Katedra Saint-Aubain w Namuru
| Katedra Saint-Aubain w Namuru | |
| |
| Prezentacja | |
|---|---|
| Kult | katolicki |
| Rodzaj | Katedra |
| przywiązanie | Diecezja Namuru |
| Rozpoczęcie budowy | 1751 |
| Koniec prac | 1767 |
| Architekt | Gaetano Matteo Pisoni |
| Dominujący styl | Barok , neoklasycyzm |
| Ochrona |
Zapasów n O 92094-INV-0644-02 wystawione dziedzictwa ( 1936 , n O 92094-CLT-0007-01 ) Wyjątkowy dziedzictwa ( 2013 , n O 92094-PEX-0003-02 ) 
|
| Stronie internetowej | www.cana.be |
| Geografia | |
| Kraj | Belgia |
| Region | Walonia |
| Departament | Prowincja Namur |
| Miasto | Namur |
| Informacje kontaktowe | 50°27′53″ północ, 4°51′36″ wschód |
Saint-Aubain katedra w Namur ( Belgia ) jest katolicki religijnych budynku , który jest Kościół anglikański i siedziba diecezji Namur (Belgia). Rozpoczęty w 1751 roku , jego budowa zakończyła się w 1767 roku . Konsekracja odbyła się dnia20 września 1772. Jej patronem jest Alban z Moguncji . Jest wymieniony w głównym dziedzictwie Walonii .
Historyczny
Podstawą rozdziału Saint-Aubain został zainicjowany przez dom hrabiego Namur , między 1047 i 1051. Początkowo znajduje się poza murami miasta (trzeci głośnik obejmie między XIII TH i XIV -tego wieku), budynek został zintegrowany z przedmieście, w tym w szczególności mieszkania kanoników i ich miejsca spotkań, niewielka dzielnica służby przy kolegium i cmentarz. Być może ta dzielnica miała nawet ogrodzenie, naprawdę skuteczne lub tylko symboliczne. Projekt budowy parkingu podziemnego pod obecnym Place Saint-Aubain dawałby archeologom możliwość lepszego poznania organizacji tego przedmieścia, ale na poziomie gminy nic nie zostało przesądzone, obie wady związane z pracami deweloperskimi byłyby trudne narzucić miastu i jego mieszkańcom.
12 maja 1559 papież Paweł IV utworzył diecezję Namur . Pierwszy biskup , dominikanin Antoine Havet, został wyświęcony w 1562 roku . Wybrał katedry Kolegiata St. Alban, założona w 1047 , która nadal stara wieża sięga XIII th wieku (wzbogacony o boomu w 1648 roku).
W 1740 r. silne powodzie uszkodziły bardzo staromodną katedrę, zbyt małą i już kilkakrotnie przebudowaną. Rozdział i biskup Paul-de berło Godefroi de Franc-Douaire następnie podjęto decyzję o budowie nowego. Zaadresowane są do Gaetano Matteo Pisoniego , włoskiego architekta, który przebudował Pałac Karola Lotaryńskiego w Brukseli .
Praca powierzona Jean-Baptiste Chermanne polega na połączeniu podwyższonej wieży w 1648 roku , jedynej zachowanej części starej kolegiaty, oraz kościoła parafialnego św. duża kopuła . Pierwszy kamień położono 24 czerwca 1751 roku . Nową katedrę ukończono szesnaście lat później, przy czym budowa kopuły sprawiała pewne problemy. Konsekracja odbyła się pięć lat później, 20 września 1772 roku .
Wykonana z wapienia z Seilles , fasada rozpada the XIX th wieku i został całkowicie przebudowany na krótko przed 1900 , bardziej surowy.
Od września 2012 r. niektóre elementy budynku groziły zawaleniem i upadkiem na publicznej autostradzie, dlatego wokół budynku zainstalowano barierę. Kilka ozdób jest usuwanych zapobiegawczo. W sierpniu 2016 roku ogłoszono, że region Walonii wydał 12 milionów euro na przeprowadzenie prac remontowych. Do tego należy dodać 2,1 miliona euro z prowincji Namur i Luksemburga .
Katedra
Katedra St. Albans jest styl łącząc baroku , w rokoko i klasycznej architektury , podobnie jak wiele budynków w środku XVIII -tego wieku . Włosko-szwajcarski architekt Pisoni zbuduje w 1763 roku inną katedrę w tym samym stylu w Solothurn ( Szwajcaria ) za pomocą większych środków. Katedra w Namur nie jest zorientowana ze wschodu na zachód, jak była chrześcijańska tradycja architektoniczna (wykorzystanie jest tracone z XVI -tego wieku ), ale z zachodu na wschód. Na ziemi tworzy krzyż łaciński . Ramiona transeptu , które nieznacznie wystają, są zaokrąglone, podobnie jak absyda .
Na zewnątrz
Fasada (zaokrąglona w poprzek nawy środkowej, płaska w poprzek naw bocznych) ozdobiona jest dwudziestoma kolumnami korynckimi i zwieńczona w części środkowej kolistym naczółkiem przeprutym okulusem . Fasada jest zwieńczona pięcioma posągami przedstawiającymi Jezusa i czterech jego apostołów . Dolny rejestr zdobią dwie nisze mieszczące posągi i trzy medaliony. Trzy wejścia, zwieńczone kolistymi naczółkami, są przeprute. Główna (i centralna) prowadzi do nawy głównej, a dwie drugorzędne do naw bocznych . Pierwotnie fasada miała być obramowana dwiema wieżami, ale z tego pomysłu zrezygnowano. Elewacje boków są ceglane, niezwykle stonowane i kontrastują z elewacją frontową.
Wnętrze
Całkowita długość budynku wynosi 78 metrów, a chóru 29 metrów. Szerokość nawy , transeptu i prezbiterium wynosi 17 metrów, a ich wysokość 24 metry. W przejściach jest 6 m szerokości. Wysokość wnętrza kopuły i jej świetlika wynosi około 70 metrów. Wystrój wnętrza wykonany jest ze stiuku . Zawiera obrazy Antoine'a Van Dycka , Jacoba Jordaensa i Jacques'a Nicolaï , jezuity brata z Dinant, wykształconego w szkole Rubensa , oraz rzymskie chrzcielnice .
NawyDo nawy zbudowane są w kwadratowym rozpiętości powtórzone trzy razy. Każda z nich nakryta jest kopułą na wisiorkach bez bębna, oświetloną wykuszem przeprutym w półkolistym łuku ściany zewnętrznej i otwartym z trzech stron. Nawy boczne wychodzą poza transept czwartym powtórzeniem planu kwadratu, który jest otwarty tylko w kierunku transeptu. Oświetlone półkolistymi oknami przeprutymi półkolistymi łukami, wyposażone są także w konfesjonały zwieńczone płótnami Jacquesa Nicolaïa i N. Roose'a. W przęsłach znajdujących się za transeptem, wzdłuż chóru, znajdują się kaplice ze starej katedry. Na północy znajduje się kaplica Matki Bożej Siedmiu Bolesnej, pochodząca z 1650 roku i ozdobiona posągiem Liège G. Coquelet. Na południu znajduje się kaplica Saint-Aubain z 1655 roku, wcześniej nazywana kaplicą św. Heleny i Krzyża Świętego.
-
Ołtarz z boku.
-
Fragment ołtarza Saint-Aubain z 1655 roku. Aubain trzyma głowę w dłoniach. Symboliczne przedstawienie jego ścięcia.
-
Mauzoleum ks. Charles-François-Joseph Pisani de la Gaude († 1826).
Na skrzyżowaniu transeptu znajduje się ołtarz pod kopułą. Cztery filary podtrzymujące bęben są otoczone korynckimi kolumnami i noszą posągi czterech Ojców Kościoła , dzieła Laurenta Delvaux . Święty Hieronim na południowo-wschodnim filarze jest przedstawiony jako pustelnik z Biblią w jego rękach; jego kapelusz biskupi i lew są przedstawione obok niego. Święty Grzegorz , zdobiący południowo-zachodni filar, nosi szaty papieskie i tiarę , księgę w lewej ręce i pióro w prawej, gołębicę Ducha Świętego na prawym ramieniu. Filar północno-zachodni zajmuje św. Ambroży przebrany za biskupa, niosący księgę i pastorał z ulem po bokach. Wreszcie św. Augustyn zajmuje filar północno-wschodni, przedstawiony jako biskup, z księgą w prawej ręce i płonącym sercem w lewej.
Te wisiorki których przezwyciężenie filary ozdobione są alegoriami, w płaskorzeźby , z cnót teologicznych i religii. Ta znajduje się na południowym wschodzie i przedstawia kobietę trzymającą kadzielnicę otoczoną słońcem i wyobrażeniem katedry Saint-Aubain. Alegoria wiary , na północnym wschodzie, to kobieta z zawiązanymi oczami, ale z krzyżem w lewej ręce, wsparta o kolumnę trzymaną przez anioła po prawej, w towarzystwie papieskiej tiary . Na północnym zachodzie Hope to kobieta trzymająca kotwicę i gałązkę oliwną . Dobroczynność , wisiorek z południowego zachodu, to kobieta gospodarstwa płonące serce, zwieńczony przez anioła.
TranseptRamiona transeptu tworzą przęsło podobne do przęsła nawy i półkolista absyda podobna do chóru. Zdominowane są przez dwa ołtarze drugorzędne, Najświętszego Sakramentu na północy i Kaplicy Niepokalanej na południu. Ołtarz Najświętszego Sakramentu jest chroniony siatką pochodzącą z 1744 r. i pochodzącą z opactwa Gembloux , która wcześniej uniemożliwiała dostęp do chóru, zanim została przeniesiona w ramach reorganizacji liturgicznej zadekretowanej przez Sobór Watykański II , ołtarz główny” wyjście” z chóru, aby znaleźć się na skrzyżowaniu transeptu.
NarządPoczątki organów sięgają lat 1844-1849, jeśli chodzi o zachowaną do dziś monumentalną skrzynkę zbudowaną przez lutnika Wilhelma Korfmachera; instrument składał się z około 50 głosów na trzech ręcznych klawiaturach i pedalboardzie, był na przestrzeni lat kilkakrotnie odnawiany i gruntownie przebudowywany w latach 1964-1968. Dziś ma 60 przystanków rozmieszczonych na czterech ręcznych klawiaturach i pedalboardzie.
Kompozycja'
|
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
-
Krzesło
-
Detal krzesła stworzonego przez Karela Geertsa w 1848 roku.
Kopuła
Półkulista kopuła, nad którą góruje przeprawa, oparta jest na bębnie perforowanym ośmioma przęsłami rozdzielonymi kolumnami korynckimi i połączonymi w trójkątne naczółki . Wewnątrz kolumny zastępują pilastry , ale naczółki są nadal obecne. Przęsła i pilastry wsparte są na bardzo prostym belkowaniu. Na zewnątrz kolumny są przedłużone na kopule potężnymi żebrami. Bęben latarni odtwarza ten sam motyw, z ośmioma wnękami oddzielonymi kolumnami pogrupowanymi po dwie. Latarnia nakryta jest cebulastym dachem , zwieńczonym złotym globem podtrzymującym patriarchalny krzyż . Krzyż ten został zdemontowany 11 września 2012 roku ze względów bezpieczeństwa.
-
Kopuła od wewnątrz
-
Kopuła od wewnątrz
Galeria
-
Fasada z Place Saint-Aubain
-
Widok z cytadeli Namur
-
Widok z Place Saint-Aubain
-
Widok z góry
Bibliografia
- Sébastien Monmart , „ Katedra Saint-Aubain,„ jej zmarszczki stają się szczelinami ” ” , na www.lalibre.be (dostęp 18 sierpnia 2016 )
- „ Namur: dwanaście milionów euro na odbudowę katedry Saint-Aubain ” ,16 sierpnia 2016(dostęp 18 sierpnia 2016 )
- Inwentaryzacja zabytków i dzieł sztuki w prowincji Namur, Towarzystwo Archeologiczne, Namur, 1943
- Płótna Mikołaja pochodzą ze starego kościoła jezuitów, który stał się ' kościołem Saint-Loup '
- " Krzyż św. Aubaina został zdemontowany (wideo) " , na L'Avenir.net ,11 września 2012(dostęp 17 sierpnia 2015 )