Ali Bey al-Kabir

Ali Bey al-Kabir Obraz w Infobox. Portret Ali Beya, regenta Egiptu - Johann Andreas Benjamin Nothnagel. Funkcjonować
Beylerbey of the eyalet of Egypt ( d )
1768-1769
Rakım Mehmed Pasha ( d ) Köprülü Hafız Ahmed Pasha ( d )
Biografia
Narodziny 1728
Mingrélie ( Księstwo Abchazji )
Śmierć 1773
Kair
Imię w języku ojczystym علي بك الكبير
Czynność Polityk

Ali Bey al-Kabir , urodzony w 1728 r. I zmarł w 1773 r. , Jest wodzem mameluków , gubernatorem prowincji osmańskiej w Egipcie , który zbuntował się przeciwko potędze osmańskiej. Został pokonany i zabity w 1773 roku.

Biografia

Wniebowstąpienie

Urodzony w 1728 roku w Gruzji ( Abchazja ), przypuszczalny syn prawosławnego księdza , został sprzedany jako niewolnik w Imperium Osmańskim i został mamelukiem (żołnierzem-niewolnikiem) w osmańskiej prowincji Egiptu  ; wznosi się w jednym z głównych domów mameluków, Qazdughliya, w czasie, gdy różne frakcje wojskowe rywalizują o władzę kosztem władzy osmańskiej. Został szefem Qazdughliya i został uznany przez władze osmańskie za bey (starszy oficer, stopień niższy niż paszy ). W 1760 r. Rody mameluckie uznały go za szejka al beleda (pana kraju, tytuł honorowy). Otoczył się lojalnymi porucznikami, w tym młodym Muhammadem Bey Abû Dhahâbem, którego uwolnił i mianował bey w 1764 r. W 1766 r. Dom Ali Beya był największy z 3000 mameluków z 10 000 w prowincji. Aby go utrzymać, naciskał na kupców żydowskich, chrześcijańskich i zagranicznych. Po krótkim wygnaniu w Syrii wrócił do Kairu i zredukował osmańskich gubernatorów do nominalnej władzy. W latach 1767-1770 skoncentrował władzę w swoich rękach, eliminując inne bejsy mameluków. Jeden z jego poruczników i przyszłych rywali, Djezzar Ahmed Bey , porzucił go następnie, aby oddać się pod opiekę Wzniosłej Porty, która dała mu dowództwo w Syrii .

Mistrz Egiptu

W 1769 r. Ali Bey, mistrz Kairu, umocnił swoją władzę, wysyłając swojego porucznika Abû Dhahâba (Abu Dahab), aby podporządkował sobie Beduina Hawwarę, ówczesnych władców dużej części Górnego Egiptu . W 1768 roku wysłał tego samego Abû Dhahâba do Arabii Osmańskiej  (w), aby załatwić sukcesję Sharifa w Mekce . Plotka, niewątpliwie bezpodstawna, potwierdza, że ​​szeryf przyznaje Ali Bey tytuł sułtana Egiptu , którego mamelucy nie posiadali od 1517 roku. W każdym razie Ali Bey narusza suwerenne prerogatywy, pokonując waluty, w których jego nazwisko widnieje obok nazwiska Osmański sułtan. Pozostał jednak lojalny wobec potęgi Konstantynopola i zapewnił mu kontyngenty wojskowe podczas wojny rosyjsko-tureckiej w latach 1768-1774 .

W 1770 r. Ali Bey podjął się podboju Palestyny ​​i Syrii. Kieruje proklamację do Ulemów , Cadis i innych notabli syryjskich, twierdząc, że zbliża się do zakończenia tyranii Othmana Paszy al-Kurjiego  (in) , gubernatora Damaszku , i przywrócenia bezpieczeństwa pielgrzymki do Mekki .

Dahir al-Umar, wódz plemienia Zajdani w regionie Tyberiady , był wówczas panem pół-niezależnego księstwa wokół Akki . Ali Bey jest sojusznikiem od wygnania w 1766, zapewnił go o liczne poparcie wśród szyitów , maronitów i druzowie emirów z Mount Lebanon . Pod wpływem swojego chrześcijańskiego bankiera Ibrahima Sabbagha Dahir al-Umar rozważa sojusz z Rosją .

Ali Bey, który nazywa siebie Aziz Misr (potężny Egipt), gromadzi dużą armię z europejskimi doradcami. Polecenie powierzył Abû Dhahâbowi, który dotarł do Damaszku . Ale ci ostatni, albo z niechęci do walki z Turkami, albo z powodu obaw przed opuszczeniem Egiptu przez mameluków, zawrócili i pomaszerowali na Kair, oskarżając Ali Beya o zdradę na korzyść Rosjan. W 1772 roku Ali Bey musiał uciekać z Egiptu, pozostawiając władzę Abû Dhahâbowi. W latach 1772-1773, gdy rosyjska flota Aleksego Orłowa operowała na Morzu Śródziemnym, Ali Bey, finansowany przez Ibrahima Sabbagha, wezwał Rosjan, zebrał zwolenników i oblegał port Jaffa w Palestynie, który zdobył wLuty 1773. Natychmiast maszeruje na Egipt, aby spróbować odzyskać władzę, ale Abu Dhahâb, wzywając do zjednoczenia muzułmanów przeciwko przywódcy sprzymierzonemu z Rosjanami, gromadzi wszystkie siły egipskie. Ali Bey został pobity i zmarł w wyniku odniesionych obrażeń8 lutego 1773.

Konsekwencje

Wśród jego współczesnych bunt Ali Beya przeciwko Porte wzbudził żywe zainteresowanie na Zachodzie, gdzie był postrzegany jako orędownik wolności przeciwko osmańskiemu despotyzmowi. The Gazette de France przedstawia go jako „Sudana (sułtana) Egiptu, następcę faraonów , wyzwoliciela Ziemi Obiecanej i Mekki  ”. Wręcz przeciwnie, Egipcjanie, bardziej wrażliwi na przynależność religijną niż narodowość, uważają Ali Beya za zdrajcę sprawy muzułmańskiej. Pokazując kruchość potęgi osmańskiej na Bliskim Wschodzie, nieświadomie pomógł przygotować się do podboju Egiptu przez Francuzów w 1798 roku .

Bibliografia

  1. Bouillet, str. 51
  2. Ali Bey al-Kabir , Alexander Mikaberidze , Konflikt i podbój w świecie islamskim: encyklopedia historyczna , t. Ja, wyd. Alexander Mikaberidze, (ABC-CLIO, 2011), 83–84.
  3. Henry Laurens (red.), The Egyptian expedition, 1798-1801 , Armand Colin, 1989, s. 55-56.
  4. Henry Laurens (red.), The Egyptian expedition, 1798-1801 , Armand Colin, 1989, s. 56-57.
  5. Henry Laurens (red.), The Egyptian expedition, 1798-1801 , Armand Colin, 1989, s. 57-59.
  6. Robert Mantran (red.), Historia Imperium Osmańskiego , Fayard, 1989, str.  378 do 380
  7. Henry Laurens (red.), The Egyptian expedition, 1798-1801 , Armand Colin, 1989, s. 59.
  8. Henry Laurens (red.), The Egyptian expedition, 1798-1801 , Armand Colin, 1989, s. 59-60.
  9. Henry Laurens (red.), The Egyptian expedition, 1798-1801 , Armand Colin, 1989, s. 60-61.

Bibliografia