Kastracji chemicznej (zwany również inhibitorem leczenia libido ) jest techniką zmniejszenie pożądanie przez podawanie substancji hormonalnych. Jest obecnie używany w Stanach Zjednoczonych i niektórych krajach europejskich do walki z recydywą przestępców seksualnych. Zabieg ten może być stosowany zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet.
Kastracja chemiczna hamuje aktywność gonad poprzez stosowanie leków antyandrogenowych , co skutkuje obniżeniem libido.
Wyrażenie „kastracja chemiczna” jest obraźliwe: w przeciwieństwie do prawdziwej kastracji, kastracja chemiczna nie kastruje osoby i jest odwracalna przez przerwanie leczenia. Nie jest to również forma sterylizacji .
Stosowanie kastracji chemicznej jest przedmiotem dyskusji ze względu na obawy związane z prawami człowieka i możliwymi skutkami ubocznymi, jakie powoduje. Obecnie tylko jeden stan wprowadził kastrację chemiczną powtarzających się pedofilów: Kalifornia (od 1996 ). Rosyjscy deputowani przegłosowali 4 października 2011 r. ustawę umożliwiającą skazanie na chemiczną kastrację pedofilów skazanych za przestępstwa seksualne wobec nieletnich poniżej 14 roku życia. Środek ten został przyjęty w pierwszym czytaniu prawie jednogłośnie w niższej izbie parlamentu ( Duma ), 322 deputowanych głosowało za i tylko jeden przeciw.
Proces składa się z zabiegu, który może przybrać dwie formy: doustną lub przez iniekcje .
Pierwszymi lekami wprowadzonymi na rynek we Francji są antyandrogeny. Przeciwdziałają działaniu wydzielanych hormonów androgenowych . Można wspomnieć o octanie cyproteronu , pochodnej progesteronu .
Na rynku dostępne są inne leki, analogi GnRH . Blokują działanie GnRH (albo hormonów uwalniających gonadotropinę), a hormonu z reprodukcją . Jako przykład można podać triptorelinę . Łatwiej jest kontrolować spożycie, ponieważ to leczenie jest podawane przez iniekcję. Po wstrzyknięciu powoli się rozpuszcza, zapewniając ciągłe i niezawodne uwalnianie leku przez okres trzech miesięcy.
Skuteczność leczenia nie została jeszcze udowodniona; statystyki pokazują, że istnieje znacząca różnica w nawrotach z leczeniem lub bez leczenia bez silnego leczenia (13,7% vs 10,1%) i dlatego nadal należy ją udowodnić, ponieważ brakuje wystarczająco rygorystycznych nauka. Należy jednak podkreślić, że leczenie to jest nieodłączne od monitorowania psychologicznego. Według Florence Thibaut, profesor psychiatrii ze Szpitala Uniwersyteckiego w Rouen , problem wynika z problemu behawioralnego, do którego bez leczenia farmakologicznego trudno jest dotrzeć pacjentowi, którego cała uwaga skupiona jest na swojej obsesji seksualnej. Leczenie farmakologiczne jest „rodzajem środka uspokajającego”, którego celem jest powstrzymanie problemów natury fizycznej, aby pacjent mógł skoncentrować się na swoim zachowaniu. Gdy leczenie zacznie działać, pacjent jest „bardziej dostępny do pracy nad innymi punktami”, może „zainteresować się czymś innym”, a zatem przyznać się do krzywdy wyrządzonej ofierze, zgodzić się na przydatność dbania o siebie, postępu w samokontroli, a nawet w reorientacji własnej seksualności.
Użycie nazwy „kastracja chemiczna” w odniesieniu do zabiegów hamujących libido jest mocno kwestionowane. Termin „kastracja” odnosi się do idei okaleczania narządów płciowych , usuwania narządów niezbędnych do rozmnażania, co jest niemile widziane przez większość świata i nielegalne dla ludzi w większości krajów. Podczas gdy kastracja jest interwencją nieodwracalną, kastracja chemiczna jest tylko leczeniem. Jego efekty ustają z chwilą przerwania leczenia.
Według Bernarda Cordiera , kierownika wydziału psychiatrii w szpitalu Foch w Suresnes ( Hauts-de-Seine ), przymusowe zgłaszanie przestępców seksualnych nie jest rozwiązaniem. Jeśli nie chcą stosować tego leczenia, nie chcą też być leczeni. Więc zmuszanie ich do leczenia byłoby bezcelowe. Jak podkreśliła Florence Thibaut w cytowanym powyżej wywiadzie, to zachowanie psychiczne ma pierwszeństwo w leczeniu tego rodzaju dewiacji seksualnej . Bez chęci pacjenta, nawet zmuszony do rezygnacji na jakiś czas ze swoich popędów seksualnych, zachowa tę samą mentalność, a gdy tylko leczenie zostanie przerwane, powróci do swojej obsesji i nawrotu.
Ponadto wymuszanie leczenia na pacjencie jest niezgodne z kodeksem etyki, któremu podlegają lekarze. Istotnie, we Francji działalność lekarzy reguluje ten kodeks ustanowiony przez Radę Zakonu Lekarzy odpowiedzialną za przestrzeganie jego postanowień (art. 1 dekretu). Fakt zwrócenia się do lekarzy o narzucenie takiego leczenia jest sprzeczny z kilkoma artykułami tego kodeksu (w szczególności z art. 5: niezależność zawodowa; art. 6: wolny wybór; art. 8: swoboda wydawania recept).
Środek antykoncepcyjny typu progesteronu, octan medroksyprogesteronu , został przetestowany w 1966 jako środek do chemicznej kastracji. Rzeczywiście, w tym samym roku John Money ( psycholog , seksuolog i autor, specjalista w badaniach tożsamości seksualnej i biologii płci ) przepisał octan medroksyprogesteronu jako lek na pacjenta z pedofilią . Został pierwszym Amerykaninem, który zastosował kastrację chemiczną. Pomimo sukcesu tej nowej formy kastracji, lek ten nie został zatwierdzony przez FDA jako lek na przestępców seksualnych.
W Stanach Zjednoczonych co najmniej dziewięć stanów (Kalifornia, Floryda, Georgia, Iowa, Luizjana, Montana, Oregon, Teksas, Wisconsin) eksperymentowało z kastracją chemiczną.
Kalifornia była pierwszym stanem, który zastosował kastrację chemiczną jako karę dla przestępców seksualnych. W sprawie pedofilii w Kalifornii sędziowie po raz pierwszy zażądali, aby przestępcy, którzy wykorzystywali seksualnie 13-letnie dziecko, zostali poddani chemicznej kastracji. W Kalifornii po drugim wykroczeniu leczenie jest obowiązkowe. Stało się, po nowelizacji art. 645 kodeksu karnego w 1996 roku, pierwszym stanem USA, który nakazał przymusową kastrację chemiczną jako karę za dotykanie dzieci. To prawo państwa , że jeśli sędziowie zwracają wyrok skazujący za zgwałcenie dziecka (mniejszy od 13 lat), winowajcą może być potraktowane Octan medroksyprogesteronu jeśli jest on na zwolnieniu warunkowym , a jeśli jest to jego drugi. Przestępstwa seksualne. Przestępcy są zmuszeni zaakceptować chemiczną kastrację. Uchwalenie tego prawa doprowadziło do innych podobnych przepisów, takich jak paragraf 794.0235 na Florydzie uchwalony w 1997 r. W stanie Iowa i na Florydzie przestępcy mogą być skazani na chemiczną kastrację we wszystkich przypadkach dotyczących poważnych przestępstw seksualnych. Podobnie jak w Kalifornii, leczenie jest obowiązkowe po drugim wykroczeniu. 25 czerwca 2008 r. w Senacie gubernator stanu Luizjana Bobby Jindal podpisał ustawę 144, pozwalającą sędziom z Luizjany skazywać skazanych gwałcicieli na chemiczną kastrację.
Kastracja chemiczna stosowana jest dziś w wielu krajach na północy Unii Europejskiej, takich jak Niemcy, Dania, Belgia, Polska, gdzie sprawdziła się jako rozwiązanie problemu recydywy sprawców przestępstw seksualnych. Generalnie kastracja chemiczna jest podporządkowana ekspertyzie psychiatrycznej zainteresowanych i uzupełniona psychoterapią . Nigdy nie jest ona nakładana, ponieważ dana osoba może w niektórych krajach mieć wybór między leczeniem a karą pozbawienia wolności (lub dłuższą karą pozbawienia wolności).
NiemcyW listopadzie 1973 r. weszła w życie ustawa; pozwala osobom powyżej 25 roku życia na kastrację przez lekarza lub na przepisanie innego leczenia, które jest a priori odwracalne, ale które może mieć takie same skutki. Wydawany jest wyłącznie w celu zapobiegania, leczenia lub łagodzenia poważnych chorób, zaburzeń psychicznych lub cierpienia związanego z jego nieprawidłowym instynktem seksualnym. Prawo daje taką samą możliwość osobom cierpiącym na dewiacje seksualne, które ze względu na swoją osobowość i przeszłość ryzykują na przykład popełnienie napaści seksualnych na nieletnich lub gwałt.
Od 1 st stycznia 2003 ustawy zainspirowany 1998 artykuł, wymaga więźniów skazanych na kary ponad dwuletnich za przestępstwa seksualne leczenie psychologiczne odpowiednie do ich sprawy w instytucji społeczno-terapeutyczny. W latach 2004-2008, po ocenach zleconych przez Ministerstwo Sprawiedliwości, okazało się, że praktyka różni się w zależności od placówki. W niektórych przypadkach obserwacja psychologiczna obejmowała leczenie odwykowe. Jednak w różnych ustawach zainteresowana osoba musiała być przedmiotem ekspertyzy i być dobrowolna. Niektórzy skazani decydują się na to rozwiązanie w celu uzyskania obniżonych kar lub uniknięcia tymczasowego aresztowania, jakie może im nałożyć sąd pierwszej instancji.
BelgiaKastracja chemiczna przestępców seksualnych nie jest wyraźnie przewidziana w tekstach. Sędzia może jednak przyznać przestępcom seksualnym pobyt próbny lub zwolnienie warunkowe , jeśli wyrażą zgodę na leczenie, które może obejmować kastrację chemiczną. Ponadto może być oferowany przestępcom seksualnym w więzieniu. Określono, że osoba zainteresowana musi być nie tylko dobrowolna, ale także poinformowana o skutkach ubocznych, które mogą wystąpić po leczeniu. Ponadto podkreśla się, że kastracji chemicznej zawsze musi towarzyszyć obserwacja psychologiczna i lekarska.
W praktyce kastracja chemiczna jest rzadko stosowana w Belgii. We wszystkich przypadkach przeprowadzono ją wyłącznie po zasięgnięciu opinii biegłego psychiatry i za zgodą osoby zainteresowanej. Ośrodki zapewniające terapeutyczną obserwację przestępców seksualnych w celu uniknięcia recydywy wykazały, że odsetek recydywizmu po leczeniu hormonalnym był bardzo niski.
Od 1 st września 2009 roku, koszt leków podjętych podczas obróbki chemicznej kastracji jest zwracane przez zabezpieczenie społeczne.
DaniaPo modyfikacji kodeksu karnego dokonanej w 1997 roku, Dyrekcja ds. Kryminalnych Ministerstwa Sprawiedliwości określiła przypadki, w których kastracja chemiczna mogła zostać wprowadzona:
We wszystkich przypadkach konieczna jest zgoda osoby zainteresowanej, a leczenie to jest jedynie uzupełnieniem psychoterapii.
W 2001 r., po trzech latach eksperymentu, system został ostatecz- ny ustawą finansową. Wprowadzono dwa sposoby zastosowania kastracji chemicznej: chemiczna kastracja zastępująca karę pozbawienia wolności oraz chemiczna kastracja uzupełniająca karę pozbawienia wolności .
W 2008 roku ministrowie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych ogłosili gruntowną reformę kodeksu karnego, w tym kastrację chemiczną praktykowaną na zasadzie dobrowolności. To w celu walki z przestępcami seksualnymi. Ale debata wciąż waży, ponieważ niektórzy – tak jest zwłaszcza w przypadku Rady Generalnej Sądownictwa – uważają, że taki środek byłby niezgodny z Konstytucją, która gwarantuje każdemu prawo do nietykalności cielesnej i wyraźnie ją potępia. „Poniżające traktowanie i karanie”.
Katalonia, której statut autonomii obejmuje od 1984 r. realizację polityki penitencjarnej, zdefiniowanej na poziomie krajowym, od końca 2009 r. zaczęła stosować program leczenia zarezerwowany dla najgroźniejszych przestępców seksualnych i uznanych za prawdopodobnych do ponownego popełnienia przy ich zwolnieniu z więzienia (pedofile, seryjni agresorzy itp.). Program ten, oparty na wolontariacie zainteresowanych, dotyczyć będzie więźniów kończących odbywanie kary. Może dotyczyć czterech osób rocznie przez dziesięć lat. Towarzyszyć mu będzie wsparcie psychologiczne. Udział w tym programie nie będzie miał wpływu na wykonanie kary. Obecnie tylko jeden zakład karny może przyjmować zainteresowanych więźniów, ale każda prowincja społeczności katalońskiej powinna w ciągu dwóch lat otrzymać specjalne więzienie .
FrancjaW ramach tej następczych społeczno-sądowej ustanowionego przez prawo Guigou ( n ° 98-468 z dnia 17 czerwca 1998 roku „w odniesieniu do zapobiegania i represji seksualnych przestępstw , jak również do ochrony nieletnich”), na zasadzie na zasadzie dobrowolności, zastosuj kurację farmakologiczną mającą na celu zmniejszenie produkcji testosteronu . Obecnie urządzenie nie jest obowiązkowe, ale osadzeni, którzy w nim nie uczestniczą, nie mogą ubiegać się o umorzenie lub zwolnienie warunkowe. 27 września 2007 r., poseł UMP Bernard Debré przedstawił projekt ustawy zmierzającej do narzucenia chemicznej kastracji osób skazanych po popełnieniu napaści na tle seksualnym. Zgodnie z warunkami wniosku sędzia karny miałby prawo zobowiązać zainteresowane osoby do poddania się leczeniu. Rozpoczęłoby się to w trakcie wykonywania kary i, w razie potrzeby, mogłoby trwać dalej po zwolnieniu z więzienia. W przypadku odmowy zainteresowane osoby rzeczywiście podlegałyby ponownemu aresztowaniu lub aresztowaniu prewencyjnemu. Ale ostatecznie zostało odrzucone przez Zgromadzenie Narodowe.
Projekt został wyjęty z pudełka w listopadzie 2009 r. wraz z ustawą mającą na celu zmniejszenie ryzyka recydywy i zawierającą różne przepisy procedury karnej , Zgromadzenie Narodowe przyjęło poprawkę umożliwiającą sędziemu nałożenie tego środka, ale Senat ją wycofał, pozostawiając go do lekarza, aby ocenić jego celowość na podstawie pacjenta.
PolskaWe wrześniu 2009 r. Izba Niższa przyjęła tekst zawierający różne przepisy karne. Tekst ten ma na celu w szczególności zmianę środków dotyczących traktowania przestępców seksualnych. Stanowi, że sędzia:
W aktualnie obowiązującym kodeksie karnym nie ma wyraźnej wzmianki o kastracji chemicznej. Przewiduje się, że sędzia może, w momencie orzekania kary pozbawienia wolności, zastosować wobec przestępców seksualnych traktowanie, które dana osoba musi zastosować po odbyciu kary pozbawienia wolności; ale charakter tego zabiegu nie jest określony. Projekt przewiduje dwie możliwości aplikacyjne: umieszczenie w placówce zamkniętej lub leczenie ambulatoryjne. Celem urządzenia byłaby „redukcja dewiacyjnych popędów seksualnych” i polegałaby na leczeniu farmakologicznym lub psychoterapii. Nie ma to być dobrowolne, ponieważ traktowanie zostanie nałożone na skazanych. Sędzia karny miałby obowiązek przepisać sposób leczenia sprawców przestępstw seksualnych uznanych za najpoważniejsze. Zgodnie z tekstem przesłanym do Senatu urządzenie miałoby mieć zastosowanie do dwóch grup osób skazanych za przestępstwa seksualne:
We wszystkich przypadkach sędzia powinien zasięgnąć porady eksperta medycznego przed zleceniem leczenia. Biegły byłby w szczególności odpowiedzialny za wykazanie „dewiacyjnego” charakteru zachowań seksualnych skazanego, a także wskazanie odpowiedniego leczenia. Środek miałby zastosowanie po odbyciu kary.
Wielka BrytaniaW czerwcu 2007 r., w następstwie raportu rządowego, Anglia i Walia zamierzały podjąć środki ochronne przeciwko przestępcom seksualnym: m.in. zastosować leczenie mające na celu zmniejszenie popędu seksualnego. Do tego czasu jedyne dostępne terapie miały charakter psychologiczny, żaden tekst legislacyjny ani regulacyjny nie zawierał odniesienia do leczenia odwykowego.
W październiku 2007 r. Ministerstwo Zdrowia podpisało umowę z poradnią psychiatryczną na utworzenie do 30 listopada 2010 r. ogólnokrajowego poradnictwa dla skazanych w celu ułatwienia im dostępu do leczenia. Okólnik (ustawa) PC35/2007 informuje personel administracji więziennej o istnieniu tej służby. Tak więc dobrowolni przestępcy seksualni, przebywający w więzieniu lub na zwolnieniu warunkowym, mogą skorzystać z oceny psychiatrycznej i ewentualnej recepty lekarskiej.
Beneficjenci leczenia są wybierani na podstawie kryteriów wymienionych w okólniku. Planowane jest leczenie tylko niewielkiej liczby osób, w pierwszej kolejności, tych z zaburzeniami psychicznymi, które mogą sprzyjać nawrotom oraz tych, którym leczenie chemiczne może pomóc w kontrolowaniu ich zachowań seksualnych. Służba centralna przegląda akta i decyduje, czy wysłać przestępców seksualnych do najbliższego kompetentnego psychiatry. W tym celu powołano sieć psychiatrów. W pierwszym roku jedenastu przestępców seksualnych zostało skierowanych do psychiatry w celu wstępnej oceny. Uczestnictwo w tym programie nie ma wpływu na wyrok i nie zwalnia z konsultacji psychologicznych, którym muszą przejść zainteresowane osoby.
SzwecjaZgodnie z prawem więziennym więźniowie, którzy zostali skazani za przestępstwa seksualne, zwykle poddawani są psychoterapii. W Szwecji pobyt w zakładzie karnym musi z jednej strony przygotowywać skazanych do resocjalizacji do życia społecznego , az drugiej zapobiegać ryzyku recydywy. Leczenie odwykowe może być oferowane skazanym w ramach programu ROS (Relation Och Samenlevnad, czyli Relacja i życie zbiorowe), ale to leczenie pozostaje opcjonalne. Program ROS realizowany przez administrację więzienną od 2002 r. i rehabilitowany w 2009 r. jest de facto terapią indywidualną, która w niektórych przypadkach jest uzupełniana leczeniem odwykowym.