejmował gaje rzadkich gatunków drzew, fabryki w stylu antycznym, pomiędzy którymi wytyczono ścieżki, pozostawiając artystyczne punkty widzenia. Do tej części parku można było dostać się z zamku łodzią oraz specjalnie zaprojektowaną kładką nad Ornem .
Od rewolucji park pozostał bez konserwacji. W 1831 roku na wzgórzu wciąż widywano gaje drzew i libanski cedr o wielkiej urodzie .
Ulepszenia wprowadzone w XVIII -tego wieku w parku trudno dostrzec dzisiaj.
Uszkodzony w wyniku walk z 1944 roku, który zniszczył część sąsiedniej miejscowości Thury-Harcourt , park został odnowiony po wojnie przez 11 th księcia Harcourt .
Część archiwów dawnego Księstwa Harcourt znajduje się w Archiwach Departamentowych Calvados , wymienionych od E1 do E527 i wymienionych.
W 1944 roku zamek Thury-Harcourt nadal zawierał ważną bibliotekę i wiele wspomnień, archiwów z domu Harcourtów , gubernatorów Normandii od 1764 roku do rewolucji.
Archiwa te, obecnie wymarły, były wykorzystywane jako materiał w drugiej połowie XIX th wieku, kilka historycznych publikacjach historyka Celestyna Hippeau .
Na początku 1940 r. około 50 obiektów z zamku, wówczas już sklasyfikowanych jako zabytek, meble, dzieła sztuki, pamiątki rodzinne, przezornie przeniesiono do zamku Carrouges , zakupionego cztery lata wcześniej przez państwo. , co uczyniło go schronieniem dla zawartości kilku muzeów.
Są zarejestrowane: