Opactwo Saint-Éloi de Noyon | ||||
Opactwo Saint-Éloi de Noyon w Monasticon Gallicanum , 1677 | ||||
Zamówienie |
Kongregacja św. Benedykta w Saint-Maur |
|||
---|---|---|---|---|
Fundacja | 645 | |||
Diecezja | Noyon | |||
Założyciel | Eloi de Noyon | |||
Dedykowany |
Saint Loup Saint Eloi |
|||
Lokalizacja | ||||
Kraj | Francja | |||
Region | Hauts-de-France | |||
Departament | Oise | |||
Gmina | Noyon | |||
Informacje kontaktowe | 49°34′45″ północ, 3°00′09″ wschód | |||
Geolokalizacja na mapie: Francja
| ||||
Saint-Éloi de Noyon opactwo jest byłym benedyktyńskie opactwo .
Zostało założone, poza murami, około 640 , pod nazwą z Saint Loup przez Saint Eloi , biskup Noyon , z pomocą Clovis II i królowej Bathilde , na przedmieściach Orroire, na wschód od Noyon 49 ° 34 '43 " N, 3°00′24″E , w bagnistym miejscu zwanym łąką Saint Eloi . Św. Eloj został tam pochowany w 659 ; opactwo zostało następnie poświęcony mu potwierdzone przez byka na Jana XV w 988 .
Klasztor podupadł iw 842 roku kościół był częścią oficyny katedry Noyon . Został zniszczony przez Wikingów w 860 roku . W 881 Wikingowie pojawili się w Noyonnais . Biskup Heidilon obawiając się, że relikwie św. Eloi zostaną zbezczeszczone, kazał usunąć je z klasztoru Saint-Loup i przetransportować w obrębie fortyfikacji. Niewielkie sąsiednie opactwo Saint-Étienne de Morlincourt zostało ponownie zjednoczone w Saint-Éloi przez biskupa Transmara w 945. Zakonnicy, zabici lub rozproszeni przez Wikingów, świeccy duchowni osiedlili się w opactwie z tytułem kanoników około 945 roku . Biskup Lindulfe przywraca zakonników. Około 982 roku uzyskał od króla Lothaire , swego wuja, przywilej, w którym zezwolił on mnichom na ponowne założenie ich klasztoru i oświadczył, że na zawsze pozostaną oni w posiadaniu opactwa Saint-Éloi. Został odrestaurowany w 986 roku . W 1035 The biskup Noyon interweniuje mianować opat .
Nowy kościół został założony w 1207 roku pod opactwem Raoula II i ukończony w 1240 roku pod rządami Roberta .
Są to między rozdziału w katedrze i opata św Eloi spór o ciało i relikwiami św Eloi, która trwa od XIII th wieku do XIV th wieku . Zakonnicy odwoływali się do papieża Innocentego IV i na początku 1256 r. wspólnota mnichów postanowiła wysłać swojego opata Jana na dwór w Rzymie.
Wojna z 1472 r. spowodowała znaczne zniszczenia i straty w opactwie. Karol Śmiały , widząc, że nie zdoła zdobyć miasta Noyon , spalił przedmieścia. Opactwo Saint-Éloi nie zostało oszczędzone, budynki obalono, tytuły, kartularze , archiwa zostały splądrowane lub spalone.
W 1552 r. Maria Austriacka , królowa Węgier, pustoszy wraz z hrabią Rœux całą Pikardię . Zakonnicy zmuszeni są do ucieczki z mieszkańcami i spotykają się w klasztorze dopiero po zawarciu pokoju podpisanego w 1559 r. ,
W lipcu 1591 , Henri IV zaatakowany opactwa Saint-Éloi która została wzmocniona przez mieszkańców. Stanowisko zostało szturmowane, a oblężeni w odwrocie podpalili zabudowania opactwa. Po kapitulacji miasta Henryk IV przekazał dochody z klasztoru Antoine d'Estrées , którego mianował gubernatorem, i zlecił budowę cytadeli na samym miejscu, która miała odtąd trzymać miasto w szachu. Henryk IV wydaje wyrok z 21 lutego 1603 r. , który zezwala zakonnikom z Saint-Éloi na wejście do tego miejsca, ale nie jest on wykonywany. Charles de l'Aubespine , opat honorowy , uzyskał od Ludwika XIII dekret z dnia 30 marca 1630 , oparty na dekrecie jego ojca , który mówił , że mnisi wejdą do części cytadeli , gdzie znajdowało się stare opactwo , dając im budynki , z dwiema trzecimi materiałów fortecy pochodzących z ich klasztoru; Rozbiera się fortyfikacje, mnisi korzystają z budynków, które były używane przez żołnierzy, zbrojownia zostaje zamieniona na kościół; dom gubernatora staje się domem opactwa. Główne naprawy są dokonywane w ciągu jednego roku, a mnisi, którzy ostatnio mieszkali w Petit-Ourscamp, przejmują swoje opactwo.
Opactwo wstąpiło do kongregacji Exempt, a następnie do kongregacji Chezal-Benoît, zanim w 1631 roku przyłączyło się do kongregacji Saint-Maur .
W 1649 r. w otoczonym murami mieście zbudowano nowe opactwo z nowym kościołem poświęconym 11 maja 1682 r.
13 lutego 1790The Konstytuanty ogłasza zniesienie ślubów zakonnych i tłumienie zgromadzeń zakonnych. Opactwo zostało zamknięte i sprzedane w 1792 r. jako własność narodowa . Zburzono klasztor i kościół Saint-Éloi, aby sprzedawać materiały.
Według Colliette'a i Tassusa:
Od konkordatu bolońskiego rozpoczyna się seria opatów pochwalnych i panów temporalnych , mianowanych przez króla:
Wpływ opactwa rozciąga się na przeoraty, do których wysyła swoich zakonników i pobiera dochody:
Opactwo ma prawo wyboru i zapewnienia jego kuracji kościołów, której jest patronem , z kapłanów, których przedstawia dla święceń biskupa diecezjalnego. Jest to prawo patronatu, przedstawiania się biskupowi i mianowania pastora w kościołach lub probostwach (parafiach), gdzie zbierała duże dziesięciny .
Przedstawił on do biskupa do zajmowania leczy Babœuf , Béhéricourt , Grandrû , Genvry , Varipont lub Appilly , Pont-l'Évêque , Saint-Eloi de Noyon , Saint-Étienne de Noyon lub Morlincourt , Bussy , Pimprez , Ribécourt , Rembercourt , Crisolles , Artang , Annoi, Canny , Suzanne (1089), Becquincourt (1069), Vaux (1089), Jehancourt (1049), Le Verguier , Omiécourt , Fonches , Conchy-les-Pots , Beuvraignes (1048), Oroir , Sancourt , Verly , Sancourt , Méharicourt (1048), Hercquingem, Radingem , Wavrin , Noyelles .
Lindulphe, biskup Noyon i pan Chauny , przekazuje Cens , dochody jego zwierzchnictwa i kościół Chauny zakonnikom Saint-Eloi de Noyon, za zgodą króla Lothaire i uzyskuje od papieża Jana XV potwierdzenie tej jałmużny i dobra, które zakonnicy z Saint-Eloi byli już w posiadaniu.
Biskup Szymon potwierdza aktem z 1128 r. cesję dokonaną przez kościół w Noyon na rzecz opatów i zakonników Saint-Eloi, młyna Pulletu, z obowiązkiem płacenia mu rocznie trzech muidów krwi do zabrania na stodoła opactwa.
Ramiona opactwa zdobione są następująco:
|