Olcha zielona

Alnus viridis

Alnus viridis Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Olcha zielona Klasyfikacja
Królować Plantae
Sub-panowanie Tracheobionta
Podział Magnoliophyta
Klasa Magnoliopsida
Podklasa Hamamelidae
Zamówienie Fagale
Rodzina Betulaceae
Uprzejmy Alnus

Gatunki

Alnus viridis
( Chaix ) DC. , 1805

Klasyfikacja filogenetyczna

Klasyfikacja filogenetyczna
Zamówienie Fagale
Rodzina Betulaceae

Alnus viridis , zwany olcha zielona , Alder Sitka , Verne , lub Arcoce Savoie gatunek olcha płci Alnus , bardzo obecny we wszystkich obszarach górskich lub na zimno z półkuli północnej . Należy do rodziny Betulaceae .

Siedlisko

Gatunek ma pięć podgatunków, z których każdy ma swój obszar ekspansji. Niektóre podgatunki są czasami traktowane jako różne gatunki przez niektórych autorów:

Podgatunek Alnus viridis subsp. maximowiczii generalnie nie jest już rozpoznawany. Przywrócił swój status gatunkowy pod nazwą Alnus maximowiczii

Opis

Występuje jako krzew lub małe drzewo o wysokości 3-12  m , ma brązową korę. Na liście są błyszczące zielone poniżej z kępkami włosków pod kątem żyłach, podwójne spiczaste zęby owalnym kształcie, od 3 do 8  cm długości i 2 do 6  cm szerokości. Gałązki nagie, pąki spiczaste, ledwo podszyte; jasne fiolety. Kwiat to kociak, który pojawia się późną wiosną po tym, jak liście pojawiają się w przeciwieństwie do innych olch. Części płci męskiej są obwisłe, mają długość od 4 do 8  cm, podczas gdy części płci żeńskiej mają tylko 1  cm długości i są pogrupowane w grupy od 3 do 10 na gałęziach. Te nasiona są między 1 i 2  mm długości, to światło w kolorze brązowym i mają cienkie skrzydła.

Drzewo rośnie szybko nawet na ubogich glebach. Na ogół kolonizuje tereny górskie podlegające regularnym lawinom . Może rzeczywiście odrastać z korzeni, w przeciwieństwie do dużych drzew, z którymi konkuruje w tych regionach. Ponadto jego elastyczność pozwala mu leżeć pod śniegiem (gdzie może sprzyjać wybuchowi lawiny, zniechęcając do zasiedlania się innych gatunków w dół rzeki) lub uginać się bez uszkodzeń pod lawiną. Wreszcie jego system korzeniowy chroni glebę przed erozją  ; z Vernes lub arcoces (ojczystego nazwa gatunku w Sabaudii ) są zatem krzewy bardzo znane z wąwozów i stromych zboczach od połowy góry .

Olcha zielona wiąże azot atmosferyczny dzięki bakteriom Alnus-Frankia. Drzewostany olszy zielonej uwalniają średnio 1,3 kg podtlenku azotu na hektar. W Szwajcarii emisje te stanowią 1,5% krajowych emisji gazów cieplarnianych. Aby przeciwdziałać ekspansji olchy zielonej, najlepszym rozwiązaniem byłyby owce engadyńskie .

Dystrybucja

W Szwajcarii olsza zielona jest rzadkością na Jurze , występuje głównie w Alpach, gdzie rozrasta się z powodu porzucenia pastwisk na dużych wysokościach. W 2013 roku w Alpach Szwajcarskich lasy olsów zielonych pokryły 500  km 2 .

posługiwać się

Czasami sadzi się ją w celu poprawy jakości gleby (dzięki jej zdolności do wiązania azotu w glebie ), co umożliwia przesadzanie drzew na bardziej interesujące komercyjnie drewno.

W Quebecu suszone kocięta są używane jako przyprawa pod nazwą „pieprz wydmowy”, o cytrynowym smaku i pewnej goryczce, które mogą zastąpić czarny lub różowy pieprz i są podobne do długiego pieprzu.

Równoznaczny

Bibliografia

  1. (en) Flora Europaea: Alnus viridis
  2. Owen Johnson, David more, Delachaux Guide to European Trees: 1500 gatunków opisanych i zilustrowanych , Paris, Delachaux,2005, 464  s. ( ISBN  978-2-603-01441-7 )
  3. (w) Flora Ameryki Północnej: Alnus viridis
  4. Melanie Gysler, „  Zarośla olchy zielonej i jego wpływ na efekt cieplarniany  ”, Schweizer Bauernverband ,listopad 2017( przeczytaj online )
  5. „  Karta gatunków  ” , na www.infoflora.ch (dostęp 13 marca 2021 )
  6. „  olcha zielona, ​​najeźdźca Alp  ”, Le Temps ,13 sierpnia 2013( ISSN  1423-3967 , przeczytany online , dostęp 13 marca 2021 )
  7. (w) Ewing, Susan. Informator o naturze Wielkiej Alaski. Portland: Alaska Northwest Books, 1996.

Linki zewnętrzne