Stolarz Alejo

Kluczowe dane

Imię urodzenia	Alejo Carpentier y Valmont
Narodziny	26 grudnia 1904 Lozanna , Szwajcaria
Śmierć	24 kwietnia 1980(w 75) Paryż 7 th ( Francja )
Podstawowa działalność	powieściopisarz , pisarz opowiadań , eseista , muzykolog
Nagrody	Międzynarodowa Nagroda Alfonso-Reyesa (1975) Nagroda Światowa Cino-Del-Duca (1975) Nagroda Cervantesa (1977)

Autor

Język pisania	hiszpański
Gatunki	powieść , opowiadanie , esej

Podstawowe prace

Alejo Carpentier y Valmont , ur.26 grudnia 1904 w Lozannie i zmarł dnia 24 kwietnia 1980w 7 th dzielnicy Paryża , to pisarz kubański pisarz, eseista, muzykolog, którzy głęboko wpłynęły literaturę Latynoamerykańskie podczas jego rozwoju.

Biografia

Alejo Carpentier jest synem Jorge Juliána Carpentiera, francuskiego architekta i Liny Valmont, nauczycielki języka rosyjskiego . Urodził się w Lozannie, ale większość dzieciństwa spędził na Kubie. Miał 12 lat, gdy jego rodzina przeniosła się do Paryża. Tam zaczął studiować muzykologię. Po powrocie na Kubę młody człowiek zaczął studiować architekturę, której nie chciał ukończyć. Poświęcił się dziennikarstwu , ale jego zaangażowanie na rzecz lewicy przyniosło mu pobyt w więzieniu (1928), pod przewodnictwem Gerardo Machado , zanim zmusił go do emigracji do Francji. Tam poznał surrealistów , m.in. André Bretona , Paula Éluarda , Louisa Aragona , Jacquesa Préverta i Antonina Artauda . Podczas tego pobytu odbył kilka podróży do Hiszpanii, gdzie rozwinął fascynację barokiem .

Po powrocie na Kubę w 1939 r. rozpoczął karierę jako dziennikarz i felietonista radiowy. Uczestniczy w ceremonii santerii i interesuje się kulturą afro-kubańską. W 1943 roku został oznaczony przez pobytu na Haiti , podczas której odwiedziła twierdzy twierdzy La Ferriere i pałacu Sans Souci z Henri Christophe . W 1945 przeniósł się do Caracas ( Wenezuela ), gdzie mieszkał do 1959. Po triumfie rewolucji kubańskiej wrócił do Hawany. W 1966 został radcą w ambasadzie kubańskiej we Francji, gdzie przebywał do śmierci. Komponuje kilka ścieżek dźwiękowych do filmów dla Cuba Sono Film, firmy powiązanej z Komunistyczną Partią Kuby .

Alejo Carpentier słynie ze swojego barokowego stylu i teorii prawdziwego maraillosa . Do jego najbardziej znanych dzieł we Francji należą Le Siècle des Lumières (1962), La Guerre du Temps (1967), Koncert barokowy (1974). Jego pierwsza powieść, Ékoué-Yamba-Ó ( Ecue-yamba-o!, 1933), ma inspirację afro-kubańską. W swojej pierwszej wielkiej powieści Królestwo tego świata ( El reino de este mundo , 1949) przywołuje haitański ruch rewolucyjny. Również w prologu tej powieści opisuje swoją wizję prawdziwego maraillosa, czyli „cudownej rzeczywistości”, którą krytycy będą utożsamiać z magicznym realizmem .

Pobyt w Wenezueli w latach 1945-1959 wyraźnie zainspirował go do opisania nienazwanego południowoamerykańskiego kraju, w którym rozgrywa się większość jego powieści Le Partage des eaux ( Los pasos perdidos , 1953).

Jego powieść The Recourse of the Method ( El recurso del método ), opublikowana w 1974 roku, jest jedną z wielkich powieści literatury latynoamerykańskiej, która rysuje typowy portret dyktatora (przyjmując za wzór postać Machado) - w 1978 roku , Miguel Littín zaadaptował go do kina pod tym samym tytułem El recurso del método . Carpentier poprzedza w tym Miguel Ángel Asturias z Monsieur the President ( El Señor Presidente , 1946) i Augusto Roa Bastos ze mną, Najwyższym ( Yo el Supremo , 1974), a następnie Gabriel García Márquez z L'Automne du patriarche ( El Otoño del Patriarca , 1975) i Mario Vargas Llosa z La Fête au Bouc ( La Fiesta del chivo , 2000).

Koniec jego życia naznaczony jest walką z rakiem, a on kończy swoją ostatnią powieść.

Zmarł w Paryżu dnia24 kwietnia 1980w wieku 75 lat. Jego ciało zostaje przeniesione na Kubę, gdzie zostaje pochowane na cmentarzu Colón w Hawanie . Jego pogrzeb odbywa się 28 kwietnia w obecności prezydenta Fidela Castro .

Pracuje

Powieści

¡Écue-Yamba-O! (1933)Wydane w języku francuskim pod tytułem Ékoué-Yamba-Ó , w przekładzie René-L.-F. Durand, Paryż, Gallimard, kol. „Z całego świata”, 1988; wznowienie powieści, a następnie Lettres des Antilles , Paryż, redaktor Ypsilon, 2017
El reino de este mundo (1949)Wydane w języku francuskim pod tytułem Le Royaume de ce monde , w przekładzie René-L.-F. Durand, Paryż, Gallimard, coll. „Z całego świata”, 1954; reedycja, Paryż, Gallimard, coll. "Folio" n O 1248 1980
Los pasos perdidos (1953)Wydane w języku francuskim pod tytułem Le Partage des eaux , w przekładzie René-L.-F. Durand, Paryż, Gallimard, coll. „Z całego świata”, 1955; reedycja, Paryż, Gallimard, coll. "Folio" n o 795 1976
El acoso (1956)Wydane w języku francuskim pod tytułem Chasse à l'homme , w przekładzie René-L.-F. Durand, Paryż, Gallimard, coll. "La Croix du Sud", 1958; reedycja, Paryż, Gallimard, coll. "Obcokrajowiec", 1993; reedycja, Paryż, Gallimard, coll. "L Imaginaire" n o 676 2015
El siglo de las luces (1962)Wydane w języku francuskim pod tytułem Le Siècle des Lumières , w przekładzie René-L.-F. Durand, Paryż, Gallimard, coll. "La Croix du Sud", 1962; reedycja, Paryż, Gallimard, coll. "Folio" n o 981 1977
Concierto barroco (1974)Wydane w języku francuskim pod tytułem Koncert barokowy w przekładzie René-L.-F. Durand, Paryż, Gallimard, kol. „Z całego świata”, 1976; reedycja, Paryż, Gallimard, coll. "Folio" n O 1020 1978
El recurso del metodo (1974)Wydane w języku francuskim pod tytułem Le Recours de la Méthode , w przekładzie René-L.-F. Durand, Paryż, Gallimard, coll. „Z całego świata”, 1975; reedycja, Paryż, Gallimard, coll. "Urojona" n o 567 2008
Pozdrowienie primavery (1978)Wydane w języku francuskim pod tytułem La Danse sacrale , w przekładzie René-L.-F. Durand, Paryż, Gallimard, coll. „Z całego świata”, 1980; reedycja, Paryż, Gallimard, coll. "Folio" n O 3986, 2004; reedycja, Paryż, Gallimard, coll. "L Imaginaire" n o 702 2018
El arpa i la sombra (1979)Wydane w języku francuskim pod tytułem La Harpe et l'Ombre , w przekładzie René-L.-F. Durand, Paryż, Gallimard, coll. „Z całego świata”, 1979; reedycja, Paryż, Gallimard, coll. "Folio" n O 1742 1986

Zbiory opowiadań lub opowieści

Guerra del tiempo (1958)Wydane w języku francuskim pod tytułem Guerre du temps , w przekładzie René-L.-F. Durand, Paryż, Gallimard, coll. "La Croix du Sud", 1967; reedycja, Paryż, Gallimard, coll. "Folio" n O 2032 1989
Cuentos (1976)

Testowanie

Muzyka na Kubie (1946)Wydane w języku francuskim pod tytułem La Musique à Cuba , Paryż, Gallimard, Special Edition Connaissances, 1985
Tristan e Isolda en tierra firma (1949)
Tientos i różnice (1964)
Literatura y conciencia en America Latina (1969)
La ciudad de las columnas (1970)
Ameryka Latina en su musica (1975)
Letra i Solfa (1975)
Razón de ser (1976)
Afirmación literaria americanista (1979)
Bajo el signo de Cibeles. Cronicas sobre España y los españoles (1979)
El adjetivo y sus arrugas (1980)
El musico que llevo dentro (1980)
La novela latinoamericana en vísperas de un nuevo siglo y otros ensayos (1981)
Konferencje (1987)

Antologie publikowane bezpośrednio w języku francuskim

Kroniki , antologia artykułów, Paryż, Gallimard, coll. 'Pomysły' n o 492 1984
Eseje literackie , antologia, Paryż, Gallimard, coll. "Arkady" n o 72 2003

Libretto opery

Manita en el suelo , muzyka Alejandro García Caturla.

Cena £

1956: Nagroda za najlepszą książkę zagraniczną dla Le Partage des eaux (Francja)
1975: Nagroda Światowa Cino-Del-Duca (Francja)
1975: Doktor Honoris Causa z Uniwersytetu w Hawanie (Kuba)
1975: Międzynarodowa Nagroda Alfonso-Reyesa (Meksyk)
1977: Nagroda Cervantesa (Hiszpania)
1979: Nagroda Medici (Francja)

Adaptacje

W kinie

1978 : El recurso del método , meksykańsko - francusko - kubański film w reżyserii Miguela Littina , z Nelsonem Villagrą i Ernesto Gómezem Cruzem Film ukazuje się sukcesywnie we Francji pod tytułami ¡Viva el Presidente! i Rekurs metody .
1989 : Barroco , meksykańsko-kubańsko- hiszpański film w reżyserii Paula Leduca , adaptacja powieści Concerto baroque , z Francisco Rabalem , Angelą Moliną , Ernesto Gómez Cruz

W telewizji

1982 : Concierto barroco , francusko-niemiecko-włoski film telewizyjny w reżyserii José Montes-Baquer , z Jean-François Balmerem
1993 : Le Siècle des Lumières , rosyjsko-kubańsko-francuski film telewizyjny w reżyserii Humberto Solása , z François Dunoyerem , Jacqueline Arenal i Frédéricem Pierrotem

Uwagi i referencje

Jacques Lanctôt , „ Alejo Carpentier, pisarz barokowy ” , w Le Journal de Montréal (dostęp 16 czerwca 2020 r. )
online Archives Paryż, 7 th dzielnicy Paryża, w 1980 roku, akt zgonu n ° 410, 7D 288 Ocena widok 6/31
Harfa i cień , Alejo Carpentier, wydanie Folio, s. 5 ( ISBN 2-07-037742-3 ) .
Éric Bonnargent , Atopia, małe obserwatorium literatury niecodziennej , Aktywny wampir,5 maja 2014 r.( ISBN 978-2-917094-12-9 , przeczytaj online )
Por . Klasa robotnicza to nie kino , Éditions Syllepse, 2013, s. 78 .
Rafael Lucas Alejo Carpentier „sakralizacji krańcu”, w przeglądzie Archipélies n o 1, 2010, str. 103-115 .

Zobacz również

Bibliografia

Renaud Malavialle, „Temat polityczny w El Siglo de las Luces (1962) autorstwa Alejo Carpentiera”, Raison-publique.fr, University of Maine, Le Mans, grudzień 2012.
(es) Pablo Montoya Campuzano, La musica en la obra Alejo Carpentiera , redaktorzy La Carreta, Medellin, 2013, 286 s. ( ISBN 978-958-8427-77-5 ) (poprawiony tekst pracy)
Fabrice Parisot (red.), Alejo Carpentier w progu XXI th century , L'Harmattan, Paris, 2012, 212 str. ( ISBN 978-2-296-55897-7 )
Patricia Pérez Pérez, Kontrowersyjny obraz Europy w dwóch wystąpieniach literackich Alejo Carpentiera , Uniwersytet w Nantes, 2012, 567 s.
Carmen Vásquez i Kevin Perromat (reż.), Hołd dla Alejo Carpentier (1904-1980) [materiały z konferencji zorganizowanej przez Centre d'études hispaniques d'Amiens (CEHA), w dniu 4 i5 października 2010na Wydziale Języków Obcych i Kultur Uniwersytetu Picardie Jules Verne], Indigo et Côté femmes, Paryż, 2012, 360 s. ( ISBN 2-35260-083-9 )
Anke Birkenmaier, Alejo Carpentier i kultura surrealizmu w Ameryce Łacińskiej , Madryt: Iberoamericana, 2006.
Alejo Carpentier, Confesiones sencillas de un escritor barroco , La Habana, 1977.
Klaus Müller-Bergh, Alejo Carpentier: Autor y obra en su epoca , Fernando Garcia Cambeiro, Buenos-Aires, 1972.
Steve Wakefield, Carpentier's Baroque Fiction: powracające spojrzenie Meduzy , Tamesis Woodbridge, 2004.

Filmografia

Alejo Carpentier , wywiad przeprowadził Joaquín Soler Serrano dla Radiotelevisión Española (transmisja z27 lutego 1977), Editrama, Barcelona, 2004, 1 h 33 min (DVD)
Alejo Carpentier (1904-1980) , film dokumentalny w reżyserii Emilio Paculla, Centre national de la cinématographie, Paryż, 2006 (cop. 1997), 49 min (DVD)