Pond-sur-Arroux

Ponadto gmina jest częścią atrakcyjnego obszaru Autun , którego jest gminą w koronie. Obszar ten, obejmujący 42 gminy, podzielono na obszary poniżej 50 000 mieszkańców.

Toponimia

Historia

Od 1893 do 1954 roku Étang-sur-Arroux było połączone z Digoin (przez Gueugnon ) malowniczym „tacot”: tym, który biegł na wąskotorowej linii Digoin-Étang-sur-Arroux, zainaugurowanej1 st sierpień 1893 i 53 km długości.

Heraldyka

	Herb	Lazurowy, most złożony z pięciu łuków Argent na tej samej rzece, pomiędzy dwoma rombowymi wzgórzami Vert i Or, z ruchomymi stronami, most zwieńczony złowieszczym kryształem śnieżnego srebra; , wódz zabandażowany Azure i Or oraz graniczny Gules.
	Detale	Oficjalny status herbu nie został jeszcze ustalony.

Polityka i administracja

Trendy i wyniki polityki

Lista burmistrzów

Lista kolejnych burmistrzów

Kropka		Tożsamość	Etykieta	Jakość
przed 1981 r	?	Claude Bouthiere	DVG
Marzec 1989	marzec 2014	Robert Jacquemard	PRG	Urzędnik, radny generalny
marzec 2014	W trakcie	Dominique commeau	SE
Brakujące dane należy uzupełnić.

Twinning

Étang-sur-Arroux jest jedną z pierwszych piętnastu gmin Saône-et-Loire, które nawiązały - a następnie sformalizowały - więzi przyjaźni z zagraniczną miejscowością.

Gmina jest miastem partnerskim z Edenkoben (Niemcy).

Demografia

Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. Legalne populacje gmin są publikowane corocznie przez Insee . Spis powszechny opiera się obecnie na corocznym zbieraniu informacji dotyczących kolejno wszystkich terytoriów miejskich przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, a legalne populacje w kolejnych latach szacuje się za pomocą interpolacji lub ekstrapolacji. W przypadku gminy pierwszy wyczerpujący spis objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2004 r.

W 2018 roku miasto liczyło 1835 mieszkańców, o 4,87% mniej niż w 2013 roku ( Saône-et-Loire : -0,73%, Francja bez Majotty : + 2,36%).

Ewolucja populacji [ edytuj ]

1793	1800	1806	1821	1831	1836	1841	1846	1851
696	909	1,040	1,052	1,086	1,093	1,144	1,157	1,093

Ewolucja populacji [ edytuj ] , ciąg dalszy (1)

1856	1861	1866	1872	1876	1881	1886	1891	1896
1,121	1,149	1310	1,434	1,555	1,664	1,818	1,801	1,852

Ewolucja populacji [ edytuj ] , ciąg dalszy (2)

1901	1906	1911	1921	1926	1931	1936	1946	1954
1,965	1,916	1,930	1,875	1,826	1,662	1,653	1,726	1,628

Ewolucja populacji [ edytuj ] , ciąg dalszy (3)

1962	1968	1975	1982	1990	1999	2004	2009	2014
1,587	1,524	1,567	1 760	1,835	1,836	1,912	1 953,	1,922

Ewolucja populacji [ edytuj ] , ciąg dalszy (4)

2018	-	-	-	-	-	-	-	-
1,835	-	-	-	-	-	-	-	-

Od 1962 do 1999: populacja bez podwójnego liczenia ; w następujących terminach: ludność miejska .
(Źródła: Ldh / EHESS / Cassini do 1999 r., A następnie Insee od 2006 r.) Histogram rozwoju demograficznego

1922 mieszkańców gminy w 2014 r. Miało mniej niż 30 lat dla 570 z nich, 652 było w wieku od 39 do 59 lat, a 700 było w wieku 60 lub więcej lat.

Wśród 1078 osób, które w 2014 roku miały od 15 do 64 lat. 63% to osoby czynne zawodowo, 11,9% to bezrobotni, 9,1% to uczniowie lub studenci, 9,6% to emeryci lub osoby w wieku przedemerytalnym, a 6,4% to pozostali bierni zawodowo.

Mieszkaniowy

Liczba mieszkań istniejących w gminie w 2014 roku wyniosła 989; 846 to główne mieszkania, 64 to drugorzędne mieszkania lub mieszkania okazjonalne, a 79 to mieszkania puste. Liczba domów wynosi 750, a mieszkań - 186.

Gospodarka i zatrudnienie

Na terenie gminy znajdują się ul 31 grudnia 2015 r, 188 aktywnych zakładów zatrudniających łącznie 518 osób:

21 z nich należy do sektora rolniczego (łącznie 5 pracowników).
16 w sektorze przemysłowym (łącznie 79 pracowników).
11 pochodzi z sektora budowlanego (58 pracowników)
98 osób z sektora handlu, transportu i różnych usług (łącznie 109 pracowników)
42 osoby z sektora administracji publicznej, edukacji, zdrowia i działań społecznych (łącznie 267 pracowników).

Lokalna kultura i dziedzictwo

Miejsca i zabytki

Ta sekcja może zawierać niepublikowane prace lub niezaudytowane oświadczenia (maj 2013) . Możesz pomóc, dodając odniesienia lub usuwając niepublikowaną zawartość.

W XII -tego wieku wieś Etang-sur-Arroux był wstrzymywany przez szlachetnego waśni rodzinnych, Estang.
Stary Kościół Piotra XI th century ustąpił w połowie XIX th century, obecny budynek w stylu Gothic . Od XIX th wieku, wraz z rozwojem przemysłu , miasto stało się ważnym węzłem drogowym i kolejowym.
5-łukowy most, symbol nowego rozwoju Étang-sur-Arroux, szybko stał się i nadal pozostaje herbem miasta.
La Perrière, na lewym brzegu Arroux, jest bardzo stare miejsce i dawniej utworzony, jak Étang, zależność od biskupstwa z Autun . Został oddany w lenno hrabiemu Nevers . Stara rzymska droga prowadziła mieszkańców Autun do Toulon-sur-Arroux przez Mousseau.
Château de la Perrière: zamek był klejnotem w dziedzictwie kanclerza Nicolasa Rolina . Miejscem zainteresował się centralny zespół castellology z Burgundii i podjął się wykopalisk. Oto wnioski z dotychczasowych prac wykopaliskowych: „Dziś widzimy budynek o planie mocno ograniczonym przez relief, z„ wysokim ”zamkiem od północy, wzniesionym na szczycie skały i bez wątpienia szybko ofiarą rozpadu podłoża, a na południu niski zamek, który otacza skałę u podstawy i próbuje uregulować plan. Zamek wysoki jest niewątpliwie trochę starszy, co zresztą sugeruje łucznik strzemionowy. Składa się z okrągłej wieży od wschodu i kwadratowego budynku od zachodu. Ten zestaw wcześnie ucierpiał z powodu niestabilności podłoża. Okrągła wieża została otwarta i niewątpliwie szybko uległa zniszczeniu. Budynek zachodni został najpierw ustabilizowany przez taras okładzinowy, który z kolei został wchłonięty w nasyp. Wszystkie te wysiłki nie zapobiegły całkowitemu zanikowi północnej kurtyny. Na południu niższe struktury ucierpiały mniej. Niewątpliwie są też później. Naukowe Stereotomy trudno sobie wyobrazić ośmioboczne wieże przed XIV -tego wieku, więc jest kuszące, aby przypisać tę stronę Nicolas Rolin. Przejście od rundy do ośmiokąta może być nawiązaniem do wieży Château Rivau (wieża Urszulanek w Autun ) lub Plessis w Blanzy . Jednak żaden z tych przykładów nie daje takiej kontrolowanej stereotomii . Na szczycie kopca badania powierzchniowe zidentyfikowały duże czarne plamy popiołu bogate w średniowieczną ceramikę. Z pewnością nie jest to ani wierzchnia warstwa gleby, ani warstwa wyburzeń. Jak widzieliśmy, zamek został starannie rozebrany. Wierzchołek kopca nie jest więc pokryty grubymi warstwami zasypki, ale wydaje się wręcz przeciwnie, że warstwy okupacyjne są w powietrzu i szybko znikają pod wpływem agresji erozji, przyspieszanej przez wycinki i coraz większą liczbę odwiedzających. Wreszcie ostatnia tajemnica: nasze polanki nie pozwoliły nam wskazać lokalizacji drzwi, co w oczywisty sposób zagraża ogólnemu zrozumieniu miejsca. Być może odpowiedź na to pytanie mogłoby dać polanę ostatnich wałów skrywających obrzeża zamku, na środku zachodniej flanki i na północno-zachodnim narożniku ”.
Dom przewoźnik: położone wzdłuż Arroux , ten dom z XVII -tego wieku jest symbolem wsi z tamtej epoki. Rzeczywiście to tutaj mieszkał „przewoźnik”, który dzięki swojej łodzi pozwolił Etangoi przejść z jednego brzegu na drugi. Obecny most został zbudowany już w XIX -tego wieku.
Jaskinia La Garenne: tak zwana ze względu na lokalizację w miejscu zwanym „La Garenne”, została zbudowana jako replika Lourdes . To ksiądz Gadant, z pomocą swojej parafii, zbudował tę jaskinię w 1936 roku.
Panorama de Beauvoir: wjazd na szczyty miasta Étang-sur-Arroux, w kierunku Saint-Didier-sur-Arroux , zaraz za osadą Velet.
Gimnazjum Guillemots: architekt Daubert zbudował gimnazjum Étang-sur-Arroux w najczystszej tradycji neogotyckiej Viollet-le-Duc . Postanowił ewakuować wodę z tej powłoki czarnych łupków za pomocą zaprojektowanych współcześnie gargulców. Ten czarny monolit stał się punktem zwrotnym w tym krajobrazie, nie zniekształcając go.
Biblioteka miejska, zainstalowana w 1990 roku w dawnej kuźni rzemieślniczej.
Reprodukcja groty Lourdes .

Osobowości związane z gminą

Uwagi i odniesienia

Uwagi

Według podziału na strefy gmin wiejskich i miejskich opublikowanego w listopadzie 2020 r., Przy zastosowaniu nowej definicji charakteru wiejskiego14 listopada 2020 r w międzyresortowym komitecie ds. wsi.
Pojęcie obszaru ciążenia miast zostało zastąpione w październiku 2020 r. Starym pojęciem obszaru miejskiego , aby umożliwić spójne porównanie z innymi krajami Unii Europejskiej .
prawny Miejska ludność w życie z dniem 1 st stycznia 2021, rocznik 2018, zdefiniowane granice terytorialne w życie z dniem 1 st stycznia 2020 r statystyczny data referencyjna: 1 st stycznia 2018.

Bibliografia

„ Typologia miejska / wiejska ” , na www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (dostęp 3 kwietnia 2021 r . ) .
" gmina wiejska - definicja " , na tej stronie INSEE (konsultacje na 3 kwietnia 2021 ) .
„ Understanding the density grid ” , na www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (dostęp 3 kwietnia 2021 ) .
„ Lista gmin tworzących obszar atrakcji Autun ” , na stronie insee.fr (przegląd 3 kwietnia 2021 r . ) .
Marie-Pierre de Bellefon, Pascal Eusebio, Jocelyn Forest, Olivier Pégaz-Blanc i Raymond Warnod (Insee), „ We Francji dziewięć na dziesięć osób mieszka w zlewni miasta ” , na stronie insee.fr ,21 października 2020 r(dostęp 3 kwietnia 2021 ) .
„Jaki transport był na zachodzie departamentu”, artykuł Paula Chaussarda opublikowany w recenzji „Obrazy Saône-et-Loire” nr 93 (wiosna 1993), strony 7–10.
Z Autun , Bourbon-Lancy , Chagny , Chalon-sur-Saône , Chauffailles , Cuisery , Épinac , Loisy , Mâcon Lugny , Paray-le-Monial , Romenay , Saint-Amour-Bellevue , Sanvignes-les-Mines i Tournus . Źródło: Bernard Humblot, „When the Saône-et-Loire is interest also present to the sąsiedne kraje”, recenzja „Images of Saône-et-Loire” nr 16 z grudnia 1972, s. 9-11.
Organizacja spisu ludności na stronie insee.fr .
Departamentalny kalendarz spisu ludności na stronie insee.fr .
Od wiosek Cassini do dzisiejszych miast na terenie École des Hautes Etudes en Sciences Sociales .
Insee - Populacje prawne gminy w latach 2006 , 2007 , 2008 , 2009 , 2010 , 2011 , 2012 , 2013 , 2014 , 2015 , 2016 , 2017 i 2018 .
„ Kompletna dokumentacja Commune d'Étang-sur-Arroux (71192) ” na insee.fr ,12 października 2017 r(dostęp 28 lutego 2018 ) .
Annie Bleton-Ruget , Alain Dessertenne, Françoise Geoffray, Martin Raether, Libraries in Heritage places , artykuł opublikowany w recenzji „Images of Saône-et-Loire”, nr 199-200 z listopada 2019, s. 50-63.
Recenzja „Église d'Autun” nr 17, 2019.

Aby wejść głębiej

Bibliografia

Abbot Jacques-François Baudiau , Le Morvand , Nevers, 1865; 3 e ed. Guénégaud, Paryż, 1965, 3 vol., T.II, s. 376-383 .

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Dokumentacja urzędowa :
Zasób geograficzny :
- Insee (gminy)
Zasoby związane z organizacjami :
- SYRENA
Strona internetowa Urzędu Miasta
Regionalny park przyrody Morvan
Ekomuzeum Morvana
Étang-sur-Arroux na terenie Narodowego Instytutu Geograficznego