Minister Sprawiedliwości Królestwa Prus | |
---|---|
1806 -Czerwiec 1808 |
Narodziny |
10 lipca 1765 Chojna |
---|---|
Śmierć |
10 grudnia 1838(na 73) Berlin-Steglitz |
Pogrzeb | Berlin-Dahlem |
Narodowość | pruski |
Trening | Uniwersytet Martina Lutra w Halle-Wittemberg |
Zajęcia | Sędzia , polityk |
Właściciel | Domäne Dahlem ( we ) |
---|---|
Różnica | Order Orła Czerwonego I klasy |
Karl (Carl) Friedrich Beyme (urodzony dnia10 lipca 1765w Królewcu - zmarł dnia10 grudnia 1838w Steglitz ), nobilitowany „baron von Beyme” w 1816 r., był pruskim ministrem i radnym państwowym. Współredaktor Allgemeines Landrecht zniósł kwestię sądową i karę śmierci za przestępstwo aborcji.
Carl-Friedrich Beyme jest jednym z ośmiorga dzieci chirurga wojskowego Johanna-Gottfrieda Beyme i jego żony Charlotte Eleonore Bauer. Jego ojciec zmarł, gdy miał zaledwie pięć lat. Uczęszczał do szkoły podstawowej w Soldin i Królewcu , następnie ukończył szkołę średnią w Fundacji Francke w Halle, gdzie uzyskał solidną kulturę klasyczną . Następnie zapisał się na Wydział Prawa Uniwersytetu w Halle , gdzie studiował pod kierunkiem Daniela Nettelbladta i teologa Johanna Semlera .
Beyme wszedł Sądownictwa w 1788 jako asesor w Sądzie Apelacyjnym : pracował tam pod kierunkiem Heinricha Dietricha von Grolmana , o składzie kodeksu cywilnego ( Allgemeines Landrecht ) Prus. Sukcesywnie odrzuca propozycję kanclerza Uniwersytetu w Halle objęcia katedry prawa w jego placówce (pomimo obietnicy następcy Nettelbladta później na stanowisku rektora Wydziału), a następnie w randze intendenta w armiach. Generała Paula von Natalis . W 1791 roku otrzymał awans na sędziego. Wielokrotnie odmawia wzięcia pod uwagę wymuszonych zeznań uzyskanych za pomocą tortur . Chociaż był wówczas najmłodszym sędzią w sądzie, koledzy oskarżyli go o cenzurę i wybrali do komisji rewizyjnej. Działa również jako arbiter w Królewskiej Loterii .
Zdobył zaufanie młodego króla Fryderyka Wilhelma III , kończąc w drodze kompromisu oskarżenia, które rzeczywiście były bezpodstawne, zainicjowane przez młodego władcę przeciwko kochance ojca, hrabinie von Lichtenau . Na początku 1798 r. Awansował na radcę ministra do spraw sądowych. Na tym stanowisku zniósł sądowe tortury i karę śmierci dla kobiet winnych „ dzieciobójstwa ”, wprowadzając jednocześnie wobec „nieodwracalnych przestępców” ( unverbesserliche Bösewichter ) karę deportacji na Syberię lub do Indii. Kiedy urzędujący szef sztabu Anastazjusz Mencken zmarł w 1801 roku, Beyme był odpowiedzialny za sprawy wewnętrzne. Tam, kilka lat przed reformami Steina i Hardenberga , ogłosił zniesienie dziedzicznej pańszczyzny (czyli praktycznie wyzwolenie 50 000 chłopów); ale Szlachta ma mgliste spojrzenie na powstanie rządu, a Beyme, ze swoimi zaawansowanymi pomysłami, jest jednym z jego ulubionych celów. Dzieje się tak dlatego, że gabinet, niekompetentny do wszystkiego, co regulowało interesy arystokratyczne, składał się na ogół tylko z członków burżuazji, co wzmacniało żale książąt.
Beyme na początku kampanii 1806 r., Choć oficjalnie nie został nim obdarzony , de facto pełnił funkcję szefa sztabu, co wystawiało klęski Jeny i Auerstaedta na rachubę jego braku doświadczenia: te wyrzuty były jedynie ostrą reakcją. rozliczenia rachunków między ministrami vom Stein i Hardenberg . W 1807 r. Efemeryczny pełnił funkcję prezesa Sądu Apelacyjnego. Po rezygnacji Steina szczyt swojej kariery osiągnął w 1808 r., Mianując go na stanowisko „Szefa Sprawiedliwości”, czyli Strażnika Pieczęci. Dwa i pół roku później (4 czerwca 1810), został zwolniony z tego stanowiska na wniosek kanclerza Karla Augusta von Hardenberga i udostępniony; ale w czasie kampanii niemieckiej był namiestnikiem Pomorza. Nobilitowany na początku 1816 r. (Zatytułowany Baron von Beyme), kanclerz Hardenberg postawił go w czerwcu na czele sądu specjalnego prowincji Nadrenii ; jest wspominany wMarzec 1817 do Rady Stanu oraz w miesiącu Listopad 1817zostaje ministrem ds. reformy sądownictwa. Król nadał mu w 1819 roku Order Orła Czerwonego I klasy z liśćmi dębu (ale według Sariga byłby to order II klasy), wkrótce po udekorowaniu Żelaznego Krzyża na białej krawędzi . Nie przeszkadza to w tym w miesiącuGrudzień 1819maszerować u boku von Boyena w proteście przeciwko dekretom z Karlsbadu i rezygnacji Wilhelma von Humboldta .
Do śmierci mieszkał teraz w odosobnieniu w swojej posiadłości w Steglitz . W 1830 roku został doktorem honoris causa na Uniwersytecie w Berlinie . Jego grób, widoczny do dziś, znajduje się na cmentarzu św. Anny w Berlinie (który dziś jest częścią cmentarza w Dahlem ). Po raz pierwszy poślubił Charlotte-Ernestine Meyer (†17 kwietnia 1821), wdowa Schlechtendal, aw drugim małżeństwie Anna-Christine Frentzell († 18 września 1835), wdowa von Schultze, którą, jak widzimy, przeżył. Z tego ostatniego związku miał przedwcześnie zmarłego syna i córkę Charlotte-Wilhelmine, która poślubiła Carla Heinricha von Gerlacha .
Beyme nie był jednomyślny wśród swoich współczesnych: nowicjusz gotowy na wszystko, dla jednych nietolerancyjny jakobin , dla innych liberalny urzędnik państwowy, zakochany w postępie, wielki sługa państwa pruskiego.
Steglitz, który za czasów Beyme był majątkiem położonym naprzeciw bram Berlina, został w 1801 roku uwolniony przez Beyme od praw seigneurystycznych, które zabraniały jego kupna burżuazji. On sam odkupił w 1804 r. Ziemie Dahlem , Schmargendorf i Ruhleben . Jego córka zrzekła się praw do tych ziem w 1841 roku. Jego własna posiadłość w Steglitz, którą zbudował przez architektów Davida Gilly'ego i Heinricha Gentza , pozostaje pomnikiem sklasyfikowanym jako Zamek Wrangla . Jego imię nosi brukowana ulica od 1870 roku. Inne ulice zostały mu poświęcone w 1898 r. Na późniejszych przedmieściach Berlina-Friedrichshain i dzielnicy Grunewald : w latach 50. przemianowano je na „Lehmbruckstraße” i „Furtwänglerstraße”. Steglitz, Schmargendorf, Dahlem i Ruhleben zostały zaanektowane w 1920 r. W Wielkim Berlinie .