Wybrzeża Gwinei rozciąga się 3600 km od półwyspu Cape Verde do góry Kamerun . Jest to część wybrzeża Afryki, gdzie Europejczycy praktykowane, od połowy XV -go wieku, intensywnego handlu z nadmorskich królestwach afrykańskich. Złoto i niewolnicy byli przedmiotem lukratywnych transakcji. Niewolnicy zostali schwytani na rozległym obszarze w Afryce Zachodniej , w głębi lądu, między Zatoką Gwinejską a środkowym biegiem Nigru . Przyzwyczailiśmy się nazywać tę bardzo słabo zdefiniowaną przestrzeń geograficzną Gwineą.
Przed przybyciem wzdłuż wybrzeży Gwinei Europejczycy mieli dostęp do towarów z Afryki Subsaharyjskiej przez Maghrebiów z wybrzeża Barbary, którzy kontrolowali również transsaharyjskie szlaki handlowe . Sprzedawano złoto i niewolników jako pochodzące z Djenné , mitycznego miasta czarnej Afryki, ze słynnym meczetem, dużym rynkiem i dużą bazą wypadową dla karawan nad brzegiem Nigru.
Trzy trasy transsaharyjskie dotarły do kraju Dżenne:
Dzięki postępowi żeglugi udało się ominąć barbarzyńców i dotrzeć do Djenné od południa, Europejczycy nazwali nową linię brzegową, z której można było teraz handlować z Dżennem „wybrzeżem Gwinei” .
Dla Leona Afrykańczyka (1494-1554), który spędził młodość w Fezie, i dla niektórych późniejszych autorów, którzy go wspominają, nazwa ta pochodzi od imienia "Djenné". To świadectwo ma tę zaletę, że informuje nas o wielkiej sławie tego miasta wśród Maghrebu. Ale niektórzy inni autorzy zwracają uwagę, że w językach tamazight , którymi posługują się Berberowie z Afryki Północnej i Tuaregowie, wyrażenie Akal n-Iguinawen oznacza „Kraina Czarnych”, Ghinawen „Czarni”, arabskie słowo w języku guinauha lub Genewah w języku maghrebińskim dialekty. Faktem jest, że czarni muzycy pochodzenia subsaharyjskiego, którzy koncertują dziś w całym Maghrebie, nazywani są Gnaouas (Gwinei). Nie ma zatem pewności co do etymologii słowa Gwinea.
Pierwsze wystąpienie słowa Gwinea znajduje się w Kronice Gomesa Eanesa de Zurary napisanej w 1453 roku i zatytułowanej Discoveries of Henry the Navigator . W 1483 roku Jan II Portugalski dodał do swoich tytułów tytuł Pana Gwinei (Senhor da Guiné) .
Jeśli wybrzeże Gwinei można zdefiniować i zmapować, Gwinea nie jest regionem, który można precyzyjnie zdefiniować i nanieść na mapę w granicach. Jest to przestrzeń o niewyraźnych konturach, różniąca się znacznie w zależności od miejsca, z którego jest rozważana.
Gwinea jest zapleczu z Djenné , kraju czarnych i może być rozumiane jako dobrze ze wszystkim z Afryki Zachodniej , jak od wszystkich czarnej Afryki . Jest to odpowiednik słowa pochodzenia arabskiego Sudan, które oznacza „kraj Czarnych” w przeciwieństwie do kraju Białych: Maghrebu , Sahary i Egiptu .
Gwinea to obszar w głębi Afryki, do którego można dostać się po zejściu na ląd na wybrzeżu Gwinei. Z tego punktu widzenia Gwinea ogranicza się do Afryki Zachodniej i wyklucza Afrykę Równikową i Afrykę Południową . W wiekach poprzedzających kolonizację jednak XV th do XVIII -tego wieku, stało się to, że Europejczycy odróżnić wysoką Gwinea graniczy Gwinei wybrzeżu półwyspu Cape Verde na Mount Kamerunu i niskim Gwinei z góry Kamerunu do Przylądka Dobrej Nadzieja . Porzucono tę terminologię, która opierała się na różnicy w bogactwie między wybrzeżem bogatym w złoto i niewolników a wybrzeżem w tamtym czasie mniej atrakcyjnym.
Portugalczycy, założeni już na wybrzeżu Sahary w Boujdour (od 1434 r.), Na Cap Blanc (od 1441 r.), Na wyspie Arguin (od 1445 r.), Założyli w 1445 r. Zakład handlowy na półwyspie Zielonego Przylądka w Portudal , na wybrzeżu Serer w 1447 r. iw Cacheu , na północy dzisiejszej Gwinei Bissau , w 1450 r. W latach 1482–1484 założyli urzędy Axim i Saint-Georges-de-la-Mine (São Jorge da Mina) na Złotym Wybrzeżu w dzisiejszej Ghanie .
Te odkrycia są kwestionowane z Portugalczykami przez Dieppois, którzy twierdzą, że dokonali na wybrzeżu Gwinei od roku 1367 bardzo lukratywnego handlu, z którym nawet później związali się z mieszkańcami Rouen .
Od północnego zachodu do południowego wschodu wybrzeże obejmuje następujące linie brzegowe:
Djenné znajduje się 2000 km od Tafilalet (południowe Maroko):
Te miejsca są bardziej dostępne dla Europejczyków z wybrzeża:
Znajduje się między strefą równikową (deszcz i wilgotność przez cały rok) na południu i strefą Sudanu (z dłuższą porą suchą) na północy, a następnie strefą Sahelu (jeszcze dłuższa pora sucha) dalej na północ na skraju Sahara .