Jeleń Sika

Japoński cervus

Japoński cervus Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Jeleń Sika Klasyfikacja
Królować Animalia
Gałąź Chordata
Sub-embr. Kręgowce
Klasa Mammalia
Podklasa Theria
Infra-class Eutheria
Zamówienie Artiodactyla
Rodzina Cervidae
Podrodzina Cervinae
Uprzejmy Cervus

Gatunki

Cervus nippon
Temminck , 1838

Stan ochrony IUCN

(LC)
LC  : Najmniejszy niepokój

Jelenie sika ( Cervus Nippon ) jest gatunkiem wśród ssaków artiodactyl z rodziną z jelenia , która znajduje się w Azji .

Opis

Jest nieco mniejszy od daniela , mierzy od 50 do 1 m wysokości w kłębie i do 2 m długości. Waży nieco ponad 50 kg. Ma poroże, które może przekraczać osiem rogów. Podobnie jak jeleń ma cętkowaną sierść .

Jelenia sika można łatwo pomylić z jeleniem Axis , gatunkiem pochodzącym z lasów Indii lub Sri Lanki .

Podział

Jest to mały jeleń pochodzący ze wschodniej Azji , występujący na Syberii , Mandżurii , Chinach , Korei , Japonii i na niektórych wyspach. W tych krajach istnieje kilka podgatunków.

W Japonii najliczniejsze populacje występują we wschodniej części wyspy Hokkaido . W Nara mieszka ponad tysiąc z nich .

Jeśli chodzi o daniele , to w Europie większość obecnych tak zwanych dzikich (lub brunatnych ) populacji występuje w Europie Środkowej i jest wynikiem wypuszczeń dokonywanych w średniowieczu . Według ONCFS, jelenie sika występowały we Francji w 2005 roku w małych populacjach w piętnastu departamentach (podzielonych na dwadzieścia dwie populacje żyjące w stanie wolnym). 50% tych populacji to grupy liczące od pięciu do dwudziestu osobników, przy czym populacje powyżej dwudziestu są rzadkie. Ze względu na rzeczywiste ryzyko hybrydyzacji, wspólna obecność jelenia sika i jelenia szlachetnego może być źródłem zanieczyszczenia genetycznego .

jedzenie

Ten jeleń zjada trawę, bambus i małe gałęzie.

Reprodukcja

Rut odbywa się pod koniec października. Młode rodzą się po okresie ciąży trwającym maksymalnie 40 tygodni w maju i czerwcu i podążają za matkami do końca zimy (z wyjątkiem okresu rykowiska).

Łatwy do rozmnażania, został wprowadzony do wielu innych krajów, Europy , Nowej Zelandii i Stanów Zjednoczonych , a dzikie populacje naturalizowały się tu i ówdzie.

Kilka izolowanych populacji jest zagrożonych dryfem genetycznym z powodu ich chowu wsobnego i wąskiego gardła genetycznego .

Ekologia funkcjonalna

Liczne badania wykazały, że wysoki obfitość w Japonii Jeleń skutkuje wzrostem biomasy z dżdżownice i owady. Ma to wtórne następstwo wzrostu konsumentów dżdżownic i owadów (w tym małych i średnich drapieżnych mięsożernych / ssaków wszystkożerne (takie jak japońskie Badger)
badanie przeprowadzone na badane zmiany w diecie . Borsuki japoński ( Meles anakuma ), w zależności czy są po jednej, czy po drugiej stronie płotu przeciw jeleniom sika, porównując liczebność innych mięsożernych lub wszystkożernych zwierząt wewnątrz i na zewnątrz ogrodzenia.
Zgodnie z wynikami (opublikowanymi w 2014 r. ) dżdżownice i niektóre owady są - przy dużym zagęszczeniu jeleniowatych - znacznie liczniejsze, a szczątki robaków i tych owadów w znacznie większej ilości znajdują się w odchodach borsuków poza płotem przeciw jeleniowatym, gdzie w przypadku tego badania zagęszczenie sika jeleni wynosił 13,5 osobników / km2, co wiązało się ze względną gęstością borsuka wynoszącą 0,16 (w porównaniu z 2,3 jelenia na km2 i jednym względna gęstość borsuków tylko 0,01); Testy statystyczne wykazały, że zależność ta jest istotna).

Autorzy wnioskują, że duże zagęszczenie jeleni zmienia sieć pokarmową i przyczynia się do powstania siedliska bogatszego w dżdżownice i owady, co sprzyja wyższemu zagęszczeniu pokarmu dla mięsożernych i wszystkożernych.

Podgatunki

Wymienione są następujące podgatunki :

Uwagi i odniesienia

  1. Zbiorowe, Historia naturalna , Flammarion,marzec 2016, 650  pkt. ( ISBN  978-2-0813-7859-9 ) , str.  Jeleń Sika strona 597
  2. Marie-Paul Zierski i Philipp Röhlich, Wielka encyklopedia zwierząt , Terres éditions,lipiec 2019, 320  s. ( ISBN  978-2-35530-295-4 ) , str.  Sika Deer strona 200
  3. Christine Saint-Andrieux, Emmanuelle Pfaff i Benoît Guibert, „  Inwentaryzacje jeleni i jeleni sika w stanie wolnym w gminach Francji w 2007 r.  ”, Faune sauvage , vol.  285,wrzesień 2009, s.  10-15 ( czytaj online )
  4. Nabata, D., Masuda, R. i Takahashi, O. (2004). Wpływ wąskiego gardła na populację jeleni sika Cervus nippon na Hokkaido, ujawniony w starożytnej analizie DNA . Zoological Science, 21 (4), 473-481 ( streszczenie )
  5. Seki, Y. i Koganezawa, M. (2013). Czy nadmierna liczebność jeleni sika wywiera kaskadowy wpływ na populację jenotów? Journal of Forest Research, 18 (1), 121-127.
  6. Seki, Y., Okuda, K. i Koganezawa, M. (2014). Pośredni wpływ jelenia sika na borsuki japońskie. Mammal Study, 39 (4), 201-208 ( streszczenie )

Linki zewnętrzne