Narodziny |
1 st czerwiec 1876 Renana |
---|---|
Śmierć |
20 lipca 1972 r lub 23 lipca 1972 r Le Locle |
Narodowość | szwajcarski |
Czynność | Malarz |
Jean André Evard , ur1 st czerwiec 1876w Renan , niedaleko La Chaux-de-Fonds i zmarł dnia20 lipca 1972 rw Le Locle jest szwajcarskim malarzem i projektantem . Ma szczególne znaczenie dla dziedziny konstruktywizmu i jest jednym z pierwszych artystów, którzy pracowali w sposób niefiguratywny . W ciągu swojego życia wykonał setki obrazów olejnych , dużą liczbę rysunków oraz 2000 do 3000 akwarel i gwaszy .
André Evard urodził się 1 czerwca 1876 w Renan ( Jura Berneńska ), syn Jean-Félix Evard (1849-1879) i Marie Sagne (1852-1921). Po śmierci ojca matka i syn przeprowadzają się do La Chaux-de-Fonds , gdzie Marie Evard prowadzi cukiernię. Początkowo także cukiernik, André, podjął się później studiów artystycznych, które umożliwił spadek. Studiował od 1905 do 1909 roku w Wyższej Szkole Sztuki La Chaux-de-Fonds i śledził rzemiosła artystycznego kursy z Charles L'Eplattenier , byłego ucznia Ferdinand Hodler . Wyróżniał się pracą złotnika i emalii o wielkiej finezji, dzięki czemu zyskał przydomek „jubilera malarstwa” od L'Eplatteniera , który przepowiedział mu przyszłość jako emaliera . W tym czasie sztuka Evarda była nadal pod silnym wpływem secesji . Wśród jego przyjaciół studyjnych byli m.in. Le Corbusier , Conrad Meili i Léon Perrin , z którymi pracował przy dekoracji i malowaniu prywatnych willi i kościołów w stylu jodły . Na przykład wraz z Le Corbusierem zaprojektował wnętrza pomieszczeń Villa Fallet (en) w La Chaux-de-Fonds.
Od 1907 zainteresowania artystyczne Evarda skupiały się głównie na malarstwie i rysunku. W tym samym roku odbył długą podróż studyjną do Włoch , gdzie poświęcił się nauce mistrzów. W kolejnych latach jego prace to głównie portrety małoformatowe i ekspresyjne pejzaże. Pierwsze kolaże wykonał w 1908 roku , ale spotkały się z silnym sprzeciwem. Jego udział w różnych wystawach, m.in. w Monachium w 1909 czy Neuchâtel w 1914 , również nie spotkał się z sukcesem. Nastąpił głęboki kryzys w jego tworzeniu i całkowita reorientacja. Od 1913 zaczął swoje pierwsze abstrakcyjne , kubistyczne i konstruktywne eseje , które doprowadziły go do czołówki awangardy i to nie tylko w Szwajcarii . Coraz bardziej poświęca się zasadzie cyklu (podobnie jak jego Róże ), ponieważ fascynują go formalne i barwne wariacje na temat podstawowego motywu.
Po śmierci matki spędził długie okresy w Paryżu od 1923 do 1927 roku i ponownie zaczął dogłębnie studiować dawnych i współczesnych mistrzów. Poznał artystów takich jak Georges Braque , Robert Delaunay i Theo van Doesburg , którzy zaproponowali mu pracę w grupie De Stijl . Po raz pierwszy zetknął się także z rzeźbą afrykańską , co wzmocniło jego zainteresowanie sztuką pozaeuropejską. Szczególną wagę przywiązuje do koloru czarnego , który jest dla niego „arystokratą kolorów”. Niektóre z jego abstrakcyjnych , kubistycznych i konstruktywnych prac powstałych w tych paryskich latach są wystawiane w Salon des Indépendants i Salon d'Automne . Chociaż André Evard był wówczas centralnym artystą awangardowym, odrzucał propozycje marszandów i prawie nigdy nie sprzedawał swoich dzieł właścicielom galerii ani kolekcjonerom . Uznania szuka niemal wyłącznie w kontekście oficjalnych instytucji.
Po powrocie do La Chaux-de-Fonds , w 1928 ożenił się z Madelaine Reguin, córką malarza Louisa Reguin . Kolejny rok był trudnym punktem zwrotnym: w wyniku krachu na giełdzie stracił całą swoją fortunę. Od tego momentu do końca życia żyje bardzo skromnie. Podróż do Paryża nie jest już dla niego możliwa. Jego wpływ został w ten sposób zredukowany do swojego regionu, z którego odtąd nigdy nie wyjechał. Jego awangardowe dzieła nie cieszą się popularnością wśród konserwatywnej publiczności. Zrezygnowany, najpierw zaprzestał produkcji, a od 1932 zmienił styl , by zwiększyć swoje szanse na sprzedaż. Tworzy w ten sposób, oprócz równolegle realizowanych prac betonowych , pewną ilość martwych natur i tradycyjnych pejzaży figuratywnych, niemal bez ludzkiej reprezentacji, wyróżniających się mocnym kolorem.
Brał udział w kilku wystawach, takich jak Zeitprobleme in der Schweizer Malerei und Plastik w 1936 w Kunsthaus w Zurychu . Jest dziesiątym członkiem nowopowstałej grupy artystycznej allianz , która stanowi platformę dla artystów awangardowych i skupia ważnych przedstawicieli sztuki abstrakcyjnej i surrealistycznej . Ale i tutaj nie wykorzystuje atutów grupy, co wzbudza bardzo małe zainteresowanie miejscowej publiczności. Ponieważ oficjalna sztuka szwajcarska jest zorientowana na tradycyjny gust, uzyskanie publicznych zleceń przez Evard staje się prawie niemożliwe. W ten sposób jest stopniowo spychany na dalszy plan i postanawia wycofać się w izolację. Ostatnia wystawa jego spektakli zrealizowanych za jego życia miała miejsce w 1951 roku .
Jego sztuka nieustannie oscyluje między stylem abstrakcyjnym a figuratywnym . Jego liczne pejzaże i martwe natury charakteryzują się mocnym kolorem, który wyraża jego panteistyczną wizję natury. Reprezentował wiele zachodów słońca i barwnych krajobrazów Jury . Tuż przed śmiercią w 1972 roku ukończył swoje ostatnie dzieło: promienny i triumfalny krzyż . André Evard został zapomniany przez długi czas. Dopiero w ostatnich latach podjęto wysiłki, aby ponownie nagłośnić jego wieloaspektowe dzieło. W 1975 roku szwajcarski pisarz Pierre du Bois de Dunilac ujawnił swoją twórczość i życie poprzez pierwszą książkę poświęconą wyłącznie jemu. W 2005 roku pod przewodnictwem Edmonda Charrière i Silvii Rohner w Muzeum Sztuk Pięknych w La Chaux-de-Fonds odbyła się wystawa jego prac , co można uznać za oficjalne uznanie jego talentu.
Po ukończeniu studiów, Evard namalował pierwszy w ciągłości tradycji francuskiej z końca XIX -tego wieku i początku XX th wieku . Łączy wpływy malarstwa salonowego, impresjonizmu i symboliki z wpływami Vincenta Van Gogha, ale także sztuki Dalekiego Wschodu , którą myli, tworząc własny styl. W swoich kompozycjach kolorystycznych potrafi skoordynować całkowicie przeciwne kolory w absolutnej harmonii. Niezwykła swoboda druku, szeroka gama nastrojów, subtelne modulacje kolorów i chromatyczna żywotność charakteryzują jego prace, ponieważ Evard chciał przywrócić kolorom ich „ducha”.
Stopniowo odchodzi od zadanych form, ornamentalnych czy symbolicznych, przechodząc od ornamentu do struktury. W pracach takich jak Crocus , Roses , Black Roses , Chardon , Nocturne czy Pyramid na pierwszy plan wysuwa się na przykład stonowany i plastyczny lub geometryczny wzór. Jego prace z lat 20. przypominają więc Wasilija Kandinsky'ego , Juana Grisa i Georgesa Braque'a . Wręcz przeciwnie, wydaje się łączyć wszystkie te różne wpływy we własnym stylu.
Wzorcowym przykładem jego ewolucji od obrazu figuratywnego do obrazu konstruktywnego jest jego seria Róż . W 1917 po raz pierwszy wprowadził z Trois różami motyw, któremu poświęcił się przez ponad dekadę. https://www.youtube.com/watch?v=95_5Bt332i0 Jego zamiłowanie do różnorodności i obsesyjny sposób pracy ujawniają się tutaj po raz pierwszy: raz zmienia kolory w ledwo zauważalny sposób, innym razem wręcz przeciwnie, cała kompozycja . Postępowy poboru wychodząc z przedmiotu natury osiągnąć tutaj przykładowego sposobu, przechodząc od kubizmie do konstruktywizmie . O ile na początku kładzie nacisk na pobyt wierny kolor , stopniowo porzuca ten aspekt, uwalnia się od kolorów i dodaje pionowe i poziome linie na obrazie, dzięki czemu obiekt reprezentowane niemal kształt. Czysto geometryczny . Evard odchodzi od figuratywnego przedstawiania dzięki tym liniom, które tworzą napięcie w przestrzeni i wybiera kolory według ich sentymentalnych wartości, gorących i zimnych, jasnych i ciemnych lub żartobliwych i surowych.
Twórczość André Evarda jest trudna do sklasyfikowania w kategoriach historii sztuki . Nie był przywiązany do żadnego nurtu stylistycznego, a wręcz przeciwnie odwoływał się do przeszłości, mieszał style i wymyślał coś nowego. Zarówno secesja, jak i kubizm czy abstrakcja geometryczna i konstruktywistyczna naznaczyły jego twórczość. Choć był część z awangardy w Paryżu , on następnie powrócił do malarstwa figuratywnego .
Z jednej strony gra kształtów i kolorów prowadzi do bardzo wyrazistych figuratywnych pejzaży, z drugiej zaś wynika z wyraźnej redukcji fascynujących martwych natur , ukazujących niezwykłe zestawienia kolorów i relacje między zupełnie nowym obiektem a przestrzenią . André Evard malował w sposób abstrakcyjny, kiedy mało kto inny to robił, i powrócił do malarstwa figuratywnego, gdy dominowała sztuka abstrakcyjna . Zawsze podejmował ryzyko zmiany stylu i to też czyni jego twórczość tak wyjątkową.