Edward Męczennik

Edward Męczennik
Rysunek.
Srebrny grosz wybite w Ipswich za panowania Edwarda.
Tytuł
Król Anglii
975 - 18 marca 978
Poprzednik Edgar
Następca thelred the Misguided
Biografia
Data urodzenia ok. 962
Data śmierci 18 marca 978
Miejsce śmierci Zamek Corfe ( Dorset )
Natura śmierci zamach
Pogrzeb Opactwo Shaftesbury
Tata Edgar
Matka Æthelflæd lub Wulfthryth
Lista królów Anglii

Édouard le Martyr , urodzony ok. 962, zmarł dnia18 marca 978, był królem Anglii od 975 aż do śmierci.

Najstarszy syn, być może nieślubny, króla Edgara , zastępuje go po jego śmierci, ale nie bez starć, ponieważ część szlachty woli zebrać swojego młodszego przyrodniego brata Éthelred . To głównie poparcie arcybiskupów Dunstana z Canterbury i Oswalda z Yorku umożliwiło koronację Edwarda, który był jeszcze nastolatkiem.

Krótkie panowanie Edwarda naznaczone było gwałtowną antymonastyczną reakcją: szlachta wykorzystała trudną sukcesję i młodość króla do wywłaszczenia klasztorów benedyktyńskich królestwa dóbr, które scedował im król Edgar. W sferze politycznej kłótnia między dwoma głównymi szlachcicami królestwa, ealdormenami Ælfhere z Mercji i Éthelwine z Anglii Wschodniej , jest na skraju przerodzenia się w otwartą wojnę domową.

Edward zostaje zamordowany w zamku Corfe po mniej niż trzech latach panowania, w niejasnych okolicznościach, a Éthelred zostaje jego następcą. Szybko został uznany za świętego i męczennika , a jego kult rozkwitł w opactwie Shaftesbury , dokąd przewieziono jego relikwie w 981 roku. Poświęcono mu kilka hagiografii , w których często pojawia się jako ofiara machinacji matki -law Ælfthryth , matka Aethelred użytkownika. Jest obchodzony przez Kościół Prawosławny , Kościół Katolicki i Kościół Anglii.18 marca.

Biografia

Początki

Edward jest najstarszym z dzieci Edgara , który panował nad Anglią od 959 do 975. Ten król narzuca duchowieństwu i szlachcie reformy monastyczne z pomocą głównych duchownych tamtych czasów: arcybiskupa Canterbury Dunstan , arcybiskupa Yorku Oswald z Worcester i biskup Winchester Ethelwold . Wielu szlachciców pozbawia się swoich ziem, aby ufundować klasztory benedyktyńskie zreformowane, z których wyłączone jest duchowieństwo świeckie (również złożone z członków niższej szlachty).

Data urodzenia Edwarda jest nieznana, ale musiał być nastolatkiem, kiedy jego ojciec zmarł w 975. Mógł urodzić się około 962. Tożsamość jego matki jest niepewna: współczesne źródła pozwalają jedynie stwierdzić, że nie był syn królowej Ælfthryth , trzeciej żony Edgara, podczas gdy później mniej wiarygodne źródła nie zgadzają się w tej kwestii. Według hagiografii Dunstan z Canterbury napisane przez mnicha Osbern w 1080s , Edward był wynikiem unii króla Edgara z mniszka z Wilton Abbey . Inna hagiografia Dunstana, napisana przez mnicha Eadmera kilkadziesiąt lat później, obala tę wersję wydarzeń i daje Edwardowi pewną Ethelfleda, córkę „ealdormana ze Wschodnich Kątów” Ordmæra, którego Edgar podobno miał za matkę. między 957 a 959. Jeśli weźmiemy pod uwagę inne źródła, takie jak hagiografia Edith de Wilton (córki Edgara, która została świętą) napisana przez mnicha Goscelina czy kroniki Jana z Worcester i Wilhelma z Malmesbury , wydaje się prawdopodobne, że Matką Edwarda jest ta Ethelflæd , nazywana Candida „Biała” lub Eneda „Biała Kaczka”.

Statut z 966 przedstawia Ælfthryth jako „prawowitą żonę” króla, a ich najstarszy syn Edmond jako legalny syn króla, podczas gdy Edward jest wymieniony tylko jako syn króla. Ælfthryth, wdowa po Thelwald Æthelwald of East Anglia , ponownie ożenił się z Edgarem w 964. Niejasność wokół tożsamości matki Edwarda oraz fakt, że Edmond, chociaż młodszy od Edwarda, był uważany za prawowitego spadkobiercę Edgara aż do śmierci, sugerują, że Edward był Nieślubnym synem.

Sporna sukcesja

Po śmierci Edmonda, który wystąpił w 970 lub 971, to jego młodszy brat Ćthelred który wydawał się stać spadkobiercą Edgara oczywiste, sądząc edykt skierowany do New Minster of Winchester , który wymienia nazwiska Ælfthryth i thelred wcześniej z Edwardem. Intencje Edgara dotyczące jego sukcesji pozostają spekulatywne: zmarł dnia8 lipca 975, ledwie trzydzieści lat, pozostawiając dwóch młodych synów.

Niezadowolenie z reform Edgara wybuchło po jego śmierci. Główni zwolennicy tych reform również zaczynają się dzielić: stosunki między Dunstanem i Ethelwoldem wydają się być napięte, a Oswald sprzeciwia się ? theldormanowi z Mercji , który sam rywalizuje z Ethelwine z Anglii Wschodniej, synem i następcą Ethelwalda. Dunstan wydaje się również kwestionować małżeństwo Edgara i Ælfthrytha, a także legitymację elthelreda.

Sukcesja Edgara dzieli także wielkich mężów królestwa, bez możliwości szukania przewodnictwa w prawie lub precedensach. Synowie Edwarda Starszego podzielili między siebie Anglię, a starszy brat Edgara, Eadwig , został zmuszony do oddania mu połowy królestwa. Królowa Matka popiera sprawę swojego syna Ethelreda, a także biskupa Ethelwolda, podczas gdy Dunstan i Oswald wolą Edwarda. Wierność ealdormen Ælfhere i Æthelwine jest niepewna: pierwszy wydaje się wspierać Æthelred, a drugi Edwarda.

Późniejsze źródła sugerują, że legitymacja i wiek obu książąt odegrały rolę w debatach. Ostatecznie to Edward został konsekrowany przez arcybiskupów Dunstana i Oswalda w Kingston nad Tamizą , przypuszczalnie w 975 lub prawdopodobnie w 975 roku.Marzec 976. Wydaje się, że osiągnięto kompromis, Æthelred otrzymał ziemię zwykle przyznawaną synom królów, którą Edgar oddał Abingdon Abbey .

Krótkie panowanie

Potężny ealdorman Oslac z Yorku , de facto władca północnej Anglii, zostaje wygnany wkrótce po śmierci Edgara z nieznanego powodu. Jego następcą jest niejaki Thored , być może jego syn. Edward wymienia kilku innych ealdormen na początku swojego panowania, ale nie można określić, do której frakcji należeli, jeśli kiedykolwiek należeli do jednej. Niejaki Edwin, który przypuszczalnie rządzi Sussex , a także być może częściami Kent i Surrey , jest pochowany w Abingdon Abbey , religijnej instytucji pod ochroną Ælfhere. Inny Ethelmær rządzi Hampshire  ; ziemie, które posiada w Rutland, mogą wiązać się z Æthelwine. Trzeci to historyk Æthelweard , który rządzi na zachodzie kraju. Krewny rodziny królewskiej, wydaje się, że popierał Edwarda, a nie jedną z frakcji.

Reakcja antyklasztorna rozpoczyna się wkrótce po wstąpieniu na tron ​​Edwarda. Świecki kler przejął niektóre z klasztorów, z których zostały one napędzane, i szlachta wykorzystał słabość króla, aby anulować dokonane przez wiele wyposażeń Edgar i zmiany umów najmu i wynajmu w jego korzyść. Ruch ten jest kierowany przez ealdormana Ælfhere, który atakuje sieć klasztorów w Oswald w Mercji. Jego rywal Ethelwine chroni interesy opactwa Ramsey, klasztoru jego rodziny, ale surowiej traktuje opactwo Ely i inne instytucje religijne. Wydaje się, że obaj ealdormen byli na krawędzi otwartego konfliktu, prawdopodobnie z powodu celowania Ælfhere w Anglii Wschodniej i jego ataków na Ramseya. Przy wsparciu kilku lordów, w tym jego rodzica Aldormana Byrhtnotha z Essex, Æthelwine gromadzi armię i zmusza Ælfhere do odwrotu.

W przeciwieństwie do jego ojca Edgara i jego przyrodniego brata thelred, panowanie Edwarda pozostawiło bardzo niewiele czarterów . Wszystkie odnoszą się do Wessex , serca władzy królewskiej, a dwa z nich odnoszą się do Crediton , miasta w Devon, gdzie zasiada biskup Sideman , były nauczyciel Edwarda. W przeciwieństwie do swojego ojca, który ograniczył emisję monet tylko do Winchester, Edward zezwolił na bicie lokalnych monet w Yorku i Lincoln . Ogólne wrażenie dotyczy zmniejszenia, a nawet degradacji władzy królewskiej na Północy i Midlands. Rząd nie przestał jednak funkcjonować, co ilustruje odbycie soborów i synodów w Kirtlington po Wielkanocy 977 , a następnie w Calne w następnym roku.

Śmierć

Rękopis E z Kronika anglosaska jest ten, kto zgłosił morderstwo Edward ze szczegółami. Król zostaje zabity wieczorem18 marca 978, w miejscu zamku Corfe , kiedy przyjechał odwiedzić Ælfthryth i Æthelred. Rękopis dodaje, że zmarły jest pochowany w Wareham „bez królewskich honorów” . Zdaniem jego kompilatora, „od jego przybycia do Bretanii nigdy nie zrobiono aktu gorszego dla rasy angielskiej niż ta” . Inne wersje Kroniki są mniej gadatliwe: najstarszy, rękopis A, bez dalszych szczegółów wskazuje, że król został zabity, podczas gdy rękopis C, pochodzący z lat 40. XX w. , nie waha się. męczeństwo .

Według Vita sancti Oswaldi auctore anonymo , anonimowej hagiografii Oswalda z Worcester powszechnie przypisywanej Byrhtferthowi z Ramsey , to doradcy Aethelred zabili króla, zaatakowali go, gdy zsiadł. Źródła nawet później, jako Passio S. Eadwardi hagiografii anonimowej z XI -tego  wieku lub pismach Jana Worcester , twierdzenie, że morderstwo zostało zorganizowane przez Ælfthryth lub popełnianych przez niego od Henryka Huntingdon .

Współcześni historycy przedstawili kilka interpretacji zabójstwa Edwarda. Pierwsza hipoteza jest zgodna z wersją Vita sancti Oswaldi  : zostałaby popełniona przez szlachtę w służbie Aethelred, albo po osobistej kłótni, albo po to, aby ich pan mógł wstąpić na tron. Edward pojawia się w tym tekście jako niestabilny młody człowiek, który prawdopodobnie obraził więcej niż jedną wysoko postawioną osobę w królestwie, ale ten portret należy być może postrzegać jako trop właściwy dla gatunku hagiografii. Inna strona tej historii dotyczy królowej matki Ælfthryth. Albo zorganizowałaby zamach, albo pozwoliła zabójcom pozostać bezkarnym. Trzecia możliwość oskarża Aldorman Ælfhere. Ten ostatni, zaniepokojony zbliżającym się momentem, w którym król mógłby rządzić sam, starałby się zachować swoje wpływy i uniemożliwić Edwardowi zemstę na nim. Należałoby wówczas interpretować jego udział w drugim pochówku zmarłego króla jako formę pokuty.

Cześć

Edward Męczennik
Obraz poglądowy artykułu Édouard le Martyr
Kościół prawosławny św. Edwarda Męczennika w Brookwood , Surrey , mieści relikwie Edwarda od 1984 roku.
Święty
Narodziny ok. 962
Śmierć 18 marca 978 
Zamek Corfe
Czczony w Opactwo Shaftesbury (zniszczone)
Czczony przez
Kościół Prawosławny Kościół Katolicki
Kościół Anglii
Przyjęcie 18 marca
Atrybuty przebrany za króla ze sztyletem i kielichem, jastrzębiem lub berłem

Ciało Edouarda zostało ekshumowane po roku na prośbę Ælfhere, być może w procesie pojednania. Hagiografia Oswalda podaje, że nie wykazuje on żadnych oznak rozkładu . Został przewieziony z Wareham do opactwa Shaftesbury , klasztoru założonego przez Alfreda Wielkiego, gdzie zakończyła swoje życie królowa Ælfgifu , matka Edgara i jest tam pochowana z wielką pompą. Passio S. Eadwardi , który pochodzi ten drugi pogrzeb18 lutego, oferuje bardziej złożoną relację, według której ciało Edwarda zostało ukryte na bagnach, gdzie dokonywał cudów.

W 1001 r. relikwie Edwarda (wtedy uważanego za świętego , choć formalnie nigdy nie został kanonizowany ) przeniesiono do ważniejszego miejsca w klasztorze. Uroczystość prowadzi biskup Sherborne Wulfsige  ; la Passio mianuje urzędnika imieniem Elsinus, w którym być może należałoby zobaczyć Ælfsige, opata New Minster . Groźba inwazji duńskiej uniemożliwia królowi Ethelredowi udział w ceremonii, ale statut z tego samego roku przewiduje, że ofiarowuje ziemię mniszkom z Shaftesbury w Bradford nad Avon , co wydaje się być powiązane. Kalendarz świętych XIII th  przeniesienie czas wieczny Edward relikwii20 czerwca.

Sukces kultu Edwarda w latach po jego śmierci mógł być popularnym ruchem, chyba że jego zwolennicy podważyli legitymację nowego króla Ethelreda. Wydaje się jednak, że ten ostatni odegrał ważną rolę w promowaniu kultu jego brata i ich siostry Edith z Wilton . Być może to on ustanawia przepisy dotyczące obchodów świąt poświęconych Edwardowi w całej Anglii, chyba że jest to jego następca Knut Wielki . Ogólnie rzecz biorąc, w okresie tym nastąpił gwałtowny wzrost kultu królewskich męczenników, w tym książąt Kentu Æthelred i Æthelberht czy Mercians Kenelm i Wigstan .

Podczas rozwiązaniu klasztorów zamówiony przez króla Henryka VIII w XVI -tego  wieku Abbey Shafestbury jest zniszczona. Relikwie Edwarda są ukryte, więc nie zostaną zbezczeszczone. W 1931 roku archeolog-amator, John Edward Wilson-Claridge, odkrył kości w ruinach północnego transeptu opactwa. Każe je zbadać osteologowi, który uważa, że ​​są to rzeczywiście szczątki Edwarda Męczennika. Te relikwie, przekazane Rosyjskiemu Kościołowi Prawosławnemu za Granicą , zostały przeniesione w latach 80. do kościoła w Brookwood, który przyjął nazwę Cerkwi św. Edwarda Męczennika.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Higham, Miller i Williams zgadzają się, ale Hart widzi Æthelwine jako zwolennika Æthelred.

Bibliografia

  1. Williams 2004 .
  2. Jan 1996 , s.  113-119.
  3. Higham 1997 , str.  2-4.
  4. Fisher 1952 , s.  254-255, 266.
  5. Higham 1997 , s.  6-7.
  6. Hart 2004 .
  7. Williams 2003 , s.  2-5.
  8. Williams 2003 , s.  2.
  9. Jan 1996 , s.  120.
  10. Stafford 2004 .
  11. Higham 1997 , str.  7.
  12. Higham 1997 , s.  4-5, 9.
  13. Higham 1997 , s.  7-8.
  14. Higham 1997 , s.  9-12.
  15. Williams 2003 , s.  10.
  16. Miller 2014 , s.  167.
  17. Dales 1988 , s.  100.
  18. Higham 1997 , s.  11-13.
  19. Fisher 1952 , s.  268.
  20. Higham 1997 , s.  11-12.
  21. Williams 2003 , s.  9-10, 17, 22.
  22. Fisher 1952 , s.  266-267.
  23. Dales 1988 , s.  101.
  24. Williams 2003 , s.  10-11.
  25. Williams 2003 , s.  11.
  26. Higham 1997 , s.  11, 13.
  27. Swanton 1998 , s.  122-123.
  28. Dales 1988 , s.  102.
  29. Higham 1997 , s.  13.
  30. Swanton 1998 , s.  123.
  31. Higham 1997 , s.  17-18.
  32. Swanton 1998 , s.  121.
  33. Williams 2003 , s.  11-13.
  34. Miller 2014 , s.  168.
  35. Dales 1988 , s.  103.
  36. Williams 2003 , s.  12.
  37. Williams 2003 , s.  8-9.
  38. Higham 1997 , str.  14.
  39. Higham 1997 , s.  12.
  40. Jan 1996 , s.  119-121.
  41. Stafford 1989 , s.  59.
  42. Ridyard 1988 , s.  155-156.
  43. Williams 2003 , s.  16.
  44. Williams 2003 , s.  15-16.
  45. Ridyard 1988 , s.  156-157.
  46. Williams 2003 , s.  14-17.
  47. Rollason 1982 , s.  53-57.
  48. Ridyard 1988 , s.  154-175.
  49. Mitchell 2012 , s.  182.
  50. Płoć 2016 , s.  178-179.

Bibliografia

Linki zewnętrzne